31 پمێشکا هُژّار بێت و یات بکنێت که تان سئے سالا، من شپ و رۆچ په شما گرێتگ و شمارا ڈاه داتگ.
بله وهدے مردم وپتگ و واب اَتنت، آییئے دژمنے آتک و گندمئے کِشتگێن ڈگارا زَهریچک و بَرّی کاهئے تُهمی رێتک و شت.
وهدے یَهیایا دیست که پَریسی و سَدوکی رُمبئے بازێن مردم پاکشۆدی گِرَگا آییئے کِرّا آیگا اَنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او سْیَهمارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟!
پمێشکا هروهد هُژّار بێت و دْوا بکنێت، تان شمارا آ رۆچا که چُشَ بیت و اے جاور په سرَ رسنت در رئوگئے واک ببیت و انسانئے چُکّئے بارگاها اۆشتات بکنێت.“
تان دو سالا همے کاری کرت و اے ڈئولا په آسیائے دَمگئے سجّهێن مردمان، یَهودی و یونانیان هم، هُداوندئے هبر رسێنگ بوت.
پولُس تان سئے ماها کَنیسَها شت و آتک و بے تُرس و بیمّا هُدائے بادشاهیئے بارئوا گۆن مُهرێن دَلیلان هبر و تْرانیَ کرت.
گڑا بُرزاد شت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و وارت، رندا گۆن آیان وتی گپّ و تْرانی تان گوَرباما دێما برت و پدا چه اۆدا در کپت و شت.
من اَرس رێچان و په بێکِبری و دربێشی هُداوندئے هِزمتکاری کرتگ و یَهودیانی پَندلانی سئوَبا بازێن سکّی و سۆری سَگّتگ.
هپتگئے ائولی رۆچا، په نانئے چُنڈ چُنڈ کنگا هۆریگا نِشتگاَتێن و پولُسا گۆن باوَرمندان تْران کرت. دومی سباها آ رئوگی اَت، پمێشکا تان شپنێما هبری کرت.
نون لهتێن سالان و رَند، پِر ترّت و اورشَلیما آتکان، تان هما هئیراتان که منا په کُمکّ کنگا گۆن اَتنت وتی کئوما برسێنان و کُربانیگ هم بکنان.
چێا که هما پئیما که من شمارا باز رندا گوَشتگ و انّون گۆن ارسیگێن چمّے گوَشان، بازێنے مَسیهئے سلیبئے دُژمنیا کنت.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
شمارا یات نهاِنت که وهدے شمئے کِرّا اَتان، من شمارا اے هال داتنت؟
ما کسێئے نان مُپتا نئوارت، ما شپ و رۆچ کارَ کرت، مِهنَت و مُزّوریَ کرت که چه شما کَسّی سرا بارے مبێن.
بله هر هالت و جاورێا ترا داشت ببیت، سَکّی و سۆری بِسَگّ، وَشّێن مستاگئے جار جنَگئے کارا دێما بران کن و وتی هِزمتکاریئے زِمّها سرجم کن.
”بچار، من دُزّکاییَ کایان. بَهتاور هما اِنت که آگهَ مانیت و وتی پۆشاکان تئیارَ داریت تانکه آ جاندرا در مئیئیت و آییئے ننگ گِندگ مبیت.“