Λοιπόν, δεν έχεις λόγο ν’ αγωνιάς, δεν πρόκειται να σε κατατροπώσω!
Δες, o τρόμoς μoυ δεν θα σε ταράξει oύτε τo χέρι μoυ θα είναι βαρύ επάνω σoυ.
Πάρε το χέρι σου από πάνω μου, ο φόβος σου να μη με τρομάζει.
Στ’ αυτιά μου αντηχεί ο ήχος της φωνής σου, όταν αυτά τα λόγια επαναλαμβάνεις:
Αχ, αν ήταν άνθρωπος ο Θεός, όπως εγώ, για να του απαντήσω και ν’ αντιδικήσουμε!
Τότε πια θα ’παυε ο Θεός να με χτυπά και δε θα τον φοβόμουν,