39 چه ترا پد، دگه بادشاهیے کئیت که چه تئییگا کمزۆرتِرَ بیت. پدا سئیمی، بْرنجێن بادشاهیے کئیت که سجّهێن زمینئے سرا هُکمرانیَ کنت.
گڑا گوَشتی: ”تئو زانئے من چێا تئیی کرّا آتکگان؟ من زوتّ پِرَ تَرّان که گۆن پارسئے شهزادگا جنْگ بکنان و وهدے منَ رئوان، یونانئے شهزادگَ کئیت.
اے بُتئے سر، چه پَهکێن تلاها اَڈّ بوتگاَت. دلبند و باسْکی چه نُگرها، لاپ و رانی بْرِنجئیگ اَتنت،
هر جاگه که انسان، جنگلی جانوَر و بالی مُرگ زندگ اَنت، هُدایا ترا اے سجّهێنانی سرا هُکمران کرتگ. تلاهێن سر، تئو ائے.
پدا چارمی بادشاهیے کئیت که چۆ آسنا مُهر و مهکمَ بیت، چێا که آسن سجّهێن چیزّانَ پرۆشیت و شِنگ و شانگَ کنت. اَنچُش که آسن سجّهێن چیزّانَ پرۆشیت، اے بادشاهی هم، اے سجّهێن مُلکانَ پرۆشیت و ٹکّر ٹکّرَ کنت.
گڑا آییا گوَشت: ’چارمی جانوَر، زمینئے سرا چارمی بادشاهیے بیت که چۆ اے دگه سجّهێن بادشاهیانَ نبیت. اے، سجّهێن جهانا لگتمالَ کنت، پرۆشیت و اێریَ بارت.
دوکانٹێن گوَرانڈ که تئو دیست، ماد و پارسئے بادشاهانی نشانی اِنت.
پاچن، یونانئے بادشاهئے نشانی اِنت و هما بلاهێن کانٹ که آییئے چمّانی نیاما اَت، ائولی بادشاه اِنت.