30 او کَمباوران! وهدے هُدا گیابانئے کاهان اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت که مرۆچی هستاَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟
هرچُنت که بدکار چۆ کاها برُدنت و رَدکار بسبزَنت، بله تان اَبد تباهَ بنت.
هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“
ایسّایا زانت که چے گوَشگا اَنت، پمێشکا گوَشتی: ”او کَمباوران! چێا جێڑگا اێت که ’گۆن ما نان نێست،‘
ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان؟ تان چینچُک وهدا شمارا بسگّان؟ چُکّا اِدا منی کِرّا بیارێت.“
گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”شمارا په چے تُرسیت؟ اَنگت باوَرَ نکنێت؟“
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا اِدا بیار.“
نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“
پرچا که: ”انسان چۆ کاه و سبزگا اِنت و شان و شئوکتی چۆ کاهئے پُلّا. کاه و سبزگَ مرنت و پُلّ هم کپنت.