Kategorya
149 Mga Bersikulo sa Biblia Mahitungod sa Gahom sa Dios
“Ako nahibalo nga makahimo ikaw pagbuhat sa tanang mga butang, ug nga walay katuyoan nimo nga matuis.
‘O Ginoong Dios! Ikaw mao ang nagbuhat sa langit ug sa yuta pinaagi sa imong dakong gahom ug pinaagi sa tinuy-od nimong mga bukton! Walay bisan unsa nga lisod kaayo alang kanimo,
Si Jesus mitan-aw kanila ug miingon, “Sa tawo, dili kini mahimo apan sa Dios ang tanan mahimo.”
Wala ba ikaw mahibalo? Wala ba ikaw makadungog? Ang Ginoo mao ang walay kataposan nga Dios, ang Magbubuhat sa kinatumyan sa yuta. Dili siya maluya o kapoyon; ang iyang pagpanabot dili matukib.
Ang imong tuong kamot, O Ginoo, mahimayaon diha sa gahom, ang imong tuong kamot, O Ginoo, nagdugmok sa kaaway.
Imo, O Ginoo, ang pagkadako ug ang gahom ug ang himaya ug ang pagdaog ug ang pagkahalangdon kay ang tanan nga anaa sa kalangitan ug sa yuta imo. Imo ang gingharian, O Ginoo, ug ikaw gituboy ingon nga pangulo sa tanan. Ang mga bahandi ug dungog naggikan kanimo ug ikaw naghari sa tanan. Diha sa imong kamot ang gahom ug kusog ug sa imong kamot mao ang pagpadako, ug ang paghatag ug kusog sa tanan.
Unya nadungog nako ang daw tingog sa usa ka dakong panon, sama sa kagahob sa daghang mga tubig ug sama sa kagahob sa kusog nga mga pagdalugdog, nga nagsinggit, “Aleluya! Kay naghari ang Ginoo nga atong Dios nga Makagagahom sa Tanan.
Kay sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan ang iyang dili makita nga kinaiya, nga mao ang iyang walay kinutoban nga gahom ug pagka-Dios, sa tin-aw naila na pinaagi sa mga butang nga iyang gibuhat. Busa wala silay ikapasangil,
Pinaagi sa pulong sa Ginoo nahimo ang kalangitan, ug ang tanan nilang mga panon pinaagi sa gininhawa sa iyang baba.
Siya ang dan-ag sa himaya sa Dios ug tukma nga hulagway sa iyang kinaiya, nagsapnay sa tanang mga butang pinaagi sa gamhanan nga pagpamulong niya. Sa nahimo na niya ang paghinlo sa mga sala, siya milingkod sa tuo sa Halangdon sa kahitas-an,
Tan-awa, kini tipik lamang sa iyang pamaagi, ug pagkadiyotay lamang sa hagawhaw nga atong nabati mahitungod kaniya! Apan ang dalugdog sa iyang gahom, kinsa ang makatugkad?”
Ang tanang nagpuyo sa yuta giisip nga walay bili, ug siya nagbuhat sumala sa iyang kabubut-on diha sa panon sa langit ug taliwala sa mga nagpuyo sa yuta; ug walay makapugong sa iyang kamot o makaingon kaniya, “Unsa ang imong gibuhat?”
Ako naghimo sa kahayag, ug nagbuhat sa kangitngit; ako nagbuhat sa kabulahanan, ug sa kadaotan; ako mao ang Ginoo nga naghimo niining tanang mga butang.
Ug ang Dios miingon kang Moises, “AKO MAO AKO.” Ug siya miingon, “Isulti kini sa katawhan sa Israel, ‘Siya nga miingon nga “AKO MAO” mao ang nagsugo kanako nganhi kaninyo.’ ”
Kay gikan kaniya ug pinaagi kaniya ug ngadto kaniya mao ang tanang mga butang. Kaniya ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
Ug ang Dios nga nagbanhaw sa Ginoo magbanhaw usab kanato pinaagi sa iyang gahom.
“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”
Kinsa ba ang Hari sa himaya? Ang Ginoo, kusgan ug gamhanan, ang Ginoo, gamhanan diha sa panggubatan.
“Kinsa man ang sama kanimo, O Ginoo, taliwala sa mga dios? Kinsa man ang sama kanimo, halangdon diha sa pagkabalaan, kahadlokan diha sa mga mahimayaong buhat, nagbuhat sa mga katingalahan?
Ikaw mao ang Dios nga nagbuhat ug mga katingalahan, nga nagpadayag sa imong gahom taliwala sa mga katawhan.
apan siya miingon kanako, “Ang akong grasya igo alang kanimo kay ang akong gahom gihingpit diha sa kaluyahon.” Sa ingon niana, labaw nakong gikalipay ang pagpasigarbo tungod sa akong mga kaluyahon aron ang gahom ni Cristo molandong nganhi kanako.
pinaagi sa kusgan nga kamot ug sa tinuy-od nga bukton, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran;
Iyang giihap ang gidaghanon sa mga bituon; iyang gihatag kanilang tanan ang ilang mga ngalan. Gamhanan ang atong Ginoo, ug madagayaon sa gahom, ang iyang salabotan dili masukod.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, ang imong Manunubos, nga nag-umol kanimo gikan sa tagoangkan: “Ako mao ang Ginoo, nga nagbuhat sa tanang mga butang, nga mao lamang ang nagbuklad sa kalangitan, nga naghikyad sa yuta, kinsa bay uban kanako?—
Kay ang Ginoo nga inyong Dios, Dios sa mga dios, ug Ginoo sa mga ginoo, ang dako, gamhanan ug makalilisang nga Dios nga walay pinalabi ug dili usab modawat ug suborno.
Ug unya sa gitakda nga panahon kini ipadayag ra sa dalaygon ug bugtong nga Makagagahom, ang Hari sa mga hari ug Ginoo sa mga ginoo, nga mao lamang ang bugtong nga walay kamatayon ug nagpuyo sa kahayag nga dili maduol, nga walay tawo nga nakakita o makakita. Kaniya ang dungog ug dayon nga paggahom. Amen.
“Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?”
Si Daniel miingon: “Dalaygon ang ngalan sa Dios hangtod sa kahangtoran, iya ang kaalam ug ang gahom. Siya nag-usab sa mga takna ug sa mga panahon; siya nagpapha sa mga hari ug nagpahiluna sa mga hari; siya naghatag ug kaalam sa mga maalamon ug kahibalo ngadto sa adunay panabot. Gipadayag niya ang mga lalom ug tinago nga mga butang; siya nasayod sa unsay anaa sa kangitngit, ug ang kahayag nagpuyo uban kaniya.
Siya maalamon sa kasingkasing ug gamhanan sa kusog, kinsa ang nagpagahi sa iyang kaugalingon batok kaniya ug nagmalamposon?
Siya mao ang nagbuhat sa yuta pinaagi sa iyang gahom, nagtukod sa kalibotan pinaagi sa iyang kaalam, ug pinaagi sa iyang salabotan gihikyad niya ang kalangitan.
Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain; gawas kanako walay nay laing Dios. Gibaksan ko ikaw bisan ug ikaw wala makaila kanako, aron sila mahibalo, gikan sa pagsubang sa adlaw ug gikan sa kasadpan, nga walay lain gawas kanako. Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain.
Anaa sa iyang kamot ang kinabuhi sa tanang butang nga buhi, ug ang gininhawa sa tanang katawhan.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
O Ginoong Dios sa mga panon, kinsa ba ang gamhanan nga sama kanimo, O Ginoo, uban sa imong pagkamatinumanon nga naglibot kanimo?
Ang tanang mga butang nangahimo pinaagi kaniya ug walay bisan usa ka butang nga nahimo nga dili pinaagi kaniya niadtong mga butang nga nangahimo.
Kay pinaagi kaniya gibuhat ang tanang mga butang, diha sa langit ug dinhi sa yuta, makita ug dili makita, mga trono o kamandoan o pamunoan o kagahom. Ang tanang mga butang gibuhat pinaagi kaniya ug alang kaniya.
Siya mao ang naglingkod ibabaw sa kalingin sa kalibotan, ug ang mga nagpuyo niini sama sa mga dulon; siya nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tabil, ug naghikyad niini ingon sa usa ka tolda nga puy-anan,
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
nga naghari pinaagi sa iyang gahom hangtod sa kahangtoran, nga ang mga mata naniid sa mga nasod. Ayaw papasigarboha sa ilang kaugalingon ang mga masinupakon. Selah
Ang Labing Gamhanan, dili kita makakaplag kaniya; dako siya sa gahom ug sa hustisya, ug dili niya lapason ang madagayaon niya nga pagkamatarong.
Ang Ginoo hinay nga masuko ug dako ug gahom, ug ang Ginoo dili gayod mag-isip nga walay sala niadtong mga sad-an. Ang iyang pamaagi anaa sa alimpulos ug sa bagyo, ug ang mga dag-om mao ang abog sa iyang mga tiil.
Apan nagpakita ako sa gugmang walay paglubad ngadto sa linibo nga mga nahigugma kanako ug nagtuman sa akong kasugoan.
Mao kini ang gisulti sa Dios, ang Ginoo, nga nagbuhat sa kalangitan ug nagbuklad niini, nga naghikyad sa yuta ug sa mga naggikan niini, nga naghatag ug gininhawa sa katawhan nga anaa sa ibabaw niini, ug espiritu ngadto kanila nga naglakaw diha niini:
nagpahayag sa kataposan gikan sa sinugdan, ug gikan sa karaang mga panahon mga butang nga wala pa mahimo, nga nag-ingon, ‘Ang akong tambag magpadayon, ug himoon nako ang tanan nakong katuyoan,’
Bisan unsa ang gikahimut-an sa Ginoo, iyang gibuhat, didto sa langit ug dinhi sa yuta, diha sa kadagatan ug sa tanang mga kahiladman.
Busa pagpaubos kamo ilalom sa gamhanang kamot sa Dios, aron kamo iyang ituboy unya sa gitakda nga panahon.
Ug ngadto kaniya, nga pinaagi sa gahom nga naglihok sulod kanato makahimo ug labaw pa gayod kay sa tanan natong gipangayo ug gihunahuna,
“Takos ikaw, O among Ginoo ug Dios, sa pagdawat sa himaya ug dungog ug gahom, kay ikaw mao man ang nagbuhat sa tanang butang, ug pinaagi sa imong kabubut-on mitungha ug nangahimo sila.”
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.”
Unya siya miingon kanako, “Kini mao ang pulong sa Ginoo ngadto kang Zerubabel: Dili pinaagi sa kusog o pinaagi sa gahom, kondili pinaagi sa akong Espiritu, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Ang Ginoo naghari, nagbisti siya sa pagkahalangdon; ang Ginoo nagbisti, siya nagbakos sa kalig-on. Gipahimutang usab ang kalibotan; kini dili matarog;
ngadto sa bugtong nga maalamong Dios, maiya ang himaya hangtod sa kahangtoran pinaagi kang Jesu-Cristo! Amen.
O Ginoo, pagkadaghan gayod sa imong mga buhat! Diha sa kaalam gibuhat nimo silang tanan, ang yuta napuno sa imong mga binuhat. Sa unahan mao ang dagat, dako ug lapad, diin atua ang dili maihap nga mga butang, mga buhing binuhat nga gagmay ug dagko.
Kay ang akong mga hunahuna dili mao ang inyong mga hunahuna, o ang inyong mga pamaagi akong mga pamaagi, nag-ingon ang Ginoo. Kay ingon nga ang kalangitan habog kay sa yuta, mao usab ang akong mga pamaagi habog kay sa inyong mga pamaagi, ug ang akong mga hunahuna kay sa inyong mga hunahuna.
Ug si Jesus miduol ug miingon kanila, “Ang tanang kagahom sa langit ug sa yuta gihatag kanako.
“Kay kinsa ba ang Dios, kondili ang Ginoo? Ug kinsa bay usa ka bato gawas sa atong Dios? Ang Dios nga naghatag kanako ug kusog. Ug naghimo sa akong dalan sa hingpit.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Tan-awa, ang Ginoong Dios moanhi uban sa gahom, ug ang iyang bukton maghari alang kaniya; tan-awa, ang iyang ganti anaa kaniya ug ang iyang balos anaa sa iyang atubangan.
Ako mipakita kang Abraham, kang Isaac ug kang Jacob, ingon nga Dios nga Labing Gamhanan apan sa akong ngalan, Yahweh, wala ako magpaila kanila.
Ayaw kamo kahadlok kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios anaa sa taliwala ninyo, ang Dios nga dako ug makalilisang.
Ug ang anghel sa Ginoo mipakita kaniya ug miingon, “Ang Ginoo nag-uban kanimo, ikaw nga tawong kusgan ug isog.”
Bisan pa niana giluwas niya sila tungod ug alang sa iyang ngalan, aron iyang ikapadayag ang iyang dakong gahom.
Aduna bay mga butang nga lisod alang sa Dios? Sa gitakda nga panahon mobalik ako kanimo, sa tingpamulak, ug si Sarah makabaton ug usa ka anak nga lalaki.”
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna; unsa ba ang tawo nga ikaw matinagdanon man kaniya ug ang anak sa tawo nga ikaw mag-atiman man kaniya?
Apan gitugotan ko ikaw nga mabuhi alang niining maong tuyo, aron sa pagpakita kanimo sa akong gahom ug aron ang akong ngalan masangyaw sa tibuok kalibotan.
Ang balili malaya, ang bulak malawos; apan ang pulong sa atong Dios magpabilin hangtod sa kahangtoran.
Nganha kaninyo gipakita kini aron kamo mahibalo nga ang Ginoong Dios; wala nay lain gawas kaniya.
Pagmata, pagmata, paglig-on, O bukton sa Ginoo; pagmata ingon sa karaan nga mga adlaw, mga kaliwatan sa karaang panahon. Dili ba ikaw mao ang nagtagodtagod kang Rahab, ang nagdunggab sa dragon?
Gamhanan pa kay sa dinahunog sa daghang katubigan, gamhanan kay sa mga balod sa kadagatan, ang Ginoo sa kahitas-an gamhanan!
“Siya mao ang nagbuhat sa yuta pinaagi sa iyang gahom, ang nagtukod sa kalibotan pinaagi sa iyang kaalam, ug naghikyad sa kalangitan pinaagi sa iyang salabotan.
Apan aron kamo mahibalo nga ang Anak sa Tawo may kagahom dinhi sa yuta sa pagpasaylo sa mga sala,” siya miingon ngadto sa tawo nga paralitiko, “Ako moingon kanimo, bangon, dad-a ang imong gihigdaan ug pauli.”
Ang Ginoo naglingkod sa trono ibabaw sa lunop; ang Ginoo naglingkod ingon nga hari hangtod sa kahangtoran.
mao usab ang akong pulong nga mogula gikan sa akong baba; kini dili mobalik kanako nga kawang, apan kini magtuman sa akong katuyoan, ug magpauswag sa butang nga tungod niini kini akong gipadala.
Ug siya miingon kanako, “Natapos na! Ako mao ang Alfa ug ang Omega, ang sinugdan ug ang kataposan. Kaniya nga giuhaw ihatag nako nga walay bayad ang tubig gikan sa tuboran sa tubig sa kinabuhi.
Wala ba diay katungod ang magkukulon sa paghimo ug usa ka sudlanan alang sa hamili nga kagamitan ug laing sudlanan alang sa yano nga kagamitan gikan sa mao rang usa ka inumol?
Ug, “Ikaw, sa sinugdan, Ginoo, mao ang nagtukod sa kalibotan, ug ang kalangitan buhat sa imong mga kamot; sila mangawala, apan ikaw magpabilin; ang tanan madaan sama sa bisti, sama sa kupo sila imong lukoton, ug sama sa bisti sila ilisan. Apan ikaw mao sa gihapon, ug walay pagkatapos ang imong katuigan.”
Dayega ang Ginoo, O akong kalag! O Ginoo nga akong Dios, ikaw batogan gayod kaayo! Ikaw gibistihan sa kadungganan ug pagkahalangdon, Gipabuswak nimo ang mga tubod didto sa mga walog; midagayday kini taliwala sa kabungtoran, nagpainom kini sa tanang mananap sa kapatagan; ang mga asno nga ihalas nagtagbaw sa ilang kauhaw. Sa kadaplinan niini ang mga langgam sa kalangitan naghimo sa ilang puluy-anan; diha sa mga sanga nag-awit sila. Gikan sa habog nimong puluy-anan ikaw nagpatubig sa kabukiran; sa bunga sa imong mga buhat nabuhong ang yuta. Ikaw nagpatubo sa balili alang sa kahayopan, ug mga tanom alang sa paghago sa tawo, aron siya makahimo sa pagkuha ug makaon gikan sa yuta, ug sa bino nga makalipay sa kasingkasing sa tawo, lana nga makapasinaw sa iyang nawong, ug pan nga makapalig-on sa kasingkasing sa tawo. Ang kakahoyan sa Ginoo gipatubigan sa kadagaya, ang mga cedro sa Lebanon nga iyang gitanom. Diha niini nagsalag ang kalanggaman; ang tag-as nga mga kahoy mao ang puluy-anan sa tabon. Ang habog nga kabukiran alang sa mga kanding nga ihalas; ang mga pangpang mao ang tagoanan sa mga koneho, Gihimo nimo nga ang bulan magtimaan sa mga panahon; ang adlaw nahibalo sa takna sa iyang pagsalop. nagtabon ug kahayag sa imong kaugalingon ingon sa bisti, nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tolda,
Siya mao na sa wala pa ang tanang mga butang, ug diha kaniya ang tanang mga butang nalangkob.
Ang tambag sa Ginoo magpadayon hangtod sa kahangtoran, ang mga hunahuna sa iyang kasingkasing ngadto sa tanang mga kaliwatan.
Diha kang Cristo, kita gipili nga mahimong panulundon nga gibut-an nang daan sumala sa katuyoan niya nga naghimo diha sa tanang mga butang sumala sa katuyoan sa iyang kabubut-on
Ang tanan nga mga nasod daw walay kapuslanan sa iyang atubangan, sila giisip niya ingon nga ubos pa kay sa walay kapuslanan ug kakawangan.
Mahitungod sa katahom sa himaya sa imong pagkahalangdon, ug sa imong mga buhat nga kahibulongan, mamalandong ako. Ang katawhan magsangyaw sa gahom sa makalilisang nimo nga mga buhat, ug ako magpahayag sa imong pagkagamhanan.
Ang Gamhanan, ang Dios, ang Ginoo, nagsulti ug nagtawag sa yuta gikan sa pagsilang sa adlaw ngadto sa pagsalop niini.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan, nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo:
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Dili sama niini siya nga mao ang bahin ni Jacob, kay siya mao ang nag-umol sa tanang mga butang, ug ang Israel mao ang banay sa iyang panulundon; si Yahweh sa mga panon mao ang iyang ngalan.
Dali ug tan-awa ninyo unsay nabuhat sa Dios; makalilisang ang iyang mga buhat nganha sa mga tawo. Ang dagat gihimo niya nga uga nga yuta; nanabok sila nga naglakaw sa suba. Didto naglipay kita diha kaniya,
Gibuhat nako ang yuta, ug gibuhat ang tawo sa ibabaw niini; ang akong mga kamot ang nagbuklad sa kalangitan, ug ako ang nagmando sa tanan nilang mga panon.
“Ako mao ang Alfa ug ang Omega,” nag-ingon ang Ginoong Dios nga mao karon ug mao kaniadto ug mao ang umaabot, ang Makagagahom sa Tanan.
Sila magsulti mahitungod sa himaya sa imong gingharian, ug magsugilon mahitungod sa imong gahom aron sa pagpahibalo sa mga anak sa katawhan sa imong gamhanang mga buhat ug sa mahimayaong katahom sa imong gingharian.
bisan hangtod sa imong katigulangon ako mao siya, ug bisan hangtod sa pagkaubanon sa buhok ako mag-agak kaninyo; ako nagbuhat ug ako magpas-an; ako magpas-an ug magluwas.
kay siya nga gamhanan nagbuhat ug dagkong mga butang alang kanako, ug balaan ang iyang ngalan.
Ug si Moises miingon kaniya, “Sa dihang makagula na ako sa siyudad, ibayaw dayon nako ang akong mga kamot ngadto sa Ginoo ug mohunong ang dalugdog, ug wala nay ulan nga yelo aron ikaw mahibalo nga ang kalibotan iya sa Ginoo.
Walay pagsulay nga miabot kaninyo nga wala masinati sa tawo. Ang Dios kasaligan, ug dili niya itugot nga kamo sulayon labaw sa inyong masarangan, apan uban sa pagsulay siya magtagana usab ug lutsanan, aron makasugakod kamo niini.
kay ang Dios wala maghatag kanato ug espiritu sa katalaw kondili sa gahom ug sa gugma ug sa pagpugong sa kaugaligon.
Makalilisang ang Dios diha sa iyang balaang dapit, ang Dios sa Israel; siya naghatag ug kusog ug gahom ngadto sa iyang katawhan. Dalaygon ang Dios.
Kinsay nakamando sa Espiritu sa Ginoo, o nakapahimangno kaniya ingon nga iyang magtatambag? Kang kinsa siya nagpakitambag alang sa iyang pagkahibalo ug kinsa ang nagtudlo kaniya sa dalan sa hustisya, ug nagtudlo kaniya ug kahibalo, ug nagpakita kaniya sa dalan sa pagpanabot?
Pinaagi sa iyang gahom gipalinaw ang dagat, pinaagi sa iyang panabot gibuntog ang bangis nga mananap nga si Rahab.
nga nagpakita ug gugmang walay paglubad sa mga linibo apan nagsilot sa kasal-anan sa mga amahan ngadto sa ilang mga anak sunod kanila, O dako ug makagagahom nga Dios, nga ang ngalan mao si Yahweh sa mga panon, dako sa pagtambag ug makagagahom sa buhat, nga ang mga mata binuka ngadto sa tanang mga pamaagi sa katawhan, nagganti sa tanang tawo sumala sa iyang mga pamaagi ug sumala sa bunga sa iyang mga binuhatan;
Kay ang Ginoo bantogan nga Dios, ug bantogan nga Hari ibabaw sa tanang mga dios. Sa iyang kamot anaa ang mga kahiladman sa yuta; ang kahitas-an sa kabukiran iyaha usab. Iya ang dagat kay siya ang nagbuhat niini; ug ang iyang kamot nag-umol sa uga nga yuta.
Mag-awit ako ngadto sa Ginoo samtang buhi pa ako; mag-awit ako ug pagdayeg ngadto sa akong Dios samtang buhi pa ako. Kahimut-an unta niya ang akong pamalandong, kay ako naglipay diha sa Ginoo.
Kon mao kana, ang among Dios nga among gialagaran makahimo sa pagluwas kanamo gikan sa hudno nga nagdilaab sa kalayo ug siya magluwas kanamo gikan sa imong kamot, O hari. Apan kon dili, angay nimong masayran, O hari, nga kami dili moalagad sa imong mga dios o mosimba sa larawan nga bulawan nga imong gipatindog.”
Si Moises miingon sa katawhan, “Hinumdomi ninyo kining adlawa nga migawas kamo sa Ehipto, gikan sa balay sa kaulipnan kay ang Ginoo mikuha kaninyo gikan niining dapita pinaagi sa kusog sa iyang kamot. Walay pan nga may patubo nga inyong kaonon.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo, nga nagbuhat sa kalangitan (siya Dios!), nga nag-umol sa yuta ug naghimo niini, (siya nagtukod niini; siya wala maghimo niini nga samok, siya nag-umol niini aron puy-an!): “Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain.
Dayega ang Ginoo, O Jerusalem! Dayega ang imong Dios, O Zion! Kay iyang gilig-on ang mga trangka sa imong mga ganghaan; iyang gipanalanginan ang imong mga anak nga anaa kanimo.
Kini usab naggikan sa Ginoo sa mga panon; siya kahibulongan diha sa pagtambag, ug halangdon diha sa kaalam.
“Malimot ba ang usa ka babaye sa iyang masuso nga bata, nga dili siya magbaton ug kaluoy sa anak sa iyang taguangkan? Bisan kini sila makalimot, apan ako dili gayod malimot kanimo. Tan-awa, ako nagkulit kanimo diha sa mga palad sa akong mga kamot; ang imong mga kuta anaa kanunay sa akong atubangan.
Ug si Ezra miingon, “Ikaw mao ang Ginoo, ikaw lamang. Imong gibuhat ang langit, ang langit sa kalangitan, uban ang tibuok nilang panon, ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kadagatan ug ang tanan nga anaa niini, ug imong gipalungtad silang tanan ug ang panon sa langit nagsimba kanimo.
Ang Ginoo mao ang akong kalig-on ug ang akong awit; siya nahimo nga akong kaluwasan. Pamati sa malipayon nga awit sa kadaogan diha sa mga tolda sa mga matarong: “Ang tuong kamot sa Ginoo nagbuhat nga maisogon, ang tuong kamot sa Ginoo gibayaw, ang tuong kamot sa Ginoo nagbuhat nga maisogon!”
Apan karon, O Ginoo, ikaw mao ang among Amahan, kami yuta nga kulonon, ug ikaw mao ang among magkukulon; kaming tanan binuhat sa imong kamot.
Oo, bisan sa diha nga matigulang na ako ug ubanon na, O Dios, ayaw ako biyai, hangtod nga ikapahayag nako ang imong kusog ngadto sa tanang kaliwatan nga moabot. Ang imong gahom
Pangitaa ninyo ang Ginoo ug ang iyang kalig-on, pangitaa ninyo kanunay ang iyang nawong!
sa sinultihan nga matinud-anon ug sa gahom sa Dios, pinaagi sa mga hinagiban sa pagkamatarong alang sa tuo ug wala nga kamot,
Gamhanan ang Ginoo ug takos gayod nga dayegon, ug ang iyang pagkagamhanan dili gayod matukib.
Kinsa kini nga miabot gikan sa Edom, nga nagsul-ob ug bisti nga tinina ug pula gikan sa Bosra, siya nga mahimayaon sa iyang bisti, nga naglakaw diha sa kadako sa iyang kusog? “Ako mao ang nagpahibalo sa pagkamatarong, gamhanan sa pagluwas.”
Unya ang Ginoo miingon, “Tan-awa, ako maghimo ug kasabotan. Sa atubangan sa tibuok nimong katawhan magbuhat ako ug mga katingalahan, kadtong wala mabuhat diha sa tibuok nga yuta o sa bisan diin nga nasod. Ug ang tanang katawhan diin anaa ikaw makakita sa buhat sa Ginoo, kay kini makalilisang nga butang nga akong buhaton uban kaninyo.
Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo;
Ang walay kataposan nga Dios mao ang imong puluy-anan ug sa ilalom ang mga bukton nga walay kataposan. Ug siya maghingilin sa imong kaaway sa atubangan nimo ug mag-ingon, Laglaga sila.
Walay si bisan kinsa nga sama kanimo, O Ginoo; bantogan ikaw, ug ang imong ngalan bantogan sa gahom.
ug miingon, “O Ginoo, Dios sa among mga katigulangan, dili ba ikaw mao ang Dios sa langit? Dili ba ikaw mao ang nagmando sa tanang mga gingharian sa mga kanasoran? Sa imong kamot anaa ang gahom ug kusog, aron walay makaasdang kanimo.
Siya nga nagbuhat sa mga dagkong butang ug dili matukib, mga butang nga katingalahan nga dili maihap.
Dalaygon ang Ginoo, ang Dios sa Israel, nga mao lamang ang nagbuhat sa mga katingalahang butang.
Saligi ang Ginoo hangtod sa kahangtoran, kay ang Ginoong Dios mao ang bato nga walay kataposan.
Siya nag-usab sa mga takna ug sa mga panahon; siya nagpapha sa mga hari ug nagpahiluna sa mga hari; siya naghatag ug kaalam sa mga maalamon ug kahibalo ngadto sa adunay panabot.
Ngano man nga sa akong pag-abot walay tawo? Sa akong pagtawag, walay usa nga mitubag? Gipamub-an ba ang akong kamot nga kini dili makalukat? O wala ba akoy gahom aron sa pagluwas? Tan-awa, tungod sa akong pagbadlong gipauga nako ang dagat, gihimo nako ang mga sapa nga usa ka kamingawan; ang ilang mga isda nangabaho, tungod kay wala nay tubig ug nangamatay tungod sa kauhaw.
Ug sila nag-awit sa awit ni Moises nga sulugoon sa Dios ug sa awit sa Nating Karnero, nga nag-ingon, “Dako ug kahibulongan ang imong mga buhat, O Ginoong Dios nga Makagagahom sa Tanan! Matarong ug matuod ang imong mga pamaagi, O Hari sa kanasoran! Kinsa bay dili mahadlok ug dili maghimaya sa imong ngalan, O Ginoo? Kay ikaw lamang mao ang balaan. Ang tanang kanasoran manganha ug magsimba diha sa imong atubangan, kay ang imong mga hukom gikapadayag na man.”