147 Mga Bersikulo sa Panalipod sa Diyos Panahon sa Kadaot

Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”

Ang Dios mao ang atong dalangpanan ug kusog, dali nga katabang diha sa kalisdanan.

Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”

ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.

Ang Ginoo maglikay kanimo gikan sa tanan nga kadaotan; siya magbantay sa imong kinabuhi. Ang Ginoo magbantay sa imong paggula ug sa imong pagsulod sukad niining panahona hangtod sa kahangtoran.

Bisan ug maglakaw ako latas sa walog sa landong sa kamatayon, dili ako mahadlok sa bisan unsang daotan; kay ikaw uban man kanako; ang imong bunal ug sungkod, naghupay kanako.

Tabonan ikaw niya sa iyang mga dagang, ug sa ilalom sa iyang mga pako, magpasilong ikaw; ang iyang pagkamatinumanon mao ang taming ug panalipod.

Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?

Ang Ginoo mao ang makig-away alang kaninyo, ug maghilom lamang kamo.”

Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.

Ang ngalan sa Ginoo maoy usa ka lig-ong tore; ang matarong modagan ngadto niini ug maluwas.

Ang anghel sa Ginoo maglibot niadtong may kahadlok kaniya, ug magluwas kanila.

Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan.

Ikaw ang akong tagoanan; panalipdan nimo ako gikan sa kasamok; libotan nimo ako sa mga singgit sa kaluwasan. Selah

Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.

Apan ikaw, O Ginoo, mao ang taming libot kanako, ang akong himaya, ug ang tig-isa sa akong ulo.

Ang Ginoo maayo, lig-on nga salipdanan sa adlaw sa kasamok; siya makaila kanila nga modangop kaniya.

Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagbantay kanimo dili makatulog. Tan-awa, siya nga nagbantay sa Israel dili mahitagpilaw o mahikatulog.

Ingon nga ang kabukiran naglibot sa Jerusalem, mao usab ang Ginoo naglibot sa iyang katawhan, sukad niining panahona hangtod sa kahangtoran.

Ang kahadlok sa tawo nagbutang ug usa ka lit-ag, apan siya nga nagsalig sa Ginoo layo sa kakuyaw.

walay hinagiban nga gibuhat batok kanimo nga magmalamposon, ug imong pamatud-an nga sayop ang matag dila nga maghukom batok kanimo. Kini mao ang panulundon sa mga sulugoon sa Ginoo, ug ang ilang pagkamatarong nga gikan kanako, nag-ingon ang Ginoo.”

Kay tagoan man niya ako diha sa iyang puluy-anan sa adlaw sa kasamok; tagoan niya ako ilalom sa tabil sa iyang tolda, ituboy niya ako ibabaw sa usa ka bato.

Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili gayod ako matarog.

Gipahiluna nako kanunay ang Ginoo diha sa akong atubangan; tungod kay anaa siya sa akong tuong kamot, ako dili matarog.

Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?

Dili ikaw mahadlok sa kakuyaw sa kagabhion, o sa udyong nga naglupad panahon sa adlaw, o sa kamatay nga nag-atang sa kangitngitan, o sa kalaglagan panahon sa kaudtohon.

Ang walay kataposan nga Dios mao ang imong puluy-anan ug sa ilalom ang mga bukton nga walay kataposan. Ug siya maghingilin sa imong kaaway sa atubangan nimo ug mag-ingon, Laglaga sila.

Ang Ginoo motubag kanimo sa adlaw sa kasamok! Ang ngalan sa Dios ni Jacob manalipod kanimo!

Bisan pa ug ako naglakaw taliwala sa kasamok, imong gipanalipdan ang akong kinabuhi, imong gituy-od ang imong kamot batok sa kapungot sa akong mga kaaway ug ang imong tuong kamot nagluwas kanako.

Ang Ginoo mao ang imong magbalantay; ang Ginoo mao ang imong landong sa imong tuong kamot. Ang adlaw dili makadaot kanimo panahon sa adlaw, o ang bulan panahon sa kagabhion.

Ang among kalag naghulat sa Ginoo; siya mao ang among tabang ug taming.

Ako naghatag kanila ug kinabuhing dayon ug sila dili gayod malaglag, ug walay si bisan kinsa nga makaagaw kanila gikan sa akong kamot. Ang akong Amahan nga maoy naghatag kanila ngari kanako dako pa kay sa tanan, ug walay si bisan kinsa nga makahimo sa pag-agaw kanila gikan sa kamot sa Amahan.

kay ikaw mao ang akong dalangpanan, usa ka lig-ong tore batok sa kaaway.

Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagbantay kanimo dili makatulog.

Kadtong nagsalig sa Ginoo nahisama sa bukid nga Zion, nga dili matarog, apan magpabilin hangtod sa kahangtoran.

Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.

Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo. Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.

Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.

Kay ako, ang Ginoo nga imong Dios, mokupot sa imong tuong kamot; ako mao ang mag-ingon kanimo, “Ayaw kahadlok; ako motabang kanimo.”

Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”

Mahimo nako ang tanang butang diha kaniya nga naglig-on kanako.

Apan ang Ginoo kasaligan ug siya maglig-on kaninyo ug magbantay kaninyo gikan sa daotan.

Sa panahon nga mahadlok ako, magsalig ako kanimo. Sa Dios nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Dios ako nagsalig nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa unod ngari kanako?

Sa diha nga magpakitabang ang mga matarong, ang Ginoo mamati, ug magluwas kanila gikan sa tanan nilang mga kagul-anan. Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.

Bisan usa ka dakong panon magkampo batok kanako, dili mahadlok ang akong kasingkasing; bisan ug may gubat batok kanako, bisan pa niini ako masaligon.

Ang akong bato ug ang akong kuta, ang akong tigpanalipod ug akong manluluwas, ang akong taming, nga mao ang akong gidangpan, nga nagbuntog sa katawhan ubos kaniya.

“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”

Itugyan ngadto kaniya ang inyong tanang kabalaka, kay siya nag-atiman man kaninyo.

Ako sama sa usa ka timailhan alang sa daghan; apan ikaw mao ang akong lig-on nga dalangpanan. Ang akong baba napuno sa pagdayeg kanimo, ug sa paghimaya kanimo sa tibuok nga adlaw.

Apan ang Ginoo mao ang akong lig-on nga salipdanan, ug ang akong Dios mao ang bato nga akong dalangpanan.

Ug ang Ginoo miingon, “Ang akong presensiya mag-uban kanimo, ug ako maghatag kanimo ug pahulay.”

Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios!

Tan-awa, ang mata sa Ginoo anaa sa mga may kahadlok kaniya, sa mga nagsalig sa iyang gugmang walay paglubad, aron iyang maluwas ang ilang kalag gikan sa kamatayon, ug aron magpabilin silang buhi diha sa gutom.

Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato.

Ang Ginoo nanalipod sa mga yano; sa dihang gipaubos ako, iya akong giluwas.

Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo matuod gayod; siya usa ka taming niadtong tanan nga modangop kaniya. “Kay kinsa ba ang Dios, kondili ang Ginoo? Ug kinsa bay usa ka bato gawas sa atong Dios?

Mangapukan ang usa ka libo sa imong kiliran, ug ang napulo ka libo dapit sa imong tuong kamot, apan dili kini makaabot kanimo. Ikaw magtan-aw lamang pinaagi sa imong mga mata, ug makita nimo ang balos alang sa daotan.

Ug ang Ginoo mao ang mag-una kanimo. Siya mag-uban kanimo, dili ikaw niya pakyason o biyaan. Ayaw kahadlok o kaluya.”

Ingna sila nga adunay mahadlokon nga kasingkasing, “Pagmalig-on, ayaw kahadlok! Tan-awa, ang inyong Dios moanhi uban ang panimalos, uban ang pagbalos sa Dios. Siya moanhi ug magluwas kaninyo.”

Wala ba ako magsugo kanimo? Pagmalig-on ug pagmaisogon; ayaw kahadlok o kaluya kay ang Ginoo nga imong Dios anaa uban kanimo bisan asa ikaw moadto.”

Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan.

Paghulat sa Ginoo; pagmalig-on ug padasiga ang imong kasingkasing; Oo, paghulat sa Ginoo!

Kay sa Dios lamang maghulat sa hilom ang akong kalag, kay gikan kaniya ang akong paglaom. Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili ako matarog.

Kay ang Ginoo nahigugma sa hustisya; siya dili mobiya sa iyang mga balaan. Ang matarong molungtad hangtod sa kahangtoran, apan ang kaliwat sa mga daotan laglagon.

Uban kanako ang Ginoo, dili ako mahadlok. Unsay mahimo sa tawo kanako?

Sa diha nga ikaw mohigda, dili ikaw malisang; sa diha nga ikaw mohigda, ang imong pagkatulog tam-is. Ayaw kalisang sa kalit nga kahadlok, o sa pagkalaglag sa daotan sa diha nga kini moabot; kay ang Ginoo mao ang imong pagsalig, ug maglikay sa imong tiil aron dili madakpan.

Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.

Ang Ginoo dalangpanan sa mga dinaogdaog, usa ka kuta sa panahon sa kalisdanan.

Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.

Bantayi ako, O Ginoo, gikan sa mga kamot sa daotan; panalipdi ako gikan sa bangis nga tawo nga naglaraw sa pagpapandol sa akong mga tiil.

Ako nagtuo nga akong makita ang kaayo sa Ginoo dinhi sa yuta sa mga buhi!

Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.

Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.

Kami gipiit sa tanang paagi apan wala mapugngi; gilisodlisod apan wala kawad-i ug paglaom; gilutos apan wala talikdi; nangatumba apan wala mangalaglag.

Ang matag usa nagtabang sa iyang isigkatawo, nag-ingon sa iyang igsoon nga lalaki, “Pagmaisogon!”

“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”

Daghan ang mga kagul-anan sa matarong; apan ang Ginoo magluwas kaniya gikan nianang tanan.

Bantayi ang inyong kinabuhi nga malikay sa pagkamahigugmaon sa salapi ug himoa nga matagbaw kamo sa inyong mga naangkon karon, kay siya gayod mao ang nag-ingon, “Dili ko gayod ikaw pasagdan o biyaan.”

Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.

Diha sa kalinaw ako mohigda ug matulog; kay ikaw lamang, O Ginoo, ang nagpapuyo kanako nga layo sa kakuyaw.

Siya dili mahadlok sa mga balita nga daotan; ang iyang kasingkasing lig-on, nagsalig diha sa Ginoo.

Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa.

Ikaw nagpalibot kanako sa luyo ug sa atubangan ug nagtapion sa imong kamot kanako.

“Busa ayaw na kamo kabalaka mahitungod sa ugma, kay ang ugma may kabalaka sa iyang kaugalingon. Igo na alang sa usa ka adlaw ang iyang kaugalingong suliran.

Ang kaayo ug kaluoy magpadayon gayod uban kanako sa tanang mga adlaw sa akong kinabuhi, ug magpuyo ako sa balay sa Ginoo hangtod sa kahangtoran.

Tan-awa, ang kamot sa Ginoo dili mubo nga kini dili makaluwas, o ang iyang dalunggan bungol, nga kini dili makadungog;

Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.

Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo namatud-an nga matuod; siya mao ang taming sa tanang mga modangop kaniya.

Ang matag pulong sa Dios matuod gayod; siya usa ka taming ngadto sa modangop kaniya.

Pagmalig-on kamo ug padasiga ang inyong kasingkasing, kamong tanan nga naghulat sa Ginoo!

Himoa nga ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, maania kanamo, ingon nga kami naglaom kanimo.

Ang Ginoo mao ang akong kusog ug akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan; kini mao ang akong Dios, ug ako magdayeg kaniya, ang Dios sa akong katigulangan, ug pasidunggan nako siya.

Kay ang atong taming iya sa Ginoo, ang atong hari iya sa Balaan sa Israel.

Labing maayo ang pagdangop ngadto sa Ginoo kay sa pagsalig diha sa tawo. Labing maayo ang pagdangop ngadto sa Ginoo kay sa pagsalig diha sa mga pangulo.

gikan sa kinatumyan sa yuta nagtuaw ako kanimo, sa diha nga ang akong kasingkasing luya na. Dad-a ako ngadto sa bato nga habog pa kay kanako; kay ikaw mao ang akong dalangpanan, usa ka lig-ong tore batok sa kaaway.

Dalaygon ang Ginoo! kay siya namati sa tingog sa akong mga pangaliyupo. Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.

Ang kahadlok wala diha sa gugma, apan ang hingpit nga gugma naghingilin sa kahadlok. Kay ang kahadlok adunay silot ug siya nga nahadlok wala pa mahingpit diha sa gugma.

Dali ngari, akong katawhan, sulod sa inyong mga lawak, ug tak-opi ang inyong mga pultahan sa inyong luyo; tagoi ang inyong kaugalingon sa makadiyot hangtod nga ang kaligutgot molabay. Kay ang Ginoo moanhi gikan sa iyang dapit aron sa pagsilot sa mga nagpuyo sa yuta tungod sa ilang kasal-anan, ang yuta mopakita sa dugo nga gipaagas diha kaniya, ug dili na motabon sa iyang mga patay.

Apan ako mag-awit mahitungod sa imong gahom; mag-awit ako ug kusog mahitungod sa imong gugmang walay paglubad sa kabuntagon. Kay ikaw mao ang akong panalipod ug dalangpanan sa adlaw sa akong kalisdanan.

Ang Ginoo sa mga panon nag-uban kanato; ang Dios ni Jacob mao ang atong dalangpanan. Selah

kay ikaw mao ang akong magtatabang, ug diha sa landong sa imong mga pako ako mag-awit sa kalipay. Ang akong kalag magpabilin kanimo; ang imong tuong kamot nag-agak kanako.

Gipangita nako ang Ginoo, ug gitubag niya ako, ug giluwas niya ako gikan sa tanan nakong mga kahadlok.

Siya ang nagluwas kanamo gikan sa dakong hulga sa kamatayon magpadayon pagluwas kanamo. Kaniya naglaom kami nga siya moluwas kanamo pag-usab.

Ang uban nagpasigarbo sa mga karwahi, ug ang uban sa mga kabayo; apan kami nagsalig sa ngalan sa Ginoo nga among Dios. Mangatumba sila ug mangapukan; apan kami motindog ug mobarog nga lig-on.

nga mga gibantayan sa gahom sa Dios pinaagi sa pagtuo alang sa kaluwasan nga andam aron ipadayag unya sa kataposang panahon.

Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”

Kay wala kamo makadawat sa espiritu sa pagkaulipon aron mahadlok na usab kamo, hinuon maoy nadawat ninyo ang espiritu sa pagkaanak. Ug pinaagi kaniya magtuaw kita, “Abba! Amahan!”

Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.

Kay ang Ginoo dili mosalikway sa iyang katawhan; dili siya mobiya sa iyang panulundon;

Ang Dios sa pakigdait magbalaan unta kaninyo sa kinatibuk-an, ug ang inyong bug-os nga espiritu, kalag ug lawas magpabilin unta nga dili masaway inig-abot sa atong Ginoong Jesu-Cristo. Siya nga nagtawag kaninyo kasaligan ug siya magbuhat gayod niini.

Karon hinaot nga ang Dios sa kalinaw nga nagbanhaw sa atong Ginoong Jesus, ang dakong magbalantay sa mga karnero, pinaagi sa dugo sa dayon nga kasabotan, magsangkap unta kaninyo sa tanang maayong butang aron kamo makatuman sa iyang kabubut-on. Magbuhat unta siya diha kaninyo sa makapahimuot sa iyang pagtan-aw, pinaagi kang Jesu-Cristo, nga kaniya anaa ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.

Kay ang setro sa pagkadaotan dili magpabilin sa yuta nga gigahin alang sa mga matarong, kay tingali unya ug ang mga matarong mobakyaw sa ilang mga kamot sa pagbuhat ug sayop.

Sa diha nga nagtigom batok kanako ang mga tigbuhat ug daotan, nagsulti ug mga pagpasipala batok kanako, ang akong mga kabatok ug mga kaaway, sila mangapandol ug mangapukan.

Ang Ginoo, ang inyong Dios nga nag-una kaninyo, maoy makig-away alang kaninyo, sama sa gibuhat niya alang kaninyo didto sa Ehipto sa atubangan sa inyong mga mata,

Dalaygon ang Ginoo nga akong bato, nga nagtudlo sa akong mga kamot sa pagpakiggubat, ug sa akong mga tudlo sa pagpakig-away;

Unya pasibogon ang akong mga kaaway sa adlaw nga ako mosangpit. Kini akong maila, nga ang Dios dapig kanako.

Sa pagkamatarong ikaw tukoron; ikaw ipahilayo gikan sa pagdaogdaog, kay ikaw dili mahadlok, ug gikan sa kalisang, kay kini dili magpaduol kanimo.

Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.

Kaluy-i ako, O Dios, kaluy-i ako, kay ang akong kalag midangop diha kanimo; diha sa landong sa imong mga pako modangop ako, hangtod nga ang mga katalagman molabay na.

Ang Ginoo nahigugma niadtong nagdumot sa daotan; siya nagbantay sa kinabuhi sa iyang mga balaan; siya nagluwas kanila gikan sa kamot sa mga daotan.

Ikaw mao ang akong tagoanan ug ang akong taming; ako naglaom sa imong pulong.

Pamati, O Ginoo, ug kaluy-i ako! O Ginoo, mahimo unta ikaw nga akong magtatabang.”

nga nagluwas kanako gikan sa akong mga kaaway; Oo, gituboy nimo ako ibabaw kanila nga nakigbatok kanako; giluwas nimo ako gikan sa mga tawo nga bangis.

Aron ang imong gihigugma maluwas, tabang pinaagi sa imong tuong kamot ug tubaga ako.

Ang Ginoo nagluwas sa kalag sa iyang mga sulugoon; walay bisan usa niadtong modangop kaniya nga hukman sa silot.

nga mao ang nagkupot kanato uban sa mga buhi, ug dili motugot nga ang atong mga tiil madakin-as.

Bulahan ikaw, O Israel! Kinsa ba ang sama kanimo, katawhan nga giluwas sa Ginoo, ang taming sa imong panabang ug ang espada sa imong kadaogan? Ang imong mga kaaway moanha nga magpaitoy-itoy kanimo. ug imong tumban ang ilang habog nga mga dapit.”

Papuy-a ako diha sa imong puluy-anan hangtod sa kahangtoran! Modangop ako diha sa silonganan sa imong mga pako. Selah.

Labaw pa niini, nagmalipayon kita bisan sa atong mga kasakit, kay nasayod man kita nga ang pag-antos mobunga ug pagkamalahutayon, ug ang pagkamalahutayon mobunga ug kalig-on, ug ang kalig-on mobunga ug paglaom,

Tan-awa, ang Ginoong Dios moanhi uban sa gahom, ug ang iyang bukton maghari alang kaniya; tan-awa, ang iyang ganti anaa kaniya ug ang iyang balos anaa sa iyang atubangan. Siya magpasibsib sa iyang panon sama sa usa ka tigbantay sa karnero, siya nagtigom sa mga nating karnero diha sa iyang bukton, magkugos kanila diha sa iyang dughan, ug malumong maggiya niadtong adunay mga gagmay.

nagbantay sa mga agianan sa hustisya ug nag-atiman sa dalan sa iyang mga balaan.

O Ginoo, akong Ginoo, akong lig-on nga manluluwas, ikaw nagtabon sa akong ulo sa adlaw sa gubat.

Ang Ginoo nagbantay sa mga dumuduong, siya nagtuboy sa mga biyuda ug sa mga wala nay amahan; apan ang dalan sa mga daotan iyang gilaglag.

Ampingi ako ingon sa kalimutaw sa mata; tagoi ako diha sa landong sa imong mga pako,

Daghan ang mga kasakitan sa mga tawong daotan; apan ang gugmang walay paglubad naglibot kaniya nga nagsalig sa Ginoo.

Kay ikaw magpanalangin sa mga matarong, O Ginoo, ikaw magtabon kaniya uban sa kaluoy ingon sa usa ka taming.

Sa adlaw nga ako nagsangpit, ikaw mitubag kanako, ang kusog sa akong kalag imong gilig-on.

Andama ang imong kamot sa pagtabang kanako, kay gipili nako ang imong mga lagda.

Ang usa ka hari dili maluwas pinaagi sa iyang dakong kasundalohan; ang usa ka manggugubat dili makalingkawas pinaagi sa dako iyang nga kusog. Ang kabayo alang sa gubat kawang nga paglaom alang sa kadaogan, ug pinaagi sa iyang dakong gahom dili kini makaluwas.

Ug ang atong nabatonang pagsalig kaniya mao kini, nga kon mangayo kita ug bisan unsa sumala sa iyang kabubut-on, siya mamati gayod kanato.

Ang matag usa mahimong sama sa tagoanan gikan sa hangin, usa ka salipod gikan sa bagyo, sama sa mga sapa sa tubig diha sa uga nga dapit, sama sa landong sa usa ka dakong bato diha sa yuta nga nagluya.

diha sa Dios nagsalig ako nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa tawo kanako?

Ang kaluwasan sa mga matarong gikan sa Ginoo; siya mao ang ilang dalangpanan panahon sa kalisdanan. Paglipay diha sa Ginoo, ug siya maghatag kanimo sa mga tinguha sa imong kasingkasing. Ang Ginoo nagtabang kanila ug nagluwas kanila; siya nagpalingkawas kanila gikan sa mga daotan ug nagluwas kanila, kay sila midangop man kaniya.

Panalipdi ako, O Dios, kay diha kanimo midangop ako.

Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.