26 هئو! بزان، هما دابا که بے روها، جسم و جان مُرتگ، بے کار و کِردا باور هم مُرتگ.
تئو که وتی دێما چێرَ دئیئے، اے پرێشانَ بنت و سرسرَ جننت، اِشانی ساها که پچَ گِرئے مرنت و هاکا پِرَ ترّنت.
اَرواهِش که درَ کئیت، زمینا پِرَ ترّنت و هما رۆچا آیانی سجّهێن شئور و هئیال گار و زئوالَ بنت.
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
او براتان! بے کار و کِردا، تهنا گۆن باوَرمندیئے گپّ و هبرا، کَسێا چے سوتّ و پائدگے رسیت؟ اے پئیمێن باوَرمندی، چۆن آییا رَکّێنتَ کنت؟
بے کار و کِردا، باوَرمندی مُرتگ.
او نادان! په بێکِردێن باوَرمندیئے بێبَر و بێسَمَریا دَلیل و نشانیَ لۆٹئے؟