نه آیانی زهمانی زۆر اَت که مُلکِش گپت نه که باسک و بازووان سۆبێن کرتنت. اے تئیی راستێن دست اَت، تئیی باسک و چِهرگئے رُژن، چیا که آیانی سرا مهربان اتئے.
تان هما وهدا که من گۆن اِشان گۆن بوتگان، هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیاُن کرتگ. چه اِشان یکّے هم تباه نبوت، اَبێد چه هما یکّێنا که وت تباهیئے هکدار اَت، تانکه پاکێن کتابئے هبر راست و سَرجم ببنت.
گڑا، اِشئیا نَبی په دلێری و تمردی چه هُدائے کئولا گوَشیت: ”منا همایان در گێتک که منی شۆهازا نهاتنت، من وتا په همایان پَدّر کرت که منی جُست و پُرسا نهاتنت.“