Apan siya gayod mipanaw ug balig usa ka adlaw ngadto sa kamingawan, ug miadto ug milingkod sa ilalom sa usa ka kahoy nga enebro, ug siya nangayo nga siya mamatay unta ug miingon, “Igo na; karon, O Ginoo, kuhaa ang akong kinabuhi, kay ako dili man maayo kay sa akong katigulangan.”
Ngano ba nga ang akong kasakit walay paghunong, ang akong samad walay kaayohan, nagdumili sa pagkaayo? Mahimo ba ikaw alang kanako nga sama sa usa ka malimbongon nga sapa, sama sa katubigan nga mohubas?
Gikuha sa Ginoo ang mga hukom batok kanimo, iyang giabog ang imong mga kaaway. Ang Hari sa Israel, ang Ginoo, anaa sa imong taliwala; dili na ikaw angay nga mahadlok sa daotan.