Kategorya
137 Mga Bersikulo sa Bibliya Bahin sa Kalinaw sa Hunahuna
Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat. Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo.
Ang Ginoo maghatag unta ug kusog sa iyang katawhan! Ang Ginoo magpanalangin unta ug kalinaw ngadto sa iyang katawhan!
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo. Pas-ana ninyo ang akong yugo ug pagtuon kamo gikan kanako kay ako maaghop ug mapaubsanon sa kasingkasing ug makakaplag kamo ug pahulay alang sa inyong mga kalag. aron sa pag-ingon kaniya, “Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa ba kami ug lain?” Kay sayon ang akong yugo ug gaan ang akong palas-anon.”
Ug paharia ang kalinaw ni Cristo diha sa inyong mga kasingkasing, nga ngadto niini kamo gitawag diha sa usa ka lawas. Ug pagmapasalamaton kamo.
Mao kini ang naghupay kanako sa akong kagul-anan, kay ang imong pulong naghatag kanako ug kinabuhi.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Paghilom diha sa Ginoo ug paghulat nga mapailobon kaniya; ayaw kaguol tungod kaniya nga nagmauswagon sa iyang dalan, tungod sa tawo nga naghimo ug daotan nga mga laraw.
Ang paglimbong anaa sa kasingkasing sa naglaraw ug daotan, apan kadtong naglaraw ug maayo adunay kalipay.
Apan ang bunga sa Espiritu mao ang gugma, kalipay, kalinaw, pailob, pagkamaluluy-on, pagkamaayo, pagkamatinumanon, kaaghop, pagpugong sa kaugalingon. Walay balaod nga batok niining mga butanga.
Sa Dios lamang naghulat sa hilom ang akong kalag; gikan kaniya ang akong kaluwasan. Ayaw pagsalig diha sa pagpanglupig, ayaw paglaom diha sa pagpangawat; kon ang mga bahandi modaghan, ayaw ibutang ang imong kasingkasing niana. Ang Dios nagsulti sa makausa; makaduha ako makadungog niini: nga ang gahom iya sa Dios; ug nganha kanimo, O Ginoo, imo ang gugmang walay paglubad. Kay ikaw nagbalos sa tawo sumala sa iyang buhat. Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili gayod ako matarog.
“Busa ayaw na kamo kabalaka mahitungod sa ugma, kay ang ugma may kabalaka sa iyang kaugalingon. Igo na alang sa usa ka adlaw ang iyang kaugalingong suliran.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.
Ang panghunahuna nga anaa sa unod mosangpot sa kamatayon apan ang panghunahuna nga anaa sa Espiritu mosangpot sa kinabuhi ug kalinaw.
Sa kataposan, mga igsoon, bisan unsang butang nga matuod, bisan unsang butang nga dungganan, bisan unsang butang nga matarong, bisan unsang butang nga putli, bisan unsang butang nga matahom, bisan unsang butang nga maayo ug dungog, kon aduna may labing maayo, kon aduna may pagdayeg, hunahunaa ninyo kining mga butanga.
Tudloi ako sa pagbuhat sa imong kabubut-on, kay ikaw mao ang akong Dios! Himoa nga ang imong maayong Espiritu magtultol kanako sa patag nga agianan.
Sa walay pagsibog pangusgan nato pagkupot ang paglaom sa atong tinuohan, kay kasaligan siya nga nagsaad kanato.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Pabatia ako sa isulti sa Dios nga Ginoo, kay siya magsulti ug pakigdait sa iyang katawhan, sa iyang mga balaan, apan ayaw sila pabalika sa binuang.
O Ginoo, ikaw nagtudlo ug pakigdait alang kanamo, ikaw usab ang nagbuhat alang kanamo sa tanan namong mga buluhaton.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Ang kahadlok wala diha sa gugma, apan ang hingpit nga gugma naghingilin sa kahadlok. Kay ang kahadlok adunay silot ug siya nga nahadlok wala pa mahingpit diha sa gugma.
Apan ang mga mapaubsanon manag-iya sa yuta, ug maglipay sa ilang kaugalingon diha sa kadagaya sa kauswagan.
Itumong ang inyong mga hunahuna diha sa mga butang nga anaa sa itaas ug dili sa mga butang dinhi sa yuta.
Diha sa kalinaw ako mohigda ug matulog; kay ikaw lamang, O Ginoo, ang nagpapuyo kanako nga layo sa kakuyaw.
Ug ang sangpotanan sa pagkamatarong mao ang pakigdait, ug ang sangpotanan sa pagkamatarong kalinaw ug pagsalig hangtod sa kahangtoran.
Hatagi ako ug salabotan aron tumanon nako ang imong Balaod, ug tumanon nako kini sa tibuok nakong kasingkasing.
Buhata ninyo ang inyong nakat-onan ug nadawat ug nadungog ug nakita kanako ug ang Dios sa kalinaw mag-uban kaninyo.
Tinguhaa ang pagpakigdait uban sa tanang tawo ug ang pagkabalaan nga kon wala kini walay si bisan kinsa nga makakita sa Ginoo.
Apan nagsalig ako kanimo, O Ginoo; ako nag-ingon, “Ikaw mao ang akong Dios.” Ang akong mga panahon anaa sa imong kamot; luwasa ako gikan sa kamot sa akong mga kaaway, ug sa mga naglutos kanako!
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Kon ang mga pamaagi sa usa ka tawo makapahimuot sa Ginoo, iyang himoon bisan ang iyang mga kaaway nga makigdait kaniya.
Ang imong mga kamot maoy nagbuhat ug nag-umol kanako; hatagi ako ug salabotan aron ako makakat-on sa imong kasugoan.
Tan-awa, ako mag-uban kanimo ug magbantay kanimo bisan asa ikaw moadto ug ikaw pabalikon nako niining yutaa kay ako dili mobiya kanimo hangtod nga matuman nako ang akong gisulti kanimo.”
Siya dili mahadlok sa mga balita nga daotan; ang iyang kasingkasing lig-on, nagsalig diha sa Ginoo.
Busa tungod kay gihimo man kitang matarong pinaagi sa pagtuo, kita may pagkigdait na uban sa Dios pinaagi sa atong Ginoong Jesu-Cristo.
Naghulat ako sa Ginoo, ang akong kalag naghulat, ug sa iyang pulong naglaom ako; ang akong kalag naghulat sa Ginoo, labaw sa mga tawong nagtukaw alang sa kabuntagon, labaw sa mga tawong nagtukaw alang sa kabuntagon.
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
Ang kaluwasan sa mga matarong gikan sa Ginoo; siya mao ang ilang dalangpanan panahon sa kalisdanan. Paglipay diha sa Ginoo, ug siya maghatag kanimo sa mga tinguha sa imong kasingkasing. Ang Ginoo nagtabang kanila ug nagluwas kanila; siya nagpalingkawas kanila gikan sa mga daotan ug nagluwas kanila, kay sila midangop man kaniya.
Dalaygon ang Dios ug Amahan sa atong Ginoong Jesu-Cristo, ang Amahan sa mga kaluoy ug Dios sa tanang paglipay. Siya naglipay kanamo sa tanan namong kasakit aron kami makahimo sa paglipay kanila nga anaa sa bisan unsang kasakit, pinaagi sa paglipay nga niini kami gilipay sa Dios.
Himoa ang imong kasingkasing nga mabinantayon kanunay; kay gikan niini nag-agas ang mga tubod sa kinabuhi.
Sa panahon nga mahadlok ako, magsalig ako kanimo. Sa Dios nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Dios ako nagsalig nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa unod ngari kanako?
Kay ang gingharian sa Dios dili pagkaon o ilimnon, kondili pagkamatarong ug pakigdait ug kalipay diha sa Espiritu Santo.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat.
Itugot nga ang mga pulong sa akong baba ug ang pagpamalandong sa akong kasingkasing, mahimong kahimut-an diha sa imong panan-aw, O Ginoo, akong bato ug akong manunubos.
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
gikan sa kinatumyan sa yuta nagtuaw ako kanimo, sa diha nga ang akong kasingkasing luya na. Dad-a ako ngadto sa bato nga habog pa kay kanako;
Bisan tuod ug kamo wala makakita kaniya, kamo nahigugma, ug bisan pa nga wala kamo makakita kaniya, kamo nagtuo ug nangalipay sa dili ikaasoy nga kalipay ug puno sa himaya.
Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Ang Ginoo duol sa tanan nga nagsangpit kaniya, sa tanan nga nagsangpit kaniya sa kamatuoran.
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo. Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
“Busa, sultihan ko kamo, ayaw kabalaka mahitungod sa inyong kinabuhi kon unsay inyong kaonon o unsay inyong imnon, o mahitungod sa inyong lawas kon unsay inyong ibisti. Dili ba ang kinabuhi labaw pa man kay sa pagkaon ug ang lawas labaw pa kay sa bisti? Tan-awa ninyo ang mga langgam sa kalangitan; wala sila magpugas o mag-ani o maghipos ngadto sa mga kamalig apan ang inyong langitnong Amahan nagpakaon kanila. Dili ba labaw pa man kamo ug bili kay kanila?
Naghulat ako nga mapailobon sa Ginoo; siya namati kanako ug gidungog ang akong pagtuaw. Wala nako tagoi ang imong pagluwas sulod sa akong kasingkasing, nagsulti ako sa imong pagkamatinud-anon ug sa imong kaluwasan; wala nako tagoi ang imong gugmang walay paglubad ug ang imong kamatuoran gikan sa dako nga katilingban. Ayaw ihikaw ang imong kaluoy gikan kanako, O Ginoo; himoa nga ang imong gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon manalipod kanako sa kanunay! Kay dili maihap ang mga kadaotan nga naglibot kanako; ang akong mga kasal-anan milukob kanako, hangtod nga dili na ako makakita; daghan pa sila kay sa mga buhok sa akong ulo, ang akong kasingkasing nagluya kanako. Mahimuot unta ikaw, O Ginoo, sa pagluwas kanako; O Ginoo, pagdali sa pagtabang kanako. Himoa nga maulawan ug magubot sila nga mga nagtinguha sa akong kinabuhi aron sa paglaglag niini; pasiboga sila ug pakaulawi sila nga nagtinguha sa akong kadaot! Palisanga sila tungod sa ilang kaulawan, sila nga nag-ingon kanako, “Aha, Aha!” Magmaya ug maglipay unta ang tanan nga nangita kanimo; ang tanan nga nahigugma sa imong kaluwasan moingon unta kanunay, “Gamhanan ang Ginoo!” Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios! Gikuha niya ako gikan sa usa ka mingaw nga gahong, gikan sa kalapokan, ug gipahimutang niya ang akong mga tiil ibabaw sa bato, gilig-on niya ang akong mga lakang. Gibutangan niya ug bag-ong awit ang akong baba, awit sa pagdayeg ngadto sa atong Dios. Daghan ang makakita niini ug mahadlok, ug mosalig sila sa Ginoo.
ug pinaagi kaniya mipasig-uli nganha sa iyang kaugalingon ang tanang mga butang sa kayutaan o sa kalangitan, ug naghimo sa pakigdait pinaagi sa iyang dugo diha sa krus.
Ug kinahanglang dili kita maluya sa pagbuhat ug maayo, kay sa tukma nga panahon kita mag-ani kon kita dili maluya.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan,
Paglipay kamo sa kanunay, pag-ampo kamo sa walay paghunong, pagpasalamat kamo sa tanang higayon kay kini mao ang kabubut-on sa Dios diha kang Cristo Jesus alang kaninyo.
Daghan ang mga plano sa kasingkasing sa usa ka tawo, apan ang katuyoan sa Ginoo mao ang molungtad.
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
Ang akong katawhan magpuyo sa usa ka malinawon nga puluy-anan, diha sa mga puluy-anan nga layo sa kakuyaw, ug diha sa mga pahulayan nga malinawon.
Bisan pa ug ako naglakaw taliwala sa kasamok, imong gipanalipdan ang akong kinabuhi, imong gituy-od ang imong kamot batok sa kapungot sa akong mga kaaway ug ang imong tuong kamot nagluwas kanako.
Labaw pa niini, nagmalipayon kita bisan sa atong mga kasakit, kay nasayod man kita nga ang pag-antos mobunga ug pagkamalahutayon, ug ang pagkamalahutayon mobunga ug kalig-on, ug ang kalig-on mobunga ug paglaom, ug ang paglaom dili mopakyas kanato kay ang gugma sa Dios gikabubo man nganhi sa atong mga kasingkasing pinaagi sa Espiritu Santo nga gikahatag nganhi kanato.
Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak; ngadto kanila nga nagtuman sa iyang kasabotan ug nahinumdom sa pagbuhat sa iyang kasugoan.
Ang akong unod ug ang akong kasingkasing maluya, apan ang Dios mao ang kalig-on sa akong kasingkasing ug ang akong bahin hangtod sa kahangtoran.
Ug ang Ginoo maggiya kanimo sa kanunay, ug magtagbaw sa imong tinguha pinaagi sa mga maayong butang, ug maghimo sa imong mga bukog nga lig-on; ug ikaw mahimong sama sa usa ka tanaman nga gipatubigan, sama sa usa ka tubod sa tubig, nga ang mga katubigan walay paghubas.
Busa kay gilibotan man kita sa ingon ka baga nga panganod sa mga saksi, sinalikway ang tanang pagkamalahutayon ug ang sala nga daling mobalikos kanato, managan kita uban sa lahutay sa lumba nga gibutang sa atong atubangan, Kay sila nagpanton kanato sulod sa mubong panahon lamang sumala sa ilang gipakamaayo, apan siya nagpanton kanato alang sa atong kaayohan, aron kita makaambit sa iyang pagkabalaan. Sa pagkakaron, ang tanang pagpanton daw dili makalipay, hinuon makaguol kini, apan sa kaulahian kini mamunga ug kalinaw ug katarong ngadto kanila nga namatuto pinaagi niini. Busa iisa ang inyong gikapoy nga mga kamot ug lig-ona ang inyong nagkurog nga mga tuhod, ug tul-ira ang dalan sa inyong mga tiil, aron ang mga nabakol dili mainutil, kondili mamaayo hinuon. Tinguhaa ang pagpakigdait uban sa tanang tawo ug ang pagkabalaan nga kon wala kini walay si bisan kinsa nga makakita sa Ginoo. Tan-awa ninyo nga walay si bisan kinsa nga mapakyas sa pagkab-ot sa grasya sa Dios, nga walay “gamot sa kapaitan” nga maghimo ug kasamok ug tungod niini, daghan ang mahugaw, nga walay bisan kinsa nga mahimong makihilawason o dili diosnon sama kang Esau, nga ang katungod sa pagkapanganay gipabayloan ug pagkaon. Kay kamo nasayod nga sa kaulahian, sa dihang gitinguha na niya ang pagpanunod sa panalangin, siya gisalikway, kay wala na siya makakita ug higayon sa paghinulsol bisan pa nga gipangita unta niya kini nga inubanan sa mga luha. Kay kamo wala modangat ngadto sa mahikap, sa nagdilaab nga kalayo ug sa kangitngit ug sa kangiob ug sa bagyo ug sa tunog sa trumpeta ug sa tingog nga ang mga pulong nag-aghat sa mga naminaw sa pagpangamuyo nga unta dili na sila sultihan ug dugang nga mga pulong. nga magtutok kang Jesus, ang nagpasiugda ug ang mohingpit sa atong pagtuo. Tungod sa kalipay nga gibutang sa iyang atubangan, giantos niya ang krus sa walay pagsapayan sa kaulaw niini ug karon naglingkod siya diha sa tuo sa trono sa Dios.
sa paghatag ngadto sa nagsubo didto sa Zion— sa paghatag kanila ug purongpurong nga bulak inay abo, lana sa kalipay inay pagsubo, bisti sa pagdayeg inay luya nga espiritu; aron sila tawgon nga mga dagkong kahoy sa pagkamatarong, ang gitanom sa Ginoo, aron siya himayaon.
Ug paharia ang kalinaw ni Cristo diha sa inyong mga kasingkasing, nga ngadto niini kamo gitawag diha sa usa ka lawas. Ug pagmapasalamaton kamo. Ang pulong ni Cristo papuy-a nga madagayaon gayod diha kaninyo, magtudlo ug magtambag kamo sa usa ug usa pinaagi sa tanang kaalam, ug mag-awit kamo ug mga salmo ug mga alawiton ug mga awit nga espirituhanon uban ang pagkamapasalamaton diha sa inyong mga kasingkasing ngadto sa Dios.
Ang malipayong kasingkasing nagpadayag ug malipayon nga panagway, apan tungod sa kasubo sa kasingkasing ang espiritu maluya.
Ang mga mapahitas-on nagyubit kanako sa hilabihan, apan wala ako mobulag gikan sa imong Balaod.
Kay ang sala dili maggahom diha kaninyo, tungod kay dili man kamo ilalom sa Balaod kondili ilalom sa grasya.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.” Busa uban ang kalipay, kamo magtimba ug tubig gikan sa mga atabay sa kaluwasan.
Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.
Apan kita mga lumulupyo sa langit, ug gikan niini atong gipaabot ang Manluluwas, ang Ginoong Jesu-Cristo.
Ang makalipay nga mga pulong sama sa dugos, tam-is alang sa kalag ug makapalig-on sa mga bukog.
Kanimo, O Ginoo, gibayaw nako ang akong kalag. Ang tanang agianan sa Ginoo gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon, alang niadtong nagtuman sa iyang kasabotan ug sa iyang mga pagpamatuod. Tungod ug alang sa imong ngalan, O Ginoo, pasayloa ang akong kasal-anan kay kini dako man kaayo. Kinsa ba ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo? Kaniya itudlo niya ang dalan nga iyang pilion. Siya gayod magpuyo diha sa kauswagan, ug ang iyang mga anak makapanag-iya sa yuta. Ang pagpakighigala sa Ginoo ila niadtong may kahadlok kaniya, ug siya magpadayag kanila sa iyang kasabotan. Ang akong mga mata kanunay nga gitutok ngadto sa Ginoo, kay kuhaon niya ang akong mga tiil gikan sa pukot. Lingi kanako ug kaluy-i ako, kay ako biniyaan ug sinakit. Hupaya ang mga kasamok sa akong kasingkasing, ug kuhaa ako gikan sa akong mga kagul-anan. Sud-onga ang akong kasakit ug ang akong kalisdanan, ug pasayloa ang tanan nakong mga sala. Tan-awa unsa ka daghan ang akong mga kaaway, ug unsa ka bangis ang ilang pagdumot kanako. O akong Dios, kanimo nagsalig ako, ayaw ako ibutang sa kaulawan; ayaw ako ipabuntog sa akong mga kaaway.
Ug human kamo makaantos sa makadiyot, ang Dios sa tanang grasya nga nagtawag kaninyo ngadto sa iyang dayon nga himaya diha kang Cristo, mao gayod ang mangunay sa pagpahiuli, paglig-on, pagpabaskog ug pagpahimutang kaninyo.
Alang sa kagawasan kita gipahigawas ni Cristo. Barog kamo nga lig-on ug ayaw na kamo pagpasangon pag-usab sa yugo sa pagkaulipon.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan. Kay sila nga mga nailhan niyang daan gitakda usab niyang daan nga mahisama sila sa dagway sa iyang Anak, aron siya mahimong panganay sa daghang mga magsoon.
Ang tanan nimong kasugoan matuod gayod; sila naglutos kanako sa paagi nga dili matarong; tabangi ako!
Ipabati kanako sa kabuntagon ang imong gugmang walay paglubad, kay diha kanimo gibutang nako ang akong pagsalig. Tudloi ako sa dalan nga akong subayon, kay nganha kanimo gibayaw nako ang akong kalag.
Ang balaod sa Ginoo hingpit, nagpahiuli sa kalag; ang pagpamatuod sa Ginoo tinuod, naghimong maalamon sa mga walay alamag; ang mga lagda sa Ginoo matarong, naglipay sa kasingkasing; ang kasugoan sa Ginoo lunsay, nagdan-ag sa mga mata;
Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato.
Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?
Kay ako, ang Ginoo nga imong Dios, mokupot sa imong tuong kamot; ako mao ang mag-ingon kanimo, “Ayaw kahadlok; ako motabang kanimo.”
Wala ko kini isulti tungod sa akong kawalad-on, kay ako nakakat-on man sa pagpahaom sa akong kaugalingon sa bisan unsang kahimtang nga akong nahimutangan. Nasayod ako unsa ang kakabos ug unsa ang kabuhong, sa bisan unsa ug sa tanang pagkabutang, nasinati nako ang pagkabusog ug ang pagkagutom, ang kabuhong ug ang kawalad-on.
Diha sa Dios, nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Ginoo, nga ang pulong akong gidayeg,
Ug ang atong nabatonang pagsalig kaniya mao kini, nga kon mangayo kita ug bisan unsa sumala sa iyang kabubut-on, siya mamati gayod kanato. Ug kon nasayod man kita nga siya mamati gayod kanato bisan unsay atong pangayoon, kita nasayod nga ato nang nabatonan ang gipangayo kaniya.
Ang akong pagbangutan gihimo nimo nga pagsayaw; gihukas nimo ang akong bisti nga sako ug gibaksan nimo ako sa kalipay,
Ayaw kahadlok, kay ako ania uban kanimo; dad-on nako ang imong kaliwatan gikan sa silangan, ug tigomon ikaw gikan sa kasadpan.
Ayaw siya biyai ug siya manalipod kanimo; higugma siya, ug siya magbantay kanimo.
Kay bisan unsay nasulat kaniadto, gisulat alang sa pagtudlo kanato aron nga pinaagi sa pailob ug pinaagi sa pagdasig gikan sa kasulatan, makabaton unta kita ug paglaom.
Batoni kining hunahunaa diha kaninyo nga nabatonan ninyo diha kang Cristo Jesus,
Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo. “Busa ayaw na kamo kabalaka mahitungod sa ugma, kay ang ugma may kabalaka sa iyang kaugalingon. Igo na alang sa usa ka adlaw ang iyang kaugalingong suliran.
Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo namatud-an nga matuod; siya mao ang taming sa tanang mga modangop kaniya.
Kay sa Dios lamang maghulat sa hilom ang akong kalag, kay gikan kaniya ang akong paglaom.
Gilansang ako sa krus uban kang Cristo, dili na ako ang nabuhi, kondili si Cristo ang nabuhi sa sulod nako, ug ang kinabuhi nga karon akong gikinabuhi sa unod akong gikinabuhi diha sa akong pagtuo sa Anak sa Dios nga nahigugma kanako ug mitugyan sa iyang kaugalingon alang kanako.
Unya pasibogon ang akong mga kaaway sa adlaw nga ako mosangpit. Kini akong maila, nga ang Dios dapig kanako.
Busa, hinigugma kong mga igsoon, pagmalig-on kamo, dili matarog, magmadagayaon kanunay sa buluhaton sa Ginoo, kay nasayod man kamo nga diha sa Ginoo ang inyong paghago dili makawang.
O Ginoo, gisusi nimo ako ug nakaila ikaw kanako! bisan didto ang imong kamot magtultol kanako, ug ang imong tuong kamot maggunit kanako. Kon moingon ako, “Patabona kanako ang kangitngit ug ang kahayag nga naglibot kanako mahimong gabii,” bisan ang kangitngit dili ngitngit alang kanimo, ang kagabhion hayag sama sa adlawan; kay ang kangitngit sama sa kahayag alang kanimo. Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo; ang akong lawas wala matago gikan kanimo, sa diha nga gibuhat ako sa tago, sa makuti gibuhat sa kinahiladman sa yuta. Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini. Pagkabililhon sa imong mga hunahuna alang kanako, O Dios! Pagkadako sa gidaghanon nila! Kon ihapon nako sila, daghan pa sila kay sa balas. Sa akong pagmata, ako anaa gihapon kanimo. O pamatyon unta nimo ang mga daotan, O Dios, ug ang mga tawo nga giuhaw sa dugo magpalayo unta kanako, Ikaw nahibalo sa akong paglingkod ug sa akong pagtindog; ikaw nakasabot sa akong mga hunahuna gikan sa layo. mga tawo nga nagsulti ug daotan batok kanimo, nga nagbayaw sa ilang kaugaligon batok kanimo alang sa daotan. Wala ba nako kasilagi ang nasilag kanimo, O Ginoo? Ug wala ba nako dumti ang mialsa batok kanimo? Gikasilagan ko sila sa hingpit nga kasilag; giisip ko sila nga akong mga kaaway. Susiha ako, O Dios, ug hibaloi ang akong kasingkasing! Sulayi ako ug hibaloi ang akong mga hunahuna! Ug tan-awa kon aduna bay daotan nga pamaagi dinhi kanako, Ug tultoli ako sa dalan nga walay kataposan! Ikaw nagsusi sa akong agianan ug sa akong paghigda, ug nahibalo sa tanan nakong mga dalan.
Giisip nako nga ang mga pag-antos niining panahona karon dili takos itandi sa himaya nga ipadayag ra unya kanato.
Ang Dios anaa sa taliwala niya busa siya dili matarog; ang Dios sayo gayod nga motabang kaniya.
nga magtudlo kanila sa pagtuman sa tanan nga akong gisugo kaninyo, ug tan-awa, ako mag-uban kaninyo kanunay hangtod sa kataposan sa kapanahonan.”
Gibatonan nato kini ingon nga usa ka kasaligan ug lig-on nga angkla sa kalag, usa ka paglaom nga molatas ngadto sa kinasulorang bahin sa templo luyo sa tabil,
Ang Espiritu sa Ginoong Dios ania kanako, tungod kay gidihogan ako sa Ginoo aron sa pagdala sa maayong balita ngadto sa mga sinakit; ako gipaanhi niya aron sa pagbugkos sa mga nadugmok nga kasingkasing, aron sa pagmantala sa kagawasan sa mga binihag, ug sa pag-abli sa bilanggoan alang sa mga ginapos;
Ako modagan diha sa dalan sa imong kasugoan, sa diha nga imong padak-an ang akong pagpanabot!
Kay mao kini ang giingon sa Ginoong Dios, ang Balaan sa Israel, “Sa pagpauli ug sa pagpahulay luwason kamo; sa kalinaw ug sa pagsalig anaa ang inyong kusog.” Apan kamo dili buot,
Ug unsaon man nila pagwali kon dili sila ipadala? Ingon sa nasulat, “Katahom gayod sa mga tiil sa mga nagwali sa Maayong Balita!”
Ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, miabot ngadto sa kalangitan, ang imong pagkamatinumanon ngadto sa kapanganoran.
Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa. “Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako. Ako, ako mao ang Ginoo, ug gawas kanako wala nay manluluwas. Ako nagpahayag ug nagluwas ug nagsangyaw, sa diha nga walay laing dios sa taliwala ninyo; ug kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo. “Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?” Kini mao ang giingon sa Ginoo, ang inyong Manunubos, ang Balaan sa Israel: “Tungod kaninyo ako magpadala ngadto sa Babilonia, ug gun-obon nako ang tanang rehas, ug ang singgit sa mga Caldeanhon, mahimong pagbangutan. Ako mao ang Ginoo, ang inyong Balaan, ang Magbubuhat sa Israel, ang inyong Hari.” Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan, nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo: “Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto. Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto. Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Ang Ginoo nagtuboy niadtong tanang mga nangapukan, ug nagbangon sa tanang mga nasukamod.
Sa ingon usab nga paagi, ang Espiritu motabang kanato sa atong kaluyahon kay kita wala man mahibalo unsay angay nga iampo, apan ang Espiritu gayod mangamuyo alang kanato sa mga pag-agulo nga dili malitok sa mga pulong.