12 ما مِسرا ترا نگوَشت: ’مارا یله کن و بِلّ که مِسریانی گُلامیا کنێن؟‘ چه اے گیابانا مِرَگا په ما مِسریانی گُلامی شَرتر اَت.“
آ وهدا که مئے پت و پیرک مِسرا اَتنت، تئیی هئیران کنۆکێن کارانی نێمگا دلگۆشِش نکرت و تئیی سجّهێن مهربانیاِش شَمُشتنت، دریائے کِرّا سرکشیاِش کرت، سُهرزِرئے کِرّا.
وهدے پِرئونا مهلوک رئوگا اِشت، هُدایا آ چه پیلِستیانی مُلکئے راها نبُرتنت، بِلّ تُرے آ راه گوَنڈتر اَت، چێا که هُدایا گوَشت: ”بلکێن جَنْگے بگیپتِش و ببَجّنت و مِسرا پِر بتَرّنت.“
بچار، بنی اِسراییلیانی پریات منی کرّا سر بوتگ، من هما زُلم هم دیستگاَنت که مِسری آیانی سرا کننتِش.
گۆن آیان گوَشتِش: ”هُداوند شمارا مئے هَکّانی جُستا بکنات و وت اِنساپ بکنات. شما پِرئون و آییئے هِزمتکارانی چمّان مارا سْیَهرو کناێنتگ و په مئے کُشگا زهمے آیانی دستا داتگ.“
موسّایا گۆن اِسراییلیان اے هبر کرتنت، بله وتی پرُشتگێن اَرواه و گرانێن زهمتانی سئوَبا موسّائے هبرِش گۆش نداشت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“