18 چه رامَهئے شهرا کوکّارے گۆشان کپت، مۆتک و زاریے مزنێن، راهیلا په وتی چُکّان گِرێت، کسێئے تسلّایی نزُرت، چێا که آ نمنتگاَتنت.
وتی براتانی کرّا شت و گوَشتی: ”بچکّ اۆدا نهاِنت. نزانان چے بکنان.“
آیانی پت آکوبا گوَشت: ”شما منا بےائولاد کنگا اێت. ایسُّپ هم نێستاِنت و شَمون هم. نون شما بِنیامینا پچ گِرگَ لۆٹێت. اے سجّهێن کَهر منی سرا کپگا اَنت.“
اے ڈئولا اِرِمیا نبیئے کتابا هُدائے هما هبر سَرجم بوتنت که گوَشتگاَتی:
سجّهێن مردم په جنکّئے مَرکا مۆتک و زاری کنگا اَتنت. بله آییا گوَشت: ”مگرێوێت، آ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“
رندا من چارِت و اِشکت که آسمانئے نیاما بالێن وَکابے کوکّار کنگا اَت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، اَپسۆز په زمینئے نندۆکان، هما کَرنایانی تئوارانی سئوَبا که اے دگه سئیێن پرێشتگان جنَگی اَنت.“