Kategorya
107 Mga Bersikulo sa Bibliya Bahin sa Kaisog ug Kalig-on
Kon atong tan-awon ang kaisog gikan sa Bibliya, daghan kaayong istorya nga maka-inspire nato ug makapakita sa tinuod nga kahulugan niini. Naghisgot ang Bibliya bahin sa mga maisog nga lalaki ug babaye nga, tungod sa ilang pagsalig sa Ginoo, miatubang sa mga kalisdanan, nakigbisog batok sa kalisod, ug mibangon nga may determinasyon atubangan sa mga pagsulay.
Usa sa labing nindot nga ehemplo sa kaisog sa Bibliya mao ang istorya ni David ug Goliat. Si David, usa ka batan-ong magbalantay sa karnero, nakahimo sa pag-atubang sa usa ka higanteng armado bisan sa iyang gidak-on ug sa pagbiaybiay sa uban. Nagsalig si David sa Ginoo ug miatubang sa iyang kaaway. Ang iyang kaisog ug pagtuo sa Ginoo gigantihan, ug ang tanan nahingangha sa iyang kadaugan.
Ang kaisog nagpasabot ug pagsalig sa Ginoo ug pagbuhat sumala sa Iyang kabubut-on, bisan kon ang mga babag daw dili malabyan. Dili lang kini bahin sa pagpakita ug pisikal nga kusog o kahambog, kondili ang pagbaton ug pagtuo ug kombiksyon nga ang Ginoo anaa kanato sa matag lakang sa atong kinabuhi.
Ang kaisog nga gihatag sa Espiritu Santo kanato, nagtudlo nga dili kita nag-inusara ug nga ang Ginoo naghatag kanato ug gahom sa pag-atubang sa bisan unsang sitwasyon, bisag unsa pa kini ka lisod.
Kon atong hunahunaon ang kaisog, kinahanglan natong hinumdoman nga gitawag kita nga mahimong maisog sa atong pagtuo sa Ginoo ug sa atong mga buhat. Usahay, moatubang kita ug mga kalisdanan ug mga pagsulay nga mohagit sa atong kaisog.
Apan, makakaplag kita ug kahupayan sa mga pulong sa Josue 1:9: "Tan-awa, gisugo ko ikaw nga magmalig-on ug magmaisogon; ayaw kahadlok, ni maluya, kay ang Ginoo nga imong Dios magauban kanimo bisan asa ka moadto".
Pagtukaw kamo, barog kamo diha sa pagtuo, pagpakalalaki kamo, pagmakusganon.
Wala ba ako magsugo kanimo? Pagmalig-on ug pagmaisogon; ayaw kahadlok o kaluya kay ang Ginoo nga imong Dios anaa uban kanimo bisan asa ikaw moadto.”
nga magtudlo kanila sa pagtuman sa tanan nga akong gisugo kaninyo, ug tan-awa, ako mag-uban kaninyo kanunay hangtod sa kataposan sa kapanahonan.”
Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”
kay ang Dios wala maghatag kanato ug espiritu sa katalaw kondili sa gahom ug sa gugma ug sa pagpugong sa kaugaligon.
Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?
Unya si David miingon kang Solomon nga iyang anak “Pagmakusganon ug pagmaisugon ug buhata kini. Ayaw kahadlok o pagkaluya, kay ang Ginoong Dios nga akong Dios mag-uban kanimo. Siya dili mopakyas kanimo o motalikod kanimo, hangtod nga ang tanang buhat alang sa pag-alagad sa balay sa Ginoo matapos.
Pagmalig-on kamo ug padasiga ang inyong kasingkasing, kamong tanan nga naghulat sa Ginoo!
Bisan ug maglakaw ako latas sa walog sa landong sa kamatayon, dili ako mahadlok sa bisan unsang daotan; kay ikaw uban man kanako; ang imong bunal ug sungkod, naghupay kanako.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.
Kay ako, ang Ginoo nga imong Dios, mokupot sa imong tuong kamot; ako mao ang mag-ingon kanimo, “Ayaw kahadlok; ako motabang kanimo.”
Paghulat sa Ginoo; pagmalig-on ug padasiga ang imong kasingkasing; Oo, paghulat sa Ginoo!
Apan sa ilang pagkakita kaniya nga naglakaw ibabaw sa tubig, nagtuo sila nga siya usa ka multo ug sila naniyagit, Ug didto wala siya makahimo ug mga milagro gawas sa pagtapion sa iyang mga kamot sa pipila ka masakiton ug iyang gipang-ayo sila. kay silang tanan nakakita man kaniya ug nangalisang sila. Apan dihadiha misulti siya kanila ug miingon, “Ayaw kamo ug kahadlok, ako kini! Salig lamang kamo.”
Pagmalig-on lamang ug pagmaisogon gayod nga magmatngon sa pagbuhat sumala sa tanang balaod nga gisugo kanimo ni Moises nga akong alagad. Ayaw pagtipas gikan niini, ngadto sa tuo o ngadto sa wala, aron magmalamposon ikaw bisan asa ka moadto.
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo. Ang mga ihalas nga mananap magpasidungog kanako, ang mga irong ihalas ug mga abistros; tungod kay ako naghatag ug tubig sa kamingawan, ug mga sapa sa diserto, aron sa paghatag ug mainom sa akong piniling katawhan, ang katawhan nga akong giumol alang sa akong kaugalingon, aron sila magpahayag sa pagdayeg kanako. “Bisan pa niini ikaw wala magsangpit kanako, O Jacob; hinuon ikaw gipul-an na kanako, O Israel! Ikaw wala magdala alang kanako ug mga karnero alang sa mga halad nga sunogon, o magpasidungog kanako sa imong mga halad. Ako wala magpabug-at kanimo ug mga halad, o maghago kanimo pinaagi sa insenso. Ikaw wala magpalit alang kanako ug tam-is nga tubo pinaagi ug salapi, o magtagbaw kanako pinaagi sa tambok sa imong mga halad nga inihaw. Apan gipabug-atan nimo ako sa imong mga sala, gipakapoy nimo ako sa imong mga kalapasan. “Ako, ako mao siya nga nagpala sa imong kalapasan tungod ug alang kanako, ug dili na nako hinumdoman ang imong mga sala. Pahinumdomi ako, pakiglantugi, ipahayag ang imong katarongan, aron ikaw mamatud-an nga matarong. Ang imong unang amahan nakasala, ug ang imong mga manlalaban nakalapas batok kanako. Tungod niini gipasipad-an nako ang mga pangulo sa balaang dapit, gitugyan nako si Jacob ngadto sa kalaglagan, ug ang Israel ngadto sa kaulawan. Kay ako mao ang Ginoo nga imong Dios, ang Balaan sa Israel, ang imong Manluluwas. Gihatag nako ang Ehipto ingon nga imong lukat, ang Etiopia ug ang Seba ingon nga puli alang kanimo.
Ug ang Ginoo mao ang mag-una kanimo. Siya mag-uban kanimo, dili ikaw niya pakyason o biyaan. Ayaw kahadlok o kaluya.”
Ayaw kamo kahadlok kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios anaa sa taliwala ninyo, ang Dios nga dako ug makalilisang.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”
Kay pinaagi kanimo makapulpog ako ug usa ka panon sa kasundalohan, ug pinaagi sa akong Dios makalayat ako ibabaw sa usa ka kuta.
Sa panahon nga mahadlok ako, magsalig ako kanimo. Sa Dios nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Dios ako nagsalig nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa unod ngari kanako?
“Pamati, O akong katawhan, ug ako mosulti, O Israel, ako magpamatuod batok kanimo. Ako mao ang Dios, ang imong Dios.
Apan ang Ginoo kasaligan ug siya maglig-on kaninyo ug magbantay kaninyo gikan sa daotan.
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Ang Dios mao ang atong dalangpanan ug kusog, dali nga katabang diha sa kalisdanan. “Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!” Ang Ginoo sa mga panon nag-uban kanato; ang Dios ni Jacob mao ang atong dalangpanan. Selah. Busa dili kita mahadlok bisan kon ang yuta mausab, bisan kon ang mga bukid mauyog didto sa kahiladman sa kadagatan;
Apan ikaw, pagmaisogon! Ayaw itugot nga mahuyang ang imong mga kamot, kay ang imong buhat gantihan.”
Ang kahadlok wala diha sa gugma, apan ang hingpit nga gugma naghingilin sa kahadlok. Kay ang kahadlok adunay silot ug siya nga nahadlok wala pa mahingpit diha sa gugma.
Gipangita nako ang Ginoo, ug gitubag niya ako, ug giluwas niya ako gikan sa tanan nakong mga kahadlok.
Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”
Apan kon paantoson man kamo tungod sa inyong pagbuhat ug matarong, bulahan kamo. Ayaw kamo kahadlok sa ilang pagpanghadlok o ayaw kahasol.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Pagmaisogon kamo, ipakita nato ang atong pagkalalaki alang sa atong katawhan ug alang sa mga siyudad sa atong Dios ug buhaton unta sa Ginoo unsay maayo alang kaniya!”
kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo sa pagpakig-away alang kaninyo batok sa inyong mga kaaway aron sa paghatag kaninyo sa kadaogan.’
Siya dili mahadlok sa mga balita nga daotan; ang iyang kasingkasing lig-on, nagsalig diha sa Ginoo.
Unya ikaw mouswag kon ikaw magmatngon sa pagbuhat sa mga lagda ug mga tulumanon nga gisugo sa Ginoo kang Moises alang sa Israel. Pagmakusganon ug pagmaisogon, ayaw kahadlok o kaluya.
Ayaw ninyo kahadloki kadtong mopatay sa lawas apan dili makahimo pagpatay sa kalag apan kahadloki hinuon ninyo ang makahimo paglaglag sa kalag ug lawas didto sa imperno.
Unya siya miingon kanila, “Padayon kamo; kan-a ang tambok ug imna ang tam-is nga bino ug pagpadala ug mga bahin kaniya nga walay giandam kay kining adlawa balaan alang sa atong Ginoo. Ug ayaw kasubo kay ang kalipay sa Ginoo maoy inyong kusog.”
Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa. “Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako. Ako, ako mao ang Ginoo, ug gawas kanako wala nay manluluwas. Ako nagpahayag ug nagluwas ug nagsangyaw, sa diha nga walay laing dios sa taliwala ninyo; ug kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo. “Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?” Kini mao ang giingon sa Ginoo, ang inyong Manunubos, ang Balaan sa Israel: “Tungod kaninyo ako magpadala ngadto sa Babilonia, ug gun-obon nako ang tanang rehas, ug ang singgit sa mga Caldeanhon, mahimong pagbangutan. Ako mao ang Ginoo, ang inyong Balaan, ang Magbubuhat sa Israel, ang inyong Hari.” Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan, nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo: “Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto. Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto. Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Unya si David miingon sa Filistihanon, “Ikaw mianhi kanako uban ang espada, bangkaw ug sapang, apan ako mianhi kanimo sa ngalan sa Ginoo sa mga panon, ang Dios sa kasundalohan sa Israel, nga imong gihagit. Niining adlawa ang Ginoo magtugyan kanimo nganhi sa akong kamot, ug ako magbunal ug maglunggo sa imong ulo gikan kanimo, ug ihatag nako ang mga patay nga lawas sa panon sa mga Filistihanon niining adlawa ngadto sa mga langgam sa kalangitan ug sa mga ihalas nga mananap sa yuta, aron nga ang tibuok yuta mahibalo nga adunay Dios sa Israel, ug aron nga kining tibuok katilingban mahibalo nga ang Ginoo magluwas dili pinaagi sa espada ug bangkaw, kay ang gubat iya sa Ginoo, ug siya maghatag kanimo nganhi sa among kamot.”
Kami gipiit sa tanang paagi apan wala mapugngi; gilisodlisod apan wala kawad-i ug paglaom; gilutos apan wala talikdi; nangatumba apan wala mangalaglag.
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
Ang daotan mopalayo bisan ug walay naggukod, apan ang matarong isog sama sa liyon.
Busa, hinigugma kong mga igsoon, pagmalig-on kamo, dili matarog, magmadagayaon kanunay sa buluhaton sa Ginoo, kay nasayod man kamo nga diha sa Ginoo ang inyong paghago dili makawang.
“Pagmalig-on ug pagmaisogon kamo. Ayaw kahadlok o kaluya atubangan sa hari sa Asiria ug ang tanan nga gidaghanon nga uban kaniya, kay adunay usa nga labaw ka gamhanan nga nag-uban kanato kay sa nag-uban kaniya.
Labaw pa niini, nagmalipayon kita bisan sa atong mga kasakit, kay nasayod man kita nga ang pag-antos mobunga ug pagkamalahutayon, ug ang pagkamalahutayon mobunga ug kalig-on, ug ang kalig-on mobunga ug paglaom,
Kay ang tanan nga maggikan sa Dios magbuntog sa kalibotan ug ang pagdaog nga nagbuntog sa kalibotan mao kini, ang atong pagtuo.
“Ako hapit na moadto sa agianan sa tibuok kalibotan. Pagmalig-on ug ipakita ang imong pagkalalaki, Unya si Batseba miingon, “Aduna akoy usa ka gamayng hangyo kanimo, ug ayaw akog balibari.” Ug ang hari miingon kaniya, “Ibungat ang imong hangyo, inahan ko, kay ikaw dili nako balibaran.” Ug siya miingon, “Ipaasawa si Abisag nga Sunamihanon kang Adonias nga imong igsoon.” Si Hari Solomon mitubag sa iyang inahan, “Ug nganong nangayo man ikaw kang Abisag nga Sunamihanon alang kang Adonias? Pangayoa usab alang kaniya ang gingharian, kay siya magulang man nako nga igsoon ug dapig kaniya sila si Abiatar nga pari ug si Joab nga anak ni Zeruia.” Unya si Hari Solomon nanumpa diha sa Ginoo nga nag-ingon, “Ang Dios magbuhat unta sa ingon kanako ug labaw pa, kon kining pulonga wala magkahulogan sa kinabuhi ni Adonias! Busa karon, ingon nga ang Ginoo buhi, nga maoy nagpalig-on kanako ug nagpalingkod kanako sa trono ni David nga akong amahan ug maoy nagbuhat kanako ug usa ka balay sumala sa iyang gisaad, kinahanglang patyon gayod si Adonias niining adlawa.” Busa gipadala ni Hari Solomon si Benaias nga anak ni Jehoiada ug iyang gidunggab siya, ug siya namatay. Unya miingon ang hari kang Abiatar nga pari, “Lakaw ngadto sa Anatot sa imong yuta kay ikaw angay sa kamatayon. Apan ikaw dili nako patyon niining panahona kay ikaw nagdala sa sudlanan sa kasabotan sa Ginoong Dios sa atubangan ni David nga akong amahan, ug tungod kay ikaw nakig-ambit sa tanan nga kasakit sa akong amahan.” Busa gipapahawa ni Solomon si Abiatar gikan sa iyang pagkapari sa Ginoo aron matuman ang pulong sa Ginoo nga iyang gipamulong mahitungod sa balay ni Eli didto sa Silo. Ug sa pagkabalita ni Joab niini, kay si Joab midapig man kang Adonias, bisan ug wala siya modapig kang Absalom, midagan siya ngadto sa Tolda sa Ginoo, ug migunit sa mga sungaysungay sa halaran. Ug gisugilon kini kang Hari Solomon, “Si Joab midagan ngadto sa Tolda sa Ginoo ug tan-awa, siya anaa tupad sa halaran.” Unya gipaadto ni Solomon si Benaia nga anak ni Jehoiada, nga nag-ingon, “Lakaw, patya siya.” ug tumana ang sugo sa Ginoo nga imong Dios, magsubay sa iyang mga dalan ug magtuman sa iyang mga lagda, sa iyang mga sugo, sa iyang mga tulumanon ug sa iyang mga pagpamatuod, sumala sa nasulat sa Balaod ni Moises, aron ikaw magmauswagon sa tanan nimong buhaton ug sa bisan asa ikaw moadto,
Ug ang Ginoo mihatag sa sugo kang Josue nga anak ni Nun ug miingon, “Pagmalig-on ug pagmadasigon, kay ikaw magdala sa mga anak ni Israel ngadto sa yuta nga gipanumpa nako nga ihatag kanila ug ako mag-uban kanimo.”
walay hinagiban nga gibuhat batok kanimo nga magmalamposon, ug imong pamatud-an nga sayop ang matag dila nga maghukom batok kanimo. Kini mao ang panulundon sa mga sulugoon sa Ginoo, ug ang ilang pagkamatarong nga gikan kanako, nag-ingon ang Ginoo.”
ug pinaagi kaniya kita may kaisog ug pagsalig sa pagduol sa Dios pinaagi sa atong pagtuo kaniya.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”
Bantayi ang inyong kinabuhi nga malikay sa pagkamahigugmaon sa salapi ug himoa nga matagbaw kamo sa inyong mga naangkon karon, kay siya gayod mao ang nag-ingon, “Dili ko gayod ikaw pasagdan o biyaan.” Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”
“Pamati kanako, kamo nga nahibalo sa pagkamatarong, ang katawhan nga sa ilang kasingkasing anaa ang akong balaod; ayaw ninyo kahadloki ang pagtamay sa mga tawo, o mangaluya kamo tungod sa ilang mga pagbiaybiay.
Dalaygon ang Ginoo nga akong bato, nga nagtudlo sa akong mga kamot sa pagpakiggubat, ug sa akong mga tudlo sa pagpakig-away;
Walay pagsulay nga miabot kaninyo nga wala masinati sa tawo. Ang Dios kasaligan, ug dili niya itugot nga kamo sulayon labaw sa inyong masarangan, apan uban sa pagsulay siya magtagana usab ug lutsanan, aron makasugakod kamo niini.
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo. Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.
Ayaw kahadlok kanila kay ako mag-uban kanimo aron sa pagluwas kanimo, nag-ingon ang Ginoo.”
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan; kini mao ang akong Dios, ug ako magdayeg kaniya, ang Dios sa akong katigulangan, ug pasidunggan nako siya.
Magmalipayon kamo niini bisan tuod ug masubo kamo sa makadiyot diha sa nagkalainlaing mga pagsulay, aron nga ang pagkatinuod sa inyong pagtuo, nga labaw pa ka bililhon kay sa bulawan nga madugta nga sulayan pinaagi ug kalayo, mosangpot ngadto sa pagdayeg ug paghimaya ug pagpasidungog inigpadayag unya kang Jesu-Cristo.
Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato.
Unya siya miingon kanako, “Kini mao ang pulong sa Ginoo ngadto kang Zerubabel: Dili pinaagi sa kusog o pinaagi sa gahom, kondili pinaagi sa akong Espiritu, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Bisan usa ka dakong panon magkampo batok kanako, dili mahadlok ang akong kasingkasing; bisan ug may gubat batok kanako, bisan pa niini ako masaligon.
Tungod niini, dad-a ninyo ang tibuok kahimanan sa gubat nga gikan sa Dios aron makasukol kamo inig-abot na sa daotan nga adlaw, ug sa mahimo na ninyo ang tanan, kamo magbarog gihapon.
ug nga dili kamo malisang sa bisan unsa sa inyong mga kaaway. Alang kanila kini usa ka timailhan sa ilang kalaglagan apan alang sa inyong kaluwasan, ug kini gikan sa Dios.
Ayaw kalisang sa kalit nga kahadlok, o sa pagkalaglag sa daotan sa diha nga kini moabot; kay ang Ginoo mao ang imong pagsalig, ug maglikay sa imong tiil aron dili madakpan.
Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo matuod gayod; siya usa ka taming niadtong tanan nga modangop kaniya. “Kay kinsa ba ang Dios, kondili ang Ginoo? Ug kinsa bay usa ka bato gawas sa atong Dios? Ang Dios nga naghatag kanako ug kusog. Ug naghimo sa akong dalan sa hingpit.
Sa adlaw nga ako nagsangpit, ikaw mitubag kanako, ang kusog sa akong kalag imong gilig-on.
Ayaw paglipay batok kanako, O akong kaaway; sa diha nga ako mapukan, mobangon ako; sa diha nga ako molingkod sa kangitngit, ang Ginoo mao ang kahayag alang kanako.
Mga hinigugma, ayaw kamo kahibulong sa nagdilaab nga pagsulay nga mahitabo kaninyo, ingon nga usa ka talagsaong butang ang nahitabo kaninyo. Paglipay hinuon kamo sa inyong pag-ambit sa mga kasakit ni Cristo, aron kamo maglipay usab ug magsadya inigpadayag na unya sa iyang himaya.
Apan dihadiha, si Jesus misulti kanila nga nag-ingon, “Salig kamo, ako kini; ayaw kamo kalisang.”
Dili kinahanglan nga makig-away kamo niining maong gubat. Pabilin kamo sa inyong nahimutangan, ayaw kamo paglihok, ug tan-awa ang kaluwasan sa Ginoo alang kaninyo, O Juda ug Jerusalem.’ Ayaw kahadlok o kaluya; ugma panggula kamo batok kanila ug ang Ginoo mag-uban kaninyo.”
Ikaw ang akong tagoanan; panalipdan nimo ako gikan sa kasamok; libotan nimo ako sa mga singgit sa kaluwasan. Selah Pahimatngonan nako ikaw ug tudloan sa dalan nga imong laktan; tambagan nako ikaw uban ang akong mga mata nganha kanimo.
Ngano nga nagsubo man ikaw, O akong kalag, ug nganong nahasol man ikaw sa sulod nako? Laom sa Dios; kay magdayeg ako pag-usab kaniya, ang akong magtatabang ug akong Dios.
Kay ang Ginoong Dios nagtabang kanako, tungod niini ako wala malibog; busa gipahiluna nako ang akong nawong sama sa usa ka batong santik, ug ako nasayod nga ako dili pakaulawan;
Ayaw kamo kahadlok kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang nakig-away alang kaninyo.’
Sa diha nga magpakitabang ang mga matarong, ang Ginoo mamati, ug magluwas kanila gikan sa tanan nilang mga kagul-anan. Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Ang uban nagpasigarbo sa mga karwahi, ug ang uban sa mga kabayo; apan kami nagsalig sa ngalan sa Ginoo nga among Dios.
Busa pagdinasigay kamo ug lig-ona ninyo ang usa ug usa, sama sa inyong gibuhat karon.
Ingna sila nga adunay mahadlokon nga kasingkasing, “Pagmalig-on, ayaw kahadlok! Tan-awa, ang inyong Dios moanhi uban ang panimalos, uban ang pagbalos sa Dios. Siya moanhi ug magluwas kaninyo.”
Ang Ginoo maayo, lig-on nga salipdanan sa adlaw sa kasamok; siya makaila kanila nga modangop kaniya.
Kaluy-i ako, O Dios, kaluy-i ako, kay ang akong kalag midangop diha kanimo; diha sa landong sa imong mga pako modangop ako, hangtod nga ang mga katalagman molabay na.
Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo namatud-an nga matuod; siya mao ang taming sa tanang mga modangop kaniya.
Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.
Diha sa pagkahadlok sa Ginoo ang tawo adunay lig-on nga pagsalig, ug ang iyang mga anak adunay dalangpanan.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoong Dios, ang Balaan sa Israel, “Sa pagpauli ug sa pagpahulay luwason kamo; sa kalinaw ug sa pagsalig anaa ang inyong kusog.” Apan kamo dili buot,
Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili ako matarog.
Ang Dios sa pailob ug pagdasig maghatag unta kaninyong tanan ug pagsinabtanay sa usa ug usa sumala kang Cristo Jesus,
kay ikaw mao ang akong magtatabang, ug diha sa landong sa imong mga pako ako mag-awit sa kalipay. Ang akong kalag magpabilin kanimo; ang imong tuong kamot nag-agak kanako.