Kategorya
98 Mga Bersikulo sa Kasulatan para sa Kakulangon
Ug ang akong Dios magsangkap sa tanan ninyong kinahanglanon sumala sa iyang kadato, sa himaya diha kang Cristo Jesus.
Busa ayaw na kamo kabalaka nga mag-ingon, ‘Unsay among kaonon?’ o ‘Unsay among imnon?’ o ‘Unsay among ibisti?’ Kay ang mga Gentil nagtinguha niining tanan ug ang inyong langitnong Amahan nasayod nga kamo nagkinahanglan niining tanan.
Tan-awa ninyo ang mga langgam sa kalangitan; wala sila magpugas o mag-ani o maghipos ngadto sa mga kamalig apan ang inyong langitnong Amahan nagpakaon kanila. Dili ba labaw pa man kamo ug bili kay kanila?
Siya nga naghatag sa binhi ngadto sa magpupugas ug sa pan aron kaonon maghatag kaninyo ug binhi ug magpadaghan niini ug magpadaghan sa mga bunga sa inyong pagkamatarong.
Moabot unta ang imong gingharian, matuman unta ang imong kabubut-on dinhi sa yuta maingon sa langit.
Labaw pa niini, nagmalipayon kita bisan sa atong mga kasakit, kay nasayod man kita nga ang pag-antos mobunga ug pagkamalahutayon, ug ang pagkamalahutayon mobunga ug kalig-on, ug ang kalig-on mobunga ug paglaom,
Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog.
Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”
Kon kamo magpabilin kanako ug ang akong mga pulong magpabilin kaninyo, pangayo kamo ug bisan unsa nga buot ninyo, ug himoon kini alang kaninyo.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Ug sa diha nga gitakos nila kini sa omer, ang nanguha ug daghan wala masobrahi ug ang nanguha ug diyotay wala makulangi. Ang matag usa nagkuha sumala sa iyang makaon.
kon ibubo nimo ang imong kalag ngadto sa gigutom ug tagbawon ang tinguha sa mga sinakit, ang imong kahayag mosubang sa kangitngitan, ug ang imong kadulom mahimong sama sa kaudtohan.
Busa ginganlan ni Abraham kadtong dapita nga “Ang Ginoo mag-andam”, ingon nga kini gisulti hangtod karon, “Sa bungtod sa Ginoo kini ihatag.”
Sangpita ako ug ako motubag kanimo ug magsugilon kanimo sa dagko ug mga tinago nga mga butang nga wala nimo mahibaloi.
Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.
Siya nga manggihatagon panalanginan, kay nagpaambit siya sa iyang pan ngadto sa kabos.
Busa mao kini ang giingon sa Ginoong Dios: “Tan-awa, ang akong mga sulugoon mangaon apan kamo gutomon; ang akong mga sulugoon manginom apan kamo uhawon; ang akong mga sulugoon maglipay, apan kamo pakaulawan;
Apan siya mitubag, “Nasulat na, ‘Ang tawo mabuhi dili sa pan lamang kondili sa matag pulong nga mogula sa baba sa Dios.’ ”
apan siya miingon kanako, “Ang akong grasya igo alang kanimo kay ang akong gahom gihingpit diha sa kaluyahon.” Sa ingon niana, labaw nakong gikalipay ang pagpasigarbo tungod sa akong mga kaluyahon aron ang gahom ni Cristo molandong nganhi kanako.
O Dios, ikaw mao ang akong Dios, nangita ako kanimo, ang akong kalag giuhaw kanimo; ang akong unod nangandoy kanimo, sama sa usa ka yuta nga uga ug mingaw diin walay tubig.
Kon aduna man kaninyoy nakulangan ug kaalam, papangayoa siya sa Dios nga naghatag nga madagayaon ngadto sa tanang tawo ug sa walay pagpamuyboy, ug kini ihatag kaniya.
Ug siya maghatag ug ulan alang sa binhi nga ipugas nimo sa yuta, ug sa trigo, ang abot sa yuta, nga mahimong tambok ug daghan kaayo. Nianang adlawa ang imong kahayopan manibsib sa dagkong mga sibsibanan.
Ug ang atong nabatonang pagsalig kaniya mao kini, nga kon mangayo kita ug bisan unsa sumala sa iyang kabubut-on, siya mamati gayod kanato.
Giisip nako nga ang mga pag-antos niining panahona karon dili takos itandi sa himaya nga ipadayag ra unya kanato.
Ug siya miingon kanila, “Tungod sa kagamay sa inyong pagtuo. Kay sa pagkatinuod, sultihan ko kamo, nga kon may pagtuo kamo nga sama sa liso sa mustasa, inyong ingnon kining bukira, ‘Balhin ngadto,’ ug kini mobalhin, ug walay dili mahimo alang kaninyo.”
Ihatag nako kanimo ang mga bahandi sa kangitngitan, ug ang natago diha sa tago nga mga dapit, aron ikaw masayod nga ako, ang Ginoo, ang Dios sa Israel, mao ang nagtawag kanimo pinaagi sa ngalan.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Kay ang Ginoo nga inyong Dios magpanalangin kaninyo sumala sa iyang gisaad kaninyo, ug pagpahulam kamo sa daghang mga nasod apan ayaw kamo panghulam. Ug magmando kamo sa daghang mga nasod apan sila dili magmando kaninyo.
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan,
Tan-awa, ang mata sa Ginoo anaa sa mga may kahadlok kaniya, sa mga nagsalig sa iyang gugmang walay paglubad, aron iyang maluwas ang ilang kalag gikan sa kamatayon, ug aron magpabilin silang buhi diha sa gutom.
Dili ba ang duha ka sayaw gibaligya ug duha ka sensilyo. Ug walay bisan usa kanila nga mahulog sa yuta nga dili mahibaloan sa inyong Amahan. si Felipe ug si Bartolome, si Tomas ug si Mateo nga tigpaningil ug buhis, si Santiago nga anak ni Alfeo ug si Tadeo, Bisan gani ang mga buhok sa inyong ulo giihap ang tanan. Busa ayaw kamo kahadlok, kamo labaw pa ug bili kay sa daghang mga langgam.
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo.
Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.
Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.
“Gipaanha nako ang usa ka anghel nganha kaninyo aron sa pagbantay kaninyo sa dalan ug sa pagdala kaninyo ngadto sa dapit nga akong giandam.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan.
Ug kamo iyang gipaubos ug gipagutoman ug gipakaon kamo niya sa mana nga wala ninyo mailhi, bisan ang inyong katigulangan wala makaila niini, aron kamo iyang mapahibalo nga ang tawo dili mabuhi sa pan lamang, kondili sa tanang butang nga mogula gikan sa baba sa Ginoo mabuhi ang tawo.
Kinahanglan nga mag-alagad kamo sa Ginoo nga inyong Dios ug ako magpanalangin sa inyong pan ug sa inyong tubig ug kuhaon nako ang sakit gikan kaninyo.
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat.
Kining tanan nagsalig kanimo, sa paghatag kanila ug pagkaon sa tukmang panahon. Sa dihang maghatag ikaw, gitigom nila kini; sa dihang gibukhad nimo ang imong kamot, natagbaw nimo sila sa mga maayong butang.
Ug ang Ginoo maggiya kanimo sa kanunay, ug magtagbaw sa imong tinguha pinaagi sa mga maayong butang, ug maghimo sa imong mga bukog nga lig-on; ug ikaw mahimong sama sa usa ka tanaman nga gipatubigan, sama sa usa ka tubod sa tubig, nga ang mga katubigan walay paghubas.
Ang Ginoo dili motugot sa matarong nga magutman, apan santaon niya ang tinguha sa daotan.
siya nga naghatag ug pagkaon sa tanang unod, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran.
Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto.
“Bulahan ang tawo nga nagsalig sa Ginoo nga ang pagsalig mao ang Ginoo. Siya sama sa kahoy nga gitanom sa daplin sa tubig, nga nagpakatay sa mga gamot niini sa daplin sa suba, ug dili mahadlok kon moabot ang kainit, kay ang mga dahon niini nagpabilin nga lunhaw, ug dili mabalaka sa tuig nga hulaw, kay dili kini mohunong sa pagpamunga.”
Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.
Ang mga mata sa tanan nagtan-aw kanimo; ug ikaw naghatag kanila sa ilang pagkaon sa tukmang panahon. Imong gibukhad ang imong kamot, imong gitagbaw ang tinguha sa tanang butang nga buhi.
Ang gagmayng mga liyon mag-antos sa kawad-on ug kagutom; apan ang mga nangita sa Ginoo dili makulangan sa bisan unsang butang nga maayo.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Batan-on ako kaniadto ug karon tigulang na ako, apan wala ako makakita sa matarong nga gibiyaan, o ang iyang anak magpakilimos ug pan.
Ug ang Dios makahimo sa paghatag sa tanang panalangin nga naghingapin nganha kaninyo, aron kamo makabaton kanunay ug igo sa tanang butang, madagayaon alang sa tanang maayong buhat.
Unya ang Ginoo miingon kang Moises, “Tan-awa, magpaulan ako ug pan gikan sa langit alang kaninyo, ug ang katawhan manggula ug manguha matag adlaw ug igo alang sa usa ka adlaw, aron kasulayan nako sila kon magsubay ba sila diha sa akong balaod o dili.
Busa, kon kamo, bisan sa inyong pagkadaotan, mahibalo man ganing mohatag ug mga maayong gasa ngadto sa inyong mga anak, unsa pa kaha ang inyong Amahan nga anaa sa langit nga mohatag ug mga maayong butang ngadto sa mga nangayo kaniya!
“Kamong tanan nga giuhaw, dali ngari sa katubigan; ug siya nga walay salapi, dali, palit, ug kaon! Dali, palit ug bino ug gatas nga walay salapi ug walay bayad.
Tan-awa ninyo ang mga uwak: wala sila magpugas o mag-ani; wala silay hiposanan o kamalig, apan ang Dios nagpakaon kanila. Pagkalabaw pa gayod ninyo ug bili kay sa mga langgam!
Unya siya miadto ug gisuginlan ang tawo sa Dios, ug siya miingon, “Lakaw, ibaligya ang lana ug bayri ang imong utang ug ang mahibilin niini makabuhi na kanimo ug sa imong mga anak.”
ang imong panon nakakaplag ug puluy-anan didto; ikaw, O Dios, nagtagana gikan sa imong kaayo alang sa mga kabos.
Busa nangaon silang tanan ug nangabusog. Ug ilang gihipos ang nahibilin nga mga tipik nga miabot ug napulo ug duha ka bukag.
Unya siya miingon kanila, “Sa pagsugo nako kaninyo kaniadto sa paglakaw nga walay dalang sudlanan sa salapi o bag o mga sandalyas, nakulangan ba kamo ug bisan unsa?” sila miingon nga nag-ingon, “Wala.”
dili sila gutomon o uhawon, ang init nga hangin o ang adlaw dili mohampak kanila, kay siya nga adunay kaluoy kanila magmando kanila, ug sa daplin sa mga tuboran sa tubig siya magtultol kanila.
Ang matarong adunay igo nga ihupay sa iyang kagutom, apan ang tiyan sa mga daotan nag-antos sa kawalad-on.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan; kini mao ang akong Dios, ug ako magdayeg kaniya, ang Dios sa akong katigulangan, ug pasidunggan nako siya.
Sa mga dato niining panahona karon, sugoa sila nga dili magpataas sa ilang kaugalingon o magbutang sa ilang paglaom diha sa walay kasigurohan nga mga bahandi, kondili diha sa Dios nga madagayaong naghatag kanato sa tanang butang alang sa atong kalipay.
Sa panahon sa gutom magluwas siya kanimo gikan sa kamatayon, ug sa gubat gikan sa gahom sa espada.
nga nagpahamtang sa hustisya alang sa mga dinaogdaog; nga naghatag ug pagkaon sa mga gigutom. Ang Ginoo nagpahigawas sa mga binilanggo;
O kahadloki ninyo ang Ginoo, kamo nga iyang mga balaan, kay ang may kahadlok kaniya walay makulang!
Apan agig pagpakig-angay kinahanglan nga ang inyong pagkaadunahan karon magsangkap sa ilang kawad-on aron nga unya ang ilang kaadunahan magsangkap usab sa inyong kawalad-on, ug sa ingon niana adunay kaangayan.
Naghatag siya ug pagkaon ngadto kanila nga may kahadlok kaniya; kanunay siyang mahinumdom sa iyang kasabotan.
Sa madagayaon gayod ako magpanalangin sa iyang pagkaon; tagbawon nako sa pan ang iyang mga kabos.
Bantayi ang inyong kinabuhi nga malikay sa pagkamahigugmaon sa salapi ug himoa nga matagbaw kamo sa inyong mga naangkon karon, kay siya gayod mao ang nag-ingon, “Dili ko gayod ikaw pasagdan o biyaan.”
Bisan pa niana iyang gisugo ang kalangitan sa itaas, ug gibuksan ang mga pultahan sa langit; ug gipaulanan niya sila ug mana aron kaonon, ug gihatagan sila ug pagkaon gikan sa langit. Ang tawo mikaon sa pan sa mga anghel; siya nagpadala kanila ug daghan nga pagkaon.
Kay kini mao ang gipamulong sa Ginoo, ang Dios sa Israel, ‘Ang tadyaw sa harina dili mahutdan ug ang tibodtibod sa lana dili mahubsan hangtod sa adlaw nga ang Ginoo magpaulan ibabaw sa yuta.’ ”
Si Jesus mitubag kanila, “Ako mao ang pan sa kinabuhi. Siya nga moari kanako dili gutomon, ug siya nga motuo kanako dili gayod uhawon.
siya magpuyo sa mga habog nga dapit; ang iyang dapit nga panalipod mao ang mga salipdanan nga mga bato, ang iyang pan ihatag kaniya, ang iyang tubig dili gayod mohubas.
Buksan sa Ginoo alang kaninyo ang iyang maayong tipiganan, ang kalangitan, aron sa paghatag ug ulan alang sa inyong yuta sa panahon niini ug aron sa pagpanalangin sa tanang buhat sa inyong mga kamot, ug magpahulam kamo ngadto sa daghang mga nasod apan dili kamo manghulam.
Siya mitubag kanila, “Kadtong adunay duha ka buok bisti, kinahanglang maghatag niadtong walay iya, ug siya nga adunay pagkaon, kinahanglang magbuhat sa sama niini.”
Ang panimalay sa Israel nagtawag niini ug mana. Sama kini sa liso sa koriandro, puti, ug ang lami niini sama sa pan nga nipis nga may dugos.