Paghilom diha sa Ginoo ug paghulat nga mapailobon kaniya; ayaw kaguol tungod kaniya nga nagmauswagon sa iyang dalan, tungod sa tawo nga naghimo ug daotan nga mga laraw.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Isulti unya kini nianang adlawa, “Tan-awa, kini mao ang atong Dios; kita naghulat kaniya aron siya magluwas kanato. Kini mao ang Ginoo, kita naghulat kaniya; magmaya kita ug maglipay diha sa iyang pagluwas.”
Kon mao kana, ang among Dios nga among gialagaran makahimo sa pagluwas kanamo gikan sa hudno nga nagdilaab sa kalayo ug siya magluwas kanamo gikan sa imong kamot, O hari.
Ako motindog aron sa pagbantay, ug mopahiluna sa akong kaugalingon ibabaw sa tore, ug molantaw aron sa pagtan-aw kon unsay iyang isulti kanako, ug kon unsa ang akong itubag mahitungod sa akong mulo.
Kay sa gihapon ang panan-awon nagpaabot sa panahon niini; kini nagdali paingon sa kataposan, dili kini mamakak. Kon daw dugay kini, paabota kini; moabot gayod kini, dili kini maglangay.