Kategorya
149 Mga Bersikulo sa Bibliya Bahin sa Kaisog ug Kalig-on
Wala ba ako magsugo kanimo? Pagmalig-on ug pagmaisogon; ayaw kahadlok o kaluya kay ang Ginoo nga imong Dios anaa uban kanimo bisan asa ikaw moadto.”
Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”
Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?
kay ang Dios wala maghatag kanato ug espiritu sa katalaw kondili sa gahom ug sa gugma ug sa pagpugong sa kaugaligon.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Pagtukaw kamo, barog kamo diha sa pagtuo, pagpakalalaki kamo, pagmakusganon.
Bisan ug maglakaw ako latas sa walog sa landong sa kamatayon, dili ako mahadlok sa bisan unsang daotan; kay ikaw uban man kanako; ang imong bunal ug sungkod, naghupay kanako.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Unya si David miingon kang Solomon nga iyang anak “Pagmakusganon ug pagmaisugon ug buhata kini. Ayaw kahadlok o pagkaluya, kay ang Ginoong Dios nga akong Dios mag-uban kanimo. Siya dili mopakyas kanimo o motalikod kanimo, hangtod nga ang tanang buhat alang sa pag-alagad sa balay sa Ginoo matapos.
Sa panahon nga mahadlok ako, magsalig ako kanimo. Sa Dios nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Dios ako nagsalig nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa unod ngari kanako?
Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”
Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”
Ang Dios mao ang atong dalangpanan ug kusog, dali nga katabang diha sa kalisdanan. “Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!” Ang Ginoo sa mga panon nag-uban kanato; ang Dios ni Jacob mao ang atong dalangpanan. Selah. Busa dili kita mahadlok bisan kon ang yuta mausab, bisan kon ang mga bukid mauyog didto sa kahiladman sa kadagatan;
Pagmalig-on kamo ug padasiga ang inyong kasingkasing, kamong tanan nga naghulat sa Ginoo!
Ug si Moises miingon sa katawhan, “Ayaw kamo kahadlok, barog nga lig-on, ug tan-awa ninyo ang kaluwasan sa Ginoo nga iyang buhaton karon kaninyo. Kay ang mga Ehiptohanon nga inyong nakita karon, dili na gayod ninyo makita pag-usab. Ang Ginoo mao ang makig-away alang kaninyo, ug maghilom lamang kamo.”
Paghulat sa Ginoo; pagmalig-on ug padasiga ang imong kasingkasing; Oo, paghulat sa Ginoo!
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Ang daotan mopalayo bisan ug walay naggukod, apan ang matarong isog sama sa liyon.
Pagmaisogon kamo, ipakita nato ang atong pagkalalaki alang sa atong katawhan ug alang sa mga siyudad sa atong Dios ug buhaton unta sa Ginoo unsay maayo alang kaniya!”
Siya dili mahadlok sa mga balita nga daotan; ang iyang kasingkasing lig-on, nagsalig diha sa Ginoo.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”
Ingna sila nga adunay mahadlokon nga kasingkasing, “Pagmalig-on, ayaw kahadlok! Tan-awa, ang inyong Dios moanhi uban ang panimalos, uban ang pagbalos sa Dios. Siya moanhi ug magluwas kaninyo.”
Ug ang Ginoo mao ang mag-una kanimo. Siya mag-uban kanimo, dili ikaw niya pakyason o biyaan. Ayaw kahadlok o kaluya.”
Ang kahadlok wala diha sa gugma, apan ang hingpit nga gugma naghingilin sa kahadlok. Kay ang kahadlok adunay silot ug siya nga nahadlok wala pa mahingpit diha sa gugma.
Gipangita nako ang Ginoo, ug gitubag niya ako, ug giluwas niya ako gikan sa tanan nakong mga kahadlok.
Ang ngalan sa Ginoo maoy usa ka lig-ong tore; ang matarong modagan ngadto niini ug maluwas.
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili ako matarog. Sa Dios anaa ang akong kaluwasan ug ang akong kadungganan; ang akong gamhanang bato, ang akong dalangpanan mao ang Dios. Salig kamo kaniya sa tanan nga panahon, mga katawhan; ibubo ninyo ang inyong kasingkasing sa atubangan niya; ang Dios mao ang dalangpanan alang kanato. Selah
Dalaygon ang Ginoo nga akong bato, nga nagtudlo sa akong mga kamot sa pagpakiggubat, ug sa akong mga tudlo sa pagpakig-away; nga naghatag ug kadaogan sa mga hari, nga nagluwas kang David nga imong alagad. Luwasa ako, gikan sa bangis nga espada ug luwasa ako gikan sa kamot sa mga langyaw, nga ang mga baba nagsulti ug bakak, ug nga ang tuong kamot mao ang tuong kamot sa kabakakan. Ang among mga anak nga lalaki diha sa ilang kabatan-on, mahisama unta sa mga tanom nga hingpit nga pagkatubo, ang among mga anak nga babaye mahisama unta sa mga haligi sa daplin nga gitabas alang sa pagtukod sa balay sa hari; mapuno unta ang among mga kamalig, nga sangkap sa tanang matang sa abot; ang among mga karnero magpasanay unta ug linibo, ug tagnapulo ka libo sa among mga kapatagan; Ang among kahayopan modaghan unta ang mga nati nga walay madaot o makuha; wala untay maghilak sa kasubo diha sa among kadalanan! Malipayon ang katawhan nga natumngan sa maong mga panalangin? Malipayon ang katawhan nga ang ilang Dios mao ang Ginoo! Ang akong bato ug ang akong kuta, ang akong tigpanalipod ug akong manluluwas, ang akong taming, nga mao ang akong gidangpan, nga nagbuntog sa katawhan ubos kaniya.
Ayaw ninyo kahadloki kadtong mopatay sa lawas apan dili makahimo pagpatay sa kalag apan kahadloki hinuon ninyo ang makahimo paglaglag sa kalag ug lawas didto sa imperno.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Labaw pa niini, nagmalipayon kita bisan sa atong mga kasakit, kay nasayod man kita nga ang pag-antos mobunga ug pagkamalahutayon, ug ang pagkamalahutayon mobunga ug kalig-on, ug ang kalig-on mobunga ug paglaom,
Sa kataposan, paglig-on kamo diha sa Ginoo ug sa kusog sa iyang gahom. Isul-ob ninyo ang tibuok kahimanan sa gubat nga gikan sa Dios aron makabarog kamo batok sa mga pagpanglimbong sa yawa.
Sa adlaw nga ako nagsangpit, ikaw mitubag kanako, ang kusog sa akong kalag imong gilig-on.
Sa walay pagsibog pangusgan nato pagkupot ang paglaom sa atong tinuohan, kay kasaligan siya nga nagsaad kanato.
Bisan usa ka dakong panon magkampo batok kanako, dili mahadlok ang akong kasingkasing; bisan ug may gubat batok kanako, bisan pa niini ako masaligon.
“Pagmalig-on ug pagmaisogon kamo. Ayaw kahadlok o kaluya atubangan sa hari sa Asiria ug ang tanan nga gidaghanon nga uban kaniya, kay adunay usa nga labaw ka gamhanan nga nag-uban kanato kay sa nag-uban kaniya. Uban kaniya usa ka bukton nga unod apan uban kanato mao ang Ginoo nga atong Dios aron sa pagtabang kanato ug sa pagpakig-away sa atong mga gubat.” Ang katawhan misalig sa mga pulong ni Hesekias nga hari sa Juda.
“Ako, ako mao siya nga naghupay kaninyo; kinsa ba ikaw nga mahadlok man ikaw sa tawo nga mamatay, sa anak sa tawo nga gihimo sama sa balili, ug nalimot sa Ginoo nga imong Magbubuhat nga naghikyad sa kalangitan ug nagpahiluna sa mga patukoranan sa yuta, ug nahadlok sa kanunay sa tibuok nga adlaw tungod sa kabangis sa malupigon, sa dihang mag-andam na siya aron sa paglaglag? Ug hain na man ang kabangis sa malupigon?
Walay pagsulay nga miabot kaninyo nga wala masinati sa tawo. Ang Dios kasaligan, ug dili niya itugot nga kamo sulayon labaw sa inyong masarangan, apan uban sa pagsulay siya magtagana usab ug lutsanan, aron makasugakod kamo niini.
Ikaw ang akong tagoanan; panalipdan nimo ako gikan sa kasamok; libotan nimo ako sa mga singgit sa kaluwasan. Selah Pahimatngonan nako ikaw ug tudloan sa dalan nga imong laktan; tambagan nako ikaw uban ang akong mga mata nganha kanimo.
ug nga dili kamo malisang sa bisan unsa sa inyong mga kaaway. Alang kanila kini usa ka timailhan sa ilang kalaglagan apan alang sa inyong kaluwasan, ug kini gikan sa Dios.
Ang uban nagpasigarbo sa mga karwahi, ug ang uban sa mga kabayo; apan kami nagsalig sa ngalan sa Ginoo nga among Dios. Mangatumba sila ug mangapukan; apan kami motindog ug mobarog nga lig-on.
Kay misalig ako nga bisan kamatayon, o kinabuhi, o mga anghel o mga kadagkoan o mga butang karon o mga butang nga umaabot o mga gahom, o kahabogon, o giladmon, o bisan unsa diha sa tibuok kabuhatan, dili makapahimulag kanato gikan sa gugma sa Dios, sa gugma nga anaa kang Cristo Jesus nga atong Ginoo.
walay hinagiban nga gibuhat batok kanimo nga magmalamposon, ug imong pamatud-an nga sayop ang matag dila nga maghukom batok kanimo. Kini mao ang panulundon sa mga sulugoon sa Ginoo, ug ang ilang pagkamatarong nga gikan kanako, nag-ingon ang Ginoo.”
Karon ang pagtuo mao ang kasigurohan sa mga butang nga atong gilaoman ug ang hugot nga pagsalig sa mga butang nga dili nato makita.
Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato.
Gipahiluna nako kanunay ang Ginoo diha sa akong atubangan; tungod kay anaa siya sa akong tuong kamot, ako dili matarog.
Naghulat ako nga mapailobon sa Ginoo; siya namati kanako ug gidungog ang akong pagtuaw. Wala nako tagoi ang imong pagluwas sulod sa akong kasingkasing, nagsulti ako sa imong pagkamatinud-anon ug sa imong kaluwasan; wala nako tagoi ang imong gugmang walay paglubad ug ang imong kamatuoran gikan sa dako nga katilingban. Ayaw ihikaw ang imong kaluoy gikan kanako, O Ginoo; himoa nga ang imong gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon manalipod kanako sa kanunay! Kay dili maihap ang mga kadaotan nga naglibot kanako; ang akong mga kasal-anan milukob kanako, hangtod nga dili na ako makakita; daghan pa sila kay sa mga buhok sa akong ulo, ang akong kasingkasing nagluya kanako. Mahimuot unta ikaw, O Ginoo, sa pagluwas kanako; O Ginoo, pagdali sa pagtabang kanako. Himoa nga maulawan ug magubot sila nga mga nagtinguha sa akong kinabuhi aron sa paglaglag niini; pasiboga sila ug pakaulawi sila nga nagtinguha sa akong kadaot! Palisanga sila tungod sa ilang kaulawan, sila nga nag-ingon kanako, “Aha, Aha!” Magmaya ug maglipay unta ang tanan nga nangita kanimo; ang tanan nga nahigugma sa imong kaluwasan moingon unta kanunay, “Gamhanan ang Ginoo!” Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios! Gikuha niya ako gikan sa usa ka mingaw nga gahong, gikan sa kalapokan, ug gipahimutang niya ang akong mga tiil ibabaw sa bato, gilig-on niya ang akong mga lakang. Gibutangan niya ug bag-ong awit ang akong baba, awit sa pagdayeg ngadto sa atong Dios. Daghan ang makakita niini ug mahadlok, ug mosalig sila sa Ginoo.
Busa, hinigugma kong mga igsoon, pagmalig-on kamo, dili matarog, magmadagayaon kanunay sa buluhaton sa Ginoo, kay nasayod man kamo nga diha sa Ginoo ang inyong paghago dili makawang.
Ang iyang kasingkasing dili matarog, siya dili mahadlok, hangtod nga makita niya ang iyang tinguha ibabaw sa iyang mga kaaway.
Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo matuod gayod; siya usa ka taming niadtong tanan nga modangop kaniya. “Kay kinsa ba ang Dios, kondili ang Ginoo? Ug kinsa bay usa ka bato gawas sa atong Dios? Ang Dios nga naghatag kanako ug kusog. Ug naghimo sa akong dalan sa hingpit.
ug pinaagi kaniya kita may kaisog ug pagsalig sa pagduol sa Dios pinaagi sa atong pagtuo kaniya.
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Ayaw kalisang sa kalit nga kahadlok, o sa pagkalaglag sa daotan sa diha nga kini moabot; kay ang Ginoo mao ang imong pagsalig, ug maglikay sa imong tiil aron dili madakpan.
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong. O Ginoo sa mga panon, bulahan ang tawo nga nagsalig kanimo!
Apan kon paantoson man kamo tungod sa inyong pagbuhat ug matarong, bulahan kamo. Ayaw kamo kahadlok sa ilang pagpanghadlok o ayaw kahasol.
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.
Ug ang atong nabatonang pagsalig kaniya mao kini, nga kon mangayo kita ug bisan unsa sumala sa iyang kabubut-on, siya mamati gayod kanato.
Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.
Siya miingon, “Pamati kamo, tibuok Juda ug mga nagpuyo sa Jerusalem, ug Hari Jehosafat: Kini mao ang gisulti sa Ginoo kaninyo, ‘Ayaw kamo kahadlok o kaluya tungod niining dakong panon, kay ang gubat dili inyo kondili iya sa Dios.
Kay ako, ang Ginoo nga imong Dios, mokupot sa imong tuong kamot; ako mao ang mag-ingon kanimo, “Ayaw kahadlok; ako motabang kanimo.”
Gibatonan nato kini ingon nga usa ka kasaligan ug lig-on nga angkla sa kalag, usa ka paglaom nga molatas ngadto sa kinasulorang bahin sa templo luyo sa tabil,
O Ginoo, ikaw magpatalinghog sa tinguha sa mapaubsanon; ikaw maglig-on sa ilang kasingkasing, ikaw magkiling sa imong igdulungog sa paghatag ug hustisya sa mga wala nay amahan ug sa mga dinaogdaog, aron nga ang tawo nga iya sa yuta dili na manaogdaog.
“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”
Kay ikaw mao ang akong lampara, O Ginoo, ug ang Ginoo nag-iwag sa akong kangitngit. ang Dios, akong bato, nga kaniya ako modangop, akong taming ug sungay sa akong kaluwasan, akong panalipod ug akong dalangpanan, akong manluluwas; ikaw nagluwas kanako gikan sa kapintas. Kay pinaagi kanimo ako makadugmok ug usa ka panon nga sundalo, ug pinaagi sa akong Dios ako makalayat sa usa ka kuta.
Mga anak, kamo iya sa Dios, ug sila inyo nang gibuntog, kay siya nga anaa kaninyo labaw pa kay kaniya nga ania sa kalibotan.
Kay siya magluwas kanimo gikan sa lit-ag sa mangangayam, ug gikan sa makamatay nga sakit. Tabonan ikaw niya sa iyang mga dagang, ug sa ilalom sa iyang mga pako, magpasilong ikaw; ang iyang pagkamatinumanon mao ang taming ug panalipod.
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo. Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.
Hangtod karon wala pa kamo mangayo pinaagi sa akong ngalan. Pangayo kamo ug makadawat kamo aron mahingpit ang inyong kalipay.
Dili ikaw mahadlok sa kakuyaw sa kagabhion, o sa udyong nga naglupad panahon sa adlaw, o sa kamatay nga nag-atang sa kangitngitan, o sa kalaglagan panahon sa kaudtohon. Mangapukan ang usa ka libo sa imong kiliran, ug ang napulo ka libo dapit sa imong tuong kamot, apan dili kini makaabot kanimo.
ingon nga gilamdagan ang mga mata sa inyong kasingkasing, aron inyong masayran kon unsa ang paglaom diha sa iyang pagtawag kaninyo, kon unsa ang mga bahandi sa iyang mahimayaong panulundon diha sa mga balaan, ug kon unsa ang dili masukod nga gidak-on sa iyang gahom nganhi kanato nga nagtuo, sumala sa buhat sa iyang dakong gahom.
ang Dios nga nagbakos kanako ug kusog, ug naghimo sa akong dalan nga layo sa kakuyaw. Siya naghimo sa akong mga tiil nga sama sa mga tiil sa lagsaw, ug nagpahimutang kanako ngadto sa mga habog nga dapit. Siya nagbansay sa akong mga kamot alang sa gubat, aron ang akong mga bukton makabingat sa pana nga bronsi.
Ug human kamo makaantos sa makadiyot, ang Dios sa tanang grasya nga nagtawag kaninyo ngadto sa iyang dayon nga himaya diha kang Cristo, mao gayod ang mangunay sa pagpahiuli, paglig-on, pagpabaskog ug pagpahimutang kaninyo.
Mga igsoon, wala ako mag-isip nga nakabaton na apan usa ka butang ang akong gibuhat, ang pagkalimot sa mga butang nga nangagi ug ang pagpadayon paingon sa unahan. Nagpadayon ako paingon sa dag-anan alang sa ganti sa langitnong pagtawag sa Dios diha kang Cristo Jesus.
kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo sa pagpakig-away alang kaninyo batok sa inyong mga kaaway aron sa paghatag kaninyo sa kadaogan.’
Tan-awa, ako nagkulit kanimo diha sa mga palad sa akong mga kamot; ang imong mga kuta anaa kanunay sa akong atubangan.
Busa ayaw ninyo wad-a ang inyong pagsalig, nga adunay dakong ganti. Kay kamo nagkinahanglan ug pailob, aron kamo makatuman sa kabubut-on sa Dios ug makadawat sa gisaad.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Si Jesus mitan-aw kanila ug miingon, “Sa tawo, dili kini mahimo apan sa Dios ang tanan mahimo.”
Busa kami wala maluya. Ug bisan tuod nagkahugo na ang gawas nga bahin sa among pagkatawo, ang among pagkatawo sa sulod gibag-o sa matag adlaw. Kay kining gaan ug lumalabay nga kasakit modangat ngadto sa hilabihan gayod kadako ug walay sukod nga gibug-aton sa himaya alang kanamo, tungod kay wala kami nagtan-aw sa mga butang nga makita kondili sa mga butang nga dili makita. Kay ang mga butang nga makita lumalabay lamang, apan ang mga butang nga dili makita walay kataposan.
Sama sa usa ka bata nga gihupay sa iyang inahan, hupayon usab kamo nako; kamo hupayon diha sa Jerusalem.
Mga hinigugma, ayaw kamo kahibulong sa nagdilaab nga pagsulay nga mahitabo kaninyo, ingon nga usa ka talagsaong butang ang nahitabo kaninyo. Paglipay hinuon kamo sa inyong pag-ambit sa mga kasakit ni Cristo, aron kamo maglipay usab ug magsadya inigpadayag na unya sa iyang himaya.
Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.
‘O Ginoong Dios! Ikaw mao ang nagbuhat sa langit ug sa yuta pinaagi sa imong dakong gahom ug pinaagi sa tinuy-od nimong mga bukton! Walay bisan unsa nga lisod kaayo alang kanimo,
Kay wala kamo makadawat sa espiritu sa pagkaulipon aron mahadlok na usab kamo, hinuon maoy nadawat ninyo ang espiritu sa pagkaanak. Ug pinaagi kaniya magtuaw kita, “Abba! Amahan!”
Bisan pa ug ako naglakaw taliwala sa kasamok, imong gipanalipdan ang akong kinabuhi, imong gituy-od ang imong kamot batok sa kapungot sa akong mga kaaway ug ang imong tuong kamot nagluwas kanako. Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.
Busa ayaw ikaulaw ang pagpamatuod sa atong Ginoo, o alang kanako nga iyang binilanggo, hinuon pakig-ambit sa mga pag-antos alang sa Maayong Balita pinaagi sa gahom sa Dios
Ang Ginoo sa mga panon nag-uban kanato; ang Dios ni Jacob mao ang atong dalangpanan. Selah.
Kadtong nagsalig sa Ginoo nahisama sa bukid nga Zion, nga dili matarog, apan magpabilin hangtod sa kahangtoran. Ingon nga ang kabukiran naglibot sa Jerusalem, mao usab ang Ginoo naglibot sa iyang katawhan, sukad niining panahona hangtod sa kahangtoran.
Diha sa Dios, nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Ginoo, nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Dios nagsalig ako nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa tawo kanako?
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan; kini mao ang akong Dios, ug ako magdayeg kaniya, ang Dios sa akong katigulangan, ug pasidunggan nako siya.
Kay ang Ginoong Dios nagtabang kanako, tungod niini ako wala malibog; busa gipahiluna nako ang akong nawong sama sa usa ka batong santik, ug ako nasayod nga ako dili pakaulawan;
Pagtukaw kamo, barog kamo diha sa pagtuo, pagpakalalaki kamo, pagmakusganon. Buhata ang tanang butang diha sa gugma.
Siya ang nagluwas kanamo gikan sa dakong hulga sa kamatayon magpadayon pagluwas kanamo. Kaniya naglaom kami nga siya moluwas kanamo pag-usab.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat. Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.
Kay ikaw, O Ginoo, mao ang akong paglaom, ang akong pagsalig, O Ginoo, sukad pa sa akong pagkabatan-on. Diha kanimo nagsalig ako gikan sa akong pagkatawo; ikaw mao ang nagkuha kanako gikan sa taguangkan sa akong inahan. Ang akong pagdayeg magpadayon nga alang kanimo.
“Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing. Salig kamo sa Dios ug salig usab kamo kanako.
Ikaw nagdagkot sa akong suga; ang Ginoo nga akong Dios nagdan-ag sa akong kangitngit. Kay pinaagi kanimo makapulpog ako ug usa ka panon sa kasundalohan, ug pinaagi sa akong Dios makalayat ako ibabaw sa usa ka kuta.
Ug si David miingon, “Ang Ginoo nga nagluwas kanako gikan sa tiil sa liyon ug gikan sa tiil sa oso, siya magluwas kanako gikan sa kamot niining Filistihanon.” Ug si Saul miingon kang David, “Lakaw, ug ang Ginoo mag-uban kanimo!”
O Ginoo, pagmaluluy-on kanamo, kami naghulat kanimo. Mahimo unta ikaw nga among bukton sa matag buntag, among kaluwasan sa panahon sa kasamok.
Ayaw kahadlok kanila kay ako mag-uban kanimo aron sa pagluwas kanimo, nag-ingon ang Ginoo.”
Ang kahadlok sa tawo nagbutang ug usa ka lit-ag, apan siya nga nagsalig sa Ginoo layo sa kakuyaw.
“Ayaw kahadlok, gamayng panon, kay gikahimuot sa inyong Amahan ang paghatag kaninyo sa gingharian.
Ang kaayo ug kaluoy magpadayon gayod uban kanako sa tanang mga adlaw sa akong kinabuhi, ug magpuyo ako sa balay sa Ginoo hangtod sa kahangtoran.
Ako mao ang punoan sa paras, kamo mao ang mga sanga. Ang magpabilin kanako ug ako diha kaniya, siya mamunga ug daghan, kay kon kamo bulag kanako wala gayod kamoy mahimo.
Kay kita iyang mga binuhat, gihimo diha kang Cristo Jesus alang sa mga maayong buhat nga giandam nang daan sa Dios aron nga niini magkinabuhi kita.
Ang akong unod ug ang akong kasingkasing maluya, apan ang Dios mao ang kalig-on sa akong kasingkasing ug ang akong bahin hangtod sa kahangtoran.
Sa ilang pagkakita sa kaisog ni Pedro ug ni Juan, ug sa namatikdan nila nga sila walay alamag ug mga yano lamang nga mga tawo, sila nahibulong. Ug ilang nasayran nga sila diay dugay nang nakig-uban kang Jesus.
Kay tagoan man niya ako diha sa iyang puluy-anan sa adlaw sa kasamok; tagoan niya ako ilalom sa tabil sa iyang tolda, ituboy niya ako ibabaw sa usa ka bato.
Busa ikaw, anak ko, kinahanglan nga magmalig-on ikaw diha sa grasya nga anaa kang Cristo Jesus,
Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.
Dayega ang Ginoo! Bulahan ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo, nga nalipay sa hilabihan diha sa iyang mga sugo!
Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa. “Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako. Ako, ako mao ang Ginoo, ug gawas kanako wala nay manluluwas. Ako nagpahayag ug nagluwas ug nagsangyaw, sa diha nga walay laing dios sa taliwala ninyo; ug kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo. “Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?” Kini mao ang giingon sa Ginoo, ang inyong Manunubos, ang Balaan sa Israel: “Tungod kaninyo ako magpadala ngadto sa Babilonia, ug gun-obon nako ang tanang rehas, ug ang singgit sa mga Caldeanhon, mahimong pagbangutan. Ako mao ang Ginoo, ang inyong Balaan, ang Magbubuhat sa Israel, ang inyong Hari.” Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan, nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo: “Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto. Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto. Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
gipalurang niya ang bagyo, ang mga balod sa dagat milinaw. ug gitigom sila gikan sa mga kayutaan, gikan sa silangan ug gikan sa kasadpan, gikan sa amihanan ug gikan sa habagatan. Unya sila nangalipay tungod kay nakabaton sila ug kahilom, ug siya midala kanila ngadto sa dunggoanan nga ilang gitinguha.
Ang Ginoo nanalipod sa mga yano; sa dihang gipaubos ako, iya akong giluwas. Balik sa imong pahulay, O akong kalag, kay ang Ginoo nagpanalangin kanimo sa madagayaon gayod.
Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagbantay kanimo dili makatulog. Tan-awa, siya nga nagbantay sa Israel dili mahitagpilaw o mahikatulog. Ang Ginoo mao ang imong magbalantay; ang Ginoo mao ang imong landong sa imong tuong kamot.
ug ang paglaom dili mopakyas kanato kay ang gugma sa Dios gikabubo man nganhi sa atong mga kasingkasing pinaagi sa Espiritu Santo nga gikahatag nganhi kanato.
Gipahigda niya ako diha sa lunhawng sibsibanan; gitultolan niya ako sa daplin sa mga tubig nga linaw; gipalig-on niya ang akong kalag. Gimandoan niya ako diha sa mga dalan sa pagkamatarong tungod ug alang sa iyang ngalan.
Pagmaisugon ug magpakalalaki kita alang sa atong katawhan, ug alang sa mga siyudad sa atong Dios. Buhaton unta sa Ginoo ang maayo alang kaniya.”
Ug siya miingon, “Lakaw ug tindog sa tumoy sa bukid sa atubangan sa Ginoo.” Ug ang Ginoo miagi, ug usa ka dako ug kusog nga hangin mibuak sa mga bukid, ug nangatipak ang mga bato sa atubangan sa Ginoo, apan ang Ginoo wala diha sa hangin; ug human sa hangin, usa ka linog apan ang Ginoo wala diha sa linog; ug human sa linog, usa ka kalayo apan ang Ginoo wala diha sa kalayo; ug human sa kalayo, usa ka malumo ug hinay nga tingog.
Si Moises miingon sa katawhan, “Ayaw kamo kahadlok, kay ang Dios mianhi aron sa pagsulay kaninyo ug aron nga ang pagkahadlok kaniya maanaa sa inyong atubangan aron dili kamo magpakasala.”
Unya miingon ako kaninyo, ‘Ayaw kamo kalisang o kahadlok kanila. Ug sa ika-40 nga tuig, sa unang adlaw sa ikanapulo ug usa nga bulan, si Moises misulti sa katawhan sa Israel sumala sa tanan nga gihatag sa Ginoo kaniya ingon nga kasugoan alang kanila, Ang Ginoo, ang inyong Dios nga nag-una kaninyo, maoy makig-away alang kaninyo, sama sa gibuhat niya alang kaninyo didto sa Ehipto sa atubangan sa inyong mga mata,
nga magtutok kang Jesus, ang nagpasiugda ug ang mohingpit sa atong pagtuo. Tungod sa kalipay nga gibutang sa iyang atubangan, giantos niya ang krus sa walay pagsapayan sa kaulaw niini ug karon naglingkod siya diha sa tuo sa trono sa Dios. Kay sila dili makaantos sa sugo nga gihatag, “Bisan pa gani kon ang usa ka mananap motunob sa bukid, kini kinahanglang batoon.” Sa pagkatinuod, hilabihan ka makalilisang sa talan-awon nga tungod niana si Moises nakaingon, “Ako nagkurog sa kalisang.” Apan kamo midangat sa Bukid sa Zion ug sa lungsod sa Dios nga buhi, sa langitnon nga Jerusalem, ug sa mga libo ka libong mga anghel, sa kahugpongan ug katigoman sa mga panganay kinsang mga ngalan nasulat sa talaan didto sa langit, ug sa Dios nga maghuhukom sa tanan ug sa mga espiritu sa mga tawong matarong nga nangahimong hingpit ug kang Jesus, ang tigpataliwala sa usa ka bag-ong kasabotan, ug sa binisibis nga dugo nga nagsulti sa labi pa ka maayong pulong kay sa dugo ni Abel. Tan-awa nga dili ninyo isalikway siya nga nagsulti. Kay kon wala man gani sila makaikyas sa dihang gisalikway nila siya nga nagpasidaan kanila dinhi sa yuta, labaw pa gayod nga dili kita makaikyas kon kita magsalikway kaniya nga nagpasidaan kanato gikan sa langit. Ang iyang tingog kaniadto mitay-og sa yuta, apan karon siya misaad nga nag-ingon, “Sa lain pa gayod nga higayon tay-ogon nako dili lamang ang yuta kondili ang langit usab.” Kining sultiha, “Sa lain pa gayod nga higayon,” nagpasabot nga kuhaon ang bisan unsa nga matay-og, ingon nga mga binuhat lamang, aron magpabilin kadtong dili matay-og. Busa magpasalamat kita tungod sa atong pagkadawat sa gingharian nga dili matarog ug tungod niana ihalad nato ngadto sa Dios ang makapahimuot nga pagsimba, nga inubanan sa pagtahod ug kahadlok, kay ang atong Dios usa ka kalayo nga mag-ut-ot. Hunahunaa siya nga miantos sa maong pagsupak sa mga makasasala batok kaniya, aron dili kamo maluya o mawad-an ug paglaom.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.
Diha sa pagkahadlok sa Ginoo ang tawo adunay lig-on nga pagsalig, ug ang iyang mga anak adunay dalangpanan.
“Pamati kanako, kamo nga nahibalo sa pagkamatarong, ang katawhan nga sa ilang kasingkasing anaa ang akong balaod; ayaw ninyo kahadloki ang pagtamay sa mga tawo, o mangaluya kamo tungod sa ilang mga pagbiaybiay. Kay ang anunugba magkutkot kanila sama sa usa ka bisti, ug ang ulod mokaon kanila sama sa balhibo sa karnero; apan ang akong pagkamatarong hangtod sa kahangtoran, ug ang akong pagluwas hangtod sa tanang kaliwatan.”
Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin.
Ang walay kataposan nga Dios mao ang imong puluy-anan ug sa ilalom ang mga bukton nga walay kataposan. Ug siya maghingilin sa imong kaaway sa atubangan nimo ug mag-ingon, Laglaga sila.