Ipadala unya sa Anak sa Tawo ang iyang mga anghel ug ilang tapokon ug hakoton ngadto sa gawas sa iyang gingharian ang tanang hinungdan sa pagpakasala ug ang tanang mga malapason sa balaod
“Akong puohon ang tawo ug ang mananap, akong puohon ang mga langgam sa kalangitan, ug ang mga isda sa dagat. Akong pukanon ang mga daotan, akong puohon ang katawhan gikan sa nawong sa yuta, nag-ingon ang Ginoo.
“Alaot ang kalibotan tungod sa mga pagtintal sa paghimo ug sala! Ang mga pagtintal moabot gayod apan alaot ang tawo nga pinaagi kaniya moabot ang pagtintal!
Ug ipadala niya ang iyang mga anghel uban sa kusog nga tingog sa trumpeta ug ilang tigomon ang iyang mga pinili gikan sa upat ka suok sa kalibotan, gikan sa usa ka tumoy sa langit ngadto sa pikas.
Ang iyang igpapalid anaa na sa iyang kamot, limpyohan niya ang iyang giokanan ug hiposon niya ang iyang trigo ngadto sa kamalig, apan ang mga uhot iyang sunogon sa kalayo nga walay pagkapalong.”
Ug si Jesus miingon kaniya, “Ang mga milo adunay kalubloban ug ang mga langgam sa kalangitan adunay kabatogan apan ang Anak sa Tawo walay dapit nga kapahulayan sa iyang ulo.”
Ug sugoon niya ang mga anghel, ug tigomon nila ang iyang mga pinili gikan sa upat ka hangin, gikan sa kinatumyan sa yuta hangtod sa kinatumyan sa langit.
Apan dinhi niini walay bisan unsa nga hugaw nga pasudlon, ang naghimo ug mga dulumtanan o bakak, kondili sila lamang nga nasulat diha sa basahon sa kinabuhi nga iya sa Nating Karnero.