Kategorya
68 Mga Bersikulo sa Bibliya Mahitungod sa Israel
Higala, nadungog na ba nimo nga ang Dios nagpasaylo na sa Israel? Gipasaylo na niya ang iyang katawhan nga iyang giluwas. Dili na niya sila basulon sa dugo sa mga inosente. Gipasaylo na sila.
Gihatagan sa Dios og dakong gahom kining si Jesus. Gihimo niya siyang Prinsipe ug Manluluwas para mahatagan ang Israel og kahigayonan sa paghinulsol ug kapasayloan sa mga sala. Ayaw kalimot pag-ampo para sa kaluwasan ug kapasayloan sa Israel. Kay kadtong manalangin niining balaan nga nasod, pagabulahan usab. Ang grasya ug pabor sa Dios makita gyud sa iyang kinabuhi.
Nalipay gyud ang Ginoo sa mga nahinumdom sa iyang pinili nga katawhan. Dako kaayo ang bili sa iyang Balaan nga Katawhan sa iyang panan-aw. Busa, ayaw gyud gamita ang imong baba sa pagtunglo sa Israel kay basin og may dautang mahitabo nimo. Mahimo kang silotan sa Ginoo.
Kay ang Ginoo nagpili kang Jacob alang sa iyang kaugalingon, kang Israel ingon nga iyang kaugalingon katigayonan.
Apan ikaw, Israel, akong sulugoon, si Jacob nga akong gipili, ang kaliwat ni Abraham nga akong higala; ikaw nga akong gikuha gikan sa kinatumyan sa yuta, ug gitawag gikan sa mga suok niini, nga nag-ingon kanimo, “Ikaw mao ang akong sulugoon, gipili ko ikaw ug wala ikaw isalikway”;
“Pamati, O Israel: Ang Ginoo nga atong Dios usa ra ka Ginoo. Ug higugmaa ang Ginoo nga inyong Dios sa tibuok ninyong kasingkasing, sa tibuok ninyong kalag ug sa tibuok ninyong kusog.
Miingon siya, “Busa isalikway ninyo ang laing mga dios nga anaa uban kaninyo ug ipaduol ang inyong kasingkasing ngadto sa Ginoo, ang Dios sa Israel.”
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo ngadto sa banay sa Israel, “Pangitaa ninyo ako ug kamo mangabuhi;
Pasayloa, O Ginoo, ang imong katawhan nga Israel nga imong gitubos, ug ayaw itugot nga ang dugo sa walay sala magpabilin taliwala sa imong katawhan nga Israel apan itugot nga ang sala tungod sa dugo mapasaylo gikan kanila.’
Lakaw, ug isangyaw kining mga pulonga ngadto sa amihanan, ug ingna, ‘Balik, maluibon nga Israel, nag-ingon ang Ginoo. Dili ako motan-aw kanimo nga masuk-anon kay ako maluluy-on man, nag-ingon ang Ginoo; dili ako masuko hangtod sa kahangtoran.
Ug siya miingon, “Ang imong ngalan dili na tawgon ug Jacob kondili Israel, kay nakiglayog man ikaw sa Dios ug sa mga tawo ug midaog ikaw.”
“Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako.
“Apan, pamati karon, O Jacob nga akong sulugoon, Israel nga akong pinili! Kinsay nagkulit ug usa ka dios, o nagtunaw ug usa ka larawan nga walay kapuslanan? Tan-awa, ang tanan niyang mga kauban pakaulawan, ug ang mga tigbuhat mga tawo lamang. Papundoka silang tanan, patindoga sila. Sila mangahadlok, sila pakaulawan sa tingob. Ang panday sa puthaw nagbuhat niini ug naghimo niini ibabaw sa baga; nagporma niini pinaagi sa mga maso, ug nagsalsal niini pinaagi sa iyang kusgan nga bukton; siya gutomon ug mawad-an sa iyang kusog, siya dili moinom ug tubig ug maluya. Ang panday magpahiluna sa usa ka latid, ug badlisan niya kini sa usa ka lapis; hinloan niya kini sa mga sepilya, ug badlisan niya kini sa kompas, ug hulmahon niya kini sama sa dagway sa usa ka tawo, sumala sa katahom sa usa ka tawo, aron magpuyo sa sulod sa usa ka balay. Siya magputol ug mga cedro, ug magkuha ug mga dagkong kahoy, ug patuboon kini taliwala sa kakahoyan sa lasang. Siya magtanom ug kahoy nga cedro, ug ang ulan magpatubo niini. Unya kini mahimong sugnod alang sa tawo; siya mokuha gikan niini, ug magpainit sa iyang kaugalingon. Siya maghaling niini ug magluto ug pan. Siya magbuhat usab ug usa ka dios, ug magsimba niini. Siya magbuhat niini ug usa ka kinulit nga larawan, ug magyukbo sa atubangan niini. Ang katunga niini sunogon niya sa kalayo; labaw sa tunga siya magkaon ug unod. Siya magsugba ug unod, ug mabusog. Siya magpainit usab sa iyang kaugalingon ug mag-ingon, “Aha, ako nainitan na, ako nakakita na sa kalayo!” Ang uban niini iyang himoon ug usa ka dios, iyang diosdios; ug siya mohapa sa atubangan niini ug magsimba, ug mag-ampo niini ug mag-ingon, “Luwasa ako, kay ikaw mao ang akong dios!” Sila wala makaila o makasabot, kay iyang gitaptapan ang ilang mga mata aron sila dili makakita, ug ang ilang mga hunahuna aron sila dili makasabot. Walay naghunahuna o adunay kaalam o pagsabot aron sa pag-ingon, “Gisunog nako sa kalayo ang katunga niini, ako usab nagluto ug pan ibabaw sa mga baga niini, ako nagsugba ug unod ug mikaon ug himoon ba nako ang salin niini nga usa ka dulumtanan? Mohapa ba ako sa atubangan sa punoan sa usa ka kahoy?” Mao kini ang giingon sa Ginoo nga nagbuhat kanimo, nag-umol kanimo gikan sa tagoangkan, ug magtabang kanimo: Ayaw kahadlok, O Jacob nga akong sulugoon, Jesurun nga akong pinili.
Tungod sa akong sulugoon nga si Jacob, ug ni Israel nga akong pinili, gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ginganlan ko ikaw, bisan ug ikaw wala makaila kanako.
Busa karon, kon magtuman kamo sa akong tingog ug magsubay sa akong kasabotan kaninyo, kamo mahimo nga akong kaugalingong bahandi taliwala sa tanang katawhan kay ang tibuok kalibotan akoa man. Ug alang kanako kamo mahimo nga usa ka gingharian sa mga pari, ug usa ka balaan nga nasod. Kini mao ang mga pulong nga imong isulti sa mga anak sa Israel.”
“Ug karon, Israel, unsa ang gikinahanglan kanimo sa Ginoo nga imong Dios kondili ang pagkahadlok sa Ginoo nga imong Dios, ang paglakaw diha sa tanan niyang mga dalan, ug ang paghigugma kaniya, ug ang pag-alagad sa Ginoo nga imong Dios sa tibuok nimong kasingkasing ug sa tibuok nimong kalag, ang pagtuman sa mga sugo sa Ginoo ug sa iyang mga lagda nga akong gisugo kanimo niining adlawa alang sa imong kaayohan?
“Kay kamo katawhan nga balaan ngadto sa Ginoo nga inyong Dios; ang Ginoo nga inyong Dios nagpili kaninyo aron mahimong usa ka katawhan nga iyang panag-iyahon gikan sa tanang mga katawhan nga anaa sa yuta.
Kamo nakakita sa akong gibuhat sa mga Ehiptohanon ug kon giunsa kamo nako pagdala diha sa mga pako sa mga agila ug gidala nganhi kanako. Busa karon, kon magtuman kamo sa akong tingog ug magsubay sa akong kasabotan kaninyo, kamo mahimo nga akong kaugalingong bahandi taliwala sa tanang katawhan kay ang tibuok kalibotan akoa man. Ug alang kanako kamo mahimo nga usa ka gingharian sa mga pari, ug usa ka balaan nga nasod. Kini mao ang mga pulong nga imong isulti sa mga anak sa Israel.”
Apan ikaw, O Betlehem Efrata, ikaw nga gamayng lungsod diha sa kabanayan sa Juda, gikan kanimo mogula alang kanako ang mahimong tigmando sa Israel, nga ang kagikan gikan pa sa kanhing panahon, gikan sa kakaraanan.
O Israel, laom diha sa Ginoo! Kay diha sa Ginoo adunay gugmang walay paglubad, ug diha kaniya anaa ang madagayaong paglukat.
Kuhaon ko kamo ingon nga akong katawhan ug ako mahimo nga inyong Dios. Ug kamo mahibalo nga ako, ang Ginoo nga inyong Dios, nagpagula kaninyo gikan sa mga kabug-at nga gipapas-an kaninyo sa mga Ehiptohanon.
Ang Dios nagtuboy kaniya ngadto sa iyang tuo ingon nga Pangulo ug Manluluwas, aron sa paghatag ug paghinulsol ngadto sa Israel ug kapasayloan sa mga sala.
“Tan-awa, ang mga adlaw nagsingabot, nag-ingon ang Ginoo, nga ako magbuhat ug usa ka bag-ong kasabotan uban sa balay sa Israel ug sa balay sa Juda, dili sama sa kasabotan nga akong gibuhat uban sa ilang mga katigulangan, sa dihang giagak nako sila sa pagpagula kanila gikan sa yuta sa Ehipto, ang akong kasabotan nga ilang gilapas, bisan ug ako mao ang ilang bana, nag-ingon ang Ginoo. Apan kini mao ang kasabotan nga akong buhaton uban sa balay sa Israel human niadtong mga adlawa, nag-ingon ang Ginoo: Ibutang nako ang akong balaod sulod kanila ug isulat kini diha sa ilang mga kasingkasing; ug ako mahimo nga ilang Dios, ug sila mahimo nga akong katawhan. Ang matag tawo dili na gayod magtudlo sa iyang isigkatawo ug ang matag tawo sa iyang igsoon, nga mag-ingon, ‘Ilha ang Ginoo,’ kay silang tanan makaila kanako, gikan sa labing gamay kanila ngadto sa labing dako, nag-ingon ang Ginoo; kay pasayloon nako ang ilang kasal-anan, ug dili na gayod nako hinumdoman ang ilang sala.”
Hinloan nako sila gikan sa tanan nilang pagkasad-an batok kanako, ug pasayloon nako ang tanang pagkasad-an nila ug pagsupil batok kanako.
Apan siya nga maluluy-on, nagpasaylo sa ilang kasal-anan, ug wala molaglag kanila; sa makadaghan gipugngan niya ang iyang kasuko, ug wala niya pukawa ang tibuok niyang kaligutgot.
“Kamo lamang ang akong nailhan sa tanang mga panimalay sa yuta; busa silotan ko kamo tungod sa tanan ninyong mga kasal-anan.
Ang matag tawo dili na gayod magtudlo sa iyang isigkatawo ug ang matag tawo sa iyang igsoon, nga mag-ingon, ‘Ilha ang Ginoo,’ kay silang tanan makaila kanako, gikan sa labing gamay kanila ngadto sa labing dako, nag-ingon ang Ginoo; kay pasayloon nako ang ilang kasal-anan, ug dili na gayod nako hinumdoman ang ilang sala.”
Kay unsa ba nga dakong nasod nga adunay usa ka dios nga duol gayod kanila nga sama sa Ginoo nga atong Dios nganhi kanato, sa diha nga magsangpit kita kaniya?
Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon human nga ang iyang himaya nagpadala kanako ngadto sa kanasoran nga nagtulis kaninyo, kay siya nga nagtandog kaninyo, nagtandog sa kalimutaw sa iyang mata,
kon ang akong katawhan nga gitawag sa akong ngalan magpaubos sa ilang kaugalingon ug mag-ampo ug mangita sa akong nawong ug motalikod gikan sa ilang mga daotang pamaagi, ako mamati gikan sa langit ug magpasaylo sa ilang mga sala ug mag-ayo sa ilang yuta.
Tindog, sidlak; kay ang imong kahayag miabot na, ug ang himaya sa Ginoo misubang nganha kanimo. Ang mga langyaw magtukod sa imong mga kuta, ug ang ilang mga hari mag-alagad kanimo; kay diha sa akong kaligutgot gisamaran ko ikaw, apan tungod sa akong maayong kabubut-on gikaluy-an ko ikaw. Ang imong mga ganghaan ablihan sa kanunay; sa adlaw ug sa gabii kini dili tak-opan, aron ang mga tawo maghatod kanimo sa bahandi sa kanasoran, uban sa ilang mga hari nga nangulo sa panon. Kay ang nasod ug ang gingharian nga dili moalagad kanimo mangalaglag; kadtong mga nasora gun-obon gayod. Ang himaya sa Lebanon modangat kanimo, ang mga kahoy nga sipre, ang platano ug ang mga aguho, aron sa pagpatahom sa dapit sa akong balaang puluy-anan, ug himoon nako nga mahimayaon ang dapit sa akong mga tiil. Ang mga anak nga lalaki niadtong nagsakit kanimo manganhi nga magyukbo kanimo; ug silang tanan nga nagbiaybiay kanimo mangyukbo diha sa imong tiilan; ikaw tawgon nila nga Siyudad sa Ginoo, ang Zion sa Balaan sa Israel. Bisan ug ikaw gisalikway ug gikasilagan, nga walay bisan usa nga mohapit kanimo, himoon ko ikaw nga halangdon hangtod sa kahangtoran, kalipay sa daghang mga kaliwatan. Ikaw magsuso sa gatas sa mga nasod, ikaw magsuso sa dughan sa mga hari; ug ikaw makaila nga ako, ang Ginoo, mao ang imong Manluluwas, ug imong Manunubos, ang Gamhanan ni Jacob. Inay bronsi ako magdala ug bulawan, ug inay puthaw ako magdala ug plata; inay kahoy, bronsi inay mga bato, puthaw. Himoon nako nga imong mga tinugyanan ang pakigdait, ug imong mga kapatas ang pagkamatarong. Ang kabangis dili na madungog diha sa imong yuta, ang kadaot o kalaglagan sulod sa imong mga utlanan; apan tawgon nimo ang imong mga kuta nga Kaluwasan, ug ang imong mga ganghaan Pagdayeg. Ang adlaw dili na mao ang imong kahayag panahon sa adlaw, o ingon nga kahayag modan-ag ang bulan kanimo sa gabii; apan ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang imong Dios mao ang imong himaya. Kay tan-awa, ang kangitngit motabon sa yuta ug ang baga nga kangitngit sa mga katawhan; apan ang Ginoo mosidlak nganha kanimo, ug ang iyang himaya makita sa ibabaw nimo. Ang imong adlaw dili na mosalop, o ang imong bulan moawop, kay ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang mga adlaw sa imong pagbangutan taposon. Ang imong katawhan mahimong matarong; sila makapanag-iya sa yuta hangtod sa kahangtoran, ang salingsing sa akong tinanom, ang buhat sa akong mga kamot, aron ako himayaon. Ang labing ubos mahimong usa ka banay, ug ang labing gamay mahimo nga usa ka gamhanang nasod; ako mao ang Ginoo; diha sa panahon niini dalion nako kini. Ug ang kanasoran moduol sa imong kahayag, ug ang mga hari nganha sa kasilaw sa imong pagsubang.
Kay tan-awa, ang mga adlaw nagsingabot, nag-ingon ang Ginoo, nga ibalik na nako ang maayong kahimtang sa akong katawhan nga Israel ug Juda, nag-ingon ang Ginoo, ug dad-on nako sila pagbalik ngadto sa yuta nga akong gihatag sa ilang mga katigulangan, ug sila manag-iya niini.”
Kay panguhaon ko kamo gikan sa taliwala sa kanasoran, ug tigomon ko kamo gikan sa tanang kayutaan, ug panad-on kamo ngadto sa inyong kaugalingon nga yuta. Unya bisbisan ko kamo sa hinlo nga tubig, ug kamo mangahinlo gikan sa tanan ninyong kahugawan, ug gikan sa tanan ninyong diosdios hinloan ko kamo. Hatagan ko kamo ug usa ka bag-o nga kasingkasing, ug ibutang nako sa sulod ninyo ang usa ka bag-ong espiritu. Kuhaon nako ang kasingkasing nga bato gikan sa inyong unod, ug hatagan kamo nako ug usa ka kasingkasing nga unod. Ug ibutang nako ang akong Espiritu sa sulod ninyo, ug palakton ko kamo diha sa akong mga lagda ug kamo magbantay sa akong mga tulumanon, ug magtuman niini. Unya kamo magpuyo sa yuta nga gihatag nako sa inyong mga katigulangan, ug kamo mahimo nga akong katawhan, ug ako mahimo nga inyong Dios.
Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”
siya miingon, “Gaan ra kaayo nga butang nga ikaw mahimong akong sulugoon aron sa pagbangon sa mga banay ni Jacob, ug sa pagpabalik sa salin sa Israel; ako maghatag kanimo ngadto sa kanasoran ingon nga suga, aron ang akong kaluwasan moabot ngadto sa kinatumyan sa yuta.”
Busa mangutana ako, gisalikway ba sa Dios ang iyang katawhan? Wala gayod! Ako mismo usa ka Israelinhon, kaliwat ni Abraham, sakop sa banay ni Benjamin. mangitngitan unta ang ilang mga mata aron dili sila makakita, ug mangabawog unta ang ilang mga bukobuko hangtod sa kahangtoran.” Busa mangutana ako, nangapandol ba sila nga sa ingon mangatumba? Wala gayod! Hinuon tungod sa ilang paglapas ang kaluwasan nahiadto sa mga Gentil aron masina sila. Ug kon ang ilang paglapas nahimong bahandi alang sa kalibotan ug ang ilang kapildihan nahimong kabulahanan sa mga Gentil, unsa pa kaha ka labaw pa diha sa ilang kahingpitan? Karon magsulti ako kaninyong mga Gentil. Tungod kay apostol man ako ngadto sa mga Gentil, magpasidungog ako sa akong pag-alagad, aron mapasina nako ang akong mga isigka-Judio, basin pa lamang nga maluwas ang uban kanila. Kay kon ang pagsalikway kanila misangpot sa pagpasig-uli sa kalibotan ngadto sa Dios, unsa pa kaha ang pagdawat kanila kondili kinabuhi gikan sa kamatayon? Kon nabalaan man ang gihalad nga tipik sa unang bunga nga minasa, mao usab ang tibuok minasa, ug kon nabalaan man ang gamot, mao usab ang mga sanga. Apan kon ang pipila sa mga sanga gipamali, ug ikaw, nga salingsing sa olibo nga ihalas, gisumpay lamang diha sa ilang dapit aron makaambit sa katambok sa kahoy nga olibo, ayaw pagpagarbo ngadto sa mga sanga. Kon magpagarbo ka man gayod, hinumdomi nga dili ikaw ang nagsangga sa gamot, kondili ang gamot mao ang nagsangga kanimo. Apan moingon ka, “Ang mga sanga gipamali aron ikasumpay ako diha sa ilang dapit.” Ang Dios wala magsalikway sa iyang katawhan nga nailhan na niyang daan. Wala ba kamo masayod sa giingon sa kasulatan mahitungod kang Elias, giunsa niya sa pag-ampo sa Dios batok sa Israel?
Unya ang Ginoo miingon kang Abram, “Lakaw gikan sa imong yuta ug gikan sa imong kadugo ug sa balay sa imong amahan ngadto sa yuta nga akong ipakita kanimo. Unya dihay gutom sa yuta, ug milugsong si Abram ngadto sa Ehipto sa paglangyaw didto, kay dako ang gutom sa yuta. Sa dihang hapit na siya mosulod sa Ehipto, siya miingon kang Sarai nga iyang asawa, “Nasayod ako nga ikaw usa ka babaye nga matahom sud-ongon, busa kon makakita kanimo ang mga Ehiptohanon, sila makaingon, ‘Iya kining asawa,’ ug ako patyon nila ug ikaw tugotan nila nga mabuhi. Busa ingna nga ikaw akong igsoon aron magmaayo sila kanako tungod kanimo, ug maluwas ang akong kinabuhi tungod kanimo.” Sa pagsulod ni Abram sa Ehipto nakita sa mga Ehiptohanon nga ang babaye maanyag kaayo. Ug sa dihang nakita siya sa mga tinugyanan sa Paraon, gidayeg nila siya ngadto sa Paraon. Ug gidala si Sarai ngadto sa balay sa Paraon. Ug tungod kaniya, si Abram gitagad pag-ayo sa Paraon ug siya nakabaton ug mga karnero, mga baka, mga laki nga asno, mga ulipon nga lalaki ug babaye, mga asno nga baye ug mga kamilyo. Apan gisakit sa Ginoo ang Paraon ug ang iyang panimalay pinaagi sa dagkong mga katalagman tungod kang Sarai nga asawa ni Abram. Unya ang Paraon mipatawag kang Abram ug siya miingon kaniya, “Unsa ba kining imong gibuhat kanako? Nganong wala man ikaw motug-an kanako nga siya imong asawa? Nganong miingon man ikaw, ‘Siya akong igsoon,’ tungod niini gikuha nako siya aron akong maasawa? Busa karon, ania ang imong asawa, kuhaa ug lakaw na.” Ug akong buhaton gikan kanimo ang usa ka dako nga nasod, ug ikaw panalanginan nako ug himoong bantogan ang imong ngalan, aron ikaw mahimo nga usa ka panalangin. Unya misugo ang Paraon sa iyang mga tawo mahitungod kaniya, ug ilang gihatod siya sa dalan uban ang iyang asawa ug ang tanan nga iyaha. Panalanginan nako ang nagpanalangin kanimo ug ang nagtunglo kanimo tunglohon usab nako ug pinaagi kanimo panalanginan ang tanang kabanayan sa yuta.”
ingna sila, Mao kini ang gisulti sa Ginoong Dios: Tan-awa, kuhaon nako ang katawhan sa Israel gikan sa taliwala sa mga nasod diin sila miadto, ug tigomon nako sila gikan sa tanang bahin, ug panad-on nako sila ngadto sa ilang kaugalingong yuta. Buhaton nako sila nga usa ka nasod diha sa yuta, ibabaw sa kabukiran sa Israel; ug usa ka hari mahimong hari kanilang tanan, ug sila dili na duha ka nasod ug dili na bahinon ngadto sa duha ka gingharian.
Nianang mga adlawa ang balay sa Juda mokuyog sa balay sa Israel ug silang duha mogula gikan sa yuta sa amihanan ngadto sa yuta nga akong gihatag sa inyong mga katigulangan ingon nga usa ka panulundon.
Tungod ug alang sa Zion dili ako mohilom, ug tungod ug alang sa Jerusalem dili ako mopahulay, hangtod nga ang iyang pagkamatarong mogula ingon sa kasanag, ug ang iyang kaluwasan ingon sa usa ka sulo nga nagsiga.
“Kay ingon nga ang bag-ong kalangitan ug ang bag-ong yuta nga akong buhaton magpabilin sa akong atubangan, nag-ingon ang Ginoo magpabilin usab ang inyong kaliwatan ug ang inyong ngalan.
Lipaya ninyo, lipaya ninyo ang akong katawhan, nag-ingon ang inyong Dios. Tan-awa, ang Ginoong Dios moanhi uban sa gahom, ug ang iyang bukton maghari alang kaniya; tan-awa, ang iyang ganti anaa kaniya ug ang iyang balos anaa sa iyang atubangan. Siya magpasibsib sa iyang panon sama sa usa ka tigbantay sa karnero, siya nagtigom sa mga nating karnero diha sa iyang bukton, magkugos kanila diha sa iyang dughan, ug malumong maggiya niadtong adunay mga gagmay. Kinsay nakatakos sa katubigan sa palad sa iyang kamot, ug nakasukod sa langit pinaagi sa dangaw, nakasulod sa abog sa yuta pinaagi sa usa ka taksanan, ug nakatimbang sa mga bukid diha sa mga timbangan, ug sa mga bungtod diha sa usa ka timbangan? Kinsay nakamando sa Espiritu sa Ginoo, o nakapahimangno kaniya ingon nga iyang magtatambag? Kang kinsa siya nagpakitambag alang sa iyang pagkahibalo ug kinsa ang nagtudlo kaniya sa dalan sa hustisya, ug nagtudlo kaniya ug kahibalo, ug nagpakita kaniya sa dalan sa pagpanabot? Tan-awa, ang mga nasod sama sa usa ka tinulo gikan sa timba, ug giisip ingon nga abog sa timbangan; tan-awa, iyang gipunit ang mga pulo sama sa pino nga abog. Ang Lebanon dili paigo nga isugnod, o ang mga mananap niini igo sa usa ka halad nga sunogon. Ang tanan nga mga nasod daw walay kapuslanan sa iyang atubangan, sila giisip niya ingon nga ubos pa kay sa walay kapuslanan ug kakawangan. Kang kinsa man diay ninyo ipakasama ang Dios, o unsang dagwaya ang inyong itandi kaniya? Ang larawan! Usa ka tigbuhat nagtunaw niini, ug ang tigsalsal sa bulawan nagsapaw niini sa bulawan, ug nagtunaw alang niini sa kadena nga plata. Sulti nga malumo sa Jerusalem ug hilak ngadto kaniya, nga ang iyang panahon sa gubat natapos na, nga ang iyang kasal-anan gipasaylo na, nga siya nakadawat ug duha ka pilo gikan sa kamot sa Ginoo tungod sa tanan niyang mga sala.
Kadtong nagsalig sa Ginoo nahisama sa bukid nga Zion, nga dili matarog, apan magpabilin hangtod sa kahangtoran. Ingon nga ang kabukiran naglibot sa Jerusalem, mao usab ang Ginoo naglibot sa iyang katawhan, sukad niining panahona hangtod sa kahangtoran.
Ang Ginoo mipadahunog gikan sa Zion, ug mipatugbaw sa iyang tingog gikan sa Jerusalem, ug ang kalangitan ug ang yuta nangurog. Apan ang Ginoo dalangpanan sa iyang katawhan, usa ka salipdanan alang sa katawhan sa Israel.
Dad-an nako kini ug maayong panglawas ug kaayohan sa sakit ug ayohon nako sila ug ipadayag kanila ang kadagaya sa pagkamauswagon ug kasigurohan.
Unya sila makaila nga ako, ang Ginoo nga ilang Dios, nag-uban kanila, ug nga sila, ang balay sa Israel, mao ang akong katawhan, nag-ingon ang Ginoong Dios.
ug daghang mga nasod moadto ug moingon, “Dali kamo, ug mangadto kita sa bukid sa Ginoo, ngadto sa balay sa Dios ni Jacob; aron siya magtudlo kanato sa iyang mga pamaagi, ug kita maglakaw sa iyang mga agianan.” Kay gikan sa Zion mogula ang Balaod, ug ang pulong sa Ginoo gikan sa Jerusalem.
Kay ang imong Magbubuhat mao ang imong bana, si Yahweh sa mga panon mao ang iyang ngalan; ug ang Balaan sa Israel mao ang imong Manunubos, siya gitawag nga Dios sa tibuok nga yuta.
Kini yuta nga giatiman sa Ginoo nga inyong Dios. Ang mga mata sa Ginoo nga inyong Dios kanunay nga anaa niini, sukad sa sinugdan sa tuig hangtod sa kataposan sa tuig.
O Israel, laom diha sa Ginoo! Kay diha sa Ginoo adunay gugmang walay paglubad, ug diha kaniya anaa ang madagayaong paglukat. Ug iyang lukaton ang Israel gikan sa tanang kasal-anan niini.
Sa diha nga bata pa ang Israel, gihigugma nako siya, ug gikan sa Ehipto gitawag nako ang akong anak.
nga mao ang mga Israelinhon. Ila ang pagkaanak, ang kadungganan, ang mga kasabotan, ang paghatag sa Balaod, ang pagsimba ug ang mga saad; ila ang mga patriarka ug gikan kanila ang Cristo sumala sa unod. Ang Dios nga labaw sa tanan dalaygon hangtod sa kahangtoran. Amen.
“Pamatia ninyo ang pulong sa Ginoo, O kanasoran, ug ipahayag kini sa mga pulo sa layo; ingna, ‘Siya nga nagpatibulaag sa Israel magtigom kaniya, ug magbantay kaniya sama sa usa ka tigbantay nga magbantay sa iyang panon.’
Busa isulti, ‘Mao kini ang giingon sa Ginoong Dios: Tigumon ko kamo gikan sa mga katawhan, ug pundokon gikan sa mga kayutaan diin kamo gipatibulaag, ug ako maghatag kaninyo sa yuta sa Israel.’
Mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: Tan-awa, ako magluwas sa akong katawhan gikan sa yuta sa silangan ug gikan sa yuta sa kasadpan, ug sila dad-on nako aron magpuyo taliwala sa Jerusalem ug sila mahimong akong katawhan, ug ako mahimong ilang Dios, diha sa pagkamatinumanon ug diha sa pagkamatarong.”
Apan ang Israel luwason sa Ginoo sa kaluwasan nga walay kataposan; kamo dili pakaulawan o libogon hangtod sa dayon.
Siya nahinumdom sa iyang gugmang walay paglubad ug sa iyang pagkamatinumanon ngadto sa panimalay ni Israel. Ang tanang mga kinatumyan sa yuta nakakita sa kadaogan sa atong Dios.
Unsa mang nasora sa kalibotan nga sama sa imong katawhan nga Israel nga giadto sa Dios aron lukaton aron mahimong iyang katawhan, naghimo kaniya ug usa ka ngalan, ug nagbuhat alang kanila ug dagko ug makalilisang nga mga butang pinaagi sa pag-abog sa atubangan sa iyang katawhan sa mga nasod ug sa ilang mga diosdios? Imong gilig-on alang kanimo ang imong katawhan nga Israel, aron mahimong imong katawhan hangtod sa kahangtoran ug ikaw, O Ginoo, nahimong ilang Dios.
Unya si Moises mitungas ngadto sa Dios ug ang Ginoo mitawag kaniya gikan sa bukid nga nag-ingon, “Mao kini ang isulti sa panimalay ni Jacob ug sultihi ang katawhan sa Israel: Kamo nakakita sa akong gibuhat sa mga Ehiptohanon ug kon giunsa kamo nako pagdala diha sa mga pako sa mga agila ug gidala nganhi kanako. Busa karon, kon magtuman kamo sa akong tingog ug magsubay sa akong kasabotan kaninyo, kamo mahimo nga akong kaugalingong bahandi taliwala sa tanang katawhan kay ang tibuok kalibotan akoa man. Ug alang kanako kamo mahimo nga usa ka gingharian sa mga pari, ug usa ka balaan nga nasod. Kini mao ang mga pulong nga imong isulti sa mga anak sa Israel.”
Ang Ginoo maluoy kang Jacob, ug pilion na usab niya ang Israel, ug ipahiluna sila sa ilang kaugalingong yuta, ug ang mga langyaw makigtipon kanila ug motipon sila sa balay ni Jacob.
Kay ibalik nako ang kalagsik nganha kanimo, ug ayohon nako ang imong mga samad, nag-ingon ang Ginoo, tungod kay sila nagtawag kanimo nga usa ka sinalikway: ‘Mao kini ang Zion, walay nagtagad kaniya!’
ang Ginoo mipakita kaniya gikan sa layo. Gihigugma ko ikaw sa usa ka gugma nga walay kataposan; busa nagpadayon ako sa akong pagkamatinumanon nganha kanimo.