“Ayaw ihatag sa mga iro ang butang nga balaan ug ayaw iitsa ang inyong mga perlas ngadto sa mga baboy kay tingali unya ug ila kining yatakyatakan ug sumbalikon unya nila kamo ug hambaton.
Tigpakaaron-ingnon! Kuhaa una ang troso gikan sa kaugalingon nimong mata ug unya makakita ka na pag-ayo aron sa pagkuha sa puling gikan sa mata sa imong igsoon.
Sa kanunay nga pagpanaw nahimutang ako sa kakuyaw sa mga suba, sa kakuyaw sa mga tulisan, sa kakuyaw sa akong mga katagilungsod, sa kakuyaw sa mga Gentil, sa kakuyaw sa siyudad, sa kakuyaw sa kamingawan, sa kakuyaw sa kadagatan, sa kakuyaw sa mga igsoon nga mini,
Sa inyong paghunahuna, unsa pa kaha ka bug-at sa silot nga mahiagoman sa tawo nga miyatak sa Anak sa Dios, ug nagpakawalay bili sa dugo sa kasabotan nga pinaagi niini siya gibalaan, ug nanamastamas sa Espiritu sa grasya?
Apan nahitabo kini kanila sumala sa tinuod nga sanglitanan: Gibalikan sa iro ang iyang sinuka, ug ang baboy giligo aron lamang mobalik paglunang sa lapok.
Sa gawas anaa ang mga iro, ang mga salamangkiro, ang mga makihilawason, ang mga mamumuno, ang mga nagsimba ug mga diosdios, ug ang tanang nahigugma ug naghimo sa bakak.