Ug ibutang nako ang panag-away tali kanimo ug sa babaye ug tali sa imong kaliwat ug sa iyang kaliwat; siya magsamad sa imong ulo, ug ikaw magsamad sa iyang tikod.”
Ang sitro dili mobiya gikan kang Juda, o ang baston sa tigmando gikan sa taliwala sa iyang mga tiil, hangtod nga siya nga tag-iya niini moabot ug maiya ang pagkamasinugtanon sa mga katawhan.
Busa ang Ginoo gayod maoy maghatag kaninyo ug usa ka ilhanan. Tan-awa, ang usa ka batan-ong babaye magsamkon, ug manganak ug usa ka batang lalaki, ug tawgon ang iyang ngalan ug Emmanuel.
Human niana ang mga anak sa Israel mamalik, ug mangita sa Ginoo nga ilang Dios ug kang David nga ilang hari. Sila mangadto nga may kahadlok sa Ginoo ug sa iyang pagkamaayo sa ulahing mga adlaw.
Apan ikaw, O Betlehem Efrata, ikaw nga gamayng lungsod diha sa kabanayan sa Juda, gikan kanimo mogula alang kanako ang mahimong tigmando sa Israel, nga ang kagikan gikan pa sa kanhing panahon, gikan sa kakaraanan.
ug uyogon nako ang tanang mga nasod aron ang mga bahandi sa tanang mga nasod moabot ug pun-on nako sa himaya kining balaya, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Paglipay sa hilabihan, O anak nga babaye sa Zion! Singgit ug kusog, O anak nga babaye sa Jerusalem! Tan-awa, ang imong hari mianhi kanimo, malamposon ug madaogon siya, mapaubsanon ug nagsakay sa asno, sa usa ka nati nga asno.
“Tan-awa, ako magpadala sa akong sinugo, aron sa pag-andam sa dalan una kanako, ug sa kalit ang Ginoo nga inyong gipangita moabot sa iyang Templo; ang sinugo sa kasabotan nga inyong gikahimut-an, siya moabot na, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Apan kaninyo nga may kahadlok sa akong ngalan, ang adlaw sa pagkamatarong mosubang nga nagdala ug kaayohan sa iyang mga pako. Kamo manggula nga magluksolukso sama sa mga nating baka sa toril.
nakita nako siya apan dili karon; nasud-ong nako siya, apan dili sa duol— adunay bituon nga moabot gikan kang Jacob, ug usa ka sitro motindog gikan sa Israel, ug magdugmok sa mga utlanan sa Moab, ug maglaglag sa tanang mga anak ni Set.
Kay kini siya mao man ang gihisgotan sa nasulat, ‘Tan-awa, ako magpadala sa akong mensahero una kanimo, siya mao ang mag-andam sa imong dalan una kanimo.’
“Suginli ninyo ang babayeng anak sa Zion, tan-awa, ang imong hari moanha kanimo, malumo ug nagkabayo sa asno, ug sa iyang nati, ang laki nga anak sa asno.”
Ug ang mga panon sa katawhan nga nag-una ug nagsunod kaniya naninggit nga nag-ingon, “Hosanna, sa Anak ni David! Dalaygon ang mianhi sa ngalan sa Ginoo! Hosanna sa kahitas-an!”
Busa nanguha sila ug mga palwa sa palmera ug nangadto sila aron sa pagsugat kaniya ug naninggit, “Hosanna! Dalaygon ang mianhi sa ngalan sa Ginoo, ang Hari sa Israel!”
Apan daghan sa mga tawo ang mituo kaniya ug miingon, “Kon moabot na ang Cristo, himoon ba kaha niya ang labaw pa ka daghang milagro kay sa nahimo niining tawhana?”