Kategorya
107 Mga Bersikulo sa Bibliya Mahitungod sa mga Bata
Mga anak gyud ang kinahanglan natong hatagan ug dugang pagtagad, gugma, ug pagsabot diha sa panimalay. Kinahanglan kanunay ang atong pag-amuma ug ang panahon nga atong igahin kinahanglan nga dekalidad gyud.
Karon, lisod ang kahimtang sa mga bata; daghan ang daotan nga nagtinguha nga pagdaot ug pagbilin ug trauma sa mga gagmay aron babagan ang pagtubo sa bag-ong henerasyon. Nagkadaghan ang walay pagpakabana ug nagkadaghan sab ang kadaotan. Daghan ang mga tawong baliko ug kasingkasing nga gustong manakit niadtong gihisgutan ni Jesus nga nag-ingon, “Pasagdi ang mga bata nga moduol kanako, ug ayaw sila pugngi, kay ang gingharian sa langit ila sa mga sama kanila.”
Ang matag bata adunay matahum nga katuyoan; gihigugma sila pag-ayo sa atong Langitnong Amahan ug giaghat kita nga mahimong sama kanila. Busa, giawhag ko ikaw nga mahimong usa ka tawo nga magpanalangin sa mga gagmay sa panimalay, mohatag ug proteksyon ug, kon ikaw adunay ikasarang, mobuhat ug maayo sa ilang kinabuhi. Gantihan ka sa Ginoo tungod niini.
Adlaw-adlaw, daghan ang mga bata nga gibiyaan, giabusohan, gimaltrato, ug nag-antos sa inhustisya. Tabangi sila sa ilang pagtubo ug biyai ang mga agi nga makapalimot sa ilang kasakit ug kaguol. Daghan ang mga bata sa kadalanan nga nagkinahanglan ug pagkaon, kahupayan, ug kapuy-an, halos walay bisti nga ikasulbong. Maayo ang paghatag ug pulong sa pagdasig, apan kon aduna kay mas labaw pa nga mahatag, ayaw pagduha-duha.
Tan-awa ang ilang mga mata ug, sama sa kalooy ni Jesus kanimo, kaloy-i sila ug ayaw pagbalewala. Kini nga kalibutan nagkinahanglan nga ang mga anak sa Dios mopuno niini sa gugma, ug ikaw gitawag alang niining bililhon nga buluhaton.
Tan-awa, ang mga anak mao ang panulundon gikan sa Ginoo, ang bunga sa taguangkan mao ang ganti.
apan si Jesus miingon, “Paduola kanako ang gagmayng kabataan ug ayaw ninyo sila pugngi kay ang gingharian sa langit ila sa mga sama kanila.”
Kamong mga anak, kinahanglang tumanon ninyo ang inyong mga ginikanan diha sa Ginoo, kay kini maoy matarong. Sa kataposan, paglig-on kamo diha sa Ginoo ug sa kusog sa iyang gahom. Isul-ob ninyo ang tibuok kahimanan sa gubat nga gikan sa Dios aron makabarog kamo batok sa mga pagpanglimbong sa yawa. Kay ang atong pagpakig-away dili man sa unod ug dugo, kondili batok sa mga nagmando, batok sa mga kagamhanan, batok sa mga makagagahom sa kalibotan nga gingitngitan, batok sa mga daotan nga espirituhanong panon diha sa mga langitnong dapit. Tungod niini, dad-a ninyo ang tibuok kahimanan sa gubat nga gikan sa Dios aron makasukol kamo inig-abot na sa daotan nga adlaw, ug sa mahimo na ninyo ang tanan, kamo magbarog gihapon. Busa, barog kamo, binaksan ang inyong mga hawak sa kamatuoran ug sinul-ob ang taming sa dughan nga mao ang pagkamatarong, ug sinul-oban ang inyong mga tiil sa kaandam sa pagsangyaw sa Maayong Balita sa pakigdait. Ug uban niining tanan, dad-a ninyo ang taming nga mao ang pagtuo nga pinaagi niini makapalong kamo sa tanang mga nagdilaab nga udyong sa daotan. Ug dad-a ninyo ang helmet nga mao ang kaluwasan, ug ang espada sa Espiritu nga mao ang pulong sa Dios. Pinaagi sa bug-os nga pag-ampo ug pagpangamuyo, pag-ampo diha sa Espiritu sa tanang panahon. Alang niini, kinahanglang magtukaw kamo uban sa bug-os nga pagkamapadayonon ug sa pangamuyo alang sa tanang mga balaan ug alang kanako usab aron unta ihatag ngari kanako ang mga igsusulti aron mosulti ako uban sa kaisog, aron ipahibalo ang misteryo sa Maayong Balita. “Tahora ang imong amahan ug inahan,” kini mao ang unang sugo nga may saad, Tungod niini ako nahimong usa ka tinugyanan nga kinadenahan aron pinaagi niini ako magmaisogon, ingon nga gikinahanglan sa akong pagsulti. Ug aron kamo usab mahibalo sa akong kahimtang, ug kon unsa ang akong gibuhat, si Tiquico, ang hinigugmang igsoon ug kasaligan nga sulugoon sa Ginoo, maoy mosulti kaninyo sa tanan. Gipadala nako siya kaninyo alang niining maong tuyo aron masayod kamo sa among kahimtang, ug aron siya makadasig sa inyong mga kasingkasing. Ang kalinaw maanaa unta sa mga kaigsoonan, ug ang gugma uban sa pagtuo gikan sa Dios nga Amahan ug sa Ginoong Jesu-Cristo. Ang grasya maanaa unta sa tanan nga nahigugma sa Ginoong Jesu-Cristo uban sa gugmang walay kamatayon. “aron mahimong maayo ang tanan alang kanimo ug aron taas ang imong kinabuhi dinhi sa yuta.”
Apan sa pagkakita ni Jesus niini, nasuko siya ug miingon kanila, “Paduola kanako ang gagmayng kabataan, ug ayaw ninyo sila pugngi kay ang gingharian sa Dios ila sa mga sama kanila.
Dili namo kini itago gikan sa ilang mga anak, apan isugilon ngadto sa kaliwatan nga umaabot ang mga dalaygong buhat sa Ginoo, ug ang iyang gahom, ug ang mga katingalahang buhat nga iyang gihimo.
Apan gitawag sila ni Jesus ngadto kaniya nga nag-ingon, “Paduola kanako ang mga bata ug ayaw ninyo sila pugngi, kay ang gingharian sa Dios ila sa mga sama kanila.
Ug kining mga pulonga nga gisugo nako kaninyo niining adlawa maanaa sa inyong kasingkasing. Itudlo ninyo kini sa makugihon ngadto sa inyong mga anak, ug hisgoti ninyo kini sa dihang maglingkod kamo diha sa inyong balay ug sa dihang maglakaw kamo sa dalan ug sa inyong paghigda ug sa inyong pagbangon.
Alang niining bataa ako nag-ampo ug ang Ginoo mihatag kanako sa akong gihangyo kaniya. Busa gitugyan usab nako siya ngadto sa Ginoo; sa tibuok niyang kinabuhi, siya gitugyan ngadto sa Ginoo.” Ug gisimba nila didto ang Ginoo.
Anak ko, pamatia ang pahimangno sa imong amahan, ug ayaw isalikway ang gitudlo sa imong inahan;
Ang Ginoo nagbantay sa mga dumuduong, siya nagtuboy sa mga biyuda ug sa mga wala nay amahan; apan ang dalan sa mga daotan iyang gilaglag.
Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo;
Mga amahan, ayaw pasuk-a ang inyong mga anak aron dili sila mawad-an sa kadasig.
Sa dihang giyahat ni Esau ang iyang mga mata ug nakita niya ang mga babaye ug ang mga bata, siya miingon, “Kinsa ba kini sila nga kuyog kanimo?” Ug si Jacob miingon, “Ang mga bata nga tungod sa kaluoy sa Dios gihatag niya sa imong ulipon.”
Bisan ang usa ka bata magpaila sa iyang kaugalingon pinaagi sa iyang mga buhat, kon ang iyang gibuhat putli ba ug matarong.
Ayaw itugot nga adunay magtamay sa imong pagkabatan-on, hinuon alang sa mga magtutuo, pagkinabuhi ingon nga panag-ingnan diha sa sinultihan, sa paggawi, sa gugma, sa pagtuo, sa kaputli.
Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak;
“Matngoni ninyo nga walay usa niining mga gagmay nga inyong tamayon kay sultihan ko kamo nga didto sa kalangitan ang ilang mga anghel kanunayng nagsud-ong sa nawong sa akong Amahan nga anaa sa langit.
ug siya mag-una kaniya diha sa espiritu ug sa gahom ni Elias, aron sa pagliso sa mga kasingkasing sa mga amahan balik ngadto sa mga anak, ug sa mga masinupakon ngadto sa kaalam sa mga matarong, aron sa pagtagana alang sa Ginoo ug usa ka inandam nga katawhan.”
Tan-awa ninyo unsang gugmaha ang gihatag kanato sa Amahan nga kita tawgon nga mga anak sa Dios, ug kita mao. Ang hinungdan ngano nga ang kalibotan wala makaila kanato mao nga kini wala makaila kaniya.
Sama sa mga udyong nga anaa sa kamot sa sundalo, mao usab ang mga anak sa pagkabatan-on. Malipayon ang tawo nga ang iyang sudlanan ug udyong puno niini! Dili sila mabutang sa kaulawan, sa dihang makigsulti siya sa iyang mga kaaway diha sa ganghaan.
“Tahora ang imong amahan ug ang imong inahan aron mataas ang imong mga adlaw sa yuta nga gihatag kanimo sa Ginoo nga imong Dios.
Ang mga apo maoy purongpurong sa mga tigulang, ug ang himaya sa mga anak mao ang ilang mga amahan.
Siya magpasibsib sa iyang panon sama sa usa ka tigbantay sa karnero, siya nagtigom sa mga nating karnero diha sa iyang bukton, magkugos kanila diha sa iyang dughan, ug malumong maggiya niadtong adunay mga gagmay.
Unya mikuha siya ug usa ka gamayng bata ug gibutang niya kini diha sa ilang taliwala. Ug sa gikugos niya kini, miingon siya kanila, “Si bisan kinsa nga nagdawat sa usa ka bata nga sama niini tungod sa akong ngalan, nagdawat kanako ug si bisan kinsa nga nagdawat kanako, wala magdawat kanako kondili kaniya nga nagpadala kanako.”
Ang iyang kaliwatan mahimong gamhanan sa ibabaw sa yuta, ang kaliwatan sa matarong mahimong bulahan.
“Kamo mao ang mga anak sa Ginoo nga inyong Dios. Ayaw samari ang inyong kaugalingon o kiskisi ang inyong ulo dapit sa agtang tungod sa mga patay.
Ang bunal ug ang pagbadlong naghatag ug kaalam, apan ang usa ka bata nga gipasagdan naghatag ug kaulawan sa iyang inahan.
Dugang pa, aduna kitay yutan-ong mga amahan nga maoy magpanton kanato ug kita nagtahod kanila. Dili ba labaw pa hinuon nga magpailalom kita sa Amahan sa mga espiritu ug mabuhi kita?
Unsaon man sa usa ka batan-on nga magpabiling hinlo ang iyang dalan? Pinaagi sa pagmatngon niini sumala sa imong pulong.
Ug sa diha nga ang inyong mga anak moingon kaninyo, ‘Unsa bay gipasabot niining maong tulumanon?’ Kamo moingon, ‘Mao kini ang halad sa Pagsaylo sa Ginoo kay misaylo siya sa mga balay sa katawhan sa Israel didto sa Ehipto, sa dihang gipamatay niya ang mga Ehiptohanon, apan gisayloan niya ang atong mga panimalay.’ ” Ug ang katawhan miduko ug misimba.
Ang akong mga panahon anaa sa imong kamot; luwasa ako gikan sa kamot sa akong mga kaaway, ug sa mga naglutos kanako!
“Kamo mao ang kahayag sa kalibotan. Ang siyudad nga mahimutang sa ibabaw sa bungtod dili gayod matago.
Paghigugmaay kamo nga mainiton sa usa ug usa ingon nga mga igsoon, pagpalabwanay kamo sa pagtahod sa usa ug usa.
Kay iyang gilig-on ang mga trangka sa imong mga ganghaan; iyang gipanalanginan ang imong mga anak nga anaa kanimo.
Dili, kay gipili nako siya aron magsugo sa iyang mga anak ug panimalay nga sunod kaniya aron magsubay sila sa dalan sa Ginoo, pinaagi sa pagbuhat sa pagkamatarong ug sa hustisya, aron ang Ginoo magpadangat kang Abraham niadtong gisaad kaniya.”
Ayaw pugngi ang pagpanton gikan sa bata; kon imo siyang bunalan pinaagi sa bunal, dili siya mamatay. Kon imo siyang bunalan pinaagi sa bunal, imong luwason ang iyang kinabuhi gikan sa Sheol.
“Ug ikaw, Solomon nga akong anak, ilha ang Dios sa imong amahan ug alagari siya uban ang tibuok nimong kasingkasing ug uban sa usa ka masinugtanon nga kasingkasing, kay ang Ginoo nagsusi sa tanang mga kasingkasing, ug nakasabot sa tanang mga laraw ug mga hunahuna. Kon imo siyang pangitaon, imo siyang makit-an, apan kon imo siyang biyaan, isalikway ikaw niya hangtod sa kahangtoran.
Gihalad nila ang ilang mga anak nga lalaki ug ang ilang mga anak nga babaye ngadto sa mga demonyo; giula nila ang dugo sa walay sala, ang dugo sa ilang mga anak nga lalaki ug sa ilang mga anak nga babaye, nga gihalad nila ngadto sa mga diosdios sa Canaan; ug ang yuta nahugawan tungod sa dugo.
Ug si bisan kinsa nga mohatag ug bisan usa na lang ka baso nga bugnawng tubig aron ipainom sa usa niining ubos nakong mga tinun-an tungod kay siya usa ka tinun-an, sa pagkatinuod sultihan ko kamo, dili gayod siya kawad-an sa iyang ganti.”
siya miingon kanila, “Ibutang ninyo sa inyong kasingkasing ang tanang mga pulong nga gimando kaninyo niining adlawa nga isugo ninyo sa inyong mga anak aron sila magmatngon sa pagbuhat sa tanang mga pulong niini nga Balaod. Kay kini dili butang nga walay pulos alang kaninyo apan kini mao ang inyong kinabuhi ug tungod niini mabuhi kamo ug dugay didto sa yuta nga inyong adtoan diin motabok kamo sa Jordan aron sa pagpanag-iya niini.”
Ayaw hinumdomi ang mga sala sa akong pagkabatan-on o ang akong mga kalapasan; sumala sa imong gugmang walay paglubad, hinumdomi ako, tungod ug alang sa imong kaayo, O Ginoo!
Si bisan kinsa nga nahigugma sa pagpanton, nahigugma sa kahibalo, apan siya nga nagdumot sa pagbadlong hungog.
Kay wala kamo makadawat sa espiritu sa pagkaulipon aron mahadlok na usab kamo, hinuon maoy nadawat ninyo ang espiritu sa pagkaanak. Ug pinaagi kaniya magtuaw kita, “Abba! Amahan!”
Ang tanang maayong paghatag ug ang tanang hingpit nga gasa gikan sa kahitas-an, gikan sa Amahan sa mga kahayag, kinsa walay pagkausab o anino sa pagkabalhin.
Ang lobo mopuyo uban sa nating karnero, ug ang leopardo mohigda uban sa nating kanding, ug ang nating baka ug ang liyon, ug ang pinatambok nga mananap mag-ipon, ug usa ka gamayng bata ang mangulo kanila.
Pamati, O mga anak, sa pahimangno sa usa ka amahan, ug pamati, aron makahibalo kamo ug mga maayong hunahuna;
Ug ang bata mitubo ug nahimong kusgan, puno sa kaalam, ug ang kahimuot sa Dios diha kaniya.
Ang balaod sa Ginoo hingpit, nagpahiuli sa kalag; ang pagpamatuod sa Ginoo tinuod, naghimong maalamon sa mga walay alamag; ang mga lagda sa Ginoo matarong, naglipay sa kasingkasing; ang kasugoan sa Ginoo lunsay, nagdan-ag sa mga mata;
aron kamo magkinabuhi nga takos sa Ginoo, hingpit nga kahimut-an niya, magmabungahon sa tanang mga maayong buhat ug magtubo sa kahibalo mahitungod sa Dios.
“Pangayo ug kamo hatagan, pangita ug kamo makakaplag, panuktok, ug ang pultahan ablihan alang kaninyo.
Ang usa ka anak nga maalamon kalipay sa iyang amahan, apan ang usa ka tawong buangbuang nagtamay sa iyang inahan.
aron kita dili magpabilin nga mga bata nga mapadpad ngadto nganhi ug madala sa matag hangin sa doktrina pinaagi sa kaigmat ug lipatlipat sa mga tawo nga batid sa pagmugnag kasaypanan.
sama sa mga bata nga bag-o pang nahimugso, tinguhaa ninyo ang espirituhanong gatas nga walay sagol, aron nga pinaagi niini kamo motubo ngadto sa kaluwasan,
Mga batan-ong lalaki ug mga batan-ong babaye, mga tigulang ug kabataan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo; kay ang iyang ngalan lamang mao ang gibayaw; ang iyang himaya labaw sa yuta ug sa langit.
“Alaot ang masukihon nga mga anak,” nag-ingon ang Ginoo, “nga nagbuhat sa ilang gilaraw, apan dili akoa; ug nga nakig-abin sa uban, apan dili sa akong espiritu, aron ang sala ilang madugangan ug laing sala;
Apan ikaw, O Ginoo, Dios nga maluluy-on ug puno sa grasya, hinay sa pagkasuko ug madagayaon sa gugmang walay paglubad ug sa pagkamatinumanon.
Ako nagsulat kaninyo, mga amahan, kay kamo nakaila man kaniya nga diha na sukad pa sa sinugdan. Nagsulat ako kaninyo, mga batan-on, kay inyo na mang gibuntog ang daotan. Nagsulat ako kaninyo, mga anak, kay kamo nakaila man sa Amahan.
Unya si Jacob miyahat sa iyang mga mata ug milantaw ug nakita niya si Esau ug ang upat ka gatos ka tawo uban kaniya nga nagsingabot. Busa gibahinbahin niya ang mga bata kang Lea ug kang Raquel ug sa duha ka sulugoon nga babaye. Ug si Jacob miingon, “Dili, naghangyo ako kanimo. Kon ako nakakaplag karon ug kahimuot diha sa imong mga mata, dawata ang akong gasa gikan sa akong mga kamot, kay sa pagkatinuod, ang pagkakita nako sa imong nawong, sama sa pagkakita nako sa nawong sa Dios, kay gidawat nimo ako uban ang kahimuot. Naghangyo ako kanimo, dawata ang akong gasa nga gidala kanimo, kay ang Dios naluoy kanako ug kay ako adunay igo.” Ug siya namugos kaniya busa gidawat niya kini. Unya si Esau miingon, “Mopadayon kita sa atong panaw ug ako mag-una kanimo.” Apan si Jacob miingon kaniya, “Ang akong agalon nahibalo nga ang mga bata huyang ug nga aduna akoy mga karnero ug mga baka nga bag-ong nanganak ug kon malabihan sila sa paglakaw sa usa ka adlaw, mangamatay ang tanan nga mga panon sa karnero. Una na lamang, akong agalon, ug ako maglakaw sa hinayhinay, sumala sa paglakaw sa kahayopan nga naglakaw una kanako, ug sa lakang sa mga bata hangtod nga makadangat ako sa akong agalon didto sa Seir.” Busa si Esau miingon, “Ibilin nako karon ang uban sa akong mga tawo nga mikuyog kanako.” Apan siya miingon, “Unsa ba ang kinahanglan niini? Makakaplag unta ako ug kahimuot sa mga mata sa akong agalon.” Busa si Esau mipauli niadtong adlawa padulong sa Seir. Apan si Jacob mipanaw padulong sa Sucot ug nagtukod siya didto sa iyang balay, ug nagbuhat siya ug mga balongbalong alang sa iyang kahayopan. Busa ang ngalan niadtong dapita gitawag ug Sucot. Midangat si Jacob nga malinawon didto sa lungsod sa Sekem nga anaa sa yuta sa Canaan gikan sa Padan-aram ug nagkampo siya sa atubangan sa lungsod. Ug gikan sa mga anak ni Hamor nga amahan ni Sekem, gipalit niya balig usa ka gatos ka buok salapi ang luna sa yuta diin didto niya gipabarog ang iyang tolda. Ug gibutang niya ang mga sulugoon nga babaye ug ang ilang mga bata sa unahan ug gipasunod si Lea ug ang iyang mga bata ug si Raquel ug si Jose didto sa ulahi.
Ang mga panultihon ni Solomon. Ang usa ka anak nga maalamon kalipay sa usa ka amahan, apan ang usa ka anak nga buangbuang kaguol sa iyang inahan.
Makapito sa usa ka adlaw, ako nagdayeg kanimo, tungod sa imong matarong nga mga tulumanon.
Ug kon moabot ang panahon nga ang inyong anak mangutana kaninyo, ‘Unsa bay gipasabot niini?’ ingna siya, ‘Pinaagi sa kusog sa kamot, ang Ginoo nagkuha kanamo gikan sa Ehipto, gikan sa balay sa kaulipnan.
Sila nga may kahadlok kanimo makakita kanako ug mangalipay, kay diha sa imong pulong naglaom ako.
Ug gidala usab nila ang ilang mga gagmayng bata ngadto kaniya aron unta panalanginan sila niya, ug sa pagkakita niini sa mga tinun-an, ilang gibadlong sila. Apan gitawag sila ni Jesus ngadto kaniya nga nag-ingon, “Paduola kanako ang mga bata ug ayaw ninyo sila pugngi, kay ang gingharian sa Dios ila sa mga sama kanila. Sa pagkatinuod, moingon ako kaninyo, si bisan kinsa nga dili modawat sa gingharian sa Dios sama sa gamayng bata, dili makasulod niini.”
Hunong, anak ko, sa pagpamati sa pahimangno nga magpahisalaag lamang gikan sa mga pulong sa kahibalo.
Kay ikaw, O Ginoo, mao ang akong paglaom, ang akong pagsalig, O Ginoo, sukad pa sa akong pagkabatan-on.
Ilang tukoron ang karaang mga guba, patindogon nila ang karaang mga nangalumpag; ayohon nila ang guba nga mga siyudad, ang mga nangagun-ob sa daghang mga kaliwatan.
Ang sitro dili mobiya gikan kang Juda, o ang baston sa tigmando gikan sa taliwala sa iyang mga tiil, hangtod nga siya nga tag-iya niini moabot ug maiya ang pagkamasinugtanon sa mga katawhan.
Dugang pa, ang inyong mga gagmay nga matod ninyo mahimong tukbonon ug ang inyong mga anak nga karon walay kahibalo sa maayo o sa daotan makasulod didto, ug ngadto kanila ihatag nako kini ug sila makapanag-iya niini.
Kay ang Ginoo nahigugma sa hustisya; siya dili mobiya sa iyang mga balaan. Ang matarong molungtad hangtod sa kahangtoran, apan ang kaliwat sa mga daotan laglagon.
Ug sila miingon kaniya, “Nakabati ka ba sa ilang giingon?” Ug si Jesus miingon, “Oo, ug wala ba kamo makabasa niini, ‘Gikan sa baba sa mga gagmayng bata ug sa mga masuso gihingpit nimo ang pagdayeg’?”
Ang nagpugong pagbunal nagdumot sa iyang anak, apan siya nga nahigugma kaniya nagkugi sa pagpanton kaniya.
Ayaw kamo pagtinapolan, hinuon pagmainiton kamo diha sa Espiritu. Alagari ninyo ang Ginoo.
Dayega ang Ginoo! dayega ang Ginoo gikan sa kalangitan, Dayga siya diha sa kahitas-an! Mga mananap ug tanang kahayopan, mga butang nga nagkamang ug naglupad nga kalanggaman! Mga hari sa yuta ug tanan nga mga katawhan, mga kadagkoan ug tanang mga pangulo sa yuta! Mga batan-ong lalaki ug mga batan-ong babaye, mga tigulang ug kabataan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo; kay ang iyang ngalan lamang mao ang gibayaw; ang iyang himaya labaw sa yuta ug sa langit. Nagpatindog siya ug usa ka sungay alang sa iyang katawhan, pagdayeg alang sa tanan niyang mga balaan, alang sa katawhan sa Israel nga duol kaniya. Dayega ang Ginoo! Dayega siya, kamong tanan niyang mga anghel, dayega siya, kamong tanan niyang mga panon! Dayega siya, adlaw ug bulan, dayega siya, kamong tanang nagdan-ag nga kabituonan! Dayega siya, kamong mga kinahabogang kalangitan, ug kamong katubigan nga anaa sa ibabaw sa kalangitan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo! Kay siya nagsugo ug sila nangahimo.
“Pag-awit, O ikaw nga wala manganak; hugyaw diha sa pag-awit ug singgit ug kusog, ikaw nga wala gayod mag-antos sa pagpanganak! Kay labaw pa ka daghan ang mga anak sa biniyaan kay sa mga anak sa minyo nga babaye, nag-ingon ang Ginoo.
Siya nagbuka sa iyang baba uban ang kaalam, ug ang pagtudlo sa pagkamaayo anaa sa iyang dila.
Mga anak, pagmasinugtanon kamo sa inyong mga ginikanan sa tanang mga butang, kay kini makapahimuot sa Ginoo.
Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.
Mibangon ako sa wala pa mobanagbanag ug mituaw ako; naglaom ako diha sa imong mga pulong.
Tungod kay ikaw bililhon sa akong mga mata, ug dungganan, ug ako nahigugma kanimo, ihatag nako ang mga tawo ingon nga puli alang kanimo ug mga katawhan puli sa imong kinabuhi.
Ang binuang nabugkos diha sa kasingkasing sa usa ka bata, apan ang bunal sa pagpanton magpalayo niini gikan kaniya.
Ug tungod kay kamo mga anak man, ang Dios mipadala sa Espiritu sa iyang Anak nganhi sa atong mga kasingkasing nga nagtuaw, “Abba! Amahan!”
Ang matarong molambo sama sa palmera, ug motubo sama sa cedro sa Lebanon. Sila gitanom diha sa balay sa Ginoo; milambo sila diha sa mga hawanan sa atong Dios. Namunga gihapon sila diha sa katigulangon; napuno sila sa duga ug lunhaw gihapon,
Busa hibaloi ninyo nga ang Ginoo nga inyong Dios Dios gayod, ang matinumanon nga Dios nga nagtuman sa kasabotan ug sa gugma nga walay paglubad ngadto sa mga nahigugma kaniya ug nagtuman sa iyang mga sugo ngadto sa usa ka libo ka kaliwatan,
Unya giyahat niya ang iyang mga mata ngadto sa iyang mga tinun-an ug miingon: “Bulahan kamong mga kabos, kay inyo ang gingharian sa Dios.
Ang matag pulong sa Dios matuod gayod; siya usa ka taming ngadto sa modangop kaniya.
Ang Ginoo mao ang akong magbalantay, walay makulang kanako. Gipahigda niya ako diha sa lunhawng sibsibanan; gitultolan niya ako sa daplin sa mga tubig nga linaw; gipalig-on niya ang akong kalag. Gimandoan niya ako diha sa mga dalan sa pagkamatarong tungod ug alang sa iyang ngalan.
Ayaw itugyan ang mga bahin sa inyong lawas ngadto sa sala ingon nga galamiton sa pagkadili matarong, hinuon itugyan ang inyong kaugalingon ngadto sa Dios ingon nga mga tawo nga nabuhi gikan sa kamatayon ug ang mga bahin sa inyong lawas ngadto sa Dios ingon nga mga galamiton sa pagkamatarong.
Ug ikaw, anak, tawgon nga propeta sa Labing Halangdon kay ikaw mao man ang mag-una sa Ginoo aron pag-andam sa iyang mga dalan,
ug nga sukad sa imong pagkabata nakahibalo ikaw sa balaan nga kasulatan nga takos sa pagtudlo kanimo ngadto sa kaluwasan pinaagi sa pagtuo kang Cristo Jesus.
Ang akong bato ug ang akong kuta, ang akong tigpanalipod ug akong manluluwas, ang akong taming, nga mao ang akong gidangpan, nga nagbuntog sa katawhan ubos kaniya.
Bansaya ang bata diha sa dalan nga iyang laktan, ug sa diha nga matigulang siya, dili siya mobiya gikan niini.
Ug sa maong panahon si Jesus miingon, “Nagpasalamat ako kanimo, Amahan, Ginoo sa langit ug sa yuta, nga kining mga butanga gililong nimo sa mga maalamon ug sa mga hait ug salabotan ug gipadayag hinuon nimo ngadto sa mga kabataan.
Iyang pahiran ang tanang luha gikan sa ilang mga mata, ug ang kamatayon wala na, ug wala na usab unyay pagminatay o paghilak o kasakit kay ang unang mga butang nangagi na.”
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.”
Ug miingon siya, “Sa pagkatinuod, sultihan ko kamo, gawas kon magbag-o kamo ug mangahimong sama sa mga gagmayng bata, dili gayod kamo makasulod sa gingharian sa langit.
Unya ang pulong sa Ginoo midangat kanako nga nag-ingon, “Sa wala pa nako ikaw buhata diha sa taguangkan nakaila na ako kanimo, ug sa wala pa ikaw mahimugso gigahin ko na ikaw; gipili ko ikaw nga propeta ngadto sa kanasoran.” Unya miingon ako, “Ah, Ginoong Dios! Tan-awa, dili ako mahibalong mosulti, kay usa lamang ako ka batan-on.” Apan ang Ginoo miingon kanako, “Ayaw pag-ingon, ‘Ako usa lamang ka batan-on’; kay ngadto sa tanan nga akong paadtoan kanimo moadto ikaw, ug bisan unsa nga akong isugo kanimo isulti nimo.
Gikan sa baba sa mga gagmayng bata ug sa mga masuso gipahimutang nimo ang kalig-on tungod sa mga nakigbatok kanimo aron mapahilom nimo ang kaaway ug ang tigpanimalos.
Ang Ginoo magpanalangin kaninyo ug magbantay kaninyo; Ang Ginoo magdan-ag sa iyang nawong ibabaw kaninyo, ug magmaluluy-on kaninyo; Ang Ginoo magyahat sa iyang nawong nganha kaninyo ug maghatag kaninyo ug kalinaw.