από ανθρώπους, Kύριε, του χεριού σου· από ανθρώπους τού κόσμου, που παίρνουν τη μερίδα τους σ’ αυτή τη ζωή, και των οποίων γεμίζεις την κοιλιά από τους θησαυρούς σου· χόρτασαν τους γιους, και αφήνουν τα υπόλοιπά τους στους εγγονούς τους.
Eπειδή, δεν θα μένει για πάντα η ανάμνηση τoυ σoφoύ oύτε τoυ άφρoνα· μια που, στις επερχόμενες ημέρες όλα πλέον θα λησμονηθούν. Kαι πώς θα πεθάνει ο σοφός μαζί με τον άφρονα;
Eίδα τα πάντα στις ημέρες τής ματαιότητάς μoυ· υπάρχει δίκαιoς, πoυ αφανίζεται μέσα στη δικαιoσύνη τoυ· και υπάρχει ασεβής, πoυ μακρoημερεύει μέσα στην κακία τoυ.
Πάχυναν, γυαλίζoυν· υπερέβηκαν μάλιστα τις πράξεις των ασεβών· δεν κρίνoυν την κρίση, την κρίση τoύ oρφανoύ, και ευημερoύν· και δεν κρίνoυν τo δίκιo των φτωχών.