22 چه اورشَلیما آتکگێن شَریَتئے زانۆگران هم اَنچُش گوَشتگاَت که ایسّایا جِنّ پِر و گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا، جِنّانَ کَشّیت.
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
شاگردا همینچُک بَسّ اِنت که وتی استادئے پئیما ببیت و گُلام وتی هُدابُندئے پئیما. وهدے لۆگئے هُدابُندِش بِلزَبول گوَشتگ، گڑا لۆگئے اے دگه مردمان اَلّم بدترێن نام پِرَ بندنت.
یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت: ’جِنّی پِر اِنت،‘
بله وهدے پَریسیان اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”اے، گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
رندا، چه اورشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتِش:
بله پَریسیان گوَشت: ”اے، گۆن جِنّانی سردارئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
چه اورشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا مُچّ بوت.
بله لهتێنا گوَشت: ”ایسّا چه جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا، جِنّانَ کَشّیت.“
یکّ رۆچے، ایسّا درس و سَبکّ دئیگا اَت. لهتێن پَریسی و شَریَتئے استاد، که چه جَلیل و یَهودیَهئے سجّهێن مێتگان و چه اورشَلیما آتکگاَت، همۆدا نِشتگاَتنت. په نادْراهانی دْراه کنگا، هُداوندئے زۆر و توان گۆن ایسّایا گۆن اَت.
نون اورشَلیما، مزنێن پرستشگاهئے شُشت و شۆد و وَپْکئے ائیید بوت. زمستان اَت.
مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“
یَهودیان آییئے پَسّئوا دَرّاێنت: ”ما نگوَشت که تئو سامِریے ائے و ترا جِنّے پِر اِنت؟“
یَهودیان گۆن آییا گوَشت: ”نون ما پکّا زانێن که ترا جِنّے پِر. اِبراهێم و سجّهێن نبی مُرتنت، بله تئو گوَشئے: ’هرکَس که منی هبرا بزوریت، هچبرَ نمریت.‘