پمێشکا هما دَمانا که آیان کَرنا، نَل، چَنگ، سرۆز، تَمبورگ و اے دگه سجّهێن ساز و زێملانی تئوار اِشکت، هر کئوم و راج و هر زُبانئے مردم، بادشاه نِبوکَدنِزَرئے مِکّ کناێنتگێن تلاهێن بُتئے دێما کپتنت و سجدهِش کرت.
مردم چارگا اَتنت که اَلّما آییئے جسم و جان گواتَ گیپت یا کپیت و مریت. تان دێرا ودارِش کرت بله وهدے دیستِش آییا چُشێن هچّ چیزّے نبوت، گڑا آیانی هئیال بدل بوت و گوَشتِش: ”اے چه هُدایان یکّے.“