26 چه اے کارئے گِندگا، اۆدئے نِشتگێن مردم هئیران و هَبَکّه بوتنت، هُدااِش سَتا کرت و ساڑات و په تُرسے گوَشتِش: ”مرۆچی ما چۆنێن بَه مانگێن کار دیستگ!“
سجّهێن مردم په هئیرانی و بَه مانگی گوَشگا لگّتنت: ”چُش بوتَ کنت که اے داوود بادشاهئے چُکّ و اۆبادگ اِنت؟!“
گڑا جنێن په تُرس و هم گۆن وشّی چه کبرئے سرا تچان بوت و شتنت تان اے هالا مریدان سر بکننت.
وهدے مردمان اے کار دیست، تُرستِش و هُدااِش ستا کرت و ساڑات که مردمی اینچک واک و اِهتیار داتگاَنت.
گڑا مرد سجّهێنانی دێما پاد آتک، وتی نِپادی زرتنت و ڈنّا شت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت، هُدااِش ستا کرت و ساڑات و گوَشتِش: ”ما چُشێن کار هچبر ندیستگاَت.“
چه اے هبرا، همساهگان تُرس دلا کپت و یَهودیَهئے دَمگئے کۆهستگانی سجّهێن مردمان اے بارئوا هبرَ کرت.
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
سجّهێنانی دلا تُرسے نِشت و هُدایا سِپَت و سَنا کنان، گوَشتِش: ”مئے کِرّا مزنێن نبیے ودی بوتگ“ و ”هُدا وتی کئومئے کُمکّ کنگا آتکگ.“
گِراسینائے سرڈگارئے مردمان، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت، چێا که آیان بازَ تُرست. پمێشکا ایسّا بۆجیگا سوار بوت و شت.
گڑا چه گێشترێن تُرسێنگ و پادتراپ. دئیگا رند، آاِش یله داتنت. په آیانی سِزا دئیگا شَرّێن راهے ندیستِش، چێا که گۆن اے اَجَبَّتێن کارئے گِندگا سجّهێن مردمان هُدا سَتا کرت و ساڑات.
گڑا اے مردمان منی سئوَبا هُدائے سَتا و سَنا کرت.