Mianhi ako sa akong tanaman, igsoon ko, akong pangasaw-onon, gitigom nako ang akong mira uban ang akong panakot, gikaon nako ang akong udlan uban ang sa akong dugos giinom nako ang akong bino uban ang akong gatas. Pangaon kamo, O mga higala, ug panginom; daghana pag-inom, O mga hinigugma.
Niining bukira ang Ginoo sa mga panon maghimo alang sa tanang mga katawhan ug usa ka kasaulogan sa tambok nga mga butang, usa ka kasaulogan sa mga maayong bino, sa mga butang nga tambok nga puno sa uyok, sa maayong bino nga pinalugdang nga maayong pagkasala.
“Kamong tanan nga giuhaw, dali ngari sa katubigan; ug siya nga walay salapi, dali, palit, ug kaon! Dali, palit ug bino ug gatas nga walay salapi ug walay bayad.
Ug iyang gikuha ang pito ka pan ug ang mga isda, ug sa nakapasalamat na siya, kini iyang gipikaspikas ug gihatag ngadto sa mga tinun-an ug gipanghatag kini sa mga tinun-an ngadto sa katawhan.
Ug samtang nangaon sila, si Jesus mikuha ug pan ug sa nakapanalangin na siya, iya kining gipikaspikas ug gihatag ngadto sa mga tinun-an. “Pagkuha ug kaon kamo, kini mao ang akong lawas.”
Ug sa samang paagi, human sa panihapon, ang kupa gikuha niya nga nag-ingon, “Kining kupa nga giula alang kaninyo mao ang bag-ong kasabotan diha sa akong dugo.
Ang kupa sa pasalamat nga atong gipasalamatan, dili ba kini pagpakig-ambit sa dugo ni Cristo? Ang pan nga atong gipikaspikas, dili ba kini pagpakig-ambit man sa lawas ni Cristo?