15 او مئے هُداوندێن هُدا! اے تئو ائے که گۆن وتی پُرزۆرێن دَستا وتی کئوم چه مِسرا ڈنّا آورت و په وت اَنچێن نامے در آورت که تان مرۆچی هستاِنت. نون ما گناه کرتگ و رَدکار بوتگێن.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”اے رۆچا مشمۆشێت که شما همے رۆچا چه مِسرا دَر آتکگێت، چه هما مُلکا که اۆدا گُلام بوتگێت و هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا شمارا چه اۆدا در کرتگ و آورتگ. هُمیری نگن مئورێت.
بله موسّایا وتی هُداوندێن هدائے کرّا پریات و زاری کرت و گوَشت: ”او هُداوند! اے مهلوک که تئو گۆن مزنێن واکے و زۆرمندێن دستے چه مِسرا در کرت و آورت، نون اِشان چێا تئیی هِژم بسۆچیت؟