14 எஜமானனும், குருவுமாயிப்பா நானே நிங்கள காலுகச்சிப்பங்ங, தீர்ச்செயாயிற்றெ நிங்களும் தம்மெலெ தம்மெலெ இஞ்ஞொப்பன காலு கச்சுக்கு.
ஈ மரியாளாப்புது ஏசின காலிக ஒள்ளெ வாசனெ தைலத உஜ்ஜிட்டு, தெலெமுடியாளெ காலு தொடத்தாவ; சுகஇல்லாதெ இத்தா லாசரு அவள தம்மனாயித்து.
இந்த்தெ அத்வானிசி, பாவப்பட்டாக்கள சகாசுக்கு, ‘பொடுசுதன காட்டிலும் கொடுது ஆப்புது தொட்ட பாக்கிய’ ஹளி, எஜமானனாயிப்பா ஏசு ஹளிதா வாக்கின ஓர்த்து நோடுக்கு ஹளி, ஹளிதந்நி, இந்த்தெ எல்லா விததாளெயும் நா நிங்காக பட்டெகாட்டிதிங்” ஹளி ஹளிதாங்.
நிங்க எல்லாரும் தெய்வத மக்களாப்புது ஹளி பிஜாரிசி தம்மெலெ தம்மெலெ மதிப்பு கொட்டு தம்மெலெ தம்மெலெ சினேகிசிவா.
நிங்க தம்மெலெ ஒந்தே சிந்தெ உள்ளாக்களாயிரிவா; அகங்கார காட்டாதெ தாழ்மெ உள்ளாக்களகூடெ பளகிவா; நிங்கள நிங்களே புத்திமானு பிஜாருசுவாட.
எந்நங்ங பரிசுத்த ஆல்ப்மாவு நிங்கள நெடத்தா ஹேதினாளெ, ஏசு தென்னெயாப்புது நன்ன எஜமானு ஹளி ஹளத்தெ நிங்காக பற்றுகு; எந்த்தெ ஹளிங்ங, பரிசுத்த ஆல்ப்மாவின சகாயதாளெ ஜீவுசா ஒப்பனகொண்டே அந்த்தெ ஹளத்தெ பற்றுகொள்ளு; அந்த்தலாவங்ங ஏசின சபிப்பத்தெ பற்ற.
அதுகொண்டு, ஏசின நம்பி பொப்பா ஒப்பங்ங, நா திம்பா தீனி தென்னெ எடங்ஙாறாயித்தங்ங, நா ஒரிக்கிலும் அதன தின்னாதெ இப்புதாப்புது ஒள்ளேது; அல்லிங்ஙி, அவங்ங எடர்ச்செ உட்டாப்பத்தெ நானல்லோ காரணக்காறங்? அந்த்தெ பாடில்லல்லோ!
பவுலு ஹளா நா கிறிஸ்து தந்திப்பா தாழ்மெயாளெயும், தயவினாளெயும் நிங்காக புத்தி ஹளிதப்புது ஏன ஹளிங்ங; நிங்களகூடெ இப்பங்ங மாத்தற தாநு ஹோதீனெ ஹளியும், தூரசலதாளெ இப்பதாப்பங்ங கடுத்த வாக்கினாளெ கூட்டகூடீனெ ஹளியும், செல ஆள்க்காரு ஹளிண்டித்தீரல்லோ?
நங்கள எஜமானனாயிப்பா ஏசுக்கிறிஸ்தின கருணெ எந்த்தலது ஹளி நிங்காக கொத்துட்டல்லோ! ஏசு சம்பத்துள்ளாவனாயி இத்தட்டும் நிங்காகபேக்காயி பாவப்பட்டாவன ஹாற ஆயிதீனெ; ஏனாக ஹளிங்ங நிங்கள சம்பத்துள்ளாக்களாயி மாடுக்கு ஹளிட்டாப்புது அவங், அந்த்தெ கீதிப்புது.
நன்ன கூட்டுக்காறே, நிங்க தம்மெலெ சினேக உள்ளாக்களாயி தம்மெலெ, தம்மெலெ சகாசி சொதந்தரமாயிற்றெ ஜீவுசத்தெபேக்காயி ஆப்புது தெய்வ நிங்கள ஊதிப்புது; சரீர இஷ்டப்பிரகார ஜீவுசத்தெபேக்காயி அல்ல ஈ சொதந்தரமாயிற்றுள்ளா ஜீவித தந்திப்புது.
ஏசுக்கிறிஸ்து தென்னெயாப்புது நங்கள எஜமானு ஹளி, ஆக்கள பாயாளே ஹளுரு. அதுகொண்டு நங்கள அப்பனாயிப்பா தெய்வாக மரியாதெயும் உட்டாக்கு.
ஒள்ளெ பிறவர்த்தி கீது, ஒள்ளெ ஹெசறு எத்திதாவளும் ஆயிருக்கு; ஏதொக்க ஹளிங்ங, மக்கள சாங்க்குது, அன்னியம்மாரா சீகருசுது, பரிசுத்தம்மாரா காலு கச்சுது, கஷ்டதாளெ இப்பாக்கள சகாசுது இந்த்தெ உள்ளா ஒள்ளெ சொபாவ உள்ளாக்களாயிருக்கு.
நங்காக நம்பிக்கெ தந்து, தொடங்ஙி பீப்பாவனும், அதன நிவர்த்தி கீவாவனுமாயிப்பா ஏசினமேலெ நங்கள கண்ணு இறபேக்காத்து; தனங்ங கிட்டத்துள்ளா சந்தோஷத ஓர்த்து, அவமானத வகெபீயாதெ குரிசு பாடின சகிச்சாங்; அதுகொண்டு ஈக தெய்வத பலபக்க குளுதுதீனெ.
ஏசுக்கிறிஸ்து கஷ்டப்பாடு சகிச்சா ஹாற தென்னெ, நிங்களும் கஷ்டப்பாடு சகிச்சு ஜீவிசிதுட்டிங்ஙி, தெற்று குற்ற கீவத்துள்ளா மனசு நிங்காக பார.
அதே ஹாற தென்னெ பாலேகாறே! தொட்டாக்கள அனிசரிசி நெடிவா; அகங்கார காட்டிண்டு நெடிவாக்கள தெய்வ நிசாரமாடுகு; தாழ்மெ காட்டாக்களமேலெ தெய்வ தயவு காட்டுகு; அதுகொண்டு நிங்க தம்மெலெ தம்மெலெ அனிசரிசி தாழ்மெ உள்ளாக்களாயி நெடதணிவா.