Ug ang Dios miadto kang Balaam sa pagkagabii ug miingon kaniya, “Kon manganhi ang mga tawo sa pagtawag kanimo, tindog ug uban kanila, apan ang isugo lamang nako kanimo maoy imong buhaton!”
Tungod kay ikaw nasuko kanako ug ang imong pagkamapahitas-on miabot sa akong dalunggan, ibutang nako ang akong kaw-it diha sa imong ilong, ug ang akong bokado diha sa imong baba; ug pabalikon ko ikaw sa dalan nga imong giagian.’
Apan ang Ginoo miingon kanako, “Ayaw pag-ingon, ‘Ako usa lamang ka batan-on’; kay ngadto sa tanan nga akong paadtoan kanimo moadto ikaw, ug bisan unsa nga akong isugo kanimo isulti nimo.
Ug ang anghel sa Ginoo miingon kang Balaam, “Kuyog sa mga tawo apan ang pulong lamang nga ipasulti nako kanimo maoy imong isulti.” Busa si Balaam mikuyog sa mga pangulo ni Balak.
‘Kon si Balak maghatag kanako sa iyang balay nga puno sa plata ug bulawan, dili ako makahimo sa paglapas sa pulong sa Ginoo, aron sa pagbuhat ug maayo o daotan gikan sa akong kaugalingong pagbuot kon unsa ang gisulti sa Ginoo, kana maoy akong isulti’?
ang gipamulong niya nga nakadungog sa mga pulong sa Dios, nga nakakita sa panan-awon sa Labing Gamhanan, nga natumba apan ang iyang mga mata wala taptapi: