14 ما وت اِشکت، گوَشتی: ’ایسّا ناسِری اے جاگها کرۆجیت و آ رسم و رئواجان بدلَ کنت که موسّایا په ما اِشتگاَنت.‘“
رَندا، شست و دو هپتگا پد، هما ’رۆگن پِر مُشتگێن‘ کُشگَ بیت و آییئے کِرّا هچّ پَشتَ نکپیت. آیۆکێن هُکمرانئے مردم شهر و مزنێن پرستشگاها تباهَ کننت، بله آییئے جِندئے تباهی چۆ هارێا کئیت. جنْگ تان گُڈسرا برجاهَ مانیت و تباهیانی شئور بُرّگ بوتگ.
گوَشتِش: ”اے مردا گوَشتگ که ’من هُدائے پرستشگاها پرۆشتَ کنان و سئے رۆچا پدا بندانی.‘“
”ما اِشکتگ که اے مردا گوَشتگ: ’من انسانئے اَڈّ کرتگێن اے مزنێن پرستشگاها کرۆجان و پرۆشان و سئے رۆچئے تها یکّے بندان که انسانئے جۆڑێنتگێنَ نبیت.‘“
دژمن آیان زَهمانی دپا دئینت و بازێنێا بندیگ و سجّهێن دنیائے تها دَرانڈێهَ کننت. اورشَلیم، درکئومانی پادانی لگتمالَ بیت، تان آ وهدا که درکئومانی وهد و باریگَ کُٹّیت و هلاسَ بیت.
آ وهدی ایسّایا گوَشت: ”چه اِشان که شما مرۆچی گِندگا اێت، رۆچے کئیت که یکّ سِنگے هم دومی سِنگئے سرا نمانیت. سجّهێنانَ پرۆشنت و کرۆجنت.“
ایسّایا گوَشت: ”اے مزنێن پرستشگاها بپْرۆشێت، من سئے رۆچا پدا چستیَ کنان.“
ایسّایا گوَشت: ”بانُک! باور کن، وهدے کئیت که شما هُداێن پتا نه اے کۆهئے سرا پرستشَ کنێت و نه اورشَلیما.
چه یَهودیَها لهتێن مردم اَنْتاکیَها آتک و براتِش تالیم داتنت و گوَشتِش: ”تان وهدے شما موسّائے شَریَتئے رَندگیریا سُنّت و بُرُّک مکنێت، رَکّتَ نکنێت.“
بله لهتێنا تئیی بارئوا گۆن آیان گوَشتگ که تئو آ سجّهێن یَهودی که درکئومانی نیاما نِشتگاَنت سۆجَ دئیئے که موسّائے شَریَتا یله بدئینت و وتی چُکّان سُنّت مکناێننت و مئے اے دگه دۆد و رَبێدگانی سرا کار مکننت.
پولُسا په وتی بێمئیاریئے پَدّر کنگا درّاێنت: ”من په یَهودی شَریَت و مزنێن پرستشگاه و په رومئے کئیسَرا، هچّ ڈئولێن رَد و نارَهبندێن کارے نکرتگ.“
منَ زانان که تئو یَهودیانی سجّهێن دۆد و رَبێدگ و آیانی جێڑهان شَرَّ زانئے. پمێشکا گۆن تئو پِریات و دَزبندیَ کنان، منی هبرانی سرا گۆن شَرّێن سَبر و اۆپارے دِلگۆش گوَر بکنئے.
سئے رۆچا رَند، پولُسا رومئے شهرئے یَهودیانی کماش وتی کِرّا لۆٹتنت. وهدے آتک و یکجاه بوتنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او منی براتان! هرچُنت من په وتی کئوم و پت و پیرُکی دۆد و رَبێدگان هچّ ڈئولێن رَدێن کارے نکرتگ، بله اَنگت لهتێن مردما منا اورشَلیما گراێنتگ و رومیانی دستا داتگ.
گڑا شَریَت چێا دئیگ بوتگ؟ شَریَت اِنسانئے ناپرمانیانی سئوَبا دئیَگ بوتگ. پرێشتگان آورت و میانجیگرێن مردمێئے، بزان موسّائے دستا دات و تان هما وهدا کارامَد اَت که هما چُکّ، بزان مَسیه بیئیت که آییئے آیَگئے کئول دئیگ بوتگاَت.
بله ایمانئے اے راهئے پچ بئیَگا و پێسر ما شَریَتئے بندیگ اَتێن، بزان تان ایمانئے زاهِر بئیَگا زندانی اَتێن.