Ug si Juan, sa natawag niya ang duha sa iyang mga tinun-an, misugo kanila ngadto sa Ginoo sa pag-ingon, “Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa kami ug lain?”
Ug ibutang nako ang panag-away tali kanimo ug sa babaye ug tali sa imong kaliwat ug sa iyang kaliwat; siya magsamad sa imong ulo, ug ikaw magsamad sa iyang tikod.”
Ang sitro dili mobiya gikan kang Juda, o ang baston sa tigmando gikan sa taliwala sa iyang mga tiil, hangtod nga siya nga tag-iya niini moabot ug maiya ang pagkamasinugtanon sa mga katawhan.
Busa ang Ginoo gayod maoy maghatag kaninyo ug usa ka ilhanan. Tan-awa, ang usa ka batan-ong babaye magsamkon, ug manganak ug usa ka batang lalaki, ug tawgon ang iyang ngalan ug Emmanuel.
Apan ikaw, O Betlehem Efrata, ikaw nga gamayng lungsod diha sa kabanayan sa Juda, gikan kanimo mogula alang kanako ang mahimong tigmando sa Israel, nga ang kagikan gikan pa sa kanhing panahon, gikan sa kakaraanan.
ug uyogon nako ang tanang mga nasod aron ang mga bahandi sa tanang mga nasod moabot ug pun-on nako sa himaya kining balaya, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Paglipay sa hilabihan, O anak nga babaye sa Zion! Singgit ug kusog, O anak nga babaye sa Jerusalem! Tan-awa, ang imong hari mianhi kanimo, malamposon ug madaogon siya, mapaubsanon ug nagsakay sa asno, sa usa ka nati nga asno.
Apan kaninyo nga may kahadlok sa akong ngalan, ang adlaw sa pagkamatarong mosubang nga nagdala ug kaayohan sa iyang mga pako. Kamo manggula nga magluksolukso sama sa mga nating baka sa toril.
Ang napulo ug duha iyang gitawag ngadto kaniya ug gisugdan niya ang pagpadala kanila nga tinagurha, ug gihatagan niya sila ug kagahom batok sa mga hugaw nga espiritu.
Human niini ang Ginoo nagpili ug lain pang kapitoan, ug gisugo sila sa pag-una kaniya nga nagtinagurha ngadto sa tanang lungsod ug dapit nga iyang adtoon.
Sa nag-ampo si Jesus didto sa usa ka dapit, sa pag-undang niya, usa sa iyang mga tinun-an miingon kaniya, “Ginoo, tudloi kami sa pag-ampo, ingon nga si Juan nagtudlo usab sa iyang mga tinun-an.”
Ug ang Ginoo mitubag, “Kinsa man diay ang kasaligan ug maalamon nga piniyalan nga tugyanan sa iyang agalon sa pagdumala sa iyang panimalay, sa paghatag kanila sa ilang bahin sa pagkaon sa hustong panahon?
Ug ang Ginoo mitubag kaniya, “Mga tigpakaaron-ingnon! Dili ba nga ang matag usa kaninyo, sa adlaw nga igpapahulay, magbadbad sa iyang baka o sa iyang asno gikan sa kuwadra, ug dad-on kini sa gawas aron paimnon?
Ang Ginoo miingon, “Kon kamo adunay pagtuo nga sama sa liso sa mustasa, makaingon kamo niining kahoy nga sikomoro, ‘Maibot ug matanom ka sa lawod,’ ug kini motuman kaninyo.
Ug si Zaqueo mitindog ug miingon sa Ginoo, “Tan-awa, Ginoo, ang katunga sa akong katigayonan ihatag nako sa mga kabos, ug kon aduna man kanilay akong gilimbongan ug bisan unsa, ulian nako siya sa upat ka pilo.”
Ug ang Ginoo milingi ug mitutok kang Pedro. Ug si Pedro nahinumdom sa pulong sa Ginoo, sa iyang pag-ingon kaniya, “Sa dili pa motuktugaok ang manok karong adlawa, ilimod nimo ako sa makatulo.”
Sa pag-abot sa mga tawo ngadto kaniya, sila miingon, “Gipaanhi kami ni Juan nga Tigbautismo sa pagpangutana kanimo, ‘Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa ba kami ug lain?’ ”
Ang babaye miingon kaniya, “Ako nasayod nga ang Mesias taliabot (siya nga gitawag ug Cristo). Sa pag-abot na unya niya, isaysay niya kanato ang tanang mga butang.”
Ug si Josue nga anak ni Nun nagsugo sa hilom ug duha ka tawo ingon nga tigpaniid gikan sa Sitim ug miingon, “Panglakaw kamo, tan-awa ang yuta, ilabi na ang Jerico.” Ug sila nanglakaw ug miadto sa balay sa usa ka babaye nga nagbaligya sa iyang dungog nga ginganlan ug Rahab ug mipabilin sila didto.