Kategorya
150 Mga Bersikulo sa Kadako sa Ginoo
Gamhanan ang Ginoo ug takos gayod nga dayegon, ug ang iyang pagkagamhanan dili gayod matukib.
Kay ang Ginoo nga inyong Dios, Dios sa mga dios, ug Ginoo sa mga ginoo, ang dako, gamhanan ug makalilisang nga Dios nga walay pinalabi ug dili usab modawat ug suborno.
Imo, O Ginoo, ang pagkadako ug ang gahom ug ang himaya ug ang pagdaog ug ang pagkahalangdon kay ang tanan nga anaa sa kalangitan ug sa yuta imo. Imo ang gingharian, O Ginoo, ug ikaw gituboy ingon nga pangulo sa tanan.
‘O Ginoong Dios! Ikaw mao ang nagbuhat sa langit ug sa yuta pinaagi sa imong dakong gahom ug pinaagi sa tinuy-od nimong mga bukton! Walay bisan unsa nga lisod kaayo alang kanimo,
Wala ba ikaw mahibalo? Wala ba ikaw makadungog? Ang Ginoo mao ang walay kataposan nga Dios, ang Magbubuhat sa kinatumyan sa yuta. Dili siya maluya o kapoyon; ang iyang pagpanabot dili matukib.
“Kinsa man ang sama kanimo, O Ginoo, taliwala sa mga dios? Kinsa man ang sama kanimo, halangdon diha sa pagkabalaan, kahadlokan diha sa mga mahimayaong buhat, nagbuhat sa mga katingalahan?
Kay gamhanan ang Ginoo, ug takos sa labing dako nga pagdayeg, siya angay nga kahadlokan ibabaw sa tanang mga dios.
Kinsay nakatakos sa katubigan sa palad sa iyang kamot, ug nakasukod sa langit pinaagi sa dangaw, nakasulod sa abog sa yuta pinaagi sa usa ka taksanan, ug nakatimbang sa mga bukid diha sa mga timbangan, ug sa mga bungtod diha sa usa ka timbangan?
Dayega ang Ginoo, O akong kalag! O Ginoo nga akong Dios, ikaw batogan gayod kaayo! Ikaw gibistihan sa kadungganan ug pagkahalangdon,
Ang Ginoo halangdon ibabaw sa tanang mga nasod, ug ang iyang himaya ibabaw sa kalangitan! Kinsa ba ang sama sa Ginoo nga atong Dios, nga naglingkod sa kahitas-an,
“Walay laing balaan sama sa Ginoo, walay lain gawas kanimo; walay laing bato sama sa atong Dios.
Kay ang akong mga hunahuna dili mao ang inyong mga hunahuna, o ang inyong mga pamaagi akong mga pamaagi, nag-ingon ang Ginoo. Kay ingon nga ang kalangitan habog kay sa yuta, mao usab ang akong mga pamaagi habog kay sa inyong mga pamaagi, ug ang akong mga hunahuna kay sa inyong mga hunahuna.
O, pagkalalom sa kadagaya ug sa kaalam ug kahibalo sa Dios! Pagkadili matugkad sa iyang mga hukom ug pagkadili matukib sa iyang mga paagi! “Kay kinsa bay nasayod sa hunahuna sa Ginoo, o kinsa bay iyang magtatambag?”
Ug unya sa gitakda nga panahon kini ipadayag ra sa dalaygon ug bugtong nga Makagagahom, ang Hari sa mga hari ug Ginoo sa mga ginoo, nga mao lamang ang bugtong nga walay kamatayon ug nagpuyo sa kahayag nga dili maduol, nga walay tawo nga nakakita o makakita. Kaniya ang dungog ug dayon nga paggahom. Amen.
Kay kini mao ang giingon sa taas ug sa Usa nga halangdon nga nagpuyo sa walay kataposan, nga ang ngalan Balaan: “Ako nagpuyo sa habog ug balaan nga dapit, ug uban usab kaniya nga may mahinulsolon ug mapaubsanon nga espiritu, aron sa pagpabuhi sa espiritu sa mapaubsanon, ug aron sa pagpabuhi sa kasingkasing sa mahinulsolon.
Tan-awa, ang Dios gamhanan ug kita wala makaila kaniya; ang gidaghanon sa iyang katuigan dili matukib.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, ang Hari sa Israel, ug ang iyang Manunubos, ang Ginoo sa mga panon; “Ako mao ang sinugdan, ug ako mao ang kataposan, ug gawas kanako wala nay Dios.
Kinsa ba ang Hari sa himaya? Ang Ginoo, kusgan ug gamhanan, ang Ginoo, gamhanan diha sa panggubatan.
Gipahimutang sa Ginoo ang iyang trono didto sa kalangitan, ug ang iyang gingharian naggahom ibabaw sa tanan.
Ang tanang nagpuyo sa yuta giisip nga walay bili, ug siya nagbuhat sumala sa iyang kabubut-on diha sa panon sa langit ug taliwala sa mga nagpuyo sa yuta; ug walay makapugong sa iyang kamot o makaingon kaniya, “Unsa ang imong gibuhat?”
ug kon unsa ang dili masukod nga gidak-on sa iyang gahom nganhi kanato nga nagtuo, sumala sa buhat sa iyang dakong gahom. Kaninyo maanaa unta ang grasya ug ang kalinaw nga gikan sa Dios nga atong Amahan ug gikan sa Ginoong Jesu-Cristo. Kining gahoma mao ang iyang gipalihok diha kang Cristo sa dihang gibanhaw niya siya gikan sa mga patay ug sa pagpalingkod kaniya diha sa iyang tuo didto sa mga langitnong dapit, labaw sa tanang pagmando ug kagamhanan ug gahom ug kaginoohan, ug labaw sa tanang ngalan nga ginganlan, dili lamang niining kapanahonan karon kondili niadtong umaabot usab.
Ug si Ezra miingon, “Ikaw mao ang Ginoo, ikaw lamang. Imong gibuhat ang langit, ang langit sa kalangitan, uban ang tibuok nilang panon, ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kadagatan ug ang tanan nga anaa niini, ug imong gipalungtad silang tanan ug ang panon sa langit nagsimba kanimo.
Tan-awa, kini tipik lamang sa iyang pamaagi, ug pagkadiyotay lamang sa hagawhaw nga atong nabati mahitungod kaniya! Apan ang dalugdog sa iyang gahom, kinsa ang makatugkad?”
“Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?”
O Ginoo nga among Ginoo, pagkahalangdon sa imong ngalan diha sa tibuok nga yuta! Gibutang nimo ang imong himaya sa ibabaw sa kalangitan. Gikan sa baba sa mga gagmayng bata ug sa mga masuso gipahimutang nimo ang kalig-on tungod sa mga nakigbatok kanimo aron mapahilom nimo ang kaaway ug ang tigpanimalos. Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna;
Pinaagi sa pulong sa Ginoo nahimo ang kalangitan, ug ang tanan nilang mga panon pinaagi sa gininhawa sa iyang baba.
Siya ang dan-ag sa himaya sa Dios ug tukma nga hulagway sa iyang kinaiya, nagsapnay sa tanang mga butang pinaagi sa gamhanan nga pagpamulong niya. Sa nahimo na niya ang paghinlo sa mga sala, siya milingkod sa tuo sa Halangdon sa kahitas-an,
Walay si bisan kinsa nga sama kanimo, O Ginoo; bantogan ikaw, ug ang imong ngalan bantogan sa gahom. Kinsay dili mahadlok kanimo, O Hari sa mga nasod? Kay mao kini ang angay kanimo; kay sa taliwala sa mga maalamon sa kanasoran, ug sa tanan nilang mga gingharian, walay bisan usa nga sama kanimo.
Kay kinsa man diha sa kalangitan ang ikatandi sa Ginoo? Kinsa sa mga langitnong binuhat ang sama sa Ginoo, Dios nga gikahadlokan pag-ayo sa katilingban sa mga balaan, sa tanan nga naglibot kaniya?
Ang kalangitan nagpahayag sa himaya sa Dios; ug ang kawanangan nagpadayag sa buhat sa iyang mga kamot.
Ang Ginoo miagi sa iyang atubangan ug miingon, “Si Yahweh, si Yahweh, usa ka Dios nga maluluy-on, mapuangoron, hinay sa pagkasuko, puno sa gugmang walay paglubad ug pagkamatinumanon,
Ug ang usa mitawag sa usa ug miingon, “Balaan, balaan, balaan ang Ginoo sa mga panon, ang tibuok nga yuta napuno sa iyang himaya.”
Ang Ginoo puno sa grasya ug maluluy-on, hinay sa pagkasuko ug madagayaon sa gugmang walay paglubad. Ang Ginoo maayo sa tanan ug ang iyang kaluoy anaa sa ibabaw sa tanan niyang mga binuhat.
Ug sa atubangan niya walay binuhat nga natago, apan ang tanang butang hubo ug dayag sa iyang mga mata nga kaniya mohatag ra unya kita ug husay.
O Ginoo, gisusi nimo ako ug nakaila ikaw kanako! bisan didto ang imong kamot magtultol kanako, ug ang imong tuong kamot maggunit kanako. Kon moingon ako, “Patabona kanako ang kangitngit ug ang kahayag nga naglibot kanako mahimong gabii,” bisan ang kangitngit dili ngitngit alang kanimo, ang kagabhion hayag sama sa adlawan; kay ang kangitngit sama sa kahayag alang kanimo. Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo; ang akong lawas wala matago gikan kanimo, sa diha nga gibuhat ako sa tago, sa makuti gibuhat sa kinahiladman sa yuta. Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini. Pagkabililhon sa imong mga hunahuna alang kanako, O Dios! Pagkadako sa gidaghanon nila! Kon ihapon nako sila, daghan pa sila kay sa balas. Sa akong pagmata, ako anaa gihapon kanimo. O pamatyon unta nimo ang mga daotan, O Dios, ug ang mga tawo nga giuhaw sa dugo magpalayo unta kanako, Ikaw nahibalo sa akong paglingkod ug sa akong pagtindog; ikaw nakasabot sa akong mga hunahuna gikan sa layo. mga tawo nga nagsulti ug daotan batok kanimo, nga nagbayaw sa ilang kaugaligon batok kanimo alang sa daotan. Wala ba nako kasilagi ang nasilag kanimo, O Ginoo? Ug wala ba nako dumti ang mialsa batok kanimo? Gikasilagan ko sila sa hingpit nga kasilag; giisip ko sila nga akong mga kaaway. Susiha ako, O Dios, ug hibaloi ang akong kasingkasing! Sulayi ako ug hibaloi ang akong mga hunahuna! Ug tan-awa kon aduna bay daotan nga pamaagi dinhi kanako, Ug tultoli ako sa dalan nga walay kataposan! Ikaw nagsusi sa akong agianan ug sa akong paghigda, ug nahibalo sa tanan nakong mga dalan. Bisan sa dili pa malitok ang usa ka pulong sa akong dila, ikaw, O Ginoo, nahibalo na sa tanan.
Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain; gawas kanako walay nay laing Dios. Gibaksan ko ikaw bisan ug ikaw wala makaila kanako, aron sila mahibalo, gikan sa pagsubang sa adlaw ug gikan sa kasadpan, nga walay lain gawas kanako. Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain. Ako naghimo sa kahayag, ug nagbuhat sa kangitngit; ako nagbuhat sa kabulahanan, ug sa kadaotan; ako mao ang Ginoo nga naghimo niining tanang mga butang.
“Takos ikaw, O among Ginoo ug Dios, sa pagdawat sa himaya ug dungog ug gahom, kay ikaw mao man ang nagbuhat sa tanang butang, ug pinaagi sa imong kabubut-on mitungha ug nangahimo sila.”
Ang imong dalan, O Dios, balaan. Kinsa ba nga dios ang dako nga sama sa atong Dios? Ikaw mao ang Dios nga nagbuhat ug mga katingalahan, nga nagpadayag sa imong gahom taliwala sa mga katawhan.
Siya mao ang naglingkod ibabaw sa kalingin sa kalibotan, ug ang mga nagpuyo niini sama sa mga dulon; siya nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tabil, ug naghikyad niini ingon sa usa ka tolda nga puy-anan,
Sa wala pa patunghaa ang kabukiran o gibuhat ang yuta ug ang kalibotan, gikan sa walay sinugdan ngadto sa walay kataposan, ikaw mao ang Dios.
Si Daniel miingon: “Dalaygon ang ngalan sa Dios hangtod sa kahangtoran, iya ang kaalam ug ang gahom. Siya nag-usab sa mga takna ug sa mga panahon; siya nagpapha sa mga hari ug nagpahiluna sa mga hari; siya naghatag ug kaalam sa mga maalamon ug kahibalo ngadto sa adunay panabot. Gipadayag niya ang mga lalom ug tinago nga mga butang; siya nasayod sa unsay anaa sa kangitngit, ug ang kahayag nagpuyo uban kaniya.
Ingna ninyo ang Dios, “Pagkamakalilisang sa imong mga buhat! Hilabihan kadako ang imong gahom nga ang imong mga kaaway nangyukbo kanimo.
Kay sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan ang iyang dili makita nga kinaiya, nga mao ang iyang walay kinutoban nga gahom ug pagka-Dios, sa tin-aw naila na pinaagi sa mga butang nga iyang gibuhat. Busa wala silay ikapasangil,
Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo namatud-an nga matuod; siya mao ang taming sa tanang mga modangop kaniya.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Siya nga nagbuhat sa mga dagkong butang ug dili matukib, mga butang nga katingalahan nga dili maihap.
Imong gipadaghan, O Ginoo nga akong Dios, ang mga katingalahan nimong buhat ug ang imong mga hunahuna ngari kanamo; walay ikatandi kanimo. Kon ako magpahayag ug magsulti tungod kanila, daghan pa sila kay sa maihap.
Dayga siya tungod sa iyang mga buhat nga gamhanan; dayega siya sumala sa hilabihan niyang pagkagamhanan!
Kay ikaw, O Ginoo, mao ang labing halangdon ibabaw sa tibuok nga yuta; ikaw nabayaw ibabaw sa tanang mga dios.
“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”
“Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga nagbuhat sa kalibotan, ang Ginoo nga nag-umol niini aron sa pagtukod niini, Yahweh ang iyang ngalan: “Mao kini ang giingon sa Ginoo: Kon lapason ninyo ang akong kasabotan mahitungod sa adlaw ug ang akong kasabotan mahitungod sa gabii, aron nga ang adlaw ug ang gabii dili moabot sa gitakda niini nga panahon, ang kasabotan usab nako uban kang David nga akong alagad malapas, nga tungod niana wala siyay anak nga maghari ibabaw sa iyang trono ug sa mga Levihanon nga mga pari nga nag-alagad kanako. Ingon nga ang panon sa langit dili maihap ug ang mga balas sa dagat dili matakos, padaghanon usab nako ang kaliwat ni David nga akong alagad ug ang mga Levihanon nga mga pari nga nag-alagad kanako.” Ang pulong sa Ginoo midangat kang Jeremias, “Wala ba ikaw makamatikod sa gisulti niining katawhan, ‘Ang Ginoo nagsalikway sa duha ka panimalay nga iyang gipili’? Sa ingon gitamay nila ang akong katawhan nga tungod niana dili na sila usa ka nasod sa ilang panan-aw. Mao kini ang giingon sa Ginoo: Kon wala pa nako himoa ang akong kasabotan mahitungod sa adlaw ug sa gabii ug ang mga tulumanon sa langit ug sa yuta, isalikway gayod nako ang kaliwat ni Jacob ug ni David nga akong alagad ug dili magpili ug usa sa iyang kaliwat aron sa pagmando sa kaliwat ni Abraham, ni Isaac ug ni Jacob. Kay ibalik nako ang ilang maayong kahimtang ug kaluy-an nako sila.” Sangpita ako ug ako motubag kanimo ug magsugilon kanimo sa dagko ug mga tinago nga mga butang nga wala nimo mahibaloi.
Uban kanako ang Ginoo, dili ako mahadlok. Unsay mahimo sa tawo kanako? Ang Ginoo ania sa akong kiliran aron sa pagtabang kanako. Busa ako magtan-aw nga madaogon ngadto sa mga nagdumot kanako.
Kay gamhanan ang Ginoo ug takos gayod nga dayegon pag-ayo, ug siya kahadlokan labaw sa tanang mga dios.
Sa sinugdan mao na ang Pulong ug ang Pulong uban sa Dios, ug ang Pulong Dios. Ug siya dinhi na sa kalibotan ug ang kalibotan nahimo pinaagi kaniya apan ang kalibotan wala moila kaniya. Siya mianhi sa mga iyaha apan sila wala modawat kaniya. Apan ngadto sa tanang midawat kaniya, sa mga mituo sa iyang ngalan, naghatag siya kanila ug katungod sa pagkahimong mga anak sa Dios, kanila nga nangatawo dili gikan sa dugo o gikan sa pagbuot sa unod o gikan sa pagbuot sa tawo, kondili gikan sa Dios. Ug ang Pulong nahimong tawo ug mipuyo uban kanato ug atong nakita ang iyang himaya, ang himaya nga iyang nadawat gikan sa Amahan ingon nga bugtong Anak, puno sa grasya ug kamatuoran. Si Juan nagpamatuod mahitungod kaniya, ug misinggit nga nag-ingon, “Mao kini siya ang gihisgotan nako sa akong pag-ingon, ‘Siya nga moanhi sunod kanako labaw pa kay kanako kay siya una man kanako.’” Ug gikan sa iyang pagkapuno nakadawat kaming tanan ug grasya ngadto sa grasya. Kay ang Balaod gihatag pinaagi kang Moises, apan ang grasya ug ang kamatuoran miabot pinaagi kang Jesu-Cristo. Wala pa gayoy tawo nga nakakita sa Dios. Ang bugtong nga Dios nga anaa sa sabakan sa Amahan mao ang nagpaila kaniya. Ug mao kini ang pamatuod ni Juan sa diha nga gipadala ngadto kaniya sa mga Judio ang mga pari ug mga Levihanon gikan sa Jerusalem aron sa pagpangutana kaniya, “Kinsa man ikaw?” Siya sa sinugdan uban sa Dios. Siya mitug-an ug wala molimod, hinuon mitug-an, “Ako dili mao ang Cristo.” Ug sila nangutana kaniya, “Unsa man diay ikaw? Ikaw ba si Elias?” Siya miingon, “Dili ako mao.” “Ikaw ba ang propeta?” Siya mitubag, “Dili.” Unya miingon sila kaniya, “Kinsa man diay ikaw? Tug-ani kami aron may ikatubag kami sa mga nagsugo kanamo. Unsa may imong ikasulti mahitungod sa imong kaugalingon?” Siya miingon, “Ako mao ang tingog sa nagsinggit diha sa kamingawan, ‘Tul-ira ninyo ang agianan sa Ginoo,’ sumala sa giingon ni Isaias nga propeta.” Kini sila mga sinugo gikan sa mga Pariseo. Sila nangutana kaniya, “Nganong namautismo man ikaw, nga dili man ikaw mao ang Cristo o si Elias o ang propeta?” Si Juan mitubag kanila, “Ako namautismo pinaagi sa tubig apan uban kaninyo anaay nagtindog nga wala ninyo mailhi, siya nga moanhi sunod kanako, nga bisan sa higot sa iyang sandalyas dili ako takos sa paghubad.” Kini didto mahitabo sa Betania, tabok sa Jordan, diin si Juan namautismo. Sa pagkasunod nga adlaw iyang nakita si Jesus nga nagpaingon kaniya ug siya miingon, “Tan-awa, ang Nating Karnero sa Dios, ang nagkuha sa sala sa kalibotan! Ang tanang mga butang nangahimo pinaagi kaniya ug walay bisan usa ka butang nga nahimo nga dili pinaagi kaniya niadtong mga butang nga nangahimo.
Gamhanan ang Ginoo ug dalaygon gayod kaayo diha sa siyudad sa atong Dios! Ang iyang bungtod nga balaan,
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.”
Kinsa ba ang Dios nga sama kanimo, nga nagpasaylo sa kasal-anan ug mopalabay lamang sa mga kalapasan sa salin sa iyang panulundon? Siya wala maghupot sa iyang kasuko hangtod sa kahangtoran, kay siya malipay diha sa gugmang walay paglubad. Siya magbaton pag-usab ug kaluoy kanato, siya magyatak sa atong mga kasal-anan. Isalibay nimo ang tanan namong mga sala ngadto sa kahiladman sa dagat.
Ug ang Dios miingon kang Moises, “AKO MAO AKO.” Ug siya miingon, “Isulti kini sa katawhan sa Israel, ‘Siya nga miingon nga “AKO MAO” mao ang nagsugo kanako nganhi kaninyo.’ ”
Ako si Yahweh, mao kana ang akong ngalan; ang akong himaya dili nako ihatag sa uban o ang akong pagdayeg ngadto sa mga kinulit nga mga larawan.
Kay misalig ako nga bisan kamatayon, o kinabuhi, o mga anghel o mga kadagkoan o mga butang karon o mga butang nga umaabot o mga gahom, o kahabogon, o giladmon, o bisan unsa diha sa tibuok kabuhatan, dili makapahimulag kanato gikan sa gugma sa Dios, sa gugma nga anaa kang Cristo Jesus nga atong Ginoo.
Ang ngalan sa Ginoo maoy usa ka lig-ong tore; ang matarong modagan ngadto niini ug maluwas.
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
“Ako mao ang Alfa ug ang Omega,” nag-ingon ang Ginoong Dios nga mao karon ug mao kaniadto ug mao ang umaabot, ang Makagagahom sa Tanan.
Iyang giihap ang gidaghanon sa mga bituon; iyang gihatag kanilang tanan ang ilang mga ngalan.
Ug ngadto kaniya, nga pinaagi sa gahom nga naglihok sulod kanato makahimo ug labaw pa gayod kay sa tanan natong gipangayo ug gihunahuna, kaniya maanaa ang himaya diha sa iglesia ug diha kang Cristo Jesus ngadto sa tanang mga kaliwatan hangtod sa kahangtoran. Amen.
Dungog ug kahalangdon anaa sa iyang atubangan; kusog ug kalipay anaa sa iyang dapit.
Siya maalamon sa kasingkasing ug gamhanan sa kusog, kinsa ang nagpagahi sa iyang kaugalingon batok kaniya ug nagmalamposon?
Makatago ba ang usa ka tawo sa iyang kaugalingon sa mga tago nga dapit nga dili ako makakita kaniya? nag-ingon ang Ginoo. Dili ba nga akong gipuno ang langit ug ang yuta? nag-ingon ang Ginoo.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, ang imong Manunubos, nga nag-umol kanimo gikan sa tagoangkan: “Ako mao ang Ginoo, nga nagbuhat sa tanang mga butang, nga mao lamang ang nagbuklad sa kalangitan, nga naghikyad sa yuta, kinsa bay uban kanako?—
Ayaw kamo kahadlok kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios anaa sa taliwala ninyo, ang Dios nga dako ug makalilisang.
Busa gitan-aw ko ikaw diha sa balaang puluy-anan, nagtan-aw sa imong gahom ug sa imong himaya. Tungod kay ang imong gugmang walay paglubad labaw pa ka maayo kay sa kinabuhi, ang akong mga ngabil magdayeg kanimo.
kaniya nga mao lamang ang nagbuhat sa dagkong mga katingalahan, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran;
Ang balili malaya, ang bulak malawos; apan ang pulong sa atong Dios magpabilin hangtod sa kahangtoran.
Ang Ginoo naghari, nagbisti siya sa pagkahalangdon; ang Ginoo nagbisti, siya nagbakos sa kalig-on. Gipahimutang usab ang kalibotan; kini dili matarog;
Kay gikan kaniya ug pinaagi kaniya ug ngadto kaniya mao ang tanang mga butang. Kaniya ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
Ilha ninyo nga ang Ginoong Dios. Siya mao ang nagbuhat kanato, ug kita iya; kita iyang katawhan, ang mga karnero sa iyang sibsibanan.
Ang Ginoo hinay nga masuko ug dako ug gahom, ug ang Ginoo dili gayod mag-isip nga walay sala niadtong mga sad-an. Ang iyang pamaagi anaa sa alimpulos ug sa bagyo, ug ang mga dag-om mao ang abog sa iyang mga tiil.
Gihukasan sa Ginoo ang iyang balaan nga bukton diha sa mga mata sa tanang kanasoran, ug ang tanang kinatumyan sa yuta nakakita na sa kaluwasan sa atong Dios.
O Ginoo, pagkadaghan gayod sa imong mga buhat! Diha sa kaalam gibuhat nimo silang tanan, ang yuta napuno sa imong mga binuhat.
Ang Labing Gamhanan, dili kita makakaplag kaniya; dako siya sa gahom ug sa hustisya, ug dili niya lapason ang madagayaon niya nga pagkamatarong.
“Apan tinuod ba gayod nga ang Dios magpuyo dinhi sa kalibotan? Tan-awa, ang langit ug ang kinahabogan nga langit dili makaigo kanimo, unsa pa kaubos kining balay nga akong gitukod!
Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo;
Ang mga bahandi ug dungog naggikan kanimo ug ikaw naghari sa tanan. Diha sa imong kamot ang gahom ug kusog ug sa imong kamot mao ang pagpadako, ug ang paghatag ug kusog sa tanan.
O Ginoo, ikaw mao ang akong Dios; pasidunggan ko ikaw, dayegon nako ang imong ngalan; kay naghimo ikaw ug mga butang nga katingalahan, mga laraw sa dugay na nga panahon, kasaligan ug matuod.
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Ang Dios espiritu ug ang mga magsimba kaniya kinahanglang magsimba diha sa espiritu ug sa kamatuoran.”
Ang Gamhanan, ang Dios, ang Ginoo, nagsulti ug nagtawag sa yuta gikan sa pagsilang sa adlaw ngadto sa pagsalop niini. Kay ang tanang mananap sa kalasangan akoa, ug ang kahayopan sa ibabaw sa linibo nga kabungtoran. Nahibalo ako sa tanang mga kalanggaman sa kabukiran; ug ang tanang mga mananap nga naglihok sa kapatagan akoa. “Kon ako gutomon, dili ako mosulti kanimo, kay ang kalibotan akoa ug ang tanan nga anaa niini. Mokaon ba ako sa unod sa mga torong baka, o moinom sa dugo sa mga kanding? Paghalad ngadto sa Dios ug halad sa pasalamat, ug ihatag ang imong mga gipanaad ngadto sa Labing Halangdon; ug sangpita ako sa adlaw sa kalisdanan; luwason ko ikaw, ug ikaw maghimaya kanako.” Apan ngadto sa daotan ang Dios nag-ingon: “Unsay katungod nimo sa pagpahayag sa akong kalagdaan, o sa pagdawat sa akong kasabotan diha sa imong mga ngabil? Kay ikaw nagdumot sa pagpanton ug nagsalikway sa akong mga pulong sa imong likod. Kon ikaw nga makakita ug usa ka kawatan, ikaw makighigala kaniya, ug makig-uban ikaw sa mga mananapaw. “Gitugyan nimo ang imong baba sa kadaotan, ug ang imong dila naglaraw ug limbong. Gikan sa Zion, ang pagkahingpit sa katahom, nagsidlak ang Dios.
Tan-awa, ang mga nasod sama sa usa ka tinulo gikan sa timba, ug giisip ingon nga abog sa timbangan; tan-awa, iyang gipunit ang mga pulo sama sa pino nga abog. Ang Lebanon dili paigo nga isugnod, o ang mga mananap niini igo sa usa ka halad nga sunogon. Ang tanan nga mga nasod daw walay kapuslanan sa iyang atubangan, sila giisip niya ingon nga ubos pa kay sa walay kapuslanan ug kakawangan.
“Ang Bato, ang iyang buhat hingpit, kay ang tanan niyang mga paagi matarong. Dios sa pagkamatinumanon ug walay kasal-anan, matarong ug tul-id siya.
Ang balaod sa Ginoo hingpit, nagpahiuli sa kalag; ang pagpamatuod sa Ginoo tinuod, naghimong maalamon sa mga walay alamag; ang mga lagda sa Ginoo matarong, naglipay sa kasingkasing; ang kasugoan sa Ginoo lunsay, nagdan-ag sa mga mata; ang pagkahadlok sa Ginoo hinlo, molungtad hangtod sa kahangtoran; ang mga tulumanon sa Ginoo matuod, ang tanan matarong.
Gamhanan pa kay sa dinahunog sa daghang katubigan, gamhanan kay sa mga balod sa kadagatan, ang Ginoo sa kahitas-an gamhanan!
ngadto sa bugtong nga maalamong Dios, maiya ang himaya hangtod sa kahangtoran pinaagi kang Jesu-Cristo! Amen.
Pag-awit alang sa kalipay, O kalangitan, paglipay, O yuta, ug paghugyaw, O kabukiran, diha sa pag-awit! Kay ang Ginoo naghupay sa iyang katawhan, ug adunay kaluoy sa iyang sinakit.
O Ginoong Dios sa mga panon, kinsa ba ang gamhanan nga sama kanimo, O Ginoo, uban sa imong pagkamatinumanon nga naglibot kanimo? Ikaw ang nagmando sa kapintas sa dagat; sa diha nga ang mga balod niini misaka gipalinaw nimo kini.
Tan-awa, ngadto sa Ginoo nga imong Dios iya ang langit ug ang langit sa mga langit, ang yuta uban ang tanan nga anaa niini.
Bisan pa niana giluwas niya sila tungod ug alang sa iyang ngalan, aron iyang ikapadayag ang iyang dakong gahom.
Ug si Moises miingon, “Naghangyo ako kanimo, ipakita kanako ang imong himaya.” Ug siya miingon, “Akong paagion ang tanan nakong kaayo diha sa imong atubangan ug ipadayag nako diha sa imong atubangan ang akong ngalan, ‘Yahweh,’ ug ako magmapuangoron niadtong buot nakong hatagan ug puangod ug magpakita ako ug kaluoy niadtong buot nakong kaluy-an.”
Kinsay nakabuhat ug nakahimo niini, nagtawag sa mga kaliwatan gikan sa sinugdan? Ako, ang Ginoo, ang una, ug ako ang kataposan.
Busa ikaw gamhanan gayod, O Ginoong Dios, kay walay sama kanimo o adunay laing Dios gawas kanimo, sumala sa tanan nga among nadungog sa among mga dalunggan.
Unya ang mga Levihanon, si Jesua, si Kadmiel, si Bani, si Hasabnias, si Serebias, si Hodaias, si Sebanias ug si Petahias miingon, “Panindog kamo ug dayega ninyo ang Ginoo nga inyong Dios sukad sa walay kataposan hangtod sa walay kataposan. Dalaygon ang imong mahimayaong ngalan nga gipasidunggan labaw sa tanang panalangin ug pagdayeg.”
Ang pagkamapahitas-on sa tawo ipaubos ug ang garbo sa mga tawo ipaubos; ug ang Ginoo lamang maoy ituboy nianang adlawa.
Kay nasayod ako nga gamhanan ang Ginoo, ug nga ang atong Ginoo labaw sa tanang mga dios. Bisan unsa ang gikahimut-an sa Ginoo, iyang gibuhat, didto sa langit ug dinhi sa yuta, diha sa kadagatan ug sa tanang mga kahiladman.
aron ang tanang katawhan sa kalibotan mahibalo nga ang Ginoo mao ang Dios, walay lain.
apan alang kanato adunay usa lamang ka Dios, ang Amahan, nga gigikanan sa tanang mga butang ug kita alang kaniya, ug usa lamang ka Ginoo, si Jesu-Cristo, nga pinaagi kaniya mao kita ug ang tanang mga butang.
busa hibaloi ninyo niining adlawa ug ipahiluna sa inyong kasingkasing nga ang Ginoo mao ang Dios sa langit sa itaas ug dinhi sa yuta sa ubos; wala nay lain.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo, nga nagbuhat sa kalangitan (siya Dios!), nga nag-umol sa yuta ug naghimo niini, (siya nagtukod niini; siya wala maghimo niini nga samok, siya nag-umol niini aron puy-an!): “Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain.
Ang imong tuong kamot, O Ginoo, mahimayaon diha sa gahom, ang imong tuong kamot, O Ginoo, nagdugmok sa kaaway.
Ang tambag sa Ginoo magpadayon hangtod sa kahangtoran, ang mga hunahuna sa iyang kasingkasing ngadto sa tanang mga kaliwatan.
“Ako nahibalo nga makahimo ikaw pagbuhat sa tanang mga butang, ug nga walay katuyoan nimo nga matuis.
Sa dugay nang panahon gipahimutang nimo ang patukoranan sa yuta, ug ang kalangitan mao ang buhat sa imong mga kamot. Sila mangahanaw, apan ikaw molungtad; silang tanan madaan sama sa bisti. Ikaw mag-ilis kanila sama sa bisti ug sila mahanaw; apan ikaw mao sa gihapon, ug ang imong katuigan walay kataposan.
“Siya mao ang nagbuhat sa yuta pinaagi sa iyang gahom, ang nagtukod sa kalibotan pinaagi sa iyang kaalam, ug naghikyad sa kalangitan pinaagi sa iyang salabotan.
Ang akong kamot mao ang nagpahiluna sa patukoranan sa yuta, ug ang akong tuong kamot mao ang nagbukhad sa kalangitan; sa diha nga ako magtawag niini, kini magdungan pagtindog.
Ngadto sa Hari sa kapanahonan nga dili mamatay, dili makita, ang bugtong nga Dios, ang dungog ug himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
Ikaw adunay gamhanan nga bukton; kusgan ang imong kamot, taas ang imong tuong kamot. Ang pagkamatarong ug ang kaangayan mao ang patukoranan sa imong trono; ang gugmang walay paglubad ug ang pagkamatinumanon mag-una kanimo.
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Unya nadungog nako ang daw tingog sa usa ka dakong panon, sama sa kagahob sa daghang mga tubig ug sama sa kagahob sa kusog nga mga pagdalugdog, nga nagsinggit, “Aleluya! Kay naghari ang Ginoo nga atong Dios nga Makagagahom sa Tanan.
Kay ang Ginoo bantogan nga Dios, ug bantogan nga Hari ibabaw sa tanang mga dios. Sa iyang kamot anaa ang mga kahiladman sa yuta; ang kahitas-an sa kabukiran iyaha usab. Iya ang dagat kay siya ang nagbuhat niini; ug ang iyang kamot nag-umol sa uga nga yuta.
Ang walay kataposan nga Dios mao ang imong puluy-anan ug sa ilalom ang mga bukton nga walay kataposan. Ug siya maghingilin sa imong kaaway sa atubangan nimo ug mag-ingon, Laglaga sila.
Ug mao kini ang kinabuhing dayon, nga sila nakaila kanimo nga mao lamang ang tinuod nga Dios ug kang Jesu-Cristo nga imong gipadala.
Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain; gawas kanako walay nay laing Dios. Gibaksan ko ikaw bisan ug ikaw wala makaila kanako, aron sila mahibalo, gikan sa pagsubang sa adlaw ug gikan sa kasadpan, nga walay lain gawas kanako. Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain.
(Kay ang matag balay aduna gayoy nagtukod, apan ang nagtukod sa tanang mga butang mao ang Dios.)
Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo matuod gayod; siya usa ka taming niadtong tanan nga modangop kaniya. “Kay kinsa ba ang Dios, kondili ang Ginoo? Ug kinsa bay usa ka bato gawas sa atong Dios?
Aduna bay mga butang nga lisod alang sa Dios? Sa gitakda nga panahon mobalik ako kanimo, sa tingpamulak, ug si Sarah makabaton ug usa ka anak nga lalaki.”
Paghimaya kamo diha sa iyang balaan nga ngalan; palipaya ang kasingkasing niadtong mga nangita sa Ginoo! Sa ilang yuta mikatap ang panon sa mga baki, bisan didto sa mga lawak sa ilang mga hari. Siya misulti, ug mitungha ang dakong panon sa mga langaw, ug mga tagnok sa tibuok nilang kayutaan. Gihatagan niya sila ug yelo ingon nga ulan, ug mga kilat nga nagdilaab sa ilang yuta. Gipangpuo niya ang ilang mga kaparasan ug ang ilang mga igera ug gipamoril niya ang kakahoyan sa ilang kayutaan. Siya misulti ug mitungha ang mga dulon, ug ang mga lukton nga dili maihap; nga mikaon sa tanang tanom sa ilang yuta, ug mikaon sa bunga sa ilang yuta. Gipamatay niya ang tanang panganay diha sa ilang yuta, ang sinugdan sa tibuok nilang kusog. Unya gipagula niya ang Israel uban sa plata ug bulawan, ug sa iyang mga banay walay usa ka tawo nga luya. Nalipay ang Ehipto sa ilang pagbiya, kay ang pagkahadlok kanila miabot sa ibabaw niini. Gibuklad niya ang usa ka panganod aron mahimong salimbong, ug kalayo nga maghatag ug kahayag panahon sa kagabhion. Pangitaa ninyo ang Ginoo ug ang iyang kalig-on, pangitaa ninyo kanunay ang iyang nawong!
“Pamatia kini, O Job: hunong ug hunahunaa ang mga katingalahang buhat sa Dios. Nasayod ba ikaw kon giunsa pagbutang sa Dios sa iyang sugo ngadto kanila, ug kon giunsa sa pagpasiga ang kilat sa iyang panganod? Nahibalo ba ikaw kon giunsa pagpanimbang sa mga panganod, sa mga buhat niya nga katingalahan, siya nga hingpit sa kahibalo,
O pag-awit ngadto sa Ginoo ug usa ka bag-ong awit, kay nagbuhat siya ug kahibulongang mga butang! Ang iyang tuong kamot ug ang iyang balaan nga bukton, nakaangkon ug kadaogan alang kaniya.
Ang Espiritu sa Ginoong Dios ania kanako, tungod kay gidihogan ako sa Ginoo aron sa pagdala sa maayong balita ngadto sa mga sinakit; ako gipaanhi niya aron sa pagbugkos sa mga nadugmok nga kasingkasing, aron sa pagmantala sa kagawasan sa mga binihag, ug sa pag-abli sa bilanggoan alang sa mga ginapos; Ako maglipay pag-ayo diha sa Ginoo, ang akong kalag magmalipayon diha sa akong Dios; kay ako gibistihan niya sa mga bisti sa kaluwasan, ako gisul-oban niya sa kupo sa pagkamatarong, sama sa pamanhonon nga nagdayandayan sa iyang kaugalingon sa usa ka purongpurong nga bulak, ug sama sa pangasaw-onon nga nagdayandayan sa iyang kaugalingon sa iyang mga alahas. Kay ingon nga ang yuta nagpagitib sa iyang turok, ug ingon nga ang tanaman nagpaturok sa mga gitisok niini, ang Ginoong Dios usab magpaturok sa pagkamatarong ug pagdayeg sa atubangan sa tanan nga kanasoran. aron sa pagmantala sa tuig nga gikahumut-an sa Ginoo, ug sa adlaw sa pagpanimalos sa atong Dios; sa paghupay niadtong tanan nga nagsubo; sa paghatag ngadto sa nagsubo didto sa Zion— sa paghatag kanila ug purongpurong nga bulak inay abo, lana sa kalipay inay pagsubo, bisti sa pagdayeg inay luya nga espiritu; aron sila tawgon nga mga dagkong kahoy sa pagkamatarong, ang gitanom sa Ginoo, aron siya himayaon.
Ipahinungod ninyo ang gahom ngadto sa Dios, nga ang pagkahalangdon anaa sa ibabaw sa Israel, ug ang iyang gahom anaa sa kapanganoran. Makalilisang ang Dios diha sa iyang balaang dapit, ang Dios sa Israel; siya naghatag ug kusog ug gahom ngadto sa iyang katawhan. Dalaygon ang Dios.
Siya mao ang nagbuhat sa yuta pinaagi sa iyang gahom, nagtukod sa kalibotan pinaagi sa iyang kaalam, ug pinaagi sa iyang salabotan gihikyad niya ang kalangitan. Sa dihang magpagula siya sa iyang tingog, adunay kasamok sa tubig diha sa kalangitan, ug iyang pasakaon ang mga alisngaw gikan sa mga kinatumyan sa yuta. Siya nagbuhat ug mga kilat alang sa ulan, ug nagpagula sa hangin gikan sa iyang mga tipiganan.
Ug sila nag-awit sa awit ni Moises nga sulugoon sa Dios ug sa awit sa Nating Karnero, nga nag-ingon, “Dako ug kahibulongan ang imong mga buhat, O Ginoong Dios nga Makagagahom sa Tanan! Matarong ug matuod ang imong mga pamaagi, O Hari sa kanasoran! Kinsa bay dili mahadlok ug dili maghimaya sa imong ngalan, O Ginoo? Kay ikaw lamang mao ang balaan. Ang tanang kanasoran manganha ug magsimba diha sa imong atubangan, kay ang imong mga hukom gikapadayag na man.”
Iya sa Ginoo ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kalibotan ug ang mga nagpuyo niini;
Kinsa kini nga miabot gikan sa Edom, nga nagsul-ob ug bisti nga tinina ug pula gikan sa Bosra, siya nga mahimayaon sa iyang bisti, nga naglakaw diha sa kadako sa iyang kusog? “Ako mao ang nagpahibalo sa pagkamatarong, gamhanan sa pagluwas.”
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
ngadto sa bugtong nga Dios nga atong Manluluwas pinaagi kang Jesu-Cristo nga atong Ginoo, ang himaya, pagkahalangdon, pagmando ug kagahom, sa wala pa ang tanang kapanahonan ug karon ug hangtod sa kahangtoran. Amen.