22 وهدے آییئے هبر هلاس بوتنت، مردمان کوکّار کنانا گوَشت: ”اے انسانی تئوارے نهاِنت، هُدایی تئوارے.“
هرکَس گۆن همساهگا درۆگَ بندیت، چاپلوسێن دپِش په پرێب هبرَ کننت.
پُگُل تئیی جند و تئیی مردم و تئیی سجّهێن هِزمتکاران پِرَ رِچنت.“‘“
چه اے پئوجئے پرۆش دئیگا رَند، جنوبئے بادشاه گُروناکَ بیت و هزاران مردمَ کُشیت بله اَنگت بالادستَ نبیت،
او بادشاه! تئیی سجّهێن سروزیر، هاکم، والی، سَلاهکار و سرداران وتمانوتا شئور کرتگ که تئو یکّ شاهی هُکمے بدئیئے که هرکَس تان آیۆکێن سی رۆچا ترا ابێد، دگه هُدا یا دگه مردمێئے کِرّا دْوا بلۆٹیت، شێرانی گارا دئور دئیگَ بیت.
گڑا په آیانی گِند و نِندا یکّ رۆچے گیشّێنگ بوت. آ رۆچا، هیرودیس گۆن شاهی پۆشاکان، بادشاهی تَهتئے سرا نِشت و مردمانی دێما تْرانی کرت.
هما دمانا، هُداوندئے پرێشتگێا آ جت، چێا که آییا هُدا ستا نکرتگاَت. جسمی کِرم گپت و مُرت.
اے مردم، گلّهگزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپزبانی مردمان ستا کننت.
آیان همے اژدیا پرستش کرت چێا که رسترارا اِهتیاری داتگاَت و رسترِش پرستش کرت و گوَشتِش: ”کئے رسترئے ڈئولا اِنت؟ کئے گۆن اِشیا جنگ کرتَ کنت؟“