5 அம்மங்ங ஏசின அவ்வெ கெலசகாறாகூடெ, ஏசு நிங்களகூடெ ஏன ஹளீனெயோ அதே ஹாற தென்னெ கீயிவா ஹளி ஹளிதா.
அம்மங்ங ஏசின அவ்வெயும் தம்மந்தீரும் தன்னகூடெ கூட்டகூடுக்கு ஹளிட்டு ஹொறெயெ நிந்தித்துரு.
நா நிங்களகூடெ ஹளிதனொக்க நிங்க கீவுதாயித்தங்ங, நிங்கதென்னெ நன்ன கூட்டுக்காரு.
அவங் அஞ்சிபெறெச்சட்டு, “எஜமானனே! நா ஏன கீயிக்கு?” ஹளி கேட்டாங்; அதங்ங எஜமானு, “நீ எத்து பட்டணாக ஹோ; அல்லிபீத்து நீ ஏன கீயிக்கு ஹளி, ஹளிதப்புரு” ஹளி ஹளித்து.
அப்ரகாமிக அவகாசமாயிற்றுள்ளா சலத கொடத்தெ பேக்காயி தெய்வ அவன ஊளாதாப்பங்ங, அவங் அதன அனிசரிசி அல்லிக ஹோதுதும் ஆ நம்பிக்கெயாளெ தென்னெயாப்புது; எல்லிக ஹோப்புது ஹளி கொத்தில்லாதெ இத்தட்டும், அவங் தெய்வத வாக்கு கேட்டு ஹொறட்டு ஹோதாங்.
அந்த்தெ அவங் படிச்சுதுகொண்டு, தெகெஞ்ஞாவனாயிற்றெ ஆதாங்; அந்த்தெ, தன்ன அனிசரிசி நெடிவா எல்லாரிகும் நித்தியமாயிற்றுள்ளா ரெட்ச்செ கிட்டத்தெகும் அவங் காரணக்காறங் ஆதாங்.