Το μόνο πράγμα που μπορώ να ελπίζω απ’ το Θεό, είναι ο θάνατός μου. Μα πριν πεθάνω, μπρος του θα υπερασπιστώ το δίκιο μου.
Ιώβ 17:15 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) Πώς είναι δυνατό λοιπόν για ελπίδα να μιλά κανείς; Ποιος μπορεί να διακρίνει ακόμα κι ένα ίχνος της; H Αγία Γραφή στη Δημοτική (Filos Pergamos) Kαι πoύ είναι τώρα η ελπίδα μoυ; Kαι πoιoς θα δει την ελπίδα μoυ; Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) Πώς είναι δυνατό λοιπόν για ελπίδα να μιλά κανείς; Ποιος μπορεί να διακρίνει ακόμα κι ένα ίχνος της; |
Το μόνο πράγμα που μπορώ να ελπίζω απ’ το Θεό, είναι ο θάνατός μου. Μα πριν πεθάνω, μπρος του θα υπερασπιστώ το δίκιο μου.
τα νερά τρών’ ακόμα και τις πέτρες· κι η μπόρα παρασέρνει τα χώματα της γης· παρόμοια καταστρέφεις του ανθρώπου την ελπίδα εσύ.
Σα να ’μουν τοίχος με γκρεμίζει απ’ όλες τις μεριές και καταρρέω· σαν δέντρο ξεριζώνει την ελπίδα μου.
Η ευσέβειά σου δεν σου δίνει στήριγμα; και η άμεμπτη ζωή σου δεν σου προσθέτει ελπίδα;
Ποια δύναμη έχω να μπορεί να με κρατήσει στη ζωή; Μα και για ποιο σκοπό να ζω, όταν δεν έχω ελπίδα;
Οι μέρες μου τρέχουν πιο γρήγορα κι απ’ τη σαΐτα του αργαλειού· φεύγουν και χάνονται χωρίς καμιά ελπίδα.
Σκεφτόμουνα πως στης ζωής μου τα μισά θα ’φευγα για τις πύλες του άδη· και θα ’χανα τα χρόνια μου τα υπόλοιπα.
«Άνθρωπε», μου είπε ο Κύριος, «αυτά τα κόκαλα συμβολίζουν τους Ισραηλίτες, οι οποίοι λένε συνεχώς ότι είναι σαν ξερά κόκαλα, ότι χάθηκε κάθε ελπίδα γι αυτούς, ότι είναι χαμένοι πια.