Apan pagbantay kamo sa tanang panahon, nga mag-ampo nga unta makabaton kamo ug kalig-on aron sa pag-ikyas gikan niining tanang mga butang nga mahitabo ug sa pagbarog sa atubangan sa Anak sa Tawo.”
Ang diha sa bato mao kadto sila nga sa ilang pagkadungog, midawat sa pulong uban sa kalipay apan wala kini silay gamot, sila mituo sa makadiyot ug unya sa panahon sa pagsulay sila mobiya.
Kay ang wala mahimo sa Balaod nga nahuyang tungod sa unod gihimo sa Dios pinaagi sa pagpadala niya sa kaugalingon niyang Anak diha sa dagway sa makasasala nga tawo ug mahitungod sa sala, gisilotan niya ang sala diha sa unod,
Walay pagsulay nga miabot kaninyo nga wala masinati sa tawo. Ang Dios kasaligan, ug dili niya itugot nga kamo sulayon labaw sa inyong masarangan, apan uban sa pagsulay siya magtagana usab ug lutsanan, aron makasugakod kamo niini.
Pinaagi sa bug-os nga pag-ampo ug pagpangamuyo, pag-ampo diha sa Espiritu sa tanang panahon. Alang niini, kinahanglang magtukaw kamo uban sa bug-os nga pagkamapadayonon ug sa pangamuyo alang sa tanang mga balaan
ang Ginoo nahibalo gayod unsaon sa pagluwas sa mga tawong diosnon gikan sa mga pagsulay ug sa pagbutang sa mga dili matarong ilalom sa silot hangtod sa adlaw sa paghukom,
“Tan-awa, moanhi ako sama sa kawatan! Bulahan ang magtukaw nga mag-amping sa iyang mga bisti aron dili siya maglakaw nga hubo ug madayag ang iyang pagkamakauulaw!”
Tungod kay gituman man nimo ang akong pulong sa pagkamalahutayon, bantayan ko ikaw nga malikay gikan sa takna sa pagsulay nga hapit na moabot sa tibuok kalibotan aron sa pagsulay sa mga nagpuyo sa yuta.