Sa unang tuig ni Ciro nga hari sa Persia, aron matuman ang pulong sa Ginoo pinaagi sa baba ni Jeremias, gidasig sa Ginoo ang espiritu ni Hari Ciro sa Persia nga tungod niana siya naghimo sa usa ka pahibalo sa tibuok niyang gingharian ug gisulat usab kini:
Unya mitindog ang mga pangulo sa mga panimalay sa mga katigulangan sa Juda ug sa Benjamin, ang mga pari ug ang mga Levihanon, ang matag usa nga ang espiritu gidasig sa Dios sa pag-adto aron sa pagtukod pag-usab sa balay sa Ginoo nga anaa sa Jerusalem.
Dalaygon ang Ginoo, ang Dios sa atong mga katigulangan nga nagpahiluna sa maong butang nga sama niini diha sa kasingkasing sa hari, sa paghimong matahom sa balay sa Ginoo nga atua sa Jerusalem
ug giingnan sila, “Lakaw kamo nianang balangay sa atbang ug didto makita dayon ninyo ang usa ka asno nga gihigot, ug ang usa ka nati uban niini. Hubari ninyo sila ug dad-a dinhi kanako.
o alagaran sa mga kamot sa tawo, nga daw may panginahanglan siya, kay siya mao ang naghatag ug kinabuhi ug ginhawa ug sa tanang butang ngadto sa tanang mga tawo.
Kay kamo nasayod sa grasya sa atong Ginoong Jesu-Cristo, nga bisan tuod siya dato, siya nahimong kabos tungod ug alang kaninyo aron nga pinaagi sa iyang kakabos kamo mahimong dato.
Ang tanang maayong paghatag ug ang tanang hingpit nga gasa gikan sa kahitas-an, gikan sa Amahan sa mga kahayag, kinsa walay pagkausab o anino sa pagkabalhin.