12 هُداوند شمئے مِهرا په یکدومیا و په سجّهێنان گێش کنات، شمئے دل چه مهرا سررێچ بات هما پئیما که په شما مئے دل چه مِهرا سررێچ اِنت.
آیانی ”هُدا“ نُگره و تلاه اَنت، انسانئے دستئے جۆڑ کرتگێن بُت.
دومی هُکم هم، همِشیئے ڈئولا اِنت: گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.
پمێشکا، هر کارا گۆن دگران هما ڈئولا نێکی بکنێت که لۆٹێت آ دگه هم گۆن شما بکننت. شَریَت و نبیانی گپّ و هبر همِش اِنت.
ایسّائے کاسِدان گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشت: ”واجه! مئے سِتک و باوَرا گێش کن.“
هچکَسئے دئین شمارا پِر مبیت. شمئے دئینکاری تهنا گۆن یکدگرا مِهر کنگ اِنت؛ چێا که هرکَس گۆن دومیا مِهرَ کنت، آییا شَریَت برجاه داشتگ.
بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری،
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
منی دْوا اِنت که شمئے مِهر گێشا گێش ببیت و گۆن کامِلێن سَرپدی و جُهلێن زانتێا همراه ببیت،
ما په شما سکّ واهَگدار اَتێن و په گَلے گۆن شما تهنا هُدائے وشّێن مِستاگ بهر نکرت، وتی جندئے زندگی هم بهر کرت، چێا که شما مارا سکّ دۆست اَتێت.
براتان! دگه گپّے اِش اِنت، ما شمارا سۆج داتگ که وتی زِندا چۆن بگوازێنێت که هُدا چه شما وشّ و رزا ببیت و شما اَنچُش کنگا اێت هم. نون هُداوندێن ایسّائے ناما گۆن شما دَزبندیَ کنێن و گوَشێن که اے چیزّا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت.
هئیالا بدارێت که کسّ بدیئے بدلا بدی مکنت. بدی مکنێت و مُدام په یکدگرا و په هرکَسا شَرّیئے رندا ببێت.
او براتان! هَکّێن گپّ اِش اِنت که ما باید اِنت مُدام په شما هُدائے شُگرا بگرێن، چێا که شمئے ایمان رۆچ په رۆچ رُدان اِنت و په یکدومیا شمئے سجّهێنانی مِهر هم گێش بئیان اِنت.
هر نێکێن داد و هر تمانێن تُهپه و ٹێکی چه بُرزا کئیت، چه نور و رُژنئے پتئے نێمگا که هچبر بدلَ نبیت و هچّ تهاری و ساهگێا آییئے اَرواه و جَبینا راه نێست.
گۆن آ دگه باوَرمندانی دۆست دارگا وتی هُدادۆستیا مُهر بکنێت و گۆن سجّهێن مردمانی دۆست دارگا په باوَرمندان وتی مِهرا مُهکم بکنێت.
گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے رهمت و زانتا، رُست و رُدۆم گِران ببێت. شان و شئوکت انّون تان اَبد، هماییا برسات. اَنچُش بات. آمین.