150 Mga Bersikulo alang sa Pag-ayo sa Nasamdan nga Kasingkasing

Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.

Iyang giayo ang mga kasingkasing nga nasubo, ug gibugkosan ang ilang mga samad.

Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo. Pas-ana ninyo ang akong yugo ug pagtuon kamo gikan kanako kay ako maaghop ug mapaubsanon sa kasingkasing ug makakaplag kamo ug pahulay alang sa inyong mga kalag. aron sa pag-ingon kaniya, “Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa ba kami ug lain?” Kay sayon ang akong yugo ug gaan ang akong palas-anon.”

ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.

gipalig-on niya ang akong kalag. Gimandoan niya ako diha sa mga dalan sa pagkamatarong tungod ug alang sa iyang ngalan.

Ang akong unod ug ang akong kasingkasing maluya, apan ang Dios mao ang kalig-on sa akong kasingkasing ug ang akong bahin hangtod sa kahangtoran.

Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.

Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat. Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.

Itugyan ngadto kaniya ang inyong tanang kabalaka, kay siya nag-atiman man kaninyo.

Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.

Gipas-an gayod niya ang atong kasakitan ug gipas-an ang atong mga kasub-anan; apan siya giila nato nga binunalan, gihampak sa Dios ug sinakit. Apan siya gisamaran tungod sa atong kalapasan, napangos siya tungod sa atong mga kasal-anan, diha kaniya ang silot nga naghimo kanato nga bug-os, ug pinaagi sa iyang mga labod kita nangaayo.

Giisip nako nga ang mga pag-antos niining panahona karon dili takos itandi sa himaya nga ipadayag ra unya kanato.

Ngano nga nagsubo man ikaw, O akong kalag, ug nganong nahasol man ikaw sa sulod nako? Laom sa Dios; kay magdayeg ako pag-usab kaniya, ang akong magtatabang ug akong Dios.

Tabonan ikaw niya sa iyang mga dagang, ug sa ilalom sa iyang mga pako, magpasilong ikaw; ang iyang pagkamatinumanon mao ang taming ug panalipod.

Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog. Usa ka tingog nga nagsinggit, “Andama ninyo sa kamingawan ang dalan sa Ginoo, himoang tul-id diha sa kamingawan ang usa ka lapad nga dalan alang sa atong Dios. Bisan ang mga batan-on mangaluya ug kapoyon, ug ang mga batan-on mangapukan sa hilabihang kakapoy; apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.

Sa Dios lamang naghulat sa hilom ang akong kalag; gikan kaniya ang akong kaluwasan. Ayaw pagsalig diha sa pagpanglupig, ayaw paglaom diha sa pagpangawat; kon ang mga bahandi modaghan, ayaw ibutang ang imong kasingkasing niana. Ang Dios nagsulti sa makausa; makaduha ako makadungog niini: nga ang gahom iya sa Dios; ug nganha kanimo, O Ginoo, imo ang gugmang walay paglubad. Kay ikaw nagbalos sa tawo sumala sa iyang buhat. Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili gayod ako matarog.

Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.

Mao kini ang naghupay kanako sa akong kagul-anan, kay ang imong pulong naghatag kanako ug kinabuhi.

Dalaygon ang Dios ug Amahan sa atong Ginoong Jesu-Cristo, ang Amahan sa mga kaluoy ug Dios sa tanang paglipay. Siya naglipay kanamo sa tanan namong kasakit aron kami makahimo sa paglipay kanila nga anaa sa bisan unsang kasakit, pinaagi sa paglipay nga niini kami gilipay sa Dios.

Ang Dios mao ang atong dalangpanan ug kusog, dali nga katabang diha sa kalisdanan.

Ang Espiritu sa Ginoong Dios ania kanako, tungod kay gidihogan ako sa Ginoo aron sa pagdala sa maayong balita ngadto sa mga sinakit; ako gipaanhi niya aron sa pagbugkos sa mga nadugmok nga kasingkasing, aron sa pagmantala sa kagawasan sa mga binihag, ug sa pag-abli sa bilanggoan alang sa mga ginapos; Ako maglipay pag-ayo diha sa Ginoo, ang akong kalag magmalipayon diha sa akong Dios; kay ako gibistihan niya sa mga bisti sa kaluwasan, ako gisul-oban niya sa kupo sa pagkamatarong, sama sa pamanhonon nga nagdayandayan sa iyang kaugalingon sa usa ka purongpurong nga bulak, ug sama sa pangasaw-onon nga nagdayandayan sa iyang kaugalingon sa iyang mga alahas. Kay ingon nga ang yuta nagpagitib sa iyang turok, ug ingon nga ang tanaman nagpaturok sa mga gitisok niini, ang Ginoong Dios usab magpaturok sa pagkamatarong ug pagdayeg sa atubangan sa tanan nga kanasoran. aron sa pagmantala sa tuig nga gikahumut-an sa Ginoo, ug sa adlaw sa pagpanimalos sa atong Dios; sa paghupay niadtong tanan nga nagsubo; sa paghatag ngadto sa nagsubo didto sa Zion— sa paghatag kanila ug purongpurong nga bulak inay abo, lana sa kalipay inay pagsubo, bisti sa pagdayeg inay luya nga espiritu; aron sila tawgon nga mga dagkong kahoy sa pagkamatarong, ang gitanom sa Ginoo, aron siya himayaon.

Ang akong kalag natunaw tungod sa kaguol; lig-ona ako sumala sa imong pulong!

Ang gugmang walay paglubad sa Ginoo dili gayod mohunong, ang iyang kaluoy dili gayod matapos; bag-o kini matag buntag; dako ang imong pagkamatinumanon.

Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.

Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”

Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.

Paglipay kamo sa kanunay, pag-ampo kamo sa walay paghunong, pagpasalamat kamo sa tanang higayon kay kini mao ang kabubut-on sa Dios diha kang Cristo Jesus alang kaninyo.

Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.

Dayega ang Ginoo, O akong kalag, ug ayaw kalimti ang tanan niyang kaayohan, Dayega ang Ginoo, kamo nga iyang mga anghel, kamo nga mga gamhanan nga nagtuman sa iyang pulong, nga nagpatalinghog sa tingog sa iyang pulong! Dayega ang Ginoo, kamong tanan niyang mga panon, kamong mga alagad niya, nga nagbuhat sa iyang kabubut-on! Dayega ang Ginoo, kamong tanan niyang binuhat, diha sa tanang dapit sa iyang gingharian. Dayega ang Ginoo, O akong kalag! siya nga nagpasaylo sa tanan nimong kasal-anan, nga nag-ayo sa tanan nimong mga balatian, nga naglukat sa imong kinabuhi gikan sa Gahong, nga nagpurongpurong kanimo sa gugmang walay paglubad ug sa kaluoy,

Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”

O Ginoo nga akong Dios, kanimo nagpakitabang ako ug imo akong giayo.

Kay ako nahibalo sa akong mga laraw alang kaninyo, nag-ingon ang Ginoo, mga laraw sa kaayohan ug dili sa kadaotan, sa paghatag kaninyo ug kaugmaon ug paglaom.

Ako nagtuo nga akong makita ang kaayo sa Ginoo dinhi sa yuta sa mga buhi! Paghulat sa Ginoo; pagmalig-on ug padasiga ang imong kasingkasing; Oo, paghulat sa Ginoo!

Naghulat ako nga mapailobon sa Ginoo; siya namati kanako ug gidungog ang akong pagtuaw. Wala nako tagoi ang imong pagluwas sulod sa akong kasingkasing, nagsulti ako sa imong pagkamatinud-anon ug sa imong kaluwasan; wala nako tagoi ang imong gugmang walay paglubad ug ang imong kamatuoran gikan sa dako nga katilingban. Ayaw ihikaw ang imong kaluoy gikan kanako, O Ginoo; himoa nga ang imong gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon manalipod kanako sa kanunay! Kay dili maihap ang mga kadaotan nga naglibot kanako; ang akong mga kasal-anan milukob kanako, hangtod nga dili na ako makakita; daghan pa sila kay sa mga buhok sa akong ulo, ang akong kasingkasing nagluya kanako. Mahimuot unta ikaw, O Ginoo, sa pagluwas kanako; O Ginoo, pagdali sa pagtabang kanako. Himoa nga maulawan ug magubot sila nga mga nagtinguha sa akong kinabuhi aron sa paglaglag niini; pasiboga sila ug pakaulawi sila nga nagtinguha sa akong kadaot! Palisanga sila tungod sa ilang kaulawan, sila nga nag-ingon kanako, “Aha, Aha!” Magmaya ug maglipay unta ang tanan nga nangita kanimo; ang tanan nga nahigugma sa imong kaluwasan moingon unta kanunay, “Gamhanan ang Ginoo!” Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios! Gikuha niya ako gikan sa usa ka mingaw nga gahong, gikan sa kalapokan, ug gipahimutang niya ang akong mga tiil ibabaw sa bato, gilig-on niya ang akong mga lakang. Gibutangan niya ug bag-ong awit ang akong baba, awit sa pagdayeg ngadto sa atong Dios. Daghan ang makakita niini ug mahadlok, ug mosalig sila sa Ginoo.

Sa diha nga magpakitabang ang mga matarong, ang Ginoo mamati, ug magluwas kanila gikan sa tanan nilang mga kagul-anan.

Unya mituaw sila ngadto sa Ginoo sa ilang kagul-anan, ug siya miluwas kanila sa ilang mga kalisdanan; Pasultiha niana ang mga gilukat sa Ginoo, nga gilukat niya gikan sa kamot sa kaaway, gipadala niya ang iyang pulong ug giayo sila, ug iyang giluwas sila gikan sa ilang pagkalaglag.

“Bulahan ang mga masulob-on kay sila lipayon.

Pag-awit alang sa kalipay, O kalangitan, paglipay, O yuta, ug paghugyaw, O kabukiran, diha sa pag-awit! Kay ang Ginoo naghupay sa iyang katawhan, ug adunay kaluoy sa iyang sinakit.

Ang kasingkasing nga malipayon usa ka maayong tambal, apan ang usa ka masulub-on nga espiritu nagpauga sa mga bukog.

Kay ang atong labawng pangulong pari dili usa ka pari nga dili mobati ug kaluoy kanato sa atong mga kaluyahon, hinuon sa tanang paagi siya gitintal sama kanato, apan wala gayod makasala. Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.

Maglipay ako ug magmaya tungod sa imong gugmang walay paglubad, kay nakita man nimo ang akong kasakit; nahibaloan nimo nga ang akong kalag anaa sa mga kalisdanan, ug wala nimo ako itugyan ngadto sa kamot sa kaaway; gipahimutang nimo ang akong mga tiil sa lapad nga dapit.

O Dios, ikaw mao ang akong Dios, nangita ako kanimo, ang akong kalag giuhaw kanimo; ang akong unod nangandoy kanimo, sama sa usa ka yuta nga uga ug mingaw diin walay tubig. itugyan sila ngadto sa gahom sa espada, sila mangahimong tukbonon alang sa mga iro nga ihalas. Apan ang hari maglipay diha sa Dios; ang matag usa nga manumpa pinaagi kaniya maghimaya; kay ang baba sa mga bakakon patak-omon. Busa gitan-aw ko ikaw diha sa balaang puluy-anan, nagtan-aw sa imong gahom ug sa imong himaya. Tungod kay ang imong gugmang walay paglubad labaw pa ka maayo kay sa kinabuhi, ang akong mga ngabil magdayeg kanimo. Busa dayegon ko ikaw samtang buhi pa ako; magbayaw ako sa akong mga kamot ug magtawag sa imong ngalan. Ang akong kalag natagbaw ingon sa makabuhong nga pagkaon, ug ang akong baba magdayeg kanimo uban ang mga ngabil nga malipayon, sa diha nga maghunahuna ako kanimo diha sa akong higdaanan, ug mamalandong kanimo diha sa mga pagtukaw sa kagabhion; kay ikaw mao ang akong magtatabang, ug diha sa landong sa imong mga pako ako mag-awit sa kalipay. Ang akong kalag magpabilin kanimo; ang imong tuong kamot nag-agak kanako.

Si Jesus miingon kaniya, “Ako mao ang pagkabanhaw ug ang kinabuhi. Ang nagtuo kanako, bisan siya mamatay, mabuhi siya ug ang tanan nga buhi ug nagtuo kanako dili na gayod mamatay. Motuo ba ikaw niini?”

Gipahiluna nako kanunay ang Ginoo diha sa akong atubangan; tungod kay anaa siya sa akong tuong kamot, ako dili matarog.

Siya gayod mao ang midala sa atong mga sala diha sa iyang lawas ngadto sa kahoy, aron kita mamatay ngadto sa sala ug mabuhi ngadto sa pagkamatarong. Pinaagi sa iyang mga samad kamo nangaayo.

Labaw pa niini, nagmalipayon kita bisan sa atong mga kasakit, kay nasayod man kita nga ang pag-antos mobunga ug pagkamalahutayon, ug ang pagkamalahutayon mobunga ug kalig-on, ug ang kalig-on mobunga ug paglaom, ug ang paglaom dili mopakyas kanato kay ang gugma sa Dios gikabubo man nganhi sa atong mga kasingkasing pinaagi sa Espiritu Santo nga gikahatag nganhi kanato.

O Ginoo, gisusi nimo ako ug nakaila ikaw kanako! bisan didto ang imong kamot magtultol kanako, ug ang imong tuong kamot maggunit kanako. Kon moingon ako, “Patabona kanako ang kangitngit ug ang kahayag nga naglibot kanako mahimong gabii,” bisan ang kangitngit dili ngitngit alang kanimo, ang kagabhion hayag sama sa adlawan; kay ang kangitngit sama sa kahayag alang kanimo. Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo; ang akong lawas wala matago gikan kanimo, sa diha nga gibuhat ako sa tago, sa makuti gibuhat sa kinahiladman sa yuta. Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini. Pagkabililhon sa imong mga hunahuna alang kanako, O Dios! Pagkadako sa gidaghanon nila! Kon ihapon nako sila, daghan pa sila kay sa balas. Sa akong pagmata, ako anaa gihapon kanimo. O pamatyon unta nimo ang mga daotan, O Dios, ug ang mga tawo nga giuhaw sa dugo magpalayo unta kanako, Ikaw nahibalo sa akong paglingkod ug sa akong pagtindog; ikaw nakasabot sa akong mga hunahuna gikan sa layo.

Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo. Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.

Busa kon ang tawo anaa kang Cristo, siya bag-o na nga binuhat; ang daan nangagi na, tan-awa, ang bag-o nahiabot na.

Bantayi ang inyong kinabuhi nga malikay sa pagkamahigugmaon sa salapi ug himoa nga matagbaw kamo sa inyong mga naangkon karon, kay siya gayod mao ang nag-ingon, “Dili ko gayod ikaw pasagdan o biyaan.” Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”

Ikaw ang akong tagoanan; panalipdan nimo ako gikan sa kasamok; libotan nimo ako sa mga singgit sa kaluwasan. Selah Pahimatngonan nako ikaw ug tudloan sa dalan nga imong laktan; tambagan nako ikaw uban ang akong mga mata nganha kanimo.

Kay mao kini ang giingon sa Ginoong Dios, ang Balaan sa Israel, “Sa pagpauli ug sa pagpahulay luwason kamo; sa kalinaw ug sa pagsalig anaa ang inyong kusog.” Apan kamo dili buot,

Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.

Mahimo nako ang tanang butang diha kaniya nga naglig-on kanako.

Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?

Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.

Sa paghunahuna nako, “Ang akong tiil nadalin-as,” ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, nagsapnay kanako. Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.

Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato. Kay misalig ako nga bisan kamatayon, o kinabuhi, o mga anghel o mga kadagkoan o mga butang karon o mga butang nga umaabot o mga gahom, o kahabogon, o giladmon, o bisan unsa diha sa tibuok kabuhatan, dili makapahimulag kanato gikan sa gugma sa Dios, sa gugma nga anaa kang Cristo Jesus nga atong Ginoo.

Busa kay gilibotan man kita sa ingon ka baga nga panganod sa mga saksi, sinalikway ang tanang pagkamalahutayon ug ang sala nga daling mobalikos kanato, managan kita uban sa lahutay sa lumba nga gibutang sa atong atubangan, Kay sila nagpanton kanato sulod sa mubong panahon lamang sumala sa ilang gipakamaayo, apan siya nagpanton kanato alang sa atong kaayohan, aron kita makaambit sa iyang pagkabalaan. Sa pagkakaron, ang tanang pagpanton daw dili makalipay, hinuon makaguol kini, apan sa kaulahian kini mamunga ug kalinaw ug katarong ngadto kanila nga namatuto pinaagi niini. Busa iisa ang inyong gikapoy nga mga kamot ug lig-ona ang inyong nagkurog nga mga tuhod, ug tul-ira ang dalan sa inyong mga tiil, aron ang mga nabakol dili mainutil, kondili mamaayo hinuon. Tinguhaa ang pagpakigdait uban sa tanang tawo ug ang pagkabalaan nga kon wala kini walay si bisan kinsa nga makakita sa Ginoo. Tan-awa ninyo nga walay si bisan kinsa nga mapakyas sa pagkab-ot sa grasya sa Dios, nga walay “gamot sa kapaitan” nga maghimo ug kasamok ug tungod niini, daghan ang mahugaw, nga walay bisan kinsa nga mahimong makihilawason o dili diosnon sama kang Esau, nga ang katungod sa pagkapanganay gipabayloan ug pagkaon. Kay kamo nasayod nga sa kaulahian, sa dihang gitinguha na niya ang pagpanunod sa panalangin, siya gisalikway, kay wala na siya makakita ug higayon sa paghinulsol bisan pa nga gipangita unta niya kini nga inubanan sa mga luha. Kay kamo wala modangat ngadto sa mahikap, sa nagdilaab nga kalayo ug sa kangitngit ug sa kangiob ug sa bagyo ug sa tunog sa trumpeta ug sa tingog nga ang mga pulong nag-aghat sa mga naminaw sa pagpangamuyo nga unta dili na sila sultihan ug dugang nga mga pulong. nga magtutok kang Jesus, ang nagpasiugda ug ang mohingpit sa atong pagtuo. Tungod sa kalipay nga gibutang sa iyang atubangan, giantos niya ang krus sa walay pagsapayan sa kaulaw niini ug karon naglingkod siya diha sa tuo sa trono sa Dios.

Ako nakakita sa iyang mga dalan, apan ayohon nako siya; giyahan nako siya ug balosan na ug kalipay, maghimo sa bunga sa mga ngabil alang sa iyang mga tigbangutan. Kalinaw, kalinaw, ngadto sa layo ug sa duol, nag-ingon ang Ginoo; ug ako mag-ayo kaniya.

Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.

Apan ikaw, O Ginoo, mao ang taming libot kanako, ang akong himaya, ug ang tig-isa sa akong ulo.

“Ako, ako mao siya nga naghupay kaninyo; kinsa ba ikaw nga mahadlok man ikaw sa tawo nga mamatay, sa anak sa tawo nga gihimo sama sa balili,

Paglipay kamo diha sa paglaom, pailob diha sa kasakitan, pag-ampo kanunay.

Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”

Himoa ang imong kasingkasing nga mabinantayon kanunay; kay gikan niini nag-agas ang mga tubod sa kinabuhi.

Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.

Ang mga mata sa Ginoo anaa sa matarong, ug ang iyang mga dalunggan sa ilang pagtuaw.

Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa. “Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako. Ako, ako mao ang Ginoo, ug gawas kanako wala nay manluluwas. Ako nagpahayag ug nagluwas ug nagsangyaw, sa diha nga walay laing dios sa taliwala ninyo; ug kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo. “Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?” Kini mao ang giingon sa Ginoo, ang inyong Manunubos, ang Balaan sa Israel: “Tungod kaninyo ako magpadala ngadto sa Babilonia, ug gun-obon nako ang tanang rehas, ug ang singgit sa mga Caldeanhon, mahimong pagbangutan. Ako mao ang Ginoo, ang inyong Balaan, ang Magbubuhat sa Israel, ang inyong Hari.” Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan, nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo: “Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto. Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto. Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.

Paglipay diha sa Ginoo, ug siya maghatag kanimo sa mga tinguha sa imong kasingkasing. Ang Ginoo nagtabang kanila ug nagluwas kanila; siya nagpalingkawas kanila gikan sa mga daotan ug nagluwas kanila, kay sila midangop man kaniya. Itugyan ang imong dalan ngadto sa Ginoo; salig kaniya ug siya magbuhat.

Sa kataposan, paglig-on kamo diha sa Ginoo ug sa kusog sa iyang gahom.

Lingi kanako ug kaluy-i ako, kay ako biniyaan ug sinakit. Hupaya ang mga kasamok sa akong kasingkasing, ug kuhaa ako gikan sa akong mga kagul-anan.

Susiha ako, O Dios, ug hibaloi ang akong kasingkasing! Sulayi ako ug hibaloi ang akong mga hunahuna! Ug tan-awa kon aduna bay daotan nga pamaagi dinhi kanako, Ug tultoli ako sa dalan nga walay kataposan!

Andama intawon ang imong gugmang walay paglubad aron sa paghupay kanako, sumala sa imong pulong alang sa imong alagad. Ipadangat kanako ang imong kaluoy, aron mabuhi ako, kay ang imong Balaod maoy akong kalipay.

Ang halad nga dawaton sa Dios mao ang espiritu nga mapaubsanon; ang usa ka mapaubsanon ug mahinulsolon nga kasingkasing, O Dios, dili nimo isalikway.

kay ang Dios wala maghatag kanato ug espiritu sa katalaw kondili sa gahom ug sa gugma ug sa pagpugong sa kaugaligon.

Mga igsoon, wala ako mag-isip nga nakabaton na apan usa ka butang ang akong gibuhat, ang pagkalimot sa mga butang nga nangagi ug ang pagpadayon paingon sa unahan. Nagpadayon ako paingon sa dag-anan alang sa ganti sa langitnong pagtawag sa Dios diha kang Cristo Jesus.

“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”

Walay pagsulay nga miabot kaninyo nga wala masinati sa tawo. Ang Dios kasaligan, ug dili niya itugot nga kamo sulayon labaw sa inyong masarangan, apan uban sa pagsulay siya magtagana usab ug lutsanan, aron makasugakod kamo niini.

“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”

Busa sila nga anaa kang Cristo Jesus dili na karon mga hinukman. Apan kon si Cristo anaa kaninyo, bisan ang lawas patay tungod sa sala, ang Espiritu kinabuhi tungod sa pagkamatarong. Kon nagpuyo sa sulod ninyo ang Espiritu niya nga nagbanhaw kang Jesus gikan sa mga patay, siya nga nagbanhaw kang Cristo Jesus gikan sa mga patay maghatag usab ug kinabuhi sa inyong may kamatayong lawas pinaagi sa iyang Espiritu nga nagpuyo diha kaninyo. Busa, mga igsoon, utangan kita, dili ngadto sa unod aron magkinabuhi kita sumala sa unod, kay kon magkinabuhi kamo sumala sa unod mangamatay kamo, apan kon pinaagi sa Espiritu patyon ninyo ang mga binuhatan sa lawas, mangabuhi kamo. Kay ang tanang gimandoan sa Espiritu sa Dios mga anak sa Dios. Kay wala kamo makadawat sa espiritu sa pagkaulipon aron mahadlok na usab kamo, hinuon maoy nadawat ninyo ang espiritu sa pagkaanak. Ug pinaagi kaniya magtuaw kita, “Abba! Amahan!” Ang Espiritu gayod, uban sa atong espiritu, nagpamatuod nga kita mga anak sa Dios. Ug kon kita mga anak, mga manununod kita, mga manununod sa Dios ug isigkamanununod uban kang Cristo, kay kon mag-antos man kita uban kaniya, kini aron himayaon kita uban kaniya. Giisip nako nga ang mga pag-antos niining panahona karon dili takos itandi sa himaya nga ipadayag ra unya kanato. Kay ang tibuok kabuhatan nagpaabot nga mahinamon sa pagpadayag sa mga anak sa Dios, Kay ang balaod sa Espiritu sa kinabuhi diha kang Cristo Jesus nagpalingkawas kanako gikan sa balaod sa sala ug sa kamatayon.

Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo.

Isalikway ninyo ang tanang kayugot ug kasuko ug kapungot ug mga pagsingka ug pagpasipala lakip ang tanang kadaotan, apan pagmaluluy-on kamo sa usa ug usa, ug lumo ug kasingkasing, mapinasayloon sa usa ug usa, ingon nga kamo gipasaylo sa Dios tungod kang Cristo.

Kay ikaw, O Ginoo, maayo, ug mapasayloon, ug madagayaon sa gugmang walay paglubad alang sa tanan nga nagsangpit kanimo.

Ang Ginoo, ang imong Dios, anaa sa imong taliwala, usa ka manggugubat nga maghatag ug kadaogan; siya magmaya tungod kanimo uban ang kalipay, siya magbag-o kanimo diha sa iyang gugma; siya magmalipayon tungod kanimo uban ang pag-awit,

Ayaw kamo pagpahiuyon niining kalibotana, hinuon tugoti nga mausab ang inyong kaugalingon pinaagi sa pagbag-o sa inyong hunahuna, aron inyong masuta unsa ang kabubut-on sa Dios, unsa ang maayo, ang kahimut-an ug ang hingpit.

Sila nga nagpugas diha sa mga luha mag-ani unta diha sa kalipay! Siya nga naglakaw nga naghilak, nagdala sa binhi nga igpupugas, mopauli uban sa pagsinggit sa kalipay nga magdala ug mga binangan uban kaniya.

Sama sa usa ka bata nga gihupay sa iyang inahan, hupayon usab kamo nako; kamo hupayon diha sa Jerusalem.

“Kamo mao ang kahayag sa kalibotan. Ang siyudad nga mahimutang sa ibabaw sa bungtod dili gayod matago. Ang mga tawo dili usab magdagkot ug suga aron ibutang kini sa ilalom sa gantangan kondili sa ibabaw sa tungtonganan ug kini moiwag kanilang tanan nga anaa sa sulod sa balay. Busa pasigaa ang inyong kahayag sa atubangan sa mga tawo aron makita nila ang inyong mga maayong buhat ug dayegon nila ang inyong Amahan nga atua sa langit.

“Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto. Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto.

“Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing. Salig kamo sa Dios ug salig usab kamo kanako.

Ayoha ako, O Ginoo, ug ako mamaayo; luwasa ako, ug ako maluwas; kay ikaw mao ang akong pagdayeg.

Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.

kay ikaw mao ang akong magtatabang, ug diha sa landong sa imong mga pako ako mag-awit sa kalipay. Ang akong kalag magpabilin kanimo; ang imong tuong kamot nag-agak kanako.

Kay ang akong mga hunahuna dili mao ang inyong mga hunahuna, o ang inyong mga pamaagi akong mga pamaagi, nag-ingon ang Ginoo. Kay ingon nga ang kalangitan habog kay sa yuta, mao usab ang akong mga pamaagi habog kay sa inyong mga pamaagi, ug ang akong mga hunahuna kay sa inyong mga hunahuna.

Sa adlaw nga ako nagsangpit, ikaw mitubag kanako, ang kusog sa akong kalag imong gilig-on.

Itugyan ang imong mga buhat ngadto sa Ginoo, ug ang imong mga laraw malig-on.

Ingna sila nga adunay mahadlokon nga kasingkasing, “Pagmalig-on, ayaw kahadlok! Tan-awa, ang inyong Dios moanhi uban ang panimalos, uban ang pagbalos sa Dios. Siya moanhi ug magluwas kaninyo.”

Ug human kamo makaantos sa makadiyot, ang Dios sa tanang grasya nga nagtawag kaninyo ngadto sa iyang dayon nga himaya diha kang Cristo, mao gayod ang mangunay sa pagpahiuli, paglig-on, pagpabaskog ug pagpahimutang kaninyo.

Apan dili kami buot, mga igsoon, nga kamo dili mahibalo mahitungod sa mga nangamatay, aron dili kamo magsubo ingon sa uban nga walay paglaom. Kay kon kita nagtuo nga si Cristo namatay ug nabanhaw, mao usab sila nga mga nangamatay, dad-on ra unya sa Dios pinaagi kang Jesus uban kaniya.

gikan sa kinatumyan sa yuta nagtuaw ako kanimo, sa diha nga ang akong kasingkasing luya na. Dad-a ako ngadto sa bato nga habog pa kay kanako;

Si Jesus mitan-aw kanila ug miingon, “Sa tawo, dili kini mahimo apan sa Dios ang tanan mahimo.”

Lipaya ninyo, lipaya ninyo ang akong katawhan, nag-ingon ang inyong Dios.

Daghan ang mga kagul-anan sa matarong; apan ang Ginoo magluwas kaniya gikan nianang tanan.

Ang Ginoo duol sa tanan nga nagsangpit kaniya, sa tanan nga nagsangpit kaniya sa kamatuoran. Siya magtuman sa tinguha sa tanan nga may kahadlok kaniya, siya usab mamati sa ilang pagtuaw ug magluwas kanila.

Imong gipakita kanako ang dalan sa kinabuhi; diha sa imong atubangan anaa ang kahingpitan sa kalipay; diha sa imong tuong kamot anaa ang kalipay nga walay kataposan.

Kay tagoan man niya ako diha sa iyang puluy-anan sa adlaw sa kasamok; tagoan niya ako ilalom sa tabil sa iyang tolda, ituboy niya ako ibabaw sa usa ka bato.

Ug ang sangpotanan sa pagkamatarong mao ang pakigdait, ug ang sangpotanan sa pagkamatarong kalinaw ug pagsalig hangtod sa kahangtoran.

Sa ingon usab nga paagi, ang Espiritu motabang kanato sa atong kaluyahon kay kita wala man mahibalo unsay angay nga iampo, apan ang Espiritu gayod mangamuyo alang kanato sa mga pag-agulo nga dili malitok sa mga pulong. Ug siya nga nagsusi sa mga kasingkasing nasayod kon unsa ang hunahuna sa Espiritu, kay ang Espiritu mangamuyo man sumala sa kabubut-on sa Dios alang sa mga balaan.

Kay akong tagbawon ang kalag nga gilaayan, ug akong pun-on pag-usab ang matag kalag nga nagsubo.”

Ang kaluwasan sa mga matarong gikan sa Ginoo; siya mao ang ilang dalangpanan panahon sa kalisdanan. Paglipay diha sa Ginoo, ug siya maghatag kanimo sa mga tinguha sa imong kasingkasing. Ang Ginoo nagtabang kanila ug nagluwas kanila; siya nagpalingkawas kanila gikan sa mga daotan ug nagluwas kanila, kay sila midangop man kaniya.

“Dili ko kamo biyaan nga daw mga ilo nga tuwapos. Ako moanha kaninyo.

Sa diha nga ikaw mohigda, dili ikaw malisang; sa diha nga ikaw mohigda, ang imong pagkatulog tam-is.

Ang Ginoong Dios naghatag kanako sa dila niadtong mga tinudloan, aron mahibalo ako unsaon paglig-on pinaagi sa pulong kaniya nga gikapoyan. Matag buntag siya nagpukaw sa akong igdulungog aron sa pagpamati, sama kanila nga mga gitudloan.

Pagdali sa pagtubag kanako, O Ginoo! Naluya na ang akong espiritu! Ayaw tagoa ang imong nawong gikan kanako, aron dili ako mahisama niadtong mga nanganaog ngadto sa Gahong. Ipabati kanako sa kabuntagon ang imong gugmang walay paglubad, kay diha kanimo gibutang nako ang akong pagsalig. Tudloi ako sa dalan nga akong subayon, kay nganha kanimo gibayaw nako ang akong kalag.

apan bisan ug siya naghatag ug kaguol, siya maluoy sumala sa kadagaya sa iyang gugmang walay paglubad; kay siya dili magsakit nga kinabubut-on o magpasubo sa mga anak sa katawhan.

Kay sa Dios walay dili mahimo.”

Kay bisan unsay nasulat kaniadto, gisulat alang sa pagtudlo kanato aron nga pinaagi sa pailob ug pinaagi sa pagdasig gikan sa kasulatan, makabaton unta kita ug paglaom.

Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagbantay kanimo dili makatulog.

Sama sa usa ka amahan nga naluoy sa iyang mga anak, mao usab ang Ginoo nga maluoy niadtong may kahadlok kaniya. Kay siya nahibalo sa atong kahimtang; nahinumdom siya nga kita mga abog lamang.

Ug busa, kamo usab may kasubo karon apan makigkita ra ako kaninyo pag-usab, ug unya ang inyong mga kasingkasing malipay ug wala unyay bisan kinsa nga mokuha sa inyong kalipay gikan kaninyo.

Bisan pa ug ako naglakaw taliwala sa kasamok, imong gipanalipdan ang akong kinabuhi, imong gituy-od ang imong kamot batok sa kapungot sa akong mga kaaway ug ang imong tuong kamot nagluwas kanako.

Busa kami wala maluya. Ug bisan tuod nagkahugo na ang gawas nga bahin sa among pagkatawo, ang among pagkatawo sa sulod gibag-o sa matag adlaw. Kay kining gaan ug lumalabay nga kasakit modangat ngadto sa hilabihan gayod kadako ug walay sukod nga gibug-aton sa himaya alang kanamo, tungod kay wala kami nagtan-aw sa mga butang nga makita kondili sa mga butang nga dili makita. Kay ang mga butang nga makita lumalabay lamang, apan ang mga butang nga dili makita walay kataposan.

Maayo alang kanako nga ako gisakit, aron ako makakat-on sa imong mga lagda.

Busa, hinigugma kong mga igsoon, pagmalig-on kamo, dili matarog, magmadagayaon kanunay sa buluhaton sa Ginoo, kay nasayod man kamo nga diha sa Ginoo ang inyong paghago dili makawang.

Siya ang nagluwas kanamo gikan sa dakong hulga sa kamatayon magpadayon pagluwas kanamo. Kaniya naglaom kami nga siya moluwas kanamo pag-usab.

Ug miingon ako, “O kon aduna pa unta akoy mga pako sama sa salampati! Unya makalupad ako sa layo ug makapahulay;

iyang gipahimutang sa itaas kadtong mga timawa ug kadtong mga masulob-on gibayaw ngadto sa kaluwasan.

Ang kabalaka nga anaa sa kasingkasing sa usa ka tawo maoy magpasubo kaniya, apan ang usa ka maayong pulong makapahimo kaniya nga malipayon.

aron nga sumala sa iyang naghingapin nga himaya, itugot unta niya nga malig-on kamo sa gahom pinaagi sa iyang Espiritu diha sa kinasuloran sa inyong pagkatawo, ug aron si Cristo magpuyo diha sa inyong mga kasingkasing pinaagi sa pagtuo, aron kamo, ingon nga mga pinagamot ug pinasukad diha sa gugma, makabaton unta ug gahom sa pagsabot uban sa tanang mga balaan, kon unsa ang gilapdon ug ang gitas-on ug ang gihabogon ug ang giladmon, ug sa pagkahibalo sa gugma ni Cristo nga milabaw sa tanang kaalam aron mapuno kamo sa bug-os nga kahingpitan sa Dios.

Ikaw mao ang akong tagoanan ug ang akong taming; ako naglaom sa imong pulong.

“Bulahan ang mga gigutom ug giuhaw sa katarong kay sila tagbawon.

Ang imong adlaw dili na mosalop, o ang imong bulan moawop, kay ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang mga adlaw sa imong pagbangutan taposon.

Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”

ang Ginoo mipakita kaniya gikan sa layo. Gihigugma ko ikaw sa usa ka gugma nga walay kataposan; busa nagpadayon ako sa akong pagkamatinumanon nganha kanimo.

Ikaw nga nagpakita kanako ug daghang kagul-anan ug katalagman, mopalig-on kanako pag-usab; gikan sa kahiladman sa yuta pabangonon nimo ako pag-usab. Ikaw magdugang sa akong dungog ug maghupay kanako pag-usab.

Sa kataposan, mga igsoon, pagmalipayon kamo. Hingpita ang inyong kaugalingon, pagmadasigon kamo, pagsinabtanay kamo sa usa ug usa, pagpuyo kamo nga malinawon, ug ang Dios sa gugma ug kalinaw mag-uban kaninyo.

Ang Ginoo dalangpanan sa mga dinaogdaog, usa ka kuta sa panahon sa kalisdanan.

ug ang paglaom dili mopakyas kanato kay ang gugma sa Dios gikabubo man nganhi sa atong mga kasingkasing pinaagi sa Espiritu Santo nga gikahatag nganhi kanato.

Apan kon paantoson man kamo tungod sa inyong pagbuhat ug matarong, bulahan kamo. Ayaw kamo kahadlok sa ilang pagpanghadlok o ayaw kahasol.

Kasamok ug kaguol mihakop kanako. apan ang imong kasugoan maoy akong kalipay.

Ang kahadlok wala diha sa gugma, apan ang hingpit nga gugma naghingilin sa kahadlok. Kay ang kahadlok adunay silot ug siya nga nahadlok wala pa mahingpit diha sa gugma.

Mahimo unta ikaw nga batong dalangpanan alang kanako, usa ikaw ka lig-on nga kuta nga magluwas kanako, kay ikaw mao ang akong bato ug ang akong kuta.

Kay nag-ingon ang kasulatan, “Ang tanan nga nagtuo kaniya dili maulawan.”

Pangitaa ninyo ang Ginoo ug ang iyang kusog, pangitaa kanunay ang iyang nawong!

Sa walay pagsibog pangusgan nato pagkupot ang paglaom sa atong tinuohan, kay kasaligan siya nga nagsaad kanato.