Si Jesus mitubag kaniya, “Ang mga milo adunay lungag nga katagoan, ug ang mga langgam sa kalangitan adunay salag, apan ang Anak sa Tawo walay dapit nga kahigdaan sa iyang ulo.”
Bisan ang goryon nakakaplag ug puluy-anan, ug ang sayaw, salag alang sa iyang kaugalingon diin didto ibutang niya ang iyang mga kuyabog, sa imong mga halaran, O Ginoo sa mga panon, akong Hari ug akong Dios.
Kini gamay kaayo kay sa ubang mga liso apan sa dihang modako na, kini mao ang labing dako sa tanang tanom sa tanaman ug mahimong kahoy nga tungod niana ang mga langgam sa kalangitan moanha ug magsalag diha sa mga sanga niini.”
Ug si Jesus miingon kaniya, “Ang mga milo adunay kalubloban ug ang mga langgam sa kalangitan adunay kabatogan apan ang Anak sa Tawo walay dapit nga kapahulayan sa iyang ulo.”
Kay kamo nasayod sa grasya sa atong Ginoong Jesu-Cristo, nga bisan tuod siya dato, siya nahimong kabos tungod ug alang kaninyo aron nga pinaagi sa iyang kakabos kamo mahimong dato.
Paminaw, hinigugma nakong mga igsoon. Dili ba gipili man sa Dios ang mga kabos dinhi sa kalibotan aron mahimong dato sa pagtuo ug mga manununod sa gingharian nga iyang gisaad sa mga nahigugma kaniya?