labaw sa tanang pagmando ug kagamhanan ug gahom ug kaginoohan, ug labaw sa tanang ngalan nga ginganlan, dili lamang niining kapanahonan karon kondili niadtong umaabot usab.
Siya mao ang ulo sa lawas, ang iglesia. Siya mao ang sinugdan, ang panganay gikan sa mga patay, aron nga diha sa tanang mga butang siya mahimong labaw sa tanan.
Ug kamo nga gisakit makapahulay uban kanamo sa diha nga ang Ginoong Jesus ipadayag na gikan sa langit uban sa iyang gamhanang mga anghel diha sa nagdilaab nga kalayo.
Gihigugma nimo ang pagkamatarong ug gidumtan nimo ang pagkamalapason; tungod niana gidihogan ikaw sa Dios, sa imong Dios, sa lana sa kalipay labaw kanila nga imong mga kauban.”
Kay kamo nasayod nga sa kaulahian, sa dihang gitinguha na niya ang pagpanunod sa panalangin, siya gisalikway, kay wala na siya makakita ug higayon sa paghinulsol bisan pa nga gipangita unta niya kini nga inubanan sa mga luha.
Apan nakita nato karon si Jesus, nga sa makadiyot gihimo nga ubos sa mga anghel, gipurongpurongan sa himaya ug dungog tungod sa iyang pag-antos sa kamatayon, aron nga pinaagi sa grasya sa Dios makatilaw siya ug kamatayon alang sa matag usa.