Apan si Naaman nasuko ug mipahawa nga nag-ingon, “Ako nagdahom nga siya mogula gayod nganhi kanako ug motindog ug magtawag sa ngalan sa Ginoo nga iyang Dios ug magwarawara sa iyang kamot diha sa maong dapit, ug mamaayo ang sanla.
Busa siya miadto ug mitunlob sa iyang kaugalingon sa makapito didto sa Jordan, sumala sa pulong sa tawo sa Dios, ug ang iyang lawas naulian sama sa lawas sa gamayng bata ug siya nahinlo.
Unya ang Dios miingon, “Ibalik pagbutang ang imong kamot sa imong dughan ilalom sa imong kupo.” Ug iyang gibalik pagbutang ang iyang kamot sa ilalom sa iyang kupo ug sa iyang pagkuha niini, naulian kini sama sa ubang bahin sa iyang lawas.
Sa pagkakita ni Jesus nga may panon sa katawhan nga nagdungan sa pagpangabot nga nagdagan, gibadlong niya ang hugaw nga espiritu ug iyang giingnan, “Ikaw espiritu nga amang ug bungol, nagsugo ako kanimo, gula gikan kaniya ug ayaw na pagsulod kaniya pag-usab.”
Kon wala pa nako buhata taliwala kanila ang mga buhat nga wala mabuhat sa uban, wala unta silay sala. Apan karon sila nakakita ug nagdumot na kanako ug sa akong Amahan.
Kay ingon nga ang Amahan nagbanhaw sa mga patay ug naghatag kanila ug kinabuhi, ang Anak usab naghatag ug kinabuhi kang bisan kinsa nga buot niyang hatagan.