Ug akong buhaton gikan kanimo ang usa ka dako nga nasod, ug ikaw panalanginan nako ug himoong bantogan ang imong ngalan, aron ikaw mahimo nga usa ka panalangin.
ikaw panalanginan gayod nako ug akong padaghanon ang imong mga kaliwat sama sa mga bituon sa langit ug ingon sa balas nga anaa sa baybayon sa dagat, ug ang imong mga kaliwat manag-iya sa ganghaan sa ilang mga kaaway.
Unya si Isaac mikurog sa hilabihan gayod ug miingon, “Kinsa man diay ang mianhi dinhi, nga nangayam ug nagdala niini kanako, ug gikaon nako ang tanan sa wala pa ikaw moabot ug siya gipanalanginan nako? Oo, ug siya mahimong bulahan.”
Busa karon makapahimuot unta kanimo ang pagpanalangin sa balay sa imong alagad aron kini magpadayon hangtod sa kahangtoran sa imong atubangan, kay ang imong gipanalanginan, O Ginoo, gipanalanginan hangtod sa kahangtoran.”
“Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?”
Apan si Balaam mitubag ug miingon sa mga alagad ni Balak, “Bisan pa ug ihatag ni Balak kanako ang iyang balay nga puno sa plata ug bulawan, dili nako mahimo ang paglapas sa pulong sa Ginoo nga akong Dios, aron sa pagbuhat ug kulang o kapin.
Si Balaam miingon kang Balak, “Ania ako karon mianhi kanimo! Aduna ba akoy gahom karon sa pagsulti ug bisan unsa? Ang pulong nga ibutang sa Dios sa akong baba, kana maoy akong isulti.”