Ug siya miingon, “Dalaygon ang Ginoo, ang Dios sa akong agalon nga si Abraham, nga wala maghikaw sa iyang kaluoy ug sa iyang pagkamatinumanon ngadto sa akong agalon. Ug ako gitultolan sa Ginoo sa dalan ngadto sa balay sa mga kadugo sa akong agalon.”
Unya si Debora, ang tig-atiman ni Rebecca, namatay ug gilubong siya sa ubos sa Betel sa ilalom sa usa ka dakong kahoy ug ang ngalan niini gitawag ug Alon-bacut.
Karon, sa diha nga ang kapitan ug ang iyang mga kauban nga nagbantay kang Jesus nakakita sa linog ug sa mga nahitabo, sila nalisang pag-ayo ug miingon, “Sa pagkatinuod kining tawhana anak sa Dios!”
Sa pagkadungog niya mahitungod kang Jesus, siya nagsugo ngadto kaniya ug mga kadagkoan sa mga Judio, sa paghangyo kaniya sa pag-adto ug pag-ayo sa iyang sulugoon.
kay siya may bugtong nga anak nga babaye, nga may napulo ug duha ka tuig ang panuigon, ug siya himatyon. Sa paglakaw ni Jesus, ang mga tawo midutdot libot kaniya.
Sa nakabiya na ang anghel nga nakigsulti kaniya, gitawag ni Cornelio ang duha sa iyang mga sulugoon ug usa ka relihiyosong sundalo nga usa sa mga nag-alagad kaniya.
Sa pagkadungog niini sa kapitan, miadto siya sa komandante ug miingon kaniya, “Unsa may imong buhaton? Kay kining tawhana usa ka Romanhong lungsoranon.”
Sa dihang nahukman na nga kinahanglan kaming molawig padulong sa Italia, si Pablo ug ang uban pang mga binilanggo ilang gitugyan ngadto sa usa ka kapitan sa Panon ni Agusto, nga ginganlan ug Julio.
Apan ang kapitan nga naghunahuna sa pagluwas kang Pablo, misanta sa ilang tuyo. Ug iyang gisugo ang mga makamaong molangoy sa paglukso pag-una aron sa pagkawas paingon sa mamala,
Mga ulipon, sa tanang mga butang pagmasinugtanon kamo sa inyong tawhanong mga agalon, dili sa pag-alagad aron makit-an ingon nga tigpahimuot sa mga tawo, kondili uban sa matinud-anon nga kasingkasing, mahadlokon sa Ginoo.