24 پَریسیان گۆن ایسّایا گوَشت: ”بچار، چێا تئیی مرید شَبَّتئے رۆچا اَنچێن کارَ کننت که رئوا نهاِنت؟“
بله هپتمی رۆچ تئیی هُداوندێن هُدائے شَبَّتئے رۆچ اِنت. اے رۆچا هچّ کار مکن، نه تئو، نه تئیی بَچّ و جنکّ، نه تئیی گُلام و مۆلد، نه تئیی دَلوَت و نه هما ڈَنّی مردم که تئیی شهرا نِندۆک اِنت.
شش رۆچا کار کنێت، بله هپتمی رۆچ شَبَّت اِنت، آرام کنگئے رۆچ اِنت. اے رۆچا په منِ هُداوندا وَپْک کنێت. هرکَسا شَبَّتئے رۆچا کار کرت، آییئے سِزا مَرک اِنت.
پَریسیان که دیست گۆن ایسّایا گوَشتِش: ”بچار! تئیی مرید اَنچێن کارَ کننت که شَبَّتئے رۆچا رئوا نهاِنت.“
شَریَتئے پَریسی زانۆگران، وهدے ایسّا گۆن اے ڈئولێن مردمان یکجاه ورگا دیست، گۆن ایسّائے مریدان گوَشتِش: ”آ چێا گۆن سُنگی و گُنهکاران هۆر نِشتگ و ورگا اِنت؟“
ایسّایا گوَشت: ”زانا، شما نئوانتگ، وهدے داوود و آییئے همراه شدیگ بوتنت و آیان چیزّے په ورگا نێستاَت، گڑا داوودا چے کرت؟
”آ په چے چُشَ گوَشیت؟ اے کُپرے. اَبێد چه هُدائے جندا، دگه کَسّ گناهان بَکشتَ نکنت.“