Kategorya
71 Mga Bersikulo sa Kaligkusan gikan sa Dios
Sa Biblia, anaa sa Roma 12:151, "Magkalipay kita uban sa mga nagakalipay; maghilak kita uban sa mga nagahilak." Kini nagtudlo nato nga ang Ginoo gusto nga kita mobati sa kaguol ug kalisod sa atong mga igsoon. Dili lang kay simpatiya o pakig-uban, kondili tinuod nga pagbati sa ilang kasakit. Pagbaton og kaluoy sa imong kasingkasing.
Kon anak ka sa Dios, isul-ob ang kaluoy, kaayo, pagkamapainubsanon, kalumo, ug pailob. Ipakita ang tinuod nga gugma sa uban. Ang pagkawalay pagtagad, kabugnaw sa pagbati, ug kawalay interes, dili angay sa atong pagka-Kristiyano. Kinahanglan mobati kita sa kasakit sa mga nagamasakiton, mouban sa paghilak sa mga naghilak, ug mohatag og paglaum sa mga nawad-an og paglaum.
Kon naa kay mahimo para sa imong igsoon karon, ayaw pagdumili. Panalanginan ka sa atong Amahan sa langit. Kon nagbangutan ang imong igsoon, ubani siya bisag sa hilom lang, ayaw siya pasagdi. Lipaya ang mga biyuda, mga ilo, mga masakiton, ug iampo sila sa Ginoo nga kaluy-an ug gakson sa Iyang walay kinutuban nga gugma.
Kitang tanan gikinahanglan. Labi na sa panahon sa kalisod, kinahanglan nato ang panaghiusa, pagsinabtanay, ug ang tinuod nga gugma nga gikan sa kasingkasing ni Jesus.
Busa kon aduna may pagdasig diha kang Cristo, kon aduna may pagkadinasig sa gugma, kon aduna may pakig-ambitay diha sa Espiritu, kon aduna may pagbinatiay ug pagkinaluy-anay, aron nga diha sa ngalan ni Jesus ang tanang tawo moluhod didto sa langit, dinhi sa yuta ug sa ilalom sa yuta, ug ang tanang dila magsugid nga Ginoo si Jesu-Cristo alang sa pagdayeg sa Dios nga Amahan. Busa, akong mga hinigugma, ingon nga kamo sa kanunay mituman, dili lamang sa panahon nga anaa ako kaninyo, kondili labaw pa gani sa panahon usab nga wala ako diha kaninyo, panglimbasogi ninyo ang inyong kaugalingong kaluwasan uban ang kahadlok ug pagkurog, kay ang Dios mao ang naglihok diha kaninyo, sa pagbuot ug sa pagbuhat alang sa iyang ikahimuot. Buhata ninyo ang tanang butang sa walay pagbagulbol o pagpakiglalais, aron mahimo kamong putli ug dili masaway, mga anak sa Dios nga walay buling taliwala sa usa ka hiwi ug sukihan nga kaliwatan, nga sa taliwala nila kamo magsidlak ingon nga mga kahayag dinhi sa kalibotan, nga nagpadayon sa pagtanyag sa pulong alang sa kinabuhi, aron nga sa adlaw unya ni Cristo ako mapasigarbohon nga ako wala diay magdagan nga walay pulos o maghago nga walay pulos. Apan kon ibubo ako diha sa inyong halad nga inihaw ug sa halad sa inyong pagtuo, ikalipay ko kini ug ako maglipay uban kaninyong tanan. Sa ingon, kinahanglang maglipay usab kamo ug maglipay uban kanako. Naglaom ako diha sa Ginoong Jesus nga sa dili madugay akong ipadala si Timoteo nganha kaninyo aron malipay usab ako sa pagkahibalo sa mga butang mahitungod kaninyo. hingpita ninyo ang akong kalipay pinaagi sa samang hunahuna, ingon nga nagbaton ug samang gugma, nga anaa sa hingpit nga panagkauyon ug usa ka hunahuna.
Dalaygon ang Dios ug Amahan sa atong Ginoong Jesu-Cristo, ang Amahan sa mga kaluoy ug Dios sa tanang paglipay. Siya naglipay kanamo sa tanan namong kasakit aron kami makahimo sa paglipay kanila nga anaa sa bisan unsang kasakit, pinaagi sa paglipay nga niini kami gilipay sa Dios.
ang Dios nga nagbakos kanako ug kusog, ug naghimo sa akong dalan nga layo sa kakuyaw. Siya naghimo sa akong mga tiil nga sama sa mga tiil sa lagsaw, ug nagpahimutang kanako ngadto sa mga habog nga dapit. Siya nagbansay sa akong mga kamot alang sa gubat, aron ang akong mga bukton makabingat sa pana nga bronsi.
Apan siya mitubag kanila, “Ang akong inahan ug ang akong mga igsoon mao kadtong namati sa pulong sa Dios ug nagbuhat niini.”
Siya nga nag-ingon nga anaa siya sa kahayag apan nagdumot sa iyang igsoon, kini siya anaa pa gihapon sa kangitngit.
Ang tanan nga nagdumot sa iyang igsoon mamumuno, ug kamo nasayod nga ang matag mamumuno walay kinabuhing dayon nga nagpabilin diha kaniya.
Pagbantay kamo sa inyong kaugalingon. Kon ang imong igsoon makasala, badlonga siya, ug kon siya maghinulsol, pasayloa siya.
“Kon ang imong igsoon makasala batok kanimo, lakaw, sultihi siya sa iyang sayop tali kanimo ug kaniya lamang. Kon maminaw siya kanimo, nadani nimo siya.
Pinaagi niini kita nahibalo sa gugma, nga siya mitahan sa iyang kinabuhi alang kanato ug kinahanglan nga kita usab magtahan sa atong kinabuhi alang sa mga igsoon.
Unya ang ulay maglipay diha sa sayaw ug ang mga batan-ong lalaki ug mga tigulang magsadya. Himoon nako nga kalipay ang ilang pagsubo, lipayon nako sila, ug hatagan sila ug kalipay sa ilang kasub-anan.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.
Karon hinaot nga ang atong Ginoong Jesu-Cristo ug ang Dios nga atong Amahan nga nahigugma kanato ug naghatag kanato sa walay kataposang paglipay ug maayong paglaom pinaagi sa grasya, maglipay unta sa inyong mga kasingkasing ug magpalig-on niini diha sa tanang maayong buhat ug pulong.
Kay kon tungod sa imong pagkaon nasubo ang imong igsoon, wala na ikaw magsubay sa gugma. Ayaw tugoti nga ang imong gikaon maoy makahimo ug kadaot sa tawo nga gipakamatyan ni Cristo.
Hinuon ayaw siya isipa nga kaaway, kondili tambagi siya ingon nga igsoon.
Ang Ginoo maghatag unta ug kusog sa iyang katawhan! Ang Ginoo magpanalangin unta ug kalinaw ngadto sa iyang katawhan!
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.
Kay ingon nga siya gayod nag-antos ug gitintal, makahimo siya sa pagtabang kanila nga gitintal.
Ang usa ka higala mahigugma sa tanang panahon, ug ang usa ka igsoon natawo alang sa kalisdanan.
Oo, igsoon, buot nako nga ikaw makatabang diha sa Ginoo. Lipaya ang akong kasingkasing diha kang Cristo.
Mao kini ang naghupay kanako sa akong kagul-anan, kay ang imong pulong naghatag kanako ug kinabuhi.
Iyang pahiran ang tanang luha gikan sa ilang mga mata, ug ang kamatayon wala na, ug wala na usab unyay pagminatay o paghilak o kasakit kay ang unang mga butang nangagi na.”
Sila magsud-ong sa iyang nawong, ug ang iyang ngalan anha sa ilang mga agtang. Ug didto wala nay gabii, ug sila dili na magkinahanglan ug kahayag sa suga o sa adlaw, kay ang Ginoong Dios man ang ilang kahayag, ug sila maghari hangtod sa kahangtoran.
Pagmalig-on kamo ug padasiga ang inyong kasingkasing, kamong tanan nga naghulat sa Ginoo!
Giisip nako nga ang mga pag-antos niining panahona karon dili takos itandi sa himaya nga ipadayag ra unya kanato.
Ang Dios mao ang atong dalangpanan ug kusog, dali nga katabang diha sa kalisdanan. “Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!” Ang Ginoo sa mga panon nag-uban kanato; ang Dios ni Jacob mao ang atong dalangpanan. Selah. Busa dili kita mahadlok bisan kon ang yuta mausab, bisan kon ang mga bukid mauyog didto sa kahiladman sa kadagatan; bisan ang mga tubig niini magdahunog ug magbula; bisan ang mga bukid mangurog tungod sa kagahob niini. Selah
Kay akong nabatonan ang dakong kalipay ug kadasig tungod sa imong gugma nga ang kasingkasing sa mga balaan nadasig pinaagi kanimo, igsoon.
Kon adunay moingon, “Ako nahigugma sa Dios,” apan nagdumot sa iyang igsoon, bakakon siya. Kay siya nga wala mahigugma sa iyang igsoon nga iyang nakita, dili gayod makahimo sa paghigugma sa Dios nga wala niya makita.
Hinigugma, nag-ampo ako nga ang tanan maayo alang kanimo ug nga maanaa ikaw sa maayong panglawas, ingon nga maayo ang imong kalag.
Mga igsoon, ayaw kamo pagdinaotay batok sa usa ug usa. Siya nga nagdaot sa usa ka igsoon o naghukom sa iyang igsoon, nagdaot sa balaod ug naghukom sa balaod. Apan kon ikaw maghukom sa balaod, dili ikaw tigbuhat sa balaod kondili maghuhukom.
Sa kataposan, mga igsoon, pagmalipayon kamo. Hingpita ang inyong kaugalingon, pagmadasigon kamo, pagsinabtanay kamo sa usa ug usa, pagpuyo kamo nga malinawon, ug ang Dios sa gugma ug kalinaw mag-uban kaninyo.
Ang akong unod ug ang akong kasingkasing maluya, apan ang Dios mao ang kalig-on sa akong kasingkasing ug ang akong bahin hangtod sa kahangtoran.
Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog. Usa ka tingog nga nagsinggit, “Andama ninyo sa kamingawan ang dalan sa Ginoo, himoang tul-id diha sa kamingawan ang usa ka lapad nga dalan alang sa atong Dios. Bisan ang mga batan-on mangaluya ug kapoyon, ug ang mga batan-on mangapukan sa hilabihang kakapoy; apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
Ang igsoon nga nahiubos sama sa usa ka lig-ong siyudad nga lisod sudlon, apan ang panag-away sama sa mga trangka sa usa ka palasyo.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Ang Dios anaa sa taliwala niya busa siya dili matarog; ang Dios sayo gayod nga motabang kaniya.
Kay sa Dios lamang maghulat sa hilom ang akong kalag, kay gikan kaniya ang akong paglaom. Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili ako matarog.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Kon wala pa motabang kanako ang Ginoo, magpuyo unta dayon ang akong kalag sa yuta sa kahilom. Sa paghunahuna nako, “Ang akong tiil nadalin-as,” ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, nagsapnay kanako. Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.
gipalong nila ang bangis nga kalayo, nakaikyas sila sa sulab sa espada, nalig-on gikan sa kahuyang, nangahimo sila nga kusgan diha sa panggubatan, ilang gipatibulaag ang mga kasundalohang langyaw.
kay ang Dios wala maghatag kanato ug espiritu sa katalaw kondili sa gahom ug sa gugma ug sa pagpugong sa kaugaligon.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan; kini mao ang akong Dios, ug ako magdayeg kaniya, ang Dios sa akong katigulangan, ug pasidunggan nako siya.
Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”
Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo. Pas-ana ninyo ang akong yugo ug pagtuon kamo gikan kanako kay ako maaghop ug mapaubsanon sa kasingkasing ug makakaplag kamo ug pahulay alang sa inyong mga kalag. aron sa pag-ingon kaniya, “Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa ba kami ug lain?” Kay sayon ang akong yugo ug gaan ang akong palas-anon.”
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Ug kinahanglang dili kita maluya sa pagbuhat ug maayo, kay sa tukma nga panahon kita mag-ani kon kita dili maluya.
Sa adlaw nga ako nagsangpit, ikaw mitubag kanako, ang kusog sa akong kalag imong gilig-on.
Ug human kamo makaantos sa makadiyot, ang Dios sa tanang grasya nga nagtawag kaninyo ngadto sa iyang dayon nga himaya diha kang Cristo, mao gayod ang mangunay sa pagpahiuli, paglig-on, pagpabaskog ug pagpahimutang kaninyo.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”
Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?
aron nga sumala sa iyang naghingapin nga himaya, itugot unta niya nga malig-on kamo sa gahom pinaagi sa iyang Espiritu diha sa kinasuloran sa inyong pagkatawo,
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Gihigugma ko ikaw, O Ginoo, akong kusog. Misakay siya sa usa ka kerubin ug milupad; miabot dayon siya pinaagi sa mga pako sa hangin. Gihimo niya ang kangitngit nga tabon libot kaniya, ang iyang pasilonganan baga nga panganod nga ngiob tungod sa tubig. Gikan sa kasanag sa atubangan niya milagbas sa iyang dag-om ang ulan nga yelo ug mga baga sa kalayo. Ang Ginoo usab mipadahunog didto sa kalangitan, ug ang Labing Halangdon mipalanog sa iyang tingog. Ug gipana niya ang iyang mga udyong, ug gikatag niya sila; gipakilat niya, ug gipukan sila. Unya nakita ang mga agianan sa kadagatan, ug ang mga patukoranan sa kalibotan nadayag, sa imong pagbadlong, O Ginoo, tungod sa pangusmo sa imong ilong. Mikab-ot siya gikan sa itaas, gikuha niya ako; gihaw-as niya ako gikan sa daghang mga katubigan. Giluwas niya ako gikan sa akong kusgan nga kaaway, ug gikan niadtong mga nagdumot kanako; kay sila hilabihan man ka kusgan alang kanako. Sila misulong kanako sa adlaw sa akong katalagman; apan ang Ginoo mao ang akong sandiganan. Gidala ako niya ngadto sa lapad nga dapit; giluwas niya ako, kay siya nahimuot kanako. Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Pagtukaw kamo, barog kamo diha sa pagtuo, pagpakalalaki kamo, pagmakusganon.
Bulahan ang mga tawo nga ang ilang kalig-on anaa kanimo, nga sa kasingkasing anaa ang mga dalan ngadto sa Zion. Sa naglakaw sila latas sa walog sa Baca gihimo nila kini nga dapit sa mga tuboran; ang sayo nga ulan naglukop niini sa mga lim-aw. Nanglakaw sila gikan sa kalig-on ngadto sa kalig-on, ang Dios sa mga dios makita sa Zion.
Ug ako masaligon nga siya nga nagsugod ug maayong buhat diha kaninyo maghingpit niini hangtod sa adlaw ni Jesu-Cristo.
Siya miingon, “Pamati kamo, tibuok Juda ug mga nagpuyo sa Jerusalem, ug Hari Jehosafat: Kini mao ang gisulti sa Ginoo kaninyo, ‘Ayaw kamo kahadlok o kaluya tungod niining dakong panon, kay ang gubat dili inyo kondili iya sa Dios.
Mga anak, kamo iya sa Dios, ug sila inyo nang gibuntog, kay siya nga anaa kaninyo labaw pa kay kaniya nga ania sa kalibotan.