Ug ang Juda miadto batok sa mga Canaanhon nga nagpuyo sa Hebron (ang ngalan sa Hebron sa unang panahon mao ang Kiriat-arba) ug ilang gibuntog si Sesai, si Ahiman ug si Talmai.
Unya namatay si Sarah didto sa Kiriat-arba nga mao ang Hebron sa yuta sa Canaan ug si Abraham miadto aron sa pagbangutan alang kang Sarah ug sa paghilak alang kaniya.
Busa siya miingon kaniya, “Lakaw karon, tan-awa kon maayo ba ang imong mga igsoon ug ang mga kahayopan, ug balitai ako.” Busa gipagikan niya siya didto sa walog sa Hebron, ug mipaingon si Jose sa Sekem.
Nakita usab nako ilalom sa adlaw nga ang lumba dili alang sa tulin, o ang gubat alang sa baskog, o ang pan alang sa maalamon, o ang mga bahandi alang ngadto sa may pagpanabot, o ang kahimuot alang sa mga tawo nga batid; apan ang panahon ug higayon nahitabo kanilang tanan.
Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Ayaw papasigarboha ang tawong maalamon diha sa iyang kaalam, ayaw papasigarboha ang tawong kusgan diha sa iyang kusog, ayaw papasigarboha ang tawong adunahan diha sa iyang mga bahandi.
Mitungas sila dapit sa Negeb, ug miabot sila sa Hebron, ug didto si Ahiman, si Sesai ug si Talmai, ang mga kaliwat ni Anak. (Ang Hebron natukod pito ka tuig una kay sa Zoan didto sa Ehipto.)
Ug didto nakita namo ang Nifilim, ang mga kaliwat ni Anak, kaliwat sa mga higanti ug kami sa among pagtan-aw daw mga dulon lamang ug mao usab kami sa ilang pagtan-aw.”