Kategorya
147 Mga Bersiculo Bahin sa Pagkahari sa Dios
Apan kinsa ka man, O tawo, nga motubag sa Dios? Ang gihulma moingon ba diay sa naghulma, “Nganong giingon man nimo ako pagbuhat niini?” Wala ba diay katungod ang magkukulon sa paghimo ug usa ka sudlanan alang sa hamili nga kagamitan ug laing sudlanan alang sa yano nga kagamitan gikan sa mao rang usa ka inumol?
Gipahimutang sa Ginoo ang iyang trono didto sa kalangitan, ug ang iyang gingharian naggahom ibabaw sa tanan.
Ang tanang nagpuyo sa yuta giisip nga walay bili, ug siya nagbuhat sumala sa iyang kabubut-on diha sa panon sa langit ug taliwala sa mga nagpuyo sa yuta; ug walay makapugong sa iyang kamot o makaingon kaniya, “Unsa ang imong gibuhat?”
Daghan ang mga plano sa kasingkasing sa usa ka tawo, apan ang katuyoan sa Ginoo mao ang molungtad.
Siya mao ang naglingkod ibabaw sa kalingin sa kalibotan, ug ang mga nagpuyo niini sama sa mga dulon; siya nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tabil, ug naghikyad niini ingon sa usa ka tolda nga puy-anan,
Bisan unsa ang gikahimut-an sa Ginoo, iyang gibuhat, didto sa langit ug dinhi sa yuta, diha sa kadagatan ug sa tanang mga kahiladman.
Diha kang Cristo, kita gipili nga mahimong panulundon nga gibut-an nang daan sumala sa katuyoan niya nga naghimo diha sa tanang mga butang sumala sa katuyoan sa iyang kabubut-on
Imo, O Ginoo, ang pagkadako ug ang gahom ug ang himaya ug ang pagdaog ug ang pagkahalangdon kay ang tanan nga anaa sa kalangitan ug sa yuta imo. Imo ang gingharian, O Ginoo, ug ikaw gituboy ingon nga pangulo sa tanan. Ang mga bahandi ug dungog naggikan kanimo ug ikaw naghari sa tanan. Diha sa imong kamot ang gahom ug kusog ug sa imong kamot mao ang pagpadako, ug ang paghatag ug kusog sa tanan.
“Ako nahibalo nga makahimo ikaw pagbuhat sa tanang mga butang, ug nga walay katuyoan nimo nga matuis.
Kay gikan kaniya ug pinaagi kaniya ug ngadto kaniya mao ang tanang mga butang. Kaniya ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
“Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?”
“Diin man ikaw sa pagpahimutang nako sa patukoranan sa kalibotan? Sultihi ako kon ikaw adunay pagpanabot.
Kay pinaagi kaniya gibuhat ang tanang mga butang, diha sa langit ug dinhi sa yuta, makita ug dili makita, mga trono o kamandoan o pamunoan o kagahom. Ang tanang mga butang gibuhat pinaagi kaniya ug alang kaniya. Siya mao na sa wala pa ang tanang mga butang, ug diha kaniya ang tanang mga butang nalangkob.
Iya sa Ginoo ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kalibotan ug ang mga nagpuyo niini;
Kay ang akong mga hunahuna dili mao ang inyong mga hunahuna, o ang inyong mga pamaagi akong mga pamaagi, nag-ingon ang Ginoo. Kay ingon nga ang kalangitan habog kay sa yuta, mao usab ang akong mga pamaagi habog kay sa inyong mga pamaagi, ug ang akong mga hunahuna kay sa inyong mga hunahuna.
Dili ba ang duha ka sayaw gibaligya ug duha ka sensilyo. Ug walay bisan usa kanila nga mahulog sa yuta nga dili mahibaloan sa inyong Amahan. si Felipe ug si Bartolome, si Tomas ug si Mateo nga tigpaningil ug buhis, si Santiago nga anak ni Alfeo ug si Tadeo, Bisan gani ang mga buhok sa inyong ulo giihap ang tanan. Busa ayaw kamo kahadlok, kamo labaw pa ug bili kay sa daghang mga langgam.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Ang mga lakang sa tawo gimandoan sa Ginoo, ug siya naglig-on kaniya nga ang dalan iyang gikahimut-an;
Tan-awa, giputli ko ikaw, apan dili sama sa plata; gisulayan ko ikaw diha sa hudno sa kasakit. Tungod ug alang sa akong kaugalingon, tungod ug alang sa akong kaugalingon, gibuhat nako kini; kay unsaon man sa pagpasipala sa akong ngalan? Ang akong himaya dili nako ihatag ngadto sa lain.
Siya ang dan-ag sa himaya sa Dios ug tukma nga hulagway sa iyang kinaiya, nagsapnay sa tanang mga butang pinaagi sa gamhanan nga pagpamulong niya. Sa nahimo na niya ang paghinlo sa mga sala, siya milingkod sa tuo sa Halangdon sa kahitas-an,
Sumala sa imong gitakda, kini nagpadayon hangtod niining adlawa; kay ang tanang mga butang imong mga sulugoon.
Ang kasingkasing sa tawo maglaraw sa iyang pamaagi, apan ang Ginoo magmando sa iyang mga lakang.
Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.
Anaa sa iyang kamot ang kinabuhi sa tanang butang nga buhi, ug ang gininhawa sa tanang katawhan.
Iyang gitabonan ang kalangitan pinaagi sa mga panganod, nag-andam siya ug ulan alang sa yuta, nagpaturok siya ug sagbot diha sa kabungtoran. Iyang gihatagan ang mga mananap sa ilang pagkaon, ug sa mga kuyabog sa mga uwak nga nag-iyagak.
Ug ngadto kaniya, nga pinaagi sa gahom nga naglihok sulod kanato makahimo ug labaw pa gayod kay sa tanan natong gipangayo ug gihunahuna,
Tan-awa, ngadto sa Ginoo nga imong Dios iya ang langit ug ang langit sa mga langit, ang yuta uban ang tanan nga anaa niini.
Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Ang langit mao ang akong trono, ug ang yuta mao ang akong tumbanan; unsang balaya ang inyong tukoron alang kanako, ug unsang dapita ang akong pahulayan?
Ang Ginoo naghari, nagbisti siya sa pagkahalangdon; ang Ginoo nagbisti, siya nagbakos sa kalig-on. Gipahimutang usab ang kalibotan; kini dili matarog;
Ang kasingkasing sa hari diha sa kamot sa Ginoo sama sa mga bul-og sa tubig; palikoon niya kini bisan asa nga buot niya.
Siya nga naglingkod sa kalangitan magkatawa; ang Ginoo magyubit kanila. Unya siya mosulti kanila diha sa iyang kaligutgot, ug lisangon sila sa iyang kapungot, nga nag-ingon, “Gibutang nako ang akong hari ibabaw sa Zion, ang akong bungtod nga balaan.”
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini.
nga dili magpakita ug pagdapig ngadto sa mga pangulo, o magtagad sa mga dato labaw kay sa kabos, kay silang tanan buhat man sa iyang mga kamot?
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Dayega ang Ginoo! dayega ang Ginoo gikan sa kalangitan, Dayga siya diha sa kahitas-an! Mga mananap ug tanang kahayopan, mga butang nga nagkamang ug naglupad nga kalanggaman! Mga hari sa yuta ug tanan nga mga katawhan, mga kadagkoan ug tanang mga pangulo sa yuta! Mga batan-ong lalaki ug mga batan-ong babaye, mga tigulang ug kabataan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo; kay ang iyang ngalan lamang mao ang gibayaw; ang iyang himaya labaw sa yuta ug sa langit. Nagpatindog siya ug usa ka sungay alang sa iyang katawhan, pagdayeg alang sa tanan niyang mga balaan, alang sa katawhan sa Israel nga duol kaniya. Dayega ang Ginoo! Dayega siya, kamong tanan niyang mga anghel, dayega siya, kamong tanan niyang mga panon! Dayega siya, adlaw ug bulan, dayega siya, kamong tanang nagdan-ag nga kabituonan! Dayega siya, kamong mga kinahabogang kalangitan, ug kamong katubigan nga anaa sa ibabaw sa kalangitan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo! Kay siya nagsugo ug sila nangahimo.
Kay ako nahibalo sa akong mga laraw alang kaninyo, nag-ingon ang Ginoo, mga laraw sa kaayohan ug dili sa kadaotan, sa paghatag kaninyo ug kaugmaon ug paglaom.
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna; unsa ba ang tawo nga ikaw matinagdanon man kaniya ug ang anak sa tawo nga ikaw mag-atiman man kaniya?
Ako naghimo sa kahayag, ug nagbuhat sa kangitngit; ako nagbuhat sa kabulahanan, ug sa kadaotan; ako mao ang Ginoo nga naghimo niining tanang mga butang.
Ang kalangitan nagpahayag sa himaya sa Dios; ug ang kawanangan nagpadayag sa buhat sa iyang mga kamot.
Gihatagan nimo siya ug gahom sa pagdumala sa mga binuhat sa imong mga kamot; ang tanan gibutang nimo ilalom sa iyang mga tiil,
“O Ginoo sa mga panon, ang Dios sa Israel, nga naglingkod ibabaw sa mga kerubin, ikaw mao ang Dios, ikaw lamang, sa tanang mga gingharian sa yuta, ikaw ang nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Moabot unta ang imong gingharian, matuman unta ang imong kabubut-on dinhi sa yuta maingon sa langit.
Kon kita buhi, nabuhi kita alang sa Ginoo; ug kon kita mamatay, mamatay kita alang sa Ginoo; sa ingon niana, buhi kita o patay, iya kita sa Ginoo.
Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa. “Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako. Ako, ako mao ang Ginoo, ug gawas kanako wala nay manluluwas. Ako nagpahayag ug nagluwas ug nagsangyaw, sa diha nga walay laing dios sa taliwala ninyo; ug kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo. “Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?” Kini mao ang giingon sa Ginoo, ang inyong Manunubos, ang Balaan sa Israel: “Tungod kaninyo ako magpadala ngadto sa Babilonia, ug gun-obon nako ang tanang rehas, ug ang singgit sa mga Caldeanhon, mahimong pagbangutan. Ako mao ang Ginoo, ang inyong Balaan, ang Magbubuhat sa Israel, ang inyong Hari.” Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan, nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo: “Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto. Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto. Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Bisan sa dili pa malitok ang usa ka pulong sa akong dila, ikaw, O Ginoo, nahibalo na sa tanan.
Ngano nga makiglalis man ikaw batok kaniya nga nag-ingon, ‘Wala siyay tubagon sa akong mga pulong’? Kay ang Dios nagsulti diha sa usa ka paagi, ug sa duha, bisan ug ang tawo wala makasabot niini.
Sa dugay nang panahon gipahimutang nimo ang patukoranan sa yuta, ug ang kalangitan mao ang buhat sa imong mga kamot.
Kini usab naggikan sa Ginoo sa mga panon; siya kahibulongan diha sa pagtambag, ug halangdon diha sa kaalam.
Ug unya sa gitakda nga panahon kini ipadayag ra sa dalaygon ug bugtong nga Makagagahom, ang Hari sa mga hari ug Ginoo sa mga ginoo,
Ang imong pagkamatinumanon naglungtad ngadto sa tanang mga kaliwatan; imong gipahiluna ang yuta ug kini magpabilin.
“ ‘Tan-awa ninyo, karon nga ako, bisan ako, mao siya, ug walay dios gawas kanako. Ako nagpatay ug ako nagbuhi; ako nagsamad ug ako nag-ayo; ug walay makalingkawas gikan sa akong kamot.
Makapangandak ba ang wasay sa kaugalingon niini nga kini labaw kaniya nga naggamit niini, o makapadako ba ang gabas sa kaugalingon niini batok kaniya nga naggamit niini? Sama sa usa ka bunal nga buot mobakyaw kaniya nga maoy nag-alsa niini o sama sa usa ka sungkod nga buot moalsa kaniya nga dili kahoy!
Busa wala kini mag-agad sa kabubut-on sa tawo o sa iyang paningkamot, kondili sa kaluoy sa Dios.
Gihimong walay bili sa Ginoo ang panagsabot sa kanasoran; gipakyas niya ang mga laraw sa mga katawhan. Ang tambag sa Ginoo magpadayon hangtod sa kahangtoran, ang mga hunahuna sa iyang kasingkasing ngadto sa tanang mga kaliwatan.
Ug si Jesus miduol ug miingon kanila, “Ang tanang kagahom sa langit ug sa yuta gihatag kanako.
O Ginoo, ako imong alagad. Ako imong alagad, anak sa imong alagad nga babaye. Gihubad nimo ang akong mga gapos.
Apan siya dili mausab ug kinsay makasanta kaniya? Unsay iyang gitinguha, kana iyang buhaton. Kay iyang hingpiton ang iyang gitagana alang kanako; ug daghan ang ingon nianang mga butanga anaa sa iyang hunahuna.
Tan-awa, ang Ginoong Dios moanhi uban sa gahom, ug ang iyang bukton maghari alang kaniya; tan-awa, ang iyang ganti anaa kaniya ug ang iyang balos anaa sa iyang atubangan. Siya magpasibsib sa iyang panon sama sa usa ka tigbantay sa karnero, siya nagtigom sa mga nating karnero diha sa iyang bukton, magkugos kanila diha sa iyang dughan, ug malumong maggiya niadtong adunay mga gagmay.
Kay nasayod ako nga gamhanan ang Ginoo, ug nga ang atong Ginoo labaw sa tanang mga dios. Bisan unsa ang gikahimut-an sa Ginoo, iyang gibuhat, didto sa langit ug dinhi sa yuta, diha sa kadagatan ug sa tanang mga kahiladman.
Siya mao na sa wala pa ang tanang mga butang, ug diha kaniya ang tanang mga butang nalangkob.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Ang imong gingharian usa ka dayong gingharian ug ang imong paghari molungtad ngadto sa tanang mga kaliwatan. Ang Ginoo matinumanon sa tanan niyang mga pulong, ug puno sa grasya diha sa tanan niyang mga buhat.
Kay ingon nga ang yuta nagpagitib sa iyang turok, ug ingon nga ang tanaman nagpaturok sa mga gitisok niini, ang Ginoong Dios usab magpaturok sa pagkamatarong ug pagdayeg sa atubangan sa tanan nga kanasoran.
Adunay nagkalainlaing kalihokan apan mao ra nga Dios ang nagpalihok niining tanan diha sa matag usa.
Ang balaod sa Ginoo hingpit, nagpahiuli sa kalag; ang pagpamatuod sa Ginoo tinuod, naghimong maalamon sa mga walay alamag; ang mga lagda sa Ginoo matarong, naglipay sa kasingkasing; ang kasugoan sa Ginoo lunsay, nagdan-ag sa mga mata; ang pagkahadlok sa Ginoo hinlo, molungtad hangtod sa kahangtoran; ang mga tulumanon sa Ginoo matuod, ang tanan matarong.
“Busa bisan kinsa nga mamati niining akong mga pulong ug magbuhat niini, mahisama sa usa ka tawong maalamon nga nagtukod sa iyang balay ibabaw sa bato. Mibundak ang ulan ug miabot ang mga baha ug mihuros ang mga hangin ug mihapak niadtong balaya apan kadto wala mapukan kay natukod man ibabaw sa bato.
O, pagkalalom sa kadagaya ug sa kaalam ug kahibalo sa Dios! Pagkadili matugkad sa iyang mga hukom ug pagkadili matukib sa iyang mga paagi! “Kay kinsa bay nasayod sa hunahuna sa Ginoo, o kinsa bay iyang magtatambag?” “O kinsa bay miuna paghatag kaniya aron iyang balosan?” Kay gikan kaniya ug pinaagi kaniya ug ngadto kaniya mao ang tanang mga butang. Kaniya ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
Ang Ginoo mao ang Hari hangtod sa kahangtoran; mangalaglag ang kanasoran gikan sa iyang yuta.
Gihukasan sa Ginoo ang iyang balaan nga bukton diha sa mga mata sa tanang kanasoran, ug ang tanang kinatumyan sa yuta nakakita na sa kaluwasan sa atong Dios.
Busa, sa dihang buot ipatin-aw pag-ayo sa Dios ngadto kanila nga manunod sa saad nga dili gayod mausab ang iyang katuyoan, gipalig-on niya kini pinaagi sa usa ka panumpa, aron nga pinaagi sa duha ka butang nga dili mausab, nga dili gayod mahitabo nga ang Dios mamakak, kita nga mikagiw aron makatago, makabaton unta sa dakong kadasig sa paghupot nianang paglaom nga gibutang sa atong atubangan.
Ang Ginoo naglingkod sa trono ibabaw sa lunop; ang Ginoo naglingkod ingon nga hari hangtod sa kahangtoran.
Tan-awa, ang kamot sa Ginoo dili mubo nga kini dili makaluwas, o ang iyang dalunggan bungol, nga kini dili makadungog;
Kay sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan ang iyang dili makita nga kinaiya, nga mao ang iyang walay kinutoban nga gahom ug pagka-Dios, sa tin-aw naila na pinaagi sa mga butang nga iyang gibuhat. Busa wala silay ikapasangil,
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Dalaygon ang iyang mahimayaong ngalan hangtod sa kahangtoran; mapuno unta sa iyang himaya ang tibuok nga yuta! Amen ug Amen!
Ug ang Ginoo maggiya kanimo sa kanunay, ug magtagbaw sa imong tinguha pinaagi sa mga maayong butang, ug maghimo sa imong mga bukog nga lig-on; ug ikaw mahimong sama sa usa ka tanaman nga gipatubigan, sama sa usa ka tubod sa tubig, nga ang mga katubigan walay paghubas.
“Kay ang iyang mga mata anaa sa mga agianan sa usa ka tawo, ug siya nagsud-ong sa tanan niyang mga lakang. Walay kangiob o hilabihan nga kangitngit diin ang mga tigbuhat ug daotan makatago sa ilang kaugalingon.
Ang mga laraw sa kasingkasing iya sa tawo, apan ang tubag sa dila gikan sa Ginoo.
“Pamati kanako, O balay ni Jacob, ang tanan nga salin sa balay ni Israel, kadtong akong gisapnay gikan sa pagkahimugso, gikugos gikan sa tagoangkan; bisan hangtod sa imong katigulangon ako mao siya, ug bisan hangtod sa pagkaubanon sa buhok ako mag-agak kaninyo; ako nagbuhat ug ako magpas-an; ako magpas-an ug magluwas.
Imo, O Ginoo, ang pagkadako ug ang gahom ug ang himaya ug ang pagdaog ug ang pagkahalangdon kay ang tanan nga anaa sa kalangitan ug sa yuta imo. Imo ang gingharian, O Ginoo, ug ikaw gituboy ingon nga pangulo sa tanan.
Iyang giihap ang gidaghanon sa mga bituon; iyang gihatag kanilang tanan ang ilang mga ngalan.
Ayaw kamo pagpahiuyon niining kalibotana, hinuon tugoti nga mausab ang inyong kaugalingon pinaagi sa pagbag-o sa inyong hunahuna, aron inyong masuta unsa ang kabubut-on sa Dios, unsa ang maayo, ang kahimut-an ug ang hingpit.
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.
Ako moingon sa amihanan, “Buhii sila”, ug sa habagatan, “Ayaw pugngi;” dad-a ang akong mga anak nga lalaki gikan sa layo, ug ang akong mga anak nga babaye gikan sa kinatumyan sa yuta,
Ikaw mao ang Dios nga nagbuhat ug mga katingalahan, nga nagpadayag sa imong gahom taliwala sa mga katawhan.
Gamhanan ang Ginoo ug dalaygon gayod kaayo diha sa siyudad sa atong Dios! Ang iyang bungtod nga balaan, Sumala sa imong ngalan, O Dios, ang pagdayeg usab kanimo miabot ngadto sa mga kinatumyan sa yuta. Ang imong tuong kamot napuno sa pagkamatarong; palipaya ang bukid sa Zion! pamayaa ang mga anak nga babaye sa Juda, tungod sa imong mga paghukom! Panglakaw kamo libot sa Zion ug libota gayod ninyo kini, ihapa ninyo ang iyang mga tore, timan-i ninyo pag-ayo ang iyang mga kuta, sud-onga ang iyang mga palasyo; aron ikasugilon ninyo sa mosunod nga kaliwatan nga kini mao ang Dios, atong Dios hangtod sa kahangtoran. Siya mao ang atong magmamando hangtod sa kahangtoran. matahom sa gitas-on, ang kalipay sa tibuok kalibotan, ang Bukid sa Zion, sa mga dapit sa amihanan, ang siyudad sa gamhanang Hari.
Kay kita nakaila kaniya nga nag-ingon, “Akoa ang pagpanimalos, ako ang mobayad.” Ug usab, “Ang Ginoo maghukom sa iyang katawhan.”
Ang mga mata sa Ginoo nagbantay sa kahibalo, apan iyang gibuntog ang mga pulong sa dili matinud-anon.
aron mahimo kamong mga anak sa inyong Amahan nga anaa sa langit, kay siya nagpasubang sa iyang adlaw ngadto sa mga tawong daotan ug sa mga maayo ug nagpadala siya ug ulan ngadto sa mga matarong ug sa mga dili matarong.
Kay imong giluwas ang akong kalag gikan sa kamatayon, ang akong mga mata gikan sa mga luha, ug ang akong mga tiil gikan sa pagkapandol. Maglakaw ako sa atubangan sa Ginoo dinhi sa yuta sa mga buhi.
Kay ang tibuok kabuhatan nagpaabot nga mahinamon sa pagpadayag sa mga anak sa Dios, Kay ang balaod sa Espiritu sa kinabuhi diha kang Cristo Jesus nagpalingkawas kanako gikan sa balaod sa sala ug sa kamatayon. kay ang kabuhatan nailalom sa kakawangan, dili tungod sa kaugalingong pagbuot niini, kondili tungod sa pagbuot niya nga mao ang nagpahimutang niini ilalom sa paglaom aron nga ang kabuhatan gayod ipagawas unya gikan sa kaulipnan sa pagkadunot ngadto sa mahimayaong kagawasan sa mga anak sa Dios.
Ang mga kalangitan imo, ang yuta usab imo; ang kalibotan ug ang tanan nga anaa niini, gitukod nimo.
O Ginoo, ikaw mao ang akong Dios; pasidunggan ko ikaw, dayegon nako ang imong ngalan; kay naghimo ikaw ug mga butang nga katingalahan, mga laraw sa dugay na nga panahon, kasaligan ug matuod.
Busa ayaw pagpanghukom sa dili pa ang panahon, hangtod nga moabot ang Ginoo nga mao ang magdala ngadto sa kahayag sa mga butang nga karon natago diha sa kangitngit ug magpadayag sa mga katuyoan sa mga kasingkasing. Unya ang pagdayeg gikan sa Dios maangkon sa matag usa.
Bisan pa ug ako naglakaw taliwala sa kasamok, imong gipanalipdan ang akong kinabuhi, imong gituy-od ang imong kamot batok sa kapungot sa akong mga kaaway ug ang imong tuong kamot nagluwas kanako. Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Ug sila nga gitakda niyang daan iya usab nga gitawag, ug sila nga iyang gitawag iya usab nga gihimong matarong, ug sila nga iyang gihimong matarong iya usab nga gipasidunggan.
Apan ang Ginoo mao ang akong lig-on nga salipdanan, ug ang akong Dios mao ang bato nga akong dalangpanan.
Tan-awa, kini tipik lamang sa iyang pamaagi, ug pagkadiyotay lamang sa hagawhaw nga atong nabati mahitungod kaniya! Apan ang dalugdog sa iyang gahom, kinsa ang makatugkad?”
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.”
Ang Ginoo dili motugot sa matarong nga magutman, apan santaon niya ang tinguha sa daotan.
Ihatag ninyo sa Ginoo, O mga langitnong binuhat, ihatag ninyo sa Ginoo ang himaya ug ang kusog. Ang Ginoo naglingkod sa trono ibabaw sa lunop; ang Ginoo naglingkod ingon nga hari hangtod sa kahangtoran. Ang Ginoo maghatag unta ug kusog sa iyang katawhan! Ang Ginoo magpanalangin unta ug kalinaw ngadto sa iyang katawhan! Ihatag ninyo sa Ginoo ang himaya sa iyang ngalan; simbaha ninyo ang Ginoo sa katahom sa pagkabalaan.
nga magbalos sa matag tawo sumala sa iyang mga binuhatan: kinabuhing dayon alang niadtong nangita sa himaya ug sa kadungganan ug sa pagkadili madunoton pinaagi sa paglahutay diha sa maayong buhat, apan kasuko ug kapungot alang niadtong naghunahuna lamang sa ilang kaugalingon ug wala magtuman sa kamatuoran kondili nagsunod hinuon sa pagkadili matarong.
Ang mga diosdios sa kanasoran mga plata ug bulawan, buhat sa mga kamot sa mga tawo. Sila adunay mga baba, apan dili sila makasulti; sila adunay mga mata, apan dili sila makakita; sila adunay mga dalunggan, apan dili makadungog, walay gininhawa sa ilang mga baba. Mahisama unta kanila ang mga nagbuhat kanila— ang matag usa nga mosalig kanila!
sa paghatag ngadto sa nagsubo didto sa Zion— sa paghatag kanila ug purongpurong nga bulak inay abo, lana sa kalipay inay pagsubo, bisti sa pagdayeg inay luya nga espiritu; aron sila tawgon nga mga dagkong kahoy sa pagkamatarong, ang gitanom sa Ginoo, aron siya himayaon.
Busa pagpaubos kamo ilalom sa gamhanang kamot sa Dios, aron kamo iyang ituboy unya sa gitakda nga panahon. Itugyan ngadto kaniya ang inyong tanang kabalaka, kay siya nag-atiman man kaninyo.
Misangpit ako uban sa tibuok nakong kasingkasing, tubaga ako, O Ginoo; tumanon gayod nako ang imong mga lagda. Nagsangpit ako kanimo; luwasa ako, aron bantayan nako ang imong mga pagpamatuod.
Aduna bay mga butang nga lisod alang sa Dios? Sa gitakda nga panahon mobalik ako kanimo, sa tingpamulak, ug si Sarah makabaton ug usa ka anak nga lalaki.”
O pagpasalamat sa Ginoo sa mga ginoo, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran;
Ang Dios nagpadalugdog sa iyang tingog diha sa katingalahang paagi; siya nagbuhat ug mga dagkong butang nga dili nato matugkad.
“Busa, sultihan ko kamo, ayaw kabalaka mahitungod sa inyong kinabuhi kon unsay inyong kaonon o unsay inyong imnon, o mahitungod sa inyong lawas kon unsay inyong ibisti. Dili ba ang kinabuhi labaw pa man kay sa pagkaon ug ang lawas labaw pa kay sa bisti? Tan-awa ninyo ang mga langgam sa kalangitan; wala sila magpugas o mag-ani o maghipos ngadto sa mga kamalig apan ang inyong langitnong Amahan nagpakaon kanila. Dili ba labaw pa man kamo ug bili kay kanila?
Ang Ginoo maglikay kanimo gikan sa tanan nga kadaotan; siya magbantay sa imong kinabuhi. Ang Ginoo magbantay sa imong paggula ug sa imong pagsulod sukad niining panahona hangtod sa kahangtoran.
Kay bisan unsay nasulat kaniadto, gisulat alang sa pagtudlo kanato aron nga pinaagi sa pailob ug pinaagi sa pagdasig gikan sa kasulatan, makabaton unta kita ug paglaom.
Gitipigan nako ang imong pulong sulod sa akong kasingkasing, aron dili ako makasala batok kanimo.
O Ginoo, tungod niining mga butanga ang mga tawo nabuhi, ug diha niining tanan anaa ang kinabuhi sa akong espiritu. O ayoha ako ug buhia ako! Sa pagkatinuod kana tungod sa akong kaayohan nga ako adunay dakong kapaitan; apan ikaw nagpugong sa akong kalag gikan sa gahong sa pagkalaglag, kay gisalibay nimo sa imong likod ang tanan nakong kasal-anan.
Ang Ginoo nagpaila sa iyang kaugalingon, nagpahamtang siya ug paghukom; ang daotan nalit-ag sa buhat sa iyang kaugalingong mga kamot. Higgaion. Selah
Ako nasayod nga bisan unsa ang buhaton sa Dios, molungtad kini hangtod sa kahangtoran; walay ikadugang niini, o makuhaan kini sa bisan unsa; ang Dios nagbuhat sa ingon aron ang mga tawo mahadlok gayod sa iyang atubangan.
Kay nasayod ako nga gamhanan ang Ginoo, ug nga ang atong Ginoo labaw sa tanang mga dios.
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Pabukha ang akong mga mata aron makatan-aw ako sa mga katingalahang butang gikan sa imong Balaod.
Ayaw kamo palimbong; ang Dios dili kabugalbugalan, kay bisan unsay ipugas sa tawo, mao usab kana ang iyang anihon.
Kay ang bayad sa sala mao ang kamatayon apan ang gasa gikan sa Dios mao ang kinabuhing dayon diha kang Cristo Jesus nga atong Ginoo.
kay “Ang tanang tawo sama sa sagbot ug ang tanang himaya niini sama sa bulak sa sagbot. Ang sagbot malaya, ug ang kabulakan mangatagak, apan ang pulong sa Ginoo magpadayon hangtod sa kahangtoran.” Kining pulonga mao ang Maayong Balita nga gisangyaw diha kaninyo.
“Pamati kanako, O Jacob, ug Israel nga akong tinawag! Ako mao siya, ako mao ang sinugdan, ug ako mao ang kataposan.
Itugyan ang imong dalan ngadto sa Ginoo; salig kaniya ug siya magbuhat. Siya magpadayag sa imong pagkamatarong ingon sa kahayag, ug sa imong katungod ingon sa udtong tutok.
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna;
O Ginoo, pagkadaghan gayod sa imong mga buhat! Diha sa kaalam gibuhat nimo silang tanan, ang yuta napuno sa imong mga binuhat. Sa unahan mao ang dagat, dako ug lapad, diin atua ang dili maihap nga mga butang, mga buhing binuhat nga gagmay ug dagko.
apan alang kanato adunay usa lamang ka Dios, ang Amahan, nga gigikanan sa tanang mga butang ug kita alang kaniya, ug usa lamang ka Ginoo, si Jesu-Cristo, nga pinaagi kaniya mao kita ug ang tanang mga butang.