Kategorya
136 Mga Bersikulo sa Paglalang sa Dios
Ang kalangitan nagpahayag sa himaya sa Dios; ug ang kawanangan nagpadayag sa buhat sa iyang mga kamot.
Wala ba ikaw mahibalo? Wala ba ikaw makadungog? Ang Ginoo mao ang walay kataposan nga Dios, ang Magbubuhat sa kinatumyan sa yuta. Dili siya maluya o kapoyon; ang iyang pagpanabot dili matukib.
Pinaagi sa pulong sa Ginoo nahimo ang kalangitan, ug ang tanan nilang mga panon pinaagi sa gininhawa sa iyang baba. Gitigom niya ang mga tubig sa dagat sama nga diha sa usa ka tibod; gibutang niya ang mga kahiladman diha sa balay tigomanan. Himoa ang tibuok yuta nga mahadlok sa Ginoo; himoa ang tanang nagpuyo sa kalibotan nga magbarog diha sa pagkahadlok kaniya! Kay siya misulti, ug kini nahitabo; siya misugo, ug kini mibarog.
Kay pinaagi kaniya gibuhat ang tanang mga butang, diha sa langit ug dinhi sa yuta, makita ug dili makita, mga trono o kamandoan o pamunoan o kagahom. Ang tanang mga butang gibuhat pinaagi kaniya ug alang kaniya.
Kay sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan ang iyang dili makita nga kinaiya, nga mao ang iyang walay kinutoban nga gahom ug pagka-Dios, sa tin-aw naila na pinaagi sa mga butang nga iyang gibuhat. Busa wala silay ikapasangil,
Unya ang Dios miingon, “Buhaton nato ang tawo sumala sa atong dagway, ingon nga sama kanato. Sila ang maggahom ibabaw sa mga isda sa dagat ug sa mga langgam sa kahanginan, ug sa tanang kahayopan ug sa tanang ihalas nga mananap sa kalibotan ug sa tanan nga nagkamang sa yuta.” Busa gibuhat sa Dios ang tawo sumala sa iyang kaugalingong dagway, sumala sa dagway sa Dios gibuhat niya sila, lalaki ug babaye iyang gibuhat sila.
O Ginoo, pagkadaghan gayod sa imong mga buhat! Diha sa kaalam gibuhat nimo silang tanan, ang yuta napuno sa imong mga binuhat. Sa unahan mao ang dagat, dako ug lapad, diin atua ang dili maihap nga mga butang, mga buhing binuhat nga gagmay ug dagko.
“Diin man ikaw sa pagpahimutang nako sa patukoranan sa kalibotan? Sultihi ako kon ikaw adunay pagpanabot. sa diha nga sila maglubog sa ilang mga lungib, ug mag-atang diha sa ilang mga tagoanan? Kinsa ba ang nag-andam ug makaon alang sa uwak, sa diha nga ang iyang mga kuyabog nagsangpit sa Dios, ug nangasaag tungod sa kakulang sa pagkaon? Kinsa ang nagbuot sa mga sukod niini, ikaw nasayod gayod! O kinsa ba ang naglatid sa badlis diha niini? Unsa ba ang giugbokan sa patukoranan niini? O kinsa ba ang nagpahiluna sa sukaranan niini,
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo, nga nagbuhat sa kalangitan (siya Dios!), nga nag-umol sa yuta ug naghimo niini, (siya nagtukod niini; siya wala maghimo niini nga samok, siya nag-umol niini aron puy-an!): “Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain.
Ug nakita sa Dios ang tanang butang nga iyang gihimo, ug tan-awa, kini maayo kaayo. Dihay kagabhion ug dihay kabuntagon, ikaunom nga adlaw.
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna; unsa ba ang tawo nga ikaw matinagdanon man kaniya ug ang anak sa tawo nga ikaw mag-atiman man kaniya?
Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo;
Tungod sa pagtuo kita makasabot nga ang kalibotan gibuhat pinaagi sa pulong sa Dios, nga tungod niana ang mga butang nga makita gibuhat gikan sa mga butang nga wala madayag.
Mahitungod sa katahom sa himaya sa imong pagkahalangdon, ug sa imong mga buhat nga kahibulongan, mamalandong ako.
“Kay tan-awa, ako naghimo ug bag-ong kalangitan ug usa ka bag-ong yuta; ug ang unang mga butang dili na hinumdoman, o moabot pa sa hunahuna.
Ug giumol sa Ginoong Dios ang tawo nahimo nga gikan sa abog sa yuta ug gihuyop niya ngadto sa ilong niini ang gininhawa sa kinabuhi, ug ang tawo nahimo nga buhing binuhat.
Dayega ang Ginoo, O akong kalag! O Ginoo nga akong Dios, ikaw batogan gayod kaayo! Ikaw gibistihan sa kadungganan ug pagkahalangdon, Gipabuswak nimo ang mga tubod didto sa mga walog; midagayday kini taliwala sa kabungtoran, nagpainom kini sa tanang mananap sa kapatagan; ang mga asno nga ihalas nagtagbaw sa ilang kauhaw. Sa kadaplinan niini ang mga langgam sa kalangitan naghimo sa ilang puluy-anan; diha sa mga sanga nag-awit sila. Gikan sa habog nimong puluy-anan ikaw nagpatubig sa kabukiran; sa bunga sa imong mga buhat nabuhong ang yuta. Ikaw nagpatubo sa balili alang sa kahayopan, ug mga tanom alang sa paghago sa tawo, aron siya makahimo sa pagkuha ug makaon gikan sa yuta, ug sa bino nga makalipay sa kasingkasing sa tawo, lana nga makapasinaw sa iyang nawong, ug pan nga makapalig-on sa kasingkasing sa tawo. Ang kakahoyan sa Ginoo gipatubigan sa kadagaya, ang mga cedro sa Lebanon nga iyang gitanom. Diha niini nagsalag ang kalanggaman; ang tag-as nga mga kahoy mao ang puluy-anan sa tabon. Ang habog nga kabukiran alang sa mga kanding nga ihalas; ang mga pangpang mao ang tagoanan sa mga koneho, Gihimo nimo nga ang bulan magtimaan sa mga panahon; ang adlaw nahibalo sa takna sa iyang pagsalop. nagtabon ug kahayag sa imong kaugalingon ingon sa bisti, nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tolda,
Gihimo niya nga matahom ang tanang butang sa panahon niini. Gibutang usab niya ang pagsabot sa nangagi ug sa umaabot diha sa sulod sa ilang kasingkasing, apan bisan pa niana dili siya makatugkad sa buhat nga nahimo sa Dios gikan sa sinugdan hangtod sa kataposan.
Ang amihanan iyang gibuklad sa dapit nga walay sulod, ug gibitay ang kalibotan ibabaw sa wala.
Sa iyang kamot anaa ang mga kahiladman sa yuta; ang kahitas-an sa kabukiran iyaha usab. Iya ang dagat kay siya ang nagbuhat niini; ug ang iyang kamot nag-umol sa uga nga yuta.
Kay gikan kaniya ug pinaagi kaniya ug ngadto kaniya mao ang tanang mga butang. Kaniya ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
Siya mao na sa wala pa ang tanang mga butang, ug diha kaniya ang tanang mga butang nalangkob.
Dayega ang Ginoo! dayega ang Ginoo gikan sa kalangitan, Dayga siya diha sa kahitas-an! Mga mananap ug tanang kahayopan, mga butang nga nagkamang ug naglupad nga kalanggaman! Mga hari sa yuta ug tanan nga mga katawhan, mga kadagkoan ug tanang mga pangulo sa yuta! Mga batan-ong lalaki ug mga batan-ong babaye, mga tigulang ug kabataan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo; kay ang iyang ngalan lamang mao ang gibayaw; ang iyang himaya labaw sa yuta ug sa langit. Nagpatindog siya ug usa ka sungay alang sa iyang katawhan, pagdayeg alang sa tanan niyang mga balaan, alang sa katawhan sa Israel nga duol kaniya. Dayega ang Ginoo! Dayega siya, kamong tanan niyang mga anghel, dayega siya, kamong tanan niyang mga panon! Dayega siya, adlaw ug bulan, dayega siya, kamong tanang nagdan-ag nga kabituonan! Dayega siya, kamong mga kinahabogang kalangitan, ug kamong katubigan nga anaa sa ibabaw sa kalangitan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo! Kay siya nagsugo ug sila nangahimo.
Unya ang Dios miingon, “Mahimo ang mga kahayag diha sa wanang sa kalangitan aron sa paglain sa adlaw gikan sa gabii, ug mahimo nga ilhanan alang sa mga panahon alang sa mga adlaw ug sa mga tuig, ug mahimo sila nga mga kahayag diha sa wanang sa kalangitan aron paghatag ug kahayag ibabaw sa yuta.” Ug nahimo kini. Busa gibuhat sa Dios ang duha ka dagkong kahayag: ang labaw ug kahayag magdan-ag panahon sa adlaw ug ang gamay ug kahayag magdan-ag panahon sa gabii, ug gibuhat usab niya ang mga bituon. Gibutang sila sa Dios diha sa wanang sa kalangitan aron maghatag ug kahayag sa yuta, aron maggahom panahon sa adlaw ug sa gabii, ug aron sa paglain sa kahayag gikan sa kangitngit. Ug nakita sa Dios nga kini maayo. Dihay kagabhion ug dihay kabuntagon, ikaupat nga adlaw.
Mao kini ang gisulti sa Dios, ang Ginoo, nga nagbuhat sa kalangitan ug nagbuklad niini, nga naghikyad sa yuta ug sa mga naggikan niini, nga naghatag ug gininhawa sa katawhan nga anaa sa ibabaw niini, ug espiritu ngadto kanila nga naglakaw diha niini:
Unya ang Dios miingon, “Mapuno ang katubigan sa daghan nga buhing binuhat ug manglupad ang kalanggaman sa ibabaw sa yuta diha sa wanang sa kalangitan.” Busa gibuhat sa Dios ang dagkong mga mananap sa dagat ug ang tanang buhing binuhat nga naglihok nga milukop sa katubigan, sumala sa ilang mga matang ug ang tanang langgam nga may pako, sumala sa ilang mga matang. Ug nakita sa Dios nga kini maayo. Gipanalanginan sila sa Dios nga nag-ingon, “Sanay ug panaghan kamo ug lukpa ninyo ang tubig sa kadagatan ug managhan ang mga langgam diha sa yuta.”
kaniya nga pinaagi sa salabotan mihimo sa kalangitan, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; kaniya nga nagbuklad sa yuta ibabaw sa mga katubigan, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; kaniya nga nagbuhat sa mga dagkong suga, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; ang adlaw aron sa paggahom panahon sa adlaw, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; ang bulan ug mga bitoon aron sa paggahom panahon sa kagabhion, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran;
Ang Espiritu sa Dios nagbuhat kanako, ug ang gininhawa sa Labing Gamhanan naghatag kanako ug kinabuhi.
Ang akong kamot mao ang nagpahiluna sa patukoranan sa yuta, ug ang akong tuong kamot mao ang nagbukhad sa kalangitan; sa diha nga ako magtawag niini, kini magdungan pagtindog.
Sa unahan mao ang dagat, dako ug lapad, diin atua ang dili maihap nga mga butang, mga buhing binuhat nga gagmay ug dagko. Didto nagpanaw ang mga sakayan, ug ang Lebiatan nga gibuhat nimo aron magdula didto.
Ug giumol sa Ginoong Dios gikan sa yuta ang tanang mga mananap sa kapatagan ug ang tanan nga langgam sa kalangitan, ug gidala niya sila ngadto sa tawo aron makita niya kon unsay ingalan niya kanila. Ug ang tanan nga gingalan sa tawo sa mga mananap nga buhi, mao na ang ngalan niini. Ug sa ikapito nga adlaw natapos sa Dios ang buhat nga iyang gihimo. Ug mipahulay siya sa ikapito nga adlaw gikan sa tanan niyang buhat nga iyang nahimo. Gihatagan sa tawo ug mga ngalan ang tanan nga kahayopan ug ang mga langgam sa kalangitan ug ang tanan nga mga mananap sa kapatagan apan alang sa tawo walay nakaplagan nga katabang nga angay kaniya.
Sa dugay nang panahon gipahimutang nimo ang patukoranan sa yuta, ug ang kalangitan mao ang buhat sa imong mga kamot.
Iya sa Ginoo ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kalibotan ug ang mga nagpuyo niini; Kinsa ba kining Hari sa himaya? Ang Ginoo sa mga panon, siya mao ang Hari sa himaya! Selah kay siya ang nagpahiluna niini ibabaw sa kadagatan, ug nagpahimutang niini ibabaw sa katubigan.
Iyang giihap ang gidaghanon sa mga bituon; iyang gihatag kanilang tanan ang ilang mga ngalan. Gamhanan ang atong Ginoo, ug madagayaon sa gahom, ang iyang salabotan dili masukod.
Ingon nga ikaw wala masayod kon giunsa sa espiritu pagsulod ngadto sa mga bukog sa taguangkan sa babayeng nagsamkon, ikaw usab wala masayod sa buhat sa Dios nga mao ang naghimo sa tanan.
Kinsay nakatakos sa katubigan sa palad sa iyang kamot, ug nakasukod sa langit pinaagi sa dangaw, nakasulod sa abog sa yuta pinaagi sa usa ka taksanan, ug nakatimbang sa mga bukid diha sa mga timbangan, ug sa mga bungtod diha sa usa ka timbangan?
Unya ang Dios miingon, “Motungha diha sa yuta ang mga buhing binuhat sumala sa ilang mga matang, mga kahayopan, ug mga mananap sa yuta nga nagkamang ug mga ihalas nga mananap sumala sa ilang mga matang.” Ug nahimo kini. Busa gibuhat sa Dios ang mga mananap sa yuta sumala sa ilang mga matang, ug ang kahayopan sumala sa ilang mga matang ug ang tanang mga mananap nga nagkamang sa yuta sumala sa ilang mga matang. Ug nakita sa Dios nga kini maayo.
Ang imong pagkamatinumanon naglungtad ngadto sa tanang mga kaliwatan; imong gipahiluna ang yuta ug kini magpabilin.
Ang Ginoo pinaagi sa kaalam nagtukod sa kalibotan; pinaagi sa pagpanabot iyang gipahiluna ang kalangitan; kay ang gitas-on sa mga adlaw ug mga tuig sa kinabuhi ug daghan nga kaayohan ihatag nila kanimo. pinaagi sa iyang kahibalo ang mga kahiladman nangaabli, ug ang mga panganod nagpatulo sa tun-og.
sumala sa nasulat, “Gihimo ko ikaw nga amahan sa daghang mga nasod,”—sa atubangan sa Dios nga gituohan ni Abraham, ang Dios nga naghatag ug kinabuhi sa mga patay ug nagpatungha sa mga butang nga kaniadto wala pa.
Ug ang Dios miingon, “Tan-awa, akong gihatag kaninyo ang tanang tanom nga naghatag ug binhi nga anaa sa tibuok nga yuta, ug ang tanang kahoy nga may bunga nga naghatag ug binhi. Inyo na kini alang sa inyong pagkaon. Ug ang Dios miingon, “Motungha ang kahayag,” ug diha ang kahayag. Ug alang sa tanang mananap sa yuta ug sa tanang langgam sa kalangitan, ug sa tanang nagkamang sa yuta, alang sa tanan nga adunay kinabuhi, gihatag nako ang tanang tanom nga lunhaw aron ilang kaonon.” Ug nahimo kini.
Gitukod niya ang iyang balaang puluy-anan sama sa mga kahitas-an, sama sa yuta nga iyang gipahimutang hangtod sa kahangtoran.
ang akong lawas wala matago gikan kanimo, sa diha nga gibuhat ako sa tago, sa makuti gibuhat sa kinahiladman sa yuta.
Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.
Ug, “Ikaw, sa sinugdan, Ginoo, mao ang nagtukod sa kalibotan, ug ang kalangitan buhat sa imong mga kamot;
O Ginoo nga among Ginoo, pagkahalangdon sa imong ngalan diha sa tibuok nga yuta! Gibutang nimo ang imong himaya sa ibabaw sa kalangitan. Gikan sa baba sa mga gagmayng bata ug sa mga masuso gipahimutang nimo ang kalig-on tungod sa mga nakigbatok kanimo aron mapahilom nimo ang kaaway ug ang tigpanimalos.
Ug gitawag sa Dios ang kahayag nga Adlaw, ug ang kangitngit gitawag niya nga Gabii. Dihay kagabhion ug dihay kabuntagon, una nga adlaw.
Sa diha nga gipahiluna niya ang kalangitan didto ako; sa diha nga gipahimutang niya ang usa ka lingin ibabaw sa nawong sa kahiladman, sa diha nga gilig-on niya ang kalangitan sa kahitas-an, sa dihang gipahiluna niya ang mga tuboran sa kahiladman, sa diha nga gihatagan niya ang dagat sa utlanan niini, aron ang katubigan dili maglapas sa iyang sugo, sa diha nga iyang gitiman-an ang mga patukoranan sa kalibotan,
Ang Ginoo naghari, nagbisti siya sa pagkahalangdon; ang Ginoo nagbisti, siya nagbakos sa kalig-on. Gipahimutang usab ang kalibotan; kini dili matarog;
Busa gibuhat sa Dios ang wanang ug gilain niya ang katubigan nga diha sa ilalom sa wanang gikan sa katubigan nga diha sa ibabaw sa wanang. Ug nahimo kini.
Ang kaalam anaa sa mga gulang, ug ang pagpanabot anaa sa gitas-on sa mga adlaw. Sa Dios anaa ang kaalam ug kusog; anaa kaniya ang tambag ug ang pagpanabot.
Walay pagsulti o pagpamulong; ang ilang tingog dili madunggan; apan ang ilang tingog milanog sa tibuok yuta, ug ang ilang mga pulong ngadto sa kinatumyan sa kalibotan. Diha sa kalangitan gibutang niya ang usa ka tolda alang sa adlaw,
ang tanan nga gitawag pinaagi sa akong ngalan, nga akong gibuhat alang sa akong himaya, nga akong giumol ug gibuhat.”
Kini mao ang mga sinugdan sa kalangitan ug sa yuta sa dihang gibuhat kini. Sa adlaw nga gibuhat sa Ginoong Dios ang yuta ug ang langit,
Ang tibuok nga yuta magsimba kanimo; sila mag-awit ug mga pagdayeg nganha kanimo, mag-awit ug mga pagdayeg nganha sa imong ngalan.” Selah
“Nakasulod ka na ba sa mga balay tipiganan sa yelo, o nakita na ba nimo ang mga balay tipiganan sa ulan nga yelo, nga akong gitagana alang sa panahon sa kasamok, alang sa adlaw sa gubat ug sa pagpakig-away?
Ikaw nagpatubo sa balili alang sa kahayopan, ug mga tanom alang sa paghago sa tawo, aron siya makahimo sa pagkuha ug makaon gikan sa yuta,
Nahibalo kita nga ang tibuok kabuhatan nagduyog sa pag-agulo ug sa pag-antos sa kasakit hangtod karon.
Palipaya ang kalangitan, ug pamayaa ang yuta; padahunoga ang dagat, ug ang tanan nga nakapuno niini; pahugyawa ang kapatagan ug ang tanan nga anaa niini! Unya ang tanang mga kahoy sa lasang mag-awit sa kalipay sa atubangan sa Ginoo; kay siya moabot, kay siya moanhi aron sa paghukom sa yuta. Hukman niya ang kalibotan pinaagi sa pagkamatarong, ug ang mga katawhan pinaagi sa iyang kamatuoran.
Gitawag sa Dios ang wanang nga Langit. Dihay kagabhion ug dihay kabuntagon, ikaduha nga adlaw.
Ang kalangitan nagpahayag sa himaya sa Dios; ug ang kawanangan nagpadayag sa buhat sa iyang mga kamot. Kini labaw nga tinguhaon kay sa bulawan, Oo, bisan sa daghang bulawan nga lunsay; tam-is usab kay sa dugos ug sa mga tinulo sa dugos sa udlan. Dugang pa, ang imong sulugoon gitambagan pinaagi niini; ang pagtuman niini adunay dakong balos. Kinsa ba ang makaila sa iyang mga sayop? Hinloi ako gikan sa mga sala nga natago. Pugngi ang imong sulugoon gikan sa mga sala nga tinuyo; dili unta kini maggahom ibabaw kanako! Unya mahimo akong dili masaway, ug walay kalabotan sa dakong kalapasan. Itugot nga ang mga pulong sa akong baba ug ang pagpamalandong sa akong kasingkasing, mahimong kahimut-an diha sa imong panan-aw, O Ginoo, akong bato ug akong manunubos. Ang adlaw ngadto sa sunod nga adlaw nagsulti niini, ug ang gabii ngadto sa sunod nga gabii nagpahayag ug kahibalo. Walay pagsulti o pagpamulong; ang ilang tingog dili madunggan;
Iyahat ang inyong mga mata sa kalangitan, ug sud-onga ang yuta sa ubos; kay ang kalangitan mahanaw sama sa aso, ang yuta magabok sama sa usa ka bisti, ug sila nga nagpuyo diha niini mangamatay nga sama sa langaw; apan ang akong pagluwas hangtod sa kahangtoran, ug ang akong pagkamatarong dili gayod taposon.
Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini.
Unya ang Dios miingon, “Buhaton nato ang tawo sumala sa atong dagway, ingon nga sama kanato. Sila ang maggahom ibabaw sa mga isda sa dagat ug sa mga langgam sa kahanginan, ug sa tanang kahayopan ug sa tanang ihalas nga mananap sa kalibotan ug sa tanan nga nagkamang sa yuta.”
Ang kakahoyan sa Ginoo gipatubigan sa kadagaya, ang mga cedro sa Lebanon nga iyang gitanom.
(Kay ang matag balay aduna gayoy nagtukod, apan ang nagtukod sa tanang mga butang mao ang Dios.)
Mahitungod sa katahom sa himaya sa imong pagkahalangdon, ug sa imong mga buhat nga kahibulongan, mamalandong ako. Ang katawhan magsangyaw sa gahom sa makalilisang nimo nga mga buhat, ug ako magpahayag sa imong pagkagamhanan.
Siya mao ang naglingkod ibabaw sa kalingin sa kalibotan, ug ang mga nagpuyo niini sama sa mga dulon; siya nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tabil, ug naghikyad niini ingon sa usa ka tolda nga puy-anan,
Ug ang yuta walay dagway ug walay sulod ug ang kangitngit milukop sa nawong sa kahiladman, ug ang Espiritu sa Dios naglihok ibabaw sa katubigan.
Ug gipahimutang niya sila hangtod sa kahangtoran; iyang gihimo ang ilang utlanan nga dili kaagian.
Kinsa bay nakasaka ngadto sa langit ug nanaog? Kinsa bay nagtigom sa hangin diha sa iyang mga komo? Kinsa bay nagputos sa tubig diha sa usa ka bisti? Kinsa bay nagtukod sa tanang suok sa kalibotan? Unsa ba ang iyang ngalan? Unsa ba ang ngalan sa iyang anak nga lalaki? Nahibalo gayod ikaw!
Busa ang yuta nagpaturok ug mga tanom, mga tanom nga naghatag ug liso, sumala sa matang niini, ug mga kahoy nga naghatag ug bunga nga anaa ang binhi niini, sumala sa mga matang niini. Ug nakita sa Dios nga kini maayo.
Gipahimutang sa Ginoo ang iyang trono didto sa kalangitan, ug ang iyang gingharian naggahom ibabaw sa tanan.
Bisan unsa ang gikahimut-an sa Ginoo, iyang gibuhat, didto sa langit ug dinhi sa yuta, diha sa kadagatan ug sa tanang mga kahiladman.
Kang kinsa man diay ako ninyo itandi, o kinsa may sama kanako? nag-ingon ang Balaan. Iyahat ang inyong mga mata sa itaas ug tan-aw: kinsay nagbuhat niini? Siya nga nagdala sa ilang panon nga inihap, nagtawag kanilang tanan pinaagi sa ngalan, tungod sa kadako sa iyang gahom, ug tungod kay siya dako sa gahom, walay bisan usa nga makulang.
Ug ang Ginoong Dios nagbuhat ug usa ka tanaman sa silangan sa Eden ug gibutang niya didto ang tawo nga iyang giumol.
Ang imong gingharian usa ka dayong gingharian ug ang imong paghari molungtad ngadto sa tanang mga kaliwatan. Ang Ginoo matinumanon sa tanan niyang mga pulong, ug puno sa grasya diha sa tanan niyang mga buhat.
Kay siya nag-ingon sa yelo, ‘Pangatagak ibabaw sa yuta’; ug ngadto sa taligsik ug ngadto sa ulan, ‘Pagbunok.’
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan,
Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Ang langit mao ang akong trono, ug ang yuta mao ang akong tumbanan; unsang balaya ang inyong tukoron alang kanako, ug unsang dapita ang akong pahulayan?
Busa gibuhat sa Dios ang dagkong mga mananap sa dagat ug ang tanang buhing binuhat nga naglihok nga milukop sa katubigan, sumala sa ilang mga matang ug ang tanang langgam nga may pako, sumala sa ilang mga matang. Ug nakita sa Dios nga kini maayo.
Ang habog nga kabukiran alang sa mga kanding nga ihalas; ang mga pangpang mao ang tagoanan sa mga koneho,
“Nahibalo ba ikaw sa panahon nga manganak ang mga kanding sa bukid? Naniid ba ikaw sa pagpanganak sa mga lagsaw? Makagaid ba ikaw sa baka diha sa tudling pinaagi ug mga pisi, o modaro ba siya sa mga walog sunod kanimo? Magsalig ba ikaw kaniya tungod kay siya kusgan kaayo, o ibilin ba nimo kaniya ang imong buluhaton? Aduna ka bay pagsalig diha kaniya nga siya mobalik, o magdala sa imong trigo ngadto sa imong giokanan? “Ang mga pako sa abistros mokapakapa na nga mapagarbohon; apan mao ba kini ang mga pako ug mga balhibo sa gugma? Tungod kay iya man nga biyaan ang iyang mga itlog diha sa yuta, ug painitan sila sa yuta, nakalimtan nga kini matumban sa tiil, ug nga mayatakan kini sa mananap nga ihalas. Bangis siya sa iyang mga kuyabog, ingon nga daw sila dili iya; bisan makawang ang iyang pagbudlay, apan dili siya mahadlok; tungod kay gihimo siya sa Dios nga malimot sa kaalam, ug wala maghatag kaniya ug bahin sa pagpanabot. Sa panahon nga siya molupad sa itaas, kataw-an niya ang kabayo ug ang nagkabayo niini. “Naghatag ba ikaw ug kusog sa kabayo? Gibistihan ba nimo ug kalig-on ang iyang liog? Maihap ba nimo ang gidaghanon sa bulan sa ilang pagpanamkon, ug nasayod ka ba sa panahon sa ilang pagpanganak, Nagpalukso ba ikaw kaniya sama sa dulon? Ang halangdon niyang pagpangusmo makalilisang. Nangakha siya diha sa walog ug nalipay diha sa iyang kusog; mogula siya aron sa pagtagbo sa mga tawong sangkap sa hinagiban. Ang kalisang iyang kataw-an ug dili siya maluya; dili niya talikdan ang espada. Ang baslayan nagkagalkal batok kaniya, ang bangkaw nga nagpangidlap ug ang sapang. Uban ang kabangis ug kaligutgot iyang tunlon ang yuta; dili siya makabarog pag-ayo inigtingog sa trumpeta. Inigtingog sa trumpeta, siya moingon, ‘Aha!’ Siya makapanimaho sa panag-away gikan sa layo, ang dalugdog sa mga pangulo, ug ang pagsinggitay. “Pinaagi ba sa imong kaalam nga ang banog molupad, ug mobukhad sa iyang mga pako padulong sa habagatan? Pinaagi ba sa imong mando nga ang agila molupad, ug maghimo sa iyang salag sa kahitas-an? Sa ibabaw sa pangpang siya nagpuyo ug naghimo sa iyang pinuy-anan, sa kinatumyan sa pangpang, ug sa dapit nga lig-on. Gikan didto siya nagtan-aw sa iyang dagitonon; ang iyang mga mata nagtan-aw niini gikan sa layo. sa diha nga maglubog sila, manganak sila sa ilang mga gagmay, ug magpahimugso sa ilang mga anak? Ang iyang kuyabog nagsupsop ug dugo; ug hain gani ang mga patay, atua siya.” Ang ilang mga anak nahimong kusgan, sila nagtubo nga binuhian; sila manglakaw ug dili na mobalik kanila.
Kay ang mahimong mahibaloan mahitungod sa Dios dayag ngadto kanila, kay kini gipakita man sa Dios ngadto kanila. nga kaniadto iyang gisaad pinaagi sa iyang mga propeta diha sa balaang kasulatan, Kay sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan ang iyang dili makita nga kinaiya, nga mao ang iyang walay kinutoban nga gahom ug pagka-Dios, sa tin-aw naila na pinaagi sa mga butang nga iyang gibuhat. Busa wala silay ikapasangil,
“Kay ingon nga ang bag-ong kalangitan ug ang bag-ong yuta nga akong buhaton magpabilin sa akong atubangan, nag-ingon ang Ginoo magpabilin usab ang inyong kaliwatan ug ang inyong ngalan.
Busa gibuhat sa Dios ang duha ka dagkong kahayag: ang labaw ug kahayag magdan-ag panahon sa adlaw ug ang gamay ug kahayag magdan-ag panahon sa gabii, ug gibuhat usab niya ang mga bituon.
“Makabugkos ba ikaw sa mga kadena sa Pleyades, o makahubad sa mga higot sa Orion? Makamando ba ikaw sa Masarot diha sa ilang panahon, o makagiya sa Oso uban sa mga anak niini? Nahibalo ba ikaw sa mga tulumanon sa kalangitan? Makatukod ba ikaw sa gingharian niini diha sa yuta?
Gibuhat nako ang yuta, ug gibuhat ang tawo sa ibabaw niini; ang akong mga kamot ang nagbuklad sa kalangitan, ug ako ang nagmando sa tanan nilang mga panon.
Gikuha sa Ginoong Dios ang tawo ug gibutang sa tanaman sa Eden aron mag-atiman ug magbantay niini.
Ang Ginoo maayo sa tanan ug ang iyang kaluoy anaa sa ibabaw sa tanan niyang mga binuhat.
Ang Ginoo pinaagi sa kaalam nagtukod sa kalibotan; pinaagi sa pagpanabot iyang gipahiluna ang kalangitan;
Ang balaod sa Ginoo hingpit, nagpahiuli sa kalag; ang pagpamatuod sa Ginoo tinuod, naghimong maalamon sa mga walay alamag;
Ug miingon ang Dios, “Magpaturok ug mga tanom ang yuta, mga tanom nga maghatag ug liso, ug mga kahoy nga maghatag ug bunga nga anaa ang binhi, ang matag usa sumala sa matang niini diha sa yuta.” Ug nahimo kini.
Naghatag siya ug pagkaon ngadto kanila nga may kahadlok kaniya; kanunay siyang mahinumdom sa iyang kasabotan.
ug sa bino nga makalipay sa kasingkasing sa tawo, lana nga makapasinaw sa iyang nawong, ug pan nga makapalig-on sa kasingkasing sa tawo.
Siya nahigugma sa pagkamatarong ug sa hustisya; ang yuta puno sa gugmang walay paglubad sa Ginoo.
Iya sa Ginoo ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kalibotan ug ang mga nagpuyo niini;
Ang mga ihalas nga mananap magpasidungog kanako, ang mga irong ihalas ug mga abistros; tungod kay ako naghatag ug tubig sa kamingawan, ug mga sapa sa diserto, aron sa paghatag ug mainom sa akong piniling katawhan, ang katawhan nga akong giumol alang sa akong kaugalingon, aron sila magpahayag sa pagdayeg kanako.
Ang tanang mga nasod nga imong gibuhat moduol ug mosimba sa atubangan nimo, O Ginoo, ug maghimaya sila sa imong ngalan.
Nakita sa Dios nga ang kahayag maayo, ug gilain sa Dios ang kahayag gikan sa kangitngit.
Tan-awa ninyo ang mga langgam sa kalangitan; wala sila magpugas o mag-ani o maghipos ngadto sa mga kamalig apan ang inyong langitnong Amahan nagpakaon kanila. Dili ba labaw pa man kamo ug bili kay kanila?
Kay nasayod ako nga gamhanan ang Ginoo, ug nga ang atong Ginoo labaw sa tanang mga dios.
Ang uga nga dapit gitawag sa Dios nga Yuta, ug ang katubigan nga natingob iyang gitawag nga Kadagatan. Ug nakita sa Dios nga kini maayo.
Gihimo nimo nga ang bulan magtimaan sa mga panahon; ang adlaw nahibalo sa takna sa iyang pagsalop.
aron nga ang kabuhatan gayod ipagawas unya gikan sa kaulipnan sa pagkadunot ngadto sa mahimayaong kagawasan sa mga anak sa Dios.
Ang imong mga kamot maoy nagbuhat ug nag-umol kanako; hatagi ako ug salabotan aron ako makakat-on sa imong kasugoan.
O Ginoo, pagkadaghan gayod sa imong mga buhat! Diha sa kaalam gibuhat nimo silang tanan, ang yuta napuno sa imong mga binuhat.
Ug gipanalanginan sila sa Dios, ug ang Dios miingon kanila, “Sanay kamo ug panaghan, ug lukpa ang yuta ug dumalaha kini ug kamo ang maggahom ibabaw sa mga isda sa dagat, ug sa mga langgam sa kalangitan, ug sa tanan nga buhing binuhat nga naglihok sa ibabaw sa yuta.”
Gihatagan nimo siya ug gahom sa pagdumala sa mga binuhat sa imong mga kamot; ang tanan gibutang nimo ilalom sa iyang mga tiil,
Ang balili malaya, ang bulak malawos; apan ang pulong sa atong Dios magpabilin hangtod sa kahangtoran.
Sa imong pagbadlong namahawa sila; sa tingog sa imong dalugdog nangagiw sila. Misaka sila sa kabukiran, nanglugsong sa mga walog, ngadto sa dapit nga gitagana nimo alang kanila.
Ang imong mga pagpanamtuod matarong hangtod sa kahangtoran; hatagi ako ug pagpanabot aron ako mabuhi.
Ibutang sa kaulawan ang mga mapahitas-on, kay gilimbongan nila ako sa walay hinungdan; apan ako mamalandong sa imong mga lagda.
Unya ang Dios miingon, “Mapuno ang katubigan sa daghan nga buhing binuhat ug manglupad ang kalanggaman sa ibabaw sa yuta diha sa wanang sa kalangitan.”
Ang Ginoo nagbuhat kanako sa sinugdan sa iyang buhat, ang una sa iyang mga buhat kaniadto. Sa dugay nang kapanahonan gipahimutang ako, sa sinugdan, sa wala pa ang sinugdan sa kalibotan. Sa diha nga wala pay kahiladman, ako nahimugso na, sa diha nga wala pay mga tubod nga daghan ug sa tubig. Sa wala pa mapahimutang ang mga bukid, sa wala pa ang kabungtoran, ako nahimugso na;
aron ang mga tawo makakita ug makaila, mamalandong ug maghiusa sa pagsabot nga ang kamot sa Ginoo maoy naghimo niini, ang Balaan sa Israel maoy nagbuhat niini.
Ug giumol sa Ginoong Dios gikan sa yuta ang tanang mga mananap sa kapatagan ug ang tanan nga langgam sa kalangitan, ug gidala niya sila ngadto sa tawo aron makita niya kon unsay ingalan niya kanila. Ug ang tanan nga gingalan sa tawo sa mga mananap nga buhi, mao na ang ngalan niini.