Unya migula si Lot ug misulti sa iyang mga umagaron nga buot mangasawa sa iyang mga anak nga babaye ug siya miingon kanila, “Panindog kamo, pahawa kamo niining dapita kay hapit na gayod laglagon sa Ginoo kining siyudara.” Apan nagtuo ang iyang mga umagaron nga siya nagtiaw lamang kanila.
Unya si Esau gihatagan ni Jacob ug pan ug sa linat-an nga mga liso ug siya mikaon ug miinom ug mitindog ug milakaw. Sa ingon niana gisalikway ni Esau ang iyang katungod sa pagkapanganay.
Mahitungod niadtong nahisabod diha sa kasampinitan, kini mao kadtong nakadungog sa pulong apan ang mga kabalaka niining kalibotana ug ang gugma sa bahandi magtuok sa pulong ug kini dili makapamunga.
Ug gipaadto na usab niya ang lain pang mga ulipon nga iyang giingnan, ‘Ingna ang mga dinapit, Tan-awa, nahikay na nako ang akong kombira, naihaw na ang akong mga baka ug ang akong mga nati nga pinatambok ug andam na ang tanan, busa pangadto na kamo sa kombira.’
Unya siya miingon sa mga namaligya ug mga salampati, “Kuhaa ninyo gikan dinhi kining mga butanga! Ayaw ninyo himoang taboan ang balay sa akong Amahan.”
Ug sa nagsulti siya mahitungod sa pagkamatarong ug sa pagpugong sa kaugalingon ug sa hukom nga umaabot, si Felix nalisang ug miingon, “Pahawa usa karon. Kon makahigayon ako ipatawag ko ra unya ikaw.”
O nagsalig ba ikaw sa kadagaya sa iyang kaayo ug pagkamainantoson ug pagkamapailobon? Wala ba ikaw masayod nga ang kaayo sa Dios alang man sa pagdala kanimo ngadto sa paghinulsol?
unsaon man nato sa pag-ikyas kon dili kita manumbaling sa maong dako kaayong kaluwasan? Kini sa sinugdan gipamulong sa Ginoo, ug unya nganhi kanato gipamatud-an nila nga mga nakadungog kaniya.
Tungod sa ilang kahakog, ila kamong panapion pinaagi sa tinumotumo nga mga pulong. Sukad pa sa karaang panahon ang hukom kanila wala maghunong, ug ang ilang kalaglagan wala matulog.